Μέσα σε δύο χρόνια ο Ντάνκαν Φέργκιουσον κατάφερε να πάρει δύο μεταγραφές-ρεκόρ, να κερδίσει το σκωτσέζικο πρωτάθλημα, το αγγλικό FA Cup και να κάνει φυλακή!
«Είχα ξαπλώσει στον καναπέ, όταν άκουσα κάτι. Φορούσα μόνο την φόρμα μου, χωρίς μπλούζα. Ήμουν κομμάτια τότε. Είδα δύο σκιές να περνάνε μέσα από το θερμοκήπιο. Παρέμεινα ήρεμος. Πάντα είμαι ήρεμος με αυτά, ίσως επειδή όταν έχεις περάσει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν συνηθίζεις. Κατάφερα να πιάσω έναν από αυτούς και τότε ήταν που τα έχασα. Ξέσπασα πάνω του πραγματικά. Έφτασα σε τέτοιο σημείο που νόμιζα ότι τον είχα σκοτώσει. Έπρεπε να προσπαθήσω να τον συνεφέρω πριν έρθει η αστυνομία». Θα μπορούσε οποιαδήποτε περιγραφή για την περσόνα του Ντάνκαν Φέργκιουσον να είναι καλύτερη από τα δικά του λόγια, τότε που κόντεψε να σκοτώσει έναν κλέφτη μόνο με τα χέρια του;
Ας πάμε όμως περίπου εφτά χρόνια πριν το εν λόγω περιστατικό, όταν ο Σκωτσέζος επιθετικός αγωνίζεται ακόμα στην Νταντί Γιουνάιτεντ και σε ηλικία 21 ετών μετρά ήδη δύο σεζόν ως πρώτος σκόρερ της ομάδας, έχει κληθεί στην εθνική Σκωτίας και ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα στην καριέρα του. Οι μνηστήρες πολλοί, όμως τελικά το παιχνίδι της απόκτησής του κερδίζει η Ρέιντζερς, που ξοδεύει για χάρη του τέσσερις εκατομμύρια λίρες, τα περισσότερα που έχουν δοθεί ποτέ τότε στο βρετανικό ποδόσφαιρο!
Σε μία επίθεση που έχει ήδη τους Άλι ΜακΚόιστ και Μαρκ Χέιτλι, ο Φέργκιουσον έρχεται για να δημιουργήσει μια τριπλέτα-όνειρο, ικανή να τρομάξει κάθε άμυνα στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα. Όλα αυτά θα συνέβαιναν αν η μεταγραφή πετύχαινε, δυστυχώς όμως ο θηριώδης επιθετικός είναι ακόμα άγουρος, ανώριμος για τον ρόλο που προορίζεται. «Ήταν φοβερός παίκτης, όμως ήρθε λίγο νωρίς στην Γλασκώβη. Ο Γουόλτερ Σμιθ ήθελε να τον πάρω υπό την προστασία μου. Ήταν όμως ένας ταραχώδης νέος που ήθελε να παίζει συνέχεια. Εκείνη την περίοδο από ένα μεγάλο ψάρι σε μία μικρή λίμνη βρέθηκε ξαφνικά να είναι ένα μικρό ψάρι σε μία πολύ μεγάλη λίμνη», θα δηλώσει ο Χέιτλι.
Εκείνη η σεζόν (1993/94) δεν είχε κυλήσει ιδιαίτερα καλά για τον ίδιο, άλλωστε είναι και βάσει αριθμών η χειρότερη της καριέρας του, όμως στις 16 Απριλίου έμελλε να γίνει δραματικά χειρότερη. Οι «Τζερς» αντιμετώπιζαν εντός έδρας, σε ένα κατάμεστο στάδιο από 42.000 θεατές, την ήδη υποβιβασμένη Ρέιθ Ρόβερς και καίγονταν για τη νίκη στην απροσδόκητα σκληρή μάχη με την Αμπερντίν για τον τίτλο. Το τελικό σκορ του παιχνιδιού θα είναι 4-0 υπέρ των γηπεδούχων, ο Φέργκιουσον θα σκοράρει το μοναδικό του τέρμα στη χρονιά και μάλιστα δεν θα πάρει καν κίτρινη – πράγμα διόλου αυτονόητο για τον πάντα απείθαρχο επιθετικό.
Κάντε ένα like στη σελίδα μας στο facebook, αν δεν το έχετε ήδη κάνει!
Οπότε, θα μου πείτε, τι στο καλό συνέβη σε εκείνο τον αγώνα; Το ρολόι δείχνει περίπου το 35ο λεπτό και ο Φέργκιουσον κυνηγάει μία βαθιά μπαλιά στον κενό χώρο, που σπεύδει να καλύψει ένας αντίπαλος αμυντικός ονόματι Τζον ΜακΣτέι. Η μονομαχία δεν διαφέρει από αυτές που βλέπουμε κατ’ επανάληψη σε κάθε παιχνίδι, όμως το θολωμένο μυαλό του Σκωτσέζου επιθετικού, που δεν παίζει αρκετά, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τους φτασμένους συμπαίκτες του και γενικά ψάχνει κάπου να ξεσπάσει, τον οδηγεί σε μία βίαια αντίδραση. Ο ΜακΣτέι όχι μόνο δεν τον προκαλεί, αλλά έχει σηκώσει και τα χέρια για να αποφύγει οποιαδήποτε σύγκρουση, όμως ο Φέργκιουσον εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο και τον κουτουλάει με δύναμη, κόβοντάς του παράλληλα το κάτω χείλος!
Ο διαιτητής του αγώνα, Κένι Κλαρκ, δεν αντιλαμβάνεται καν το γεγονός, φυσικά δεν τιμωρεί τον παίκτη και ο αγώνας συνεχίζεται με τον… μπαταρισμένο αμυντικό να αποδέχεται στωικά την ατιμωρησία και την εν τέλει βαριά ήττα. Με το σφύριγμα της λήξης κανείς δεν θυμάται το περιστατικό. Κανείς δεν αναφέρεται σε αυτό. Ούτε οι εμπλεκόμενοι, ούτε οι προπονητές, ούτε ο διαιτητής. Η ζωή προχωρά, η σεζόν τελειώνει με τίτλο και η επόμενη ξεκινά εμφανώς καλύτερα για τον Φέργκιουσον, που πετυχαίνει τέσσερα τέρματα σε έξι αγώνες πριν φύγει ως δανεικός για την Έβερτον της Πρέμιερ Λιγκ.
Εκεί, μακρυά από την σκιά των ΜακΚόιστ και Χέιτλι, ο Σκωτσέζος ανθίζει δίπλα στους Ντανιέλ Αμοκάτσι και Πολ Ραϊντάουτ, βοηθά σημαντικά στην ανάκαμψη των «Ζαχαρωτών» στο πρωτάθλημα και στην καλή πορεία στο FA Cup και σε μόλις δύο μήνες δίνονται ακόμα τέσσερα εκατομμύρια (4,4 για να είμαστε ακριβείς) για χάρη του, που τον φέρνουν μόνιμα στο Μέρσεϊσαϊντ. Η χρονιά κλείνει με οκτώ γκολ σε 28 εμφανίσεις, άνετη παραμονή στην κατηγορία και φυσικά τον τίτλο στο FA Cup!
Οπότε τέλος καλό, όλα καλά; Χμμ, μάλλον όχι. Μία ωραία πρωία ο Φέργκιουσον λαμβάνει στο Γκούντισον Παρκ μία κλήτευση από την Σκωτσέζικη Δικαιοσύνη. Σε μία άνευ προηγουμένου περίσταση, τον ενημερώνει πως το ατιμώρητο «φάουλ» του απέναντι στον ΜακΣτέι, αποτελεί παράβαση της επιτήρησης που υπόκειντο τότε, μετά από δύο προσαγωγές στην αστυνομία, μία για οδήγηση υπό μέθη και μία για διατάραξη κοινής ησυχίας σε μία παμπ στο Ιστ Φάιφ, μετά από καυγά με έναν ψαρά. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η καταδίκη του σε τρίμηνη φυλάκιση χωρίς δυνατότητα αναστολής, ενώ παράλληλα η Σκωτσέζικη Ομοσπονδία τον τιμωρεί με ποινή δώδεκα αγωνιστικών!
Αναμενόμενα η αντίδραση του Φέργκιουσον ήταν σφοδρή. Όχι μόνο το όλο σκηνικό ήταν πρωτόγνωρο για το σκωτσέζικο ποδόσφαιρο, αλλά ίσως και παγκοσμίως, δύσκολα θα βρούμε κάποιον που μπήκε όντως φυλακή για μία τέτοια αντίδραση εντός αγωνιστικού χώρου. Σίγουρα θα δινόταν φάουλ, σίγουρα θα επέφερε κόκκινη κάρτα αν ο διαιτητής το είχε δει, όμως στη σημερινή εποχή λογικά δεν θα φτάναμε ποτέ σε φυλάκιση. Ο Σκωτσέζος επιθετικός έκανε ότι μπορούσε, απείλησε (και τελικά το έκανε) με απόσυρση από την εθνική ομάδα και ορκίστηκε να μην ξαναπαίξει στην πατρίδα του, όμως τελικά δεν συγκίνησε κανέναν!
«Ήταν απίστευτο το πως βρέθηκα εκεί [στην φυλακή]. Ήταν εντελώς άδικό. Δεν θα έπρεπε ποτέ να μπω για έναν τέτοιο λόγο και φάνηκε από την υποστήριξη που έλαβα. Οι φίλαθλοι με βοήθησαν απίστευτα όσο ήμουν μέσα. Ήταν απίστευτο το πόσα γράμματα έλαβα. Τα διάβασα πραγματικά όλα γιατί εκεί έχεις προφανώς άπλετο χρόνο στα χέρια σου», θα τονίσει χαρακτηριστικά ο Φέργκιουσον σε μία συνέντευξη το 2019.
Παρά την τρίμηνη απουσία του πάντως, ο πρώην… κατάδικος, πρόλαβε να γράψει 20 συμμετοχές και εφτά τέρματα την σεζόν 1994/95 και μέχρι το τέλος της καριέρας του το 2006, να γίνει θρύλος της Έβερτον. Αντίθετα πάντως με τον ίδιο, τα πράγματα δεν πήγαν ιδιαίτερα καλά για το θύμα της υπόθεσης, τον ΜακΣτέι, που εν μέρει στοχοποιήθηκε για την κατάληξη της υπόθεσης, έμεινε ελεύθερος από την Ρέιθ Ρόβερς μετά τον υποβιβασμό της και πρακτικά έληξε την καριέρα του στο υψηλότερο (ας πούμε) επίπεδο, μαχόμενος για 18 χρόνια με την κατάθλιψη από τότε και μετά!
«Ήταν μία απλή διεκδίκηση. Δεν του είπα τίποτα και δεν του έδωσα κάποιο ύπουλο χτύπημα ή κάτι παρόμοιο. Ήμουν μόνο 28 όταν συνεβη. Το παρουσίασαν λες και ήμουν κοντά στο τέλος της καριέρας μου. Κι αυτό τελικά έγινε. Δεν έπαιξα ξανά τόσο ψηλά. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο με πικραίνει. Γιατί έπρεπε να συμβεί σε μένα; Με κάνει να σκέφτομαι πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν ο διαιτητής το είχε δει και τον είχε τιμωρήσει εκεί, μέσα στο γήπεδο. Πολλοί μου το λένε αυτό. Ποιος ξέρει;».
