O Antonio Conte επιστρέφει στο Λονδίνο, θέλοντας να «αναγεννήσει» της Tottenham. Μπορούν όμως οι «Spurs» να ακολουθήσουν το «δόγμα» του;
27 Ιουνίου, 2016. Η Ιταλία αντιμετωπίζει την Ισπανία για την φάση των «16» του Εuro της Γαλλίας. Ο Graziano Pelle σκοράρει στις καθυστερήσεις για το 2-0 και στέλνει την «Squadra Azzura» στα προημιτελικά της διοργάνωσης. Ο Antonio Conte πανηγυρίζει έξαλλα σκαρφαλώνοντας στο πάγκο της ομάδας του. Όσοι φίλαθλοι της Chelsea παρακολούθησαν το συγκεκριμένο παιχνίδι γεμίζουν από ενθουσιασμό, αλλά και με λίγη δόση προβληματισμού για το αν θα καταφέρει η ιδιαίτερη περίπτωση του Ιταλού να επαναφέρει τους «Blues» στις επιτυχίες.
Οι Ιταλοί θα αποκλειστούν στους «8» από τους Γερμανούς, ο Conte θα αναλάβει λίγο γρηγορότερα τα καθήκοντα του στο Stamford Bridge και μέσα σε λίγο καιρό θα «ανακουφίσει» όσους είχαν τις παραμικρές αμφιβολίες για τον ίδιο.
Αυτήν την φορά ο 52χρονος Ιταλός αποτελεί τον τρίτο προπονητή που επιλέγει η διοίκηση της Tottenham για τον πάγκο της ομάδας, μέσα σε ένα διάστημα οριακά δύο χρόνων, στα οποία οι «Spurs» αντιμετώπισαν πολλά σκαμπανεβάσματα. Ο τρόπος παιχνιδιού και η φιλοσοφία του Conte με τους δύο προκαθήμενους του (Nuno Espirito Santo και Jose Mourinho) εμφανίζουν ορισμένες ομοιότητες, ωστόσο η προσωπικότητα και η εξέλιξη του Ιταλού αποδεικνύουν πως ο ίδιος θα έπρεπε να είναι από το καλοκαίρι η μοναδική επιλογή.
Γεννημένος για τα δύσκολα
Όσο κλισέ και αν ακούγεται η φράση της επικεφαλίδας, ταιριάζει απόλυτα στην προπονητική καριέρα του Conte. Καμία από τις «δουλείες» που έχει αναλάβει από το ξεκίνημα της πορείας του στους πάγκους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως εύκολη. Οι πρώτες του εμπειρίες με τις Arezzo, Bari και Siena στις μικρότερες κατηγορίες Serie B και C, αλλά και η πρώτη και αποτυχημένη εμφάνιση του στο Campionato με την Atalanta «έδειξαν» πως ο δρόμος θα είναι ανηφορικός.
Ωστόσο μέσα από αυτές τις καταστάσεις ο Ιταλός τεχνικός κατάφερε να ανταπεξέλθει και να χτίσει το προπονητικό του status. Πέτυχε δύο προβιβασμούς ομάδων στην Serie A με Bari (2008/09) και Siena (2010/11), με τον δεύτερο εξ αυτών μάλιστα να του «δίνει» την ευκαιρία να προπονήσει την Juventus, που εκείνη την περίοδο έψαχνε το δρόμο για την επιστροφή στην κορυφή.
Τα τρία Scudetto που κατέκτησε στο Τορίνο και τα οποία αποτέλεσαν την αρχή μιας νέας δυναστείας της στο ποδόσφαιρο της Ιταλίας, έφεραν τον Conte μπροστά σε ακόμη μια πρόκληση, την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της εθνικής ομάδας. Προκρίθηκε αήττητος στο Euro του 2016 στο οποίο όπως προαναφέραμε αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Γερμανία για την φάση των προημιτελικών.
Παράλληλα δεν δίστασε να αναλάβει την παραπαίουσα τότε Chelsea και να την επαναφέρει άμεσα στους τίτλους, ενώ μπορεί να καυχιέται πως μέσα σε μόλις δύο χρόνια κατάφερε να βάλει την Inter ξανά στο «ποδοσφαιρικό χάρτη». Αυτήν την φορά καλείται να συσπειρώσει το δυναμικό της Tottenham και να της μεταδώσει την νοοτροπία νικητή που τον διακατέχει, καθώς από το τελικό του Champions League και έπειτα κάνει σταθερά βήματα προς τα πίσω. Αποτελεί μια δύσκολη κατάσταση ωστόσο έχει αποδείξει πως μέσα σε αυτές ευδοκιμεί.
Μια τακτική ιδιοφυία που εξελίσσεται διαρκώς
Αυτό που αποτελεί το βασικό συστατικό της επιτυχίας του Conte, από την αρχή της προπονητικής του καριέρας, είναι η ικανότητα του να προσαρμόζει την φιλοσοφία του παιχνιδιού του ανάλογα με τα δεδομένα της κάθε κατάστασης. Το καλοκαίρι του 2011, όταν και ανέλαβε την Juventus, καθιέρωσε το σύστημα 3-5-2, με το οποίο οι «Bianconeri» κατέκτησαν τρία πρωταθλήματα -εκ των οποίων το ένα αήττητο-, προσθέτοντας συνεχώς νέα πρόσωπα σε αυτό, μέχρι και την αποχώρηση του το 2014 και τον ερχομό του Allegri.
Στην απαιτητική Premier League τα πράγματα ήταν διαφορετικά, μιας και ξεκίνησε τις υποχρεώσεις του με την Chelsea, υιοθετώντας ένα 4-2-3-1 το οποίο έδειχνε να αποδίδει μέχρι και την βαριά ήττα από την Arsenal στο Emirates με 3-0. Εκείνη ήταν η τελευταία φορά που το χρησιμοποίησε, καθώς επανάφερε την τριάδα στην άμυνα με ένα 3-4-3 αυτήν την φορά, το οποίο αποδείχτηκε κομβικό για την διεκδίκηση του πρωταθλήματος (από την αλλαγή κι έπειτα πέτυχε 13 νίκες σερί), το οποίο πανηγύρισε στα τέλη της σεζόν.
Αρκετές μάλιστα ομάδες της Premier εκείνη την διετία προσπάθησαν να «αντιγράψουν» τον τρόπο παιχνιδιού των «Blues», χρησιμοποιώντας τρείς ποδοσφαιριστές στην άμυνα, με ορισμένες να τα καταφέρνουν. Η επιστροφή στην Ιταλία και την Inter συνδυάστηκε με την χρησιμοποίηση του γνώριμου 3-5-2, με το οποίο κατάφερε στην δεύτερη του χρονιά να εκθρονίσει την αγαπημένη του Juventus και να βάλει τέλος στην «αυτοκρατορία», που ο ίδιος είχε ξεκινήσει!
Το ποδόσφαιρο που παίζουν οι ομάδες του μόνο βαρετό και αμυντικογενές δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, με τον ίδιο να δίνει μεγάλη έμφαση στην γρήγορη μετάβαση στην επίθεση και την αποτελεσματικότητα των επιθετικών και των φουλ μπακ του. Μένει να δούμε ποιο από τα συστήματα του θα χρησιμοποιήσει και για λογαριασμό των «Spurs», έτσι ώστε να ανατρέψει τον παθητικό ρόλο παιχνιδιού, που παρουσίασε η ομάδα επί των ημερών Mourinho και Santo.
Τα καταφέρνει και χωρίς πολλούς αστέρες
Ακόμη ένα χαρακτηριστικό της προπονητικής του πορείας είναι πως τα ρόστερ των ομάδων που έχει αναλάβει κατά καιρούς δεν απαρτίζονται από υπερπλήρης ποδοσφαιρικό δυναμικό το οποίο κοστίζει υπέρογκα ποσά. Αντιθέτως είναι αυτός που προσπαθεί να βγάλει τον καλύτερο εαυτό των ποδοσφαιριστών του, ώστε να τους μετατρέψει σε αστέρες, όπως έπραξε πρόσφατα με τον επιθετικό της Inter, Lautaro Martinez.
Επίσης, αυτό που αποζητάει από τους ποδοσφαιριστές του συνεχώς είναι η μαχητικότητα και το 100% στις προπονήσεις, μιας και έχει αποδείξει πως με αυτόν στο πάγκο η αρχική ενδεκάδα της εκάστοτε ομάδας του μπορεί να χωρέσει όλους τους σοβαρά ενδιαφερόμενους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής του της φιλοσοφίας αποτελεί η επιλογή του «ξεχασμένου» και δανεικού για τρείς χρονιές σερί, Victor Moses, για να αγωνιστεί ως δεξί φουλ μπακ στο σύστημα του όταν αυτός προπονούσε την Chelsea!
Το «υλικό» της Tottenham με το οποίό πρόκειται να δουλέψει αποτελεί ένα από τα πιο πολυδιάστατα ρόστερ του αγγλικού πρωταθλήματος και μπορεί να υποστηρίξει με μεγάλη ευκολία οποιοδήποτε σύστημα και φιλοσοφία υιοθετήσει ο Ιταλός στο Νησί. Αναμφίβολα αυτό που μπορεί να χαροποιήσει τους οπαδούς των «Spurs» και να τους γεμίσει με αισιοδοξία είναι πως στο παρελθόν έχει πετύχει σημαντικά επιτεύγματα και με λιγότερο ποιοτικά ρόστερ.
Εν κατακλείδι, για τον Conte η νέα του περιπέτεια στην Premier League φαντάζει ως ακόμη ένα δύσκολο στοίχημα το οποίο καλείται να κερδίσει. Από την άλλη πλευρά, η πρόσληψη του Ιταλού τεχνικού αν και καθυστερημένη μπορεί να χαρακτηριστεί ως το τελευταίο χαρτί του Daniel Levy για την επιστροφή της Tottenham στις διακρίσεις. Έχει αποδειχτεί άλλωστε πως στις δύσκολες καταστάσεις, πολλές ομάδες «either take the Conte way or the… Highway».
Συντάκτης: Λευτέρης Μιχαλούδης
Διαβάστε επίσης από τον αρθρογράφο: Romelu Lukaku: Μια μεταγραφή καταδικασμένη να πετύχει
