Μετά από έξι αποτυχημένες προσπάθειες και για πρώτη φορά μετά από σχεδόν μισό αιώνα η Αγγλία κέρδισε την Γερμανία σε νοκ άουτ αγώνα μεγάλης διοργάνωσης, φέρνοντας επιτέλους έναν αντίλογο στην διαβόητη ρήση του Gary Lineker, μετά τον αποκλεισμό του 1990. Μπορεί η στιγμή να έμοιαζε πως δεν θα έρθει ποτέ, όμως η φετινή χρονιά μας είχε προετοιμάσει κατά κάποιον τρόπο.
30 Ιουλίου 1966. Στον μεγάλο τελικό του Μουντιάλ της Αγγλίας τα «Τρία Λιοντάρια», παίζοντας ένα πρωτοποριακό για την εποχή 4-4-2, θα νικήσουν με 4-2 την Δυτική Γερμανία στην παράταση και θα κατακτήσουν για πρώτη -και τελευταία- φορά το σπουδαιότερο τρόπαιο στο ποδόσφαιρο, τουλάχιστον σε επίπεδο εθνικών ομάδων. «Ένα ακόμα τέρμα για τον Hurst [για το χατ-τρικ]. Μερικοί οπαδοί μπαίνουν στο γήπεδο. Νομίζουν πως τελείωσε. Τελείωσε τώρα, είναι το τέταρτο γκολ». Τα λόγια του Άγγλου «Χελάκη», Kenneth Wolstenholme, που περιέγραφε τον αγώνα για το BBC, αποτελούν μια από τις πιο διάσημες ποδοσφαιρικές ρήσεις στο Νησί.
Λίγοι μπορούσαν να το προβλέψουν τότε, όμως οι Γερμανοί δεν θα έχαναν ξανά από τους αντιπάλους τους σε επίσημο αγώνα για περισσότερα από 30 χρόνια (συνέβη το 2000). Μάλιστα το 1990 μία ακόμα διάσημη ρήση θα προκύψει με αφορμή έναν αγώνα απέναντι στα «Πάντσερ», αφού στον ημιτελικό του Μουντιάλ της Ιταλίας οι Άγγλοι θα ηττηθούν στα πέναλτι και ο σκόρερ τους στο παιχνίδι, Gary Lineker, θα καταλήξει απελπισμένος σε μία πικρή παραδοχή. «Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι. 22 παίκτες κυνηγούν την μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος νικάνε πάντα οι Γερμανοί».
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως μέχρι χθες, όταν μια πρόκριση κρινόταν μεταξύ Άγγλων και Γερμανών μόνο σε 90 λεπτά, οι πρώτοι δεν είχαν αναδειχθεί ποτέ νικητές. Ούτε καν το 1966. Κάποιοι θα πουν ότι ο παράγοντας τύχη ή αδικία έπαιξε τον ρόλο του σε όλες αυτές τις μεταξύ τους αναμετρήσεις. Τότε 55 χρόνια πριν ήταν το χέρι του Karl-Heinz Schnellinger (αν και στα κακής ποιότητας ριπλέι της εποχής μάλλον φαίνεται να βρίσκει η μπάλα στην πλάτη), το 1990 ήταν το οφθαλμοφανές πέναλτι που δεν δόθηκε στον Chris Waddle, ενώ το 2010 υπήρξε το πιο διάσημο γκολ που δεν μέτρησε, όταν o Frank Lampard ισοφάρισε σε 2-2, αλλά τελικά το παιχνίδι έληξε 4-1!
Στις 17 Ιουνίου του 2000 τα «Τρία Λιοντάρια» πήραν μια πρώτη εκδίκηση, όταν νίκησαν τους αντιπάλους τους χάρη στο τέρμα του Alan Shearer, όμως ο αποκλεισμός που τους επέφεραν δεν θα μπορούσε να πανηγυριστεί, αφού και οι ίδιοι γύρισαν σπίτι από τον όμιλο, δίνοντας την πρόκριση σε Πορτογαλία και Ρουμανία. Η «πληγή» δεν έκλεισε ούτε όταν έναν χρόνο αργότερα, για τα προκριματικά του Μουντιάλ στην Άπω Ανατολή, οι Άγγλοι άλωσαν το Olympiastadion του Μονάχου με το ευρύ 5-1, παίρνοντας το αίμα τους πίσω για την ήττα στο Wembley στον πρώτο γύρο.
Κατά κάποιον τρόπο η ρήση του Lineker άρχισε να αιωρείται πάνω από την εθνική ομάδα, στοιχειώνοντας τις όποιες αναμετρήσεις της με την Γερμανία και δίνοντας «καύσιμο» στα «Πάντσερ», με τον Άγγλο παλαίμαχο να παραφράζει σε δύο περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, μετά την νίκη τους με 7-1 απέναντι στην Βραζιλία το 2014 και αυτήν με 2-1 απέναντι στην Σουηδία το 2018. Αυτόν τον δαίμονα καλούταν να ξορκίσει φέτος ένας άλλος Gary (ή Gareth), ο Southgate, που όπως έχετε σίγουρα δει κάπου από χθες, έχασε συγκυριακά το κρίσιμο τελευταίο πέναλτι την τελευταία φορά που Αγγλία και Γερμανία ήρθαν αντιμέτωπες σε νοκ άουτ αγώνα Euro, πίσω στο 1996.
Για να το καταφέρει έκανε μια έξυπνη, αλλά και λογική κίνηση. Αφού το ποδόσφαιρο του Lineker το κέρδιζαν πάντα οι Γερμανοί, αυτός έπρεπε να το αλλάξει. Χωρίς 4-4-2, χωρίς επιθετικό ποδόσφαιρο, χωρίς τους hyped μεσοεπιθετικούς της «αντίπαλης» Bundesliga, Sancho και Bellingham. Η τακτική του ήταν γενναία, όπως και η απόφαση του να βιώσει το deja vu και να αντιμετωπίσει το παρελθόν. Περίπου μια εβδομάδα πριν, στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων, ο Άγγλος τεχνικός ήξερε ήδη τους δύο αντιπάλους αν δεν κέρδιζε η ομάδα του την Τσεχία. Ισπανία και Ολλανδία δεν θα ήταν και οι πιο βατές διασταυρώσεις, όμως ο δικός του στόχος πάντα ήταν να αντιμετωπίσει στο Wembley τους Γερμανούς, όπως συνέβη το ’66 και το ’96.
Τι κι αν η κριτική παρέμενε σκληρή προς το πρόσωπό του. Τι κι αν οι Mings, Phillips, Rice, Saka και Sterling έμοιαζαν «λίγοι» για να καταφέρουν ότι απέτυχαν να κάνουν οι θρύλοι του παρελθόντος. Τι κι αν οι Γερμανοί είχαν ισοπεδώσει πριν λίγες ημέρες τους απερχόμενους πρωταθλητές, Πορτογάλους, με 4-2. Ο Southgate βάδιζε με σιγουριά, ίσως υπέρμετρη για τους πολλούς, πως μπορεί όχι μόνο να ξορκίσει τον εφιάλτη των νοκ άουτ με τους Γερμανούς, αλλά με αφορμή τον επικείμενο τελικό στο Wembley, να επαναλάβει στο ίδιο γήπεδο μια δόξα που λείπει από το Νησί για περισσότερο από μισό αιώνα.
Αν το συλλογικό ποδόσφαιρο, μπορεί έστω συνειδησιακά ή ψυχολογικά, να συνδεθεί με το εθνικό, τότε η χθεσινή νίκη των «Τριών Λιονταριών» δεν μπορεί να αποτελεί και τεράστια έκπληξη. Κατά την φετινή αγωνιστική περίοδο οκτώ φορές αγγλικές ομάδες αντιμετώπισαν γερμανικές, με την πλάστιγγα όχι απλά να γέρνει, αλλά να… κατεδαφίζεται υπέρ των πρώτων, με τους συλλόγους της Premier League να σημειώνουν εφτά νίκες (!) κατά αυτών της Bundesliga. Manchester City και Liverpool επιβλήθηκαν δις επί των αντιπάλων τους και μάλιστα σε διπλούς αγώνες νοκ άουτ, ενώ Manchester United και RB Leipzig μοιράστηκαν από μια νίκη και μια ήττα στην φάση των ομίλων του Champions League.
«Η απογοήτευση είναι πολύ, πολύ βαθιά. Απογοητεύσαμε τους οπαδούς μας και το αποτέλεσμα δεν έφερε την έξαψη που επιθυμούσαμε. Παίρνω όλη την ευθύνη για αυτόν τον αποκλεισμό, δεν υπάρχει χώρος για αλλά και άν». Το «αντίο» του Joachim Low μετά από 15 χρόνια στον πάγκο των «Πάντσερ» συνοδεύτηκε από αυτά τα λόγια και κρύβουν μια μεγάλη δόση αλήθειας για το παιχνίδι, αφού και ο ίδιος νιώθει πως ηττήθηκε κατά κράτος από τον ομόλογό του στον αγγλικό πάγκο. Μερικές φορές δεν αρκεί να βάλεις στο παιχνίδι ότι καλύτερο έχεις και να στηριχθείς στην συντριπτική υπέρ σου προϊστορία. Γιατί το ποδόσφαιρο του Southgate δεν είναι και τόσο απλό. Οι δικοί του έντεκα δεν κυνηγούν για 90 λεπτά την μπάλα και στο τέλος δεν νικάνε πάντα οι Γερμανοί…
