Ήτανε μια τέτοια μέρα του 1989. Πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά δεν θα ξεχαστεί ποτέ η τραγωδία του Χίλσμπορο και ο χαμός 96 ψυχών.
Το ποδόσφαιρο ανέκαθεν ήταν το λαϊκότερο των αθλημάτων. Από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε, ήταν ένας αγαπημένος τρόπος ψυχαγωγίας και όχι μόνο. Ποδόσφαιρο δεν είναι απλά 22 άνθρωποι που κλωτσάνε μία μπάλα. Καλώς ή κακώς είναι πολλά περισσότερα και με την πάροδο των χρόνων είναι από τα λίγα πράγματα στον κόσμο που δεν «φθείρεται». Μία επίσκεψη στην κερκίδα της αγαπημένης σου ομάδας αρκεί για να σε πείσει. Είτε μιλάμε για το Άνφιλντ, το Ολντ Τράφορντ, το Γουέμπλεϊ ή το… Χίλσμπορο.
Φίλαθλος, οπαδός, φίλος του ποδοσφαίρου, θεατής. Ό,τι από αυτά και αν θες να αποκαλείσαι, είσαι κι εσύ μέρος του ποδοσφαίρου. Ίσως το σημαντικότερο. Όπως είχε πει και ένας σπουδαίος Σκωτσέζος προπονητής, ο Τζοκ Στέιν: «Football is nothing without fans».
Σαν φίλαθλοι, στο ποδόσφαιρο μπορούμε να δεχτούμε τα πάντα. Τη νίκη, την ήττα, τη χαρά, τη λύπη. Πέρα από αυτά όμως, έχουν συμβεί κάποια γεγονότα που έχουν μείνει για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μας και δεν μπορούμε να τα δεχτούμε με τίποτα. Ή μάλλον δεν θέλουμε. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την απώλειας της ζωής.
Ειδικά όταν ξέρουμε ότι στη θέση πολλών παιδιών που έχασαν τη ζωή τους σε γήπεδα, μπορούσε να ήταν ο καθένας μας. Η τραγωδία του Τορίνου, του Μονάχου, της Θύρας 7, του Χέιζελ, της Τσαπεκοένσε πρόσφατα, συγκαταλέγονται στις «μαύρες» ιστορίες του ποδοσφαίρου. Μία από αυτές είναι και η τραγωδία του Χίλσμπορο.
Ήταν το δεύτερο «χτύπημα της μοίρας» για τη Λίβερπουλ, μετά τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν το 1985, στον τελικό του Χέιζελ με τη Γιουβέντους, που είχαν χάσει τη ζωή τους 39 άτομα. Στις 15 Απριλίου του 1989, στα πλαίσια των ημιτελικών του FA Cup, Λίβερπουλ και Νότιγχαμ Φόρεστ βρέθηκαν αντίπαλοι, στο Χίλσμπορο, έδρα της Σέφιλντ Γουένσντεϊ.
Δυστυχώς για όλους το ματς πέρασε σε δεύτερη μοίρα εκείνη τη μέρα. Λόγω τραγικών λαθών της αστυνομίας και των ανθρώπων του γηπέδου, υπεράριθμοι φίλαθλοι της Λίβερπουλ μπήκαν στην εξέδρα Λέπινγκς Λέιν, όπου σε συνδυασμό με τα «δολοφονικά» κιγκλιδώματα της, κόστισε τη ζωή σε 96 ανθρώπους.
Στο 6ο λεπτό του ματς (διακόπηκε), φίλαθλοι έμπαιναν από μία θύρα χωρίς έλεγχο, σπρώχνοντας άθελα τους τους υπόλοιπους που ήταν ήδη μέσα, προς τα κάτω που ήταν τα κιγκλιδώματα. Η αφόρητη πίεση που είχαν οι μπροστινοί από τους χιλιάδες φιλάθλους και την κοσμοσυρροή που συνεχιζόταν πίσω τους, έφερε τα τραγικά γεγονότα εκείνης της ημέρας. Πολλοί κατάφεραν να πηδήξουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο ή να σκαρφαλώσουν στο πάνω διάζωμα για να γλιτώσουν.
Δυστυχώς 94 άνθρωποι πέθαναν στο γήπεδο, 766 τραυματίστηκαν, ένας φίλαθλος πέθανε στο νοσοκομείο και άλλο ένα άτομο δεν τα κατάφερε μετά από τέσσερα χρόνια που ήταν σε κώμα. 96 ζωές χάθηκαν άδικα. Για άλλη μία φορά είδαμε λάθη από τους υπεύθυνους και απερισκεψίες, να γίνονται αίτια μίας τραγωδίας.
Η δικαίωση για τις οικογένειες των θυμάτων άργησε να έρθει. Το «Justice for the 96» ήταν για χρόνια το σύνθημα τους. Τον Απρίλιο του 2016, το δικαστήριο του Γουόρινγκτον, δικαίωσε τα 96 θύματα, ρίχνοντας τις ευθύνες στις τότε αστυνομικές αρχές για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Χρειάστηκαν δηλαδή 27 ολόκληρα χρόνια για να νιώσουν δικαιοσύνη οι άνθρωποι και οι συγγενείς των θυμάτων.
Μάλιστα το 2021 ήρθε να προστεθεί ένα ακόμα «κεφάλαιο» στην αιματοβαμμένη ιστορία, αφού ο υπεύθυνος ιατροδικαστής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Άντριου Ντιβάιν, που πέθανε την ίδια χρονιά, 32 χρόνια μετά τον τραυματισμό του στο κεφάλι εκείνη την ημέρα, πρέπει να θεωρείται το θύμα υπ’ αριθμόν «97» της τραγωδίας!
Αυτή ήταν η μεγαλύτερη τραγωδία που έχει συμβεί στα αγγλικά γήπεδα.
Μακάρι το ποδόσφαιρο να μην στιγματιστεί ξανά από τέτοια δυσάρεστα γεγονότα. Όμως πάντα θα θυμόμαστε αυτούς που «έφυγαν» για κάτι που αγαπούσαν, όπως κι εμείς.
