Πιστή στην φιλοσοφία της για επένδυση στα ταλέντα της Non-League η Peterborough εντυπωσιάζει φέτος το Νησί με το ξεκίνημά της στην νέα σεζόν, με τα όνειρα της για άνοδο στην Championship για τρίτη μόλις φορά στην ιστορία της να έχουν πια στέρεες βάσεις.
Το προσωνύμιο της ομάδας από την ανατολική Αγγλία είναι «Posh», που στην αγγλική γλώσσα χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάτι το εκλεπτυσμένο και κομψό. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως η Peterborough το απέκτησε, όπως λέγεται, κατ ‘ευφημισμόν θεωρούμενη μια αντιαισθητική και φτηνιάρικη ομάδα. Ακριβώς όπως η πραμάτεια ενός εμποράκου που ασχολείται με αγοραπωλησίες χαμηλού κόστους και στο τέλος καταλήγει «νεκρός», δολοφονημένος από το καπιταλιστικό σύστημα, όπως μας λέει εύστοχα και η ποπ κουλτούρα. Σε αυτό το κείμενο όμως με αφορμή την αξιοθαύμαστη πορεία της ομάδας του Steve Evans στην φετινή League One, εμείς θα μιλήσουμε για την «αθανασία» του.
Για να μιλήσουμε συνοπτικά για τα κατορθώματα των «Posh» από τον Αύγουστο έως σήμερα, πρέπει να αναφέρουμε ότι είναι η ομάδα με τους περισσότερους πόντους (22), τις περισσότερες νίκες (7) και τα περισσότερα γκολ (24) σε όλες τις επαγγελματικές κατηγορίες της χώρας. Εκεί που υστερεί φυσικά είναι μόνο στο ποσοστό νικών, καθώς το 100% της υπερηχητικής Liverpool την ρίχνει από την κορυφή (ουσιαστικά βρίσκεται στην τέταρτη θέση κάτω και από Chelsea και Manchester City).
Αν αυτό δεν φαντάζει από μόνο του αρκετά σπουδαίο -μεταξύ μας δεν είναι και ανεπανάληπτο- αρκεί να πούμε πως σε όλα της ανεξαιρέτως τα παιχνίδια η ομάδα έχει χρησιμοποιήσει εφτά παίκτες (!) που προέρχονται από την Non-League. Χομπίστες-ποδοσφαιριστές από τα ερασιτεχνικά γήπεδα της Αγγλίας που αγοράστηκαν για «ψίχουλα» και αν συνεχίσουν έτσι θα πουληθούν για περιουσίες, όπως άλλωστε έχει πράξει ο σύλλογος πολλάκις στο παρελθόν. Στην ιδεολογία της Peterborough που «επένδυσε» πρώτος ο Τεχνικός Διευθυντής πια Barry Fry -πρώην προπονητής και πρόεδρος-, έχουν εναρμονιστεί πλήρως όλοι οι κινητήριοι μοχλοί της ομάδας, από τον νυν πρόεδρο μέχρι τον προπονητή και τον βοηθό του.
Το ρόστερ λοιπόν περιέχει τους εξής «άγνωστους» (ακόμα) πρώην ερασιτέχνες Aaron Chapman, Colin Daniel, Alex Woodyard, Matt Godden, Ryan Tafazolli, Joe Ward, Marcus Maddison και Josh Yorwerth. Σε ποιες σπουδαίες ομάδες έχουν αγωνιστεί οι παρακάτω; Λοιπόν Belper Town, Chester, Eastwood, Halifax, Grays, Leek, Farnborough, Braintree, Dartford, Concord Rangers, Brigg, Ilkeston, Gainsborough, Ebbsfleet, Tamworth, Salisbury, Chelmsford, Stanway, Woking, Blyth Spartans, Gateshead, Hereford και Merthyr Town. BINGO! (Σημειώστε από περιέργεια πόσες έχετε ακουστά)
Μοιάζει απίστευτο αλλά το συγκεκριμένο γεγονός δεν είναι μια απλή συγκυρία. Πέρυσι η Peterborough κατέληξε ένατη στο πρωτάθλημα κατακτώντας 64 βαθμούς σε μια διόλου ευκαταφρόνητη επίδοση, με τους τέσσερις πρώτους σκόρερ της να είναι όλοι πρώην ερασιτέχνες (Marriott, Maddison, Lloyd και Morias). Φυσικά και η φετινή πρωτιά ανήκει σε έναν ποδοσφαιριστή που έχει ακολουθήσει παρόμοια διαδρομή, τον Godden που σκοράρει κάθε 90′, έχει φτάσει ήδη τα εφτά στο πρωτάθλημα και βρίσκεται πίσω μόνο από τον Neal Maupay της Brentford, που έχει ένα παραπάνω, σε ολόκληρη την χώρα.
«Οι παίκτες που προέρχονται από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες αγαπάνε βαθιά το παιχνίδι. Δεν παίρνουν τα μυαλά τους αέρα και παραμένουν προσηλωμένοι στον στόχο τους. Δεν τους ενδιαφέρουν τόσο τα χρήματα και απλά είναι πεινασμένοι για μια ευκαιρία ώστε να αποδείξουν τι αξίζουν. Το εγχείρημα δεν είναι πάντα επιτυχημένο, αλλά συνήθως τα αποτελέσματα είναι θαυμάσια. Εμείς ως σύλλογο αγαπάμε να αγοράζουμε και να εξελίσσουμε τέτοιους ποδοσφαιριστές και στην συνέχεια να τους πουλάμε ώστε να φέρουμε καινούργιους στην θέση τους», θα αναλύσει το σκεπτικό του ο ιθύνων νους των «Posh», Barry Fry.
Και η Peterborough φέτος το Καλοκαίρι έπραξε όπως ακριβώς ορίζει η φιλοσοφία της, πουλώντας τους νον-λιγκάτους (να μου επιτραπεί η έκφραση) Marriott στην Derby, Baldwin στην Sunderland, Morias στην Northampton, Penny στην Aberdeen, Grant στην Shrewsbury, Miller στην Port Vale, Hughes στην Preston και Lloyd στην Salford, ώστε να τους αντικαταστήσει με άλλους άγνωστους oveperformers. Εύλογα όμως θα αναρωτηθεί κάποιος τι συμβαίνει τότε με τις ακαδημίες του συλλόγου. Ο Barry Fry έχει απάντηση και σε αυτό.
«Για μένα είναι αποδεδειγμένο πια πως το πείραμα με την συνεχή προώθηση ταλέντων των ακαδημιών δεν λειτουργεί. Οι ερασιτέχνες έρχονται με τρομερή όρεξη για να μας πείσουν για τις ικανότητές τους, την στιγμή που οι παίκτες των ακαδημιών είναι πια εντελώς κακομαθημένοι. Δεν προσπαθούν αρκετά, δεν κάνουν τάκλιν και δεν ιδρώνουν καν. Τα παιχνίδια μεταξύ αναπτυξιακών ομάδων μου προκαλούν αμηχανία και πλήξη. Εμείς όταν δούμε κάποιον νεαρό μας να έχει προοπτικές τον στέλνουμε σε χαμηλότερες κατηγορίες ώστε να γίνει πραγματικός άντρας. Γυρίζουν πίσω δίνοντας το 150%, λατρεύοντας πια την πιο physical πλευρά του παιχνιδιού».
Περιττό να πούμε πως τα λόγια του επαληθεύονται κοιτώντας τις μεταγραφικές κινήσεις του καλοκαιριού με τους πλέον ταλαντούχους νεαρούς του ρόστερ, Idris Kanu και Jermaine Anderson, να δίνονται δανεικοί σε Port Vale και Doncaster αντίστοιχα, ενώ o Πορτογάλος wonderkid Leonardo Lopes παραχωρήθηκε αβίαστα στην Wigan της Championship, όταν έφτασε πρόταση για την απόκτησή του. Άλλωστε ο σύλλογος ειδικεύεται στις διαπραγματεύσεις τόσο για τις φθηνές αγορές του όσο και για τις ακριβές του πωλήσεις.
«Ο καλύτερος ερασιτέχνης που αγόρασα ποτέ ήταν ο Steve Finnan. Τον πήρα για 25,000 λίρες από την Welling κι έφτασε να κατακτήσει το Champions League με την Liverpool. Η ομάδα απέκτησε οικονομική σταθερότητα αγοράζοντας σχεδόν τσάμπα τους McLean (Grays), Gayle (Dag&Red), Boyd (Stevenage) και Assombalonga (Wealdstone), με τις πωλήσεις τους σε ομάδες μεγαλύτερων κατηγοριών να αποφέρουν δεκάδες εκατομμύρια. Τώρα πια ο ανταγωνισμός έχει μεγαλώσει καθώς η Non-League παρακολουθείται από παντού. Εγώ όμως δεν ανεβάζω πολύ τις προσφορές μου, απλά τους παρέχω μεγάλα ποσοστά μεταπώλησης. Αν βγάλουμε εμείς χρήματα, θα βγάλετε κι εσείς».
Ποια είναι η διαφορά από τα προηγούμενα χρόνια; Η παρουσία του Σκωτσέζου Steve Evans στον πάγκο, που «έδεσε το γλυκό», φέρνοντας πέντε συμπατριώτες του να πλαισιώσουν τους «ερασιτέχνες» του ρόστερ. Πράγματι οι Jason Naismith, Mark O’ Hara, Jamie Walker, Siriki Dembele (καταγωγή από Ακτή Ελεφαντοστού) και Jason Cummings κάνουν φέτος εκπληκτικά πράγματα, αποδεικνύοντας πως η θητεία του προπονητή τους ως παίκτη στο σκωτσέζικο πρωτάθλημα και ως τεχνικού στην Non-League με τις Stamford, Boston United και Crawley, τον καθιστούν ιδανικό για τον ρόλο που έχει αναλάβει.
«Η ομάδα πραγματοποιεί το καλύτερο ξεκίνημα της ιστορίας της σε οποιαδήποτε σεζόν και κατηγορία. Όταν συναντήθηκα με την διοίκηση πριν την προετοιμασία όλοι οι παίκτες που αποκτήθηκαν βρίσκονταν στην λίστα που είχα συνθέσει μαζί με τον βοηθό μου Raynor και φυσικά τον Fry. Αυτός ο τύπος είναι κινητή εγκυκλοπαίδεια όσον αφορά τις χαμηλότερες κατηγορίες. Θα τον χαρακτήριζα ως τον αντίστοιχο Sir Alex Ferguson αυτού του επιπέδου, της γύρας».
«Αρχικά ήμουν επιφυλακτικός για το απαράβατο σκεπτικό της Peterborough, όμως όταν το τηρούν όλοι τόσο ευλαβικά κατάλαβα πως άξιζε την προσπάθεια. Ακόμα και ο πρόεδρος Darragh MacAnthony θα παρευρεθεί σε έναν αγώνα ερασιτεχνικού και αν δει κάποιον που αξίζει θα μας πάρει τηλέφωνο ρωτώντας αν τον έχουμε δει. Οποιοσδήποτε από εμάς είναι εν δυνάμει scout, παρουσιάζει κάποιον, τον παρατηρεί και ο επόμενος και αν συμφωνούμε τον αγοράζουμε».
Τα λόγια του Steve Evans ακούγονται άκρως πειστικά. Η Peterborough αντιστέκεται χρόνια στις υλιστικές επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου και φέτος φαίνεται πως ήρθε η ώρα να γευτεί τους καρπούς της υπομονής της.
