Ελάχιστα διαφοροποιημένη από πέρυσι και στη σκιά του Ολυμπιακού, η Νότιγχαμ του Μαρινάκη βρίσκεται σε τροχιά Τσάμπιονς Λιγκ μισό αιώνα μετά.
1 Οκτωβρίου 1980, Σίτι Γκράουντ. Η Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ υποδέχεται την ΤΣΣΚΑ Σόφιας στον επαναληπτικό της ήττας της με 1-0 στη Βουλγαρία. Δυστυχώς για τους Άγγλους, η καλτ παρέα του εμβληματικού Σπας Ντζεβίζοφ κερδίζει με το ίδιο σκορ κι εκτός έδρας, πετώντας εκτός συνέχειας την ομάδα που και τις δύο προηγούμενες σεζόν έχει κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η έκπληξη είναι ηχηρή και ο κόσμος της Φόρεστ φοβάται ότι ίσως ο σύλλογος αργήσει να ζήσει ξανά τέτοιες μέρες δόξας, με δεδομένη την αγωνιστική άνοδο της Άστον Βίλα (που θα κατακτήσει το πρωτάθλημα) του Ρον Σόντερς, καθώς και της Λίβερπουλ (που θα κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών) του θρυλικού Μπομπ Πέισλι.
«Η ήττα από την ΤΣΣΚΑ Σόφιας επέφερε ένα σημαντικό πλήγμα στην αυτοπεποίθησή μας, αφού ηττηθήκαμε δύο φορές από σαφώς λιγότερο ταλαντούχους αντιπάλους. Κι αυτό δεν διήρκεσε μόνο εκείνη τη σεζόν, αλλά και σε αυτές που ακολούθησαν», θα παραδεχθεί ο Σκωτσέζος μέσος, Τζον ΜακΓκόβερν. Η ανησυχία όχι μόνο αποδείχθηκε βάσιμη, αλλά ενισχύθηκε περαιτέρω όταν οι Κλαφ και Τέιλορ (βοηθός του) αποφάσισαν να ανανεώσουν το ρόστερ, πουλώντας πολλούς από τους αστέρες που είχαν φέρει τις πρόσφατες επιτυχίες. Τελικά το αποτέλεσμα δεν ήταν απλά η Φόρεστ να μην επιστρέψει στο Κύπελλο Πρωταθλητρίων, αλλά σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά, να έχει βγει μόλις τρεις φορές στην Ευρώπη, όλες για το Κύπελλο UEFA.
Προφανώς ο τίτλος είναι παρατραβηγμένος, καθώς έχουν συμπληρωθεί μόλις δέκα αγωνιστικές στη φετινή Πρέμιερ Λιγκ και η Νότιγχαμ μπορεί να βρίσκεται μεν στην πρώτη τετράδα (3η) και στις θέσεις που οδηγούν στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης σεζόν, όμως στην επόμενη στροφή, αν έρθουν έτσι τα αποτελέσματα, μπορούν να την προσπεράσουν μέχρι και πέντε ομάδες. Ωστόσο δεν είναι παράλογος, αφού το σύνολο του Νούνο Εσπιρίτο Σάντο μοιάζει να έχει συγκεκριμένο πλάνο, να ποντάρει στην καλή του άμυνα (2η καλύτερη στο πρωτάθλημα) και να γνωρίζει πως να πάρει αποτελέσματα, αφού μεταξύ άλλων δεν έχει χάσεις στις έδρες των Τσέλσι και Μπράιτον με πάικτη λιγότερο (!), ενώ έχει κερδίσει τη Λίβερπουλ μέσα στο Άνφιλντ.
Δεν είναι δα και μικρή υπόθεση αυτή η εξέλιξη της φετινής Νότιγχαμ, αφού κρίνοντας από τα στοιχεία που είχαμε στη διάθεσή μας πριν ξεκινήσει η Πρέμιερ Λιγκ, μάλλον θα την κατατάσσαμε στα φαβορί για υποβιβασμό. Μια ομάδα που σώθηκε με μεγάλη δυσκολία τις δύο προηγούμενες σεζόν, με ένα προπονητή ανάγκης, που στο τελευταίο του πέρασμα από την Αγγλία, απέτυχε παταγωδώς στον πάγκο της Τότεναμ και μία διοίκηση, που ξόδεψε μόλις 20 εκατομμύρια ευρώ το καλοκαίρι (αφαιρώντας το ποσό των πωλήσεων από αυτό των αγορών) με μοναδική «σοβαρή» αγορά αυτή του 21χρονου Έλιοτ Άντερσον από τη Νιουκάστλ.
Η Νότιγχαμ βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στην 3η θέση (θα βρίσκεται σίγουρα στο τέλος της αγωνιστικής) και δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη, ότι αυτό είναι το υψηλότερό της πλασάρισμα στην Πρέμιερ Λιγκ εδώ και 26 ολόκληρα χρόνια. Μάλιστα ο σύλλογος έχει ηττηθεί μόλις μια φορά στο φετινό πρωτάθλημα, στις 28 Σεπτεμβρίου από τη Φούλαμ – σε ένα επεισοδιακό παιχνίδι με γκολ του Κρις Γουντ, που ακυρώθηκε ως οριακό οφσάιντ, με αμφισβητούμενο πέναλτι υπέρ της αντιπάλου, και με τους Εσπιρίτο Σάντο και Βαγγέλη Μαρινάκη να τιμωρούνται από το πειθαρχικό όργανο της FA για εκτενή διαμαρτυρία και… ροχάλα (στο έδαφος) στους διαιτητές, αντίστοιχα.
Στον πρόσφατο αγώνα κόντρα στη Γουέστ Χαμ οι οπαδοί έδειξαν τον ενθουσιασμό τους για την ως τώρα πορεία της ομάδας. «Είναι καλύτερα να είσαι επαναστάτης, ώστε να τους δείξεις πως δεν θα έχει αποτέλεσμα αν προσπαθήσουν να σε καταβάλλουν», έγραφε το γιγαντιαίο πανό που κρατούσαν και θύμιζε τον τοπικό ήρωα, Ρομπέν των Δασών. Οι συγκρίσεις με το θρυλικό σύνολο του Φρανκ Κλαρκ, που με αιχμή του δόρατος τον Σταν Κόλιμορ των 50 γκολ, είχε οδηγήσει την ομάδα στην 3η θέση τη σεζόν 1994/95 είναι μάλλον αναμενόμενες. Άλλωστε η ομάδα μοιάζει να έχει τον δικό της… Κόλιμορ, αφού ο θηριώδης Νεοζηλανδός Γουντ μετρά ήδη οκτώ τέρματα (2ος σκόρερ μετά τον Χάλαντ) και δείχνει βέβαιος ότι θα καταρρίψει το ρεκόρ του (14) στην Πρέμιερ Λιγκ.
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή της Φόρεστ πίσω στην Πρέμιερ Λιγκ ήταν αρκετά δύσκολη. Η ομάδα ανέβηκε απροσδόκητα από την Τσάμπιονσιπ, μία χρονιά που στην αρχή ο Μαρινάκης δέχθηκε δριμεία κριτική, ενώ οι αλόγιστες σπατάλες της και οι αμέτρητες μεταγραφές το καλοκαίρι της ανόδου θεωρήθηκαν από όλους μία τουλάχιστον αφελής προσέγγιση. Η διοίκηση έπραξε… ευρωπαϊκά, και όχι κατά την ελληνική πρακτική, όταν στήριξε τον αναμορφωτή της, Στιβ Κούπερ, όσο μπορούσε και πέρυσι όταν πήρε την απόφαση να τον αντικαταστήσει, εν μέσω ενός αρνητικού σερί μίας νίκης σε 13 αγώνες κι ενώ ήταν προτελευταία, έπεισε τον Νούνο Σάντο ότι αξίζει να πιστέψει στο σχέδιο διάσωσης και σταθεροποίησης στην Πρέμιερ Λιγκ.
Εκμεταλλευόμενη την τραγική κατάσταση και τον εύκολο υποβιβασμό των νεοφώτιστων, η Νότιγχαμ πέρυσι όχι μόνο σώθηκε, αλλά έδωσε και τη δυνατότητα στον Πορτογάλο προπονητή της να καταλάβει τί φταίει: η ομάδα δεν πρέπει να χάνει τόσο εύκολα. Η μάλλον απλοϊκή αυτή διατύπωση είχε να κάνει με το ότι η Φόρεστ, επί ημερών του Νούνο Σάντο, κατάφερε να πάρει βαθμό από παιχνίδια που έμεινε πίσω στο σκορ μόλις τρεις φορές, με τη μία εξ αυτών μάλιστα να είναι κόντρα στην ήδη υποβιβασμένη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Κάπως έτσι ο Πορτογάλος κατέστρωσε ένα αμυντικό πλάνο κατά την προετοιμασία, στην οποία δεν δέχεται ποτέ πρώτος γκολ. Η επιτυχία του ξεκάθαρη, αφού όπως μάλλον προβλέπετε, η ομάδα φέτος δέχθηκε πρώτη γκολ μόνο κόντρα στη Φούλαμ, στη μοναδική της ήττα.
Το περίεργο είναι πως η φετινή ενδεκάδα είναι κατά 8/11 παρόμοια με πέρυσι, αφού μόνο οι Μιλένκοβιτς, Άλεξ Μορένο και Άντερσον, από τις πρόσφατες προσθήκες, έχουν βρει θέση στην ενδεκάδα. Προσωπικά ωστόσο δεν το βρίσκω περίεργο, αφού όσες φορές είχα παρακολουθήσει πέρυσι αγώνα της Φόρεστ είχα ξεκάθαρα θετική άποψη για τους ταχύτατους Ελάνγκα και Χάντσον-Οντόι, για τον ηγετικό Γέιτς, για το επιθετικό τανκ ονόματι Γουντ και για τον εκ των αρτιότερων τεχνικά στόπερ στην κατηγορία, Μουρίγιο.
Εδώ παρατηρούμε και μία συγκυρία άξια αναφοράς, άμεσα σχετιζόμενη με την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Θα περίμενε κανείς πως ο Μαρινάκης, μετά την κατάκτηση του Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ από τον Ολυμπιακό, θα βρισκόταν μπροστά από ένα «επικίνδυνο» δίλημμα: να επενδύσει στην ελληνική ομάδα που είχε πάνω της τα ευρωπαϊκά φώτα ή να αφοσιωθεί στην πιο επικερδή σταθεροποίηση της Νότιγχαμ στην Πρέμιερ Λιγκ. Η απόφαση του, θελημένη ή όχι, ήταν να κρατήσει ισορροπημένη τη ζυγαριά, σαν ο Ολυμπιακός να μην πήρε ποτέ ευρωπαϊκό τίτλο, σαν η Φόρεστ να μην σώθηκε δύο σερί σεζόν στο νήμα. Σε μία άλλη περίπτωση θα ονομάζαμε τη συμπεριφορά αυτή μακρόπνοο πλάνο, στην Ελλάδα όμως μάλλον την αμφισβητούμε – μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο συγκεκριμένος πρόεδρος απέλυσε πέρυσι τρεις προπονητές στις δύο του ομάδες.
Όπως και να ‘χει το ποδόσφαιρο είναι συχνά παράδοξο, αγνοεί τις προβλέψεις και φέρνει συχνά απρόβλεπτα αποτελέσματα, ακόμη και στον καπιταλιστικό κόσμο της Πρέμιερ Λιγκ. Καθόλου τυχαία (ίσως και ναι) η Νότιγχαμ βρίσκεται στην 3η θέση της Πρέμιερ Λιγκ, έχει τη 2η καλύτερη άμυνα, έχει τον 2ο καλύτερο σκόρερ και μετρά μόλις μία επιεικώς αμφισβητούμενη ήττα. Μπορεί σύντομα να κατρακυλήσει, μπορεί για ακόμια μία σεζόν να κινδυνέψει, όμως για την ώρα ονειρεύεται, ότι μετά από 45 χρόνια ίσως επιστρέψει στην υψηλότερη ευρωπαϊκή σκηνή…
