Η ευρηματικότητα ενός τερματοφύλακα της Τσέλσι βάρους 152 κιλών και ύψους 1.93 μ. πίσω στο μακρινό 1905, είναι ο λόγος ύπαρξης των ball boys σήμερα!
«Θες ακόμα και τους κομπάρσους για να διηγηθείς μια ιστορία», είχε πει κάποτε ο άσημος Καναδός ηθοποιός και πρώην WWE wrestler, Ρόμπερτ Μαϊλέ. Μια τόσο σοφή κουβέντα για τον χώρο του κινηματογράφου και του θεάματος, αλλά και τόσο ταιριαστή σε πολλούς τομείς της ζωής.
Όπως και στο ποδόσφαιρο. Μπορεί οι γνωστοί «22» να τραβάνε όλα τα βλέμματα και να είναι οι «κινητήριοι μοχλοί» του παιχνιδιού, αλλά στα… «παρασκήνια», αμέτρητες άλλες «δυνάμεις» συντελούν στην εκτέλεση του αγαπημένου μας φαντασμαγορικού αθλητικού θεάματος.
Όχι, δεν λέμε για τους προπονητές, τους γιατρούς ή τους διαιτητές. Όχι, ούτε για εσάς τους θεατές. Σήμερα θα στρέψουμε τους προβολείς σε αυτές τις 10-15 φιγούρες, που στέκονται περιμετρικά των γραμμών του γηπέδου. Που υπομονετικά παρακολουθούν το παιχνίδι και είναι σε μια συνεχή εγρήγορση. Που είναι πάντα εκεί, με ήλιο, βροχές και χιόνια, απλά για να κάνουν τις ζωές των «πρωταγωνιστών» πιο εύκολες. Που κατέχουν ίσως τον πιο συμπληρωματικό ρόλο στον βασιλιά των σπορ. Οι «κομπάρσοι» του ποδοσφαίρου. Τα ball boys.
Συνήθως μικρής ηλικίας, αυτοί οι νεαροί μας φίλοι είναι κομβικοί στην ομαλή διεξαγωγή ενός αγώνα. Κι ενώ στο 99% των περιπτώσεων είναι εκεί για να επιστρέψουν ταχύτατα την μπάλα, άλλες φορές έβαλαν το «λιθαράκι» τους σε χαρακτηριστικές καλτ ποδοσφαιρικές στιγμές. Από το ball boy της Σουόνσι, που ένιωσε την… «οργή» του Εντέν Αζάρ, έως τον μικρό της Τότεναμ που σημάδεψε με την μπάλα τα γεννητικά όργανα του Κώστα Λουμπούτη της Ανόρθωσης.
Για μας τους θεατές, τους φιλάθλους, τους οπαδούς, τα ταχύτατα (ή και όχι) αυτά παιδιά ήταν πάντα παρόντα. Ναι, αλλά από που «ξεφύτρωσαν»; Από που ξεκίνησαν όλα; Ποιος εφηύρε τα ball boys;
Στις 12 Απριλίου του μακρινού 1874, γεννήθηκε στο Ντόουλι του Σρόπσιρ της Δυτικής Αγγλίας ο Γουίλιαμ «Φάτι» Φούλκ. Αναρωτηθήκατε για το ψευδώνυμο «Fatty»; Λοιπόν, ο ονομαζόμενος και «Κολοσσός» του αγγλικού ποδοσφαίρου, ήταν ένας τερματοφύλακας βάρους 152 κιλών και ύψους 1.93 μ.! Και μάλιστα πολύ καλός!
Αφού τελείωσε το σχολείο, ο Φουλκ δοκίμασε για λίγο την τύχη του στο κρίκετ, μετά τα σκληρά μεροκάματα στα ανθρακωρυχεία του Μπλάκγουελ. Τελικά το ποδόσφαιρο τον κέρδισε και στα παιχνίδια που αγωνίστηκε με την ομάδα εργαζομένων, οι άνθρωποι της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ εντόπισαν (εύκολα θα ‘λεγε κανείς…) τον γιγάντιο πορτιέρο.
Ίσως δεν γνώριζαν ότι συντέλεσαν σε μια από τις μεγαλύτερες προσθήκες στην ιστορία του συλλόγου. Ο «Fatty Foulkes» θα γίνει αναπόσπαστο κομμάτι των «Blades» για 21 χρόνια και μετά από 299 εμφανίσεις και ένα σύνθημα αφιερωμένο από τους οπαδούς της ομάδας στα 136 κιλά του, το «Who ate all the pies?» (μετ. «Ποιος έφαγε όλες τις πίτες;», που μέχρι και σήμερα τραγουδιέται από το αγγλικό φίλαθλο κόσμο, θα πάρει μεταγραφή στην Τσέλσι για το απίστευτα μικρό και πενιχρό ποσό των 50 λιρών.
Οι προπονητές και οι coaches της Τσέλσι ξέρανε ότι έχουν στα χέρια τους έναν πολύ ταλαντούχο τερματοφύλακα, αλλά πολύ παραπάνω, μια επιβλητική φιγούρα στην ομάδα τους. Και επιθυμούσαν να εκμεταλλευτούν στο εκατό τοις εκατό αυτόν τον ποδοσφαιρικό «γίγαντα». Με περίσσεια πανουργία και κουτοπονηριά, σκέφτηκαν σε κάθε αγώνα της Τσέλσι να χρησιμοποιούν ως σύμμαχο τους την… προοπτική.
Έτσι, για να αυξήσουν ακόμα περισσότερο το δέος που προκαλούσε η γιγάντια μορφή του Φουλκ στους αντιπάλους, τοποθετούσαν δύο πιτσιρίκια πίσω από την εστία του τερματοφύλακα. Ένα δίπλα σε κάθε δοκάρι. Τα μικροσκοπικά τους κορμιά κάνανε τον «Fatty Foulkes» να φαίνεται ακόμα πιο πελώριος, τρομοκρατώντας έτσι κάθε αντίπαλο επιθετικό. Ο δισταγμός τους σε κάθε τετ-α-τετ ήταν εμφανέστατος!
Και από αυτή την παράξενη ιδέα, τελικά εντελώς τυχαία προέκυψε κάτι που αθώα και ταπεινά θα γινόταν μέρος του ποδοσφαίρου που γνωρίζουμε και αγαπάμε μέχρι σήμερα. Όταν λοιπόν η μπάλα κατέληγε πίσω από την εστία του Γουίλιαμ Φουλκ, τα νεαρά παιδιά τρέχανε και φέρνανε την μπάλα στα χέρια του. Αυτό συνέχισε να γίνεται σιγά σιγά σε όλους τους αγώνες του «Κολοσσού», που παρά την αφύσικη, για τα κιλά του, εκτίναξη του και τα απίστευτα αντανακλαστικά του, δεν φημιζόταν για την ταχύτητα του. Έτσι ήτανε υπερβολικά βολικό για τον ίδιο να μην καθυστερεί την ροή του αγώνα, «κυνηγώντας» την μπάλα πίσω στα πέταλα.
Την ιδέα υιοθέτησε η Τσέλσι σε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια της, τοποθετώντας παιδιά σε περισσότερα σημεία του γηπέδου. Την εφεύρεση των «Μπλε» ζήλεψαν και άλλες αγγλικές ομάδες και έτσι… «εγένετο» τα ball boys!
Ο Φουλκ μπορεί να θεωρείται ο «πρωτεργάτης» των μικρών μας φίλων, αλλά η ζωή του μας πρόσφερε ατέλειωτες καλτ ιστορίες, όπως το ότι έφευγε από το γήπεδο όταν οι αμυντικοί του έκαναν μοιραία λάθη, κέρδισε μια συμμετοχή με την Εθνική Αγγλίας και το περιβραχιόνιο της Τσέλσι, αλλά και ήταν ένας από τους πρώτους τερματοφύλακες της ιστορίας, που έκανε εξόδους και έδιωχνε με γροθιές την μπάλα. Αλλά η συναρπαστική και πολυτάραχη ζωή του είναι μια ιστορία (ή και ένα όμορφο αφιέρωμα) για κάποια άλλη ώρα.
Οπότε, την επόμενη φορά που η μπάλα θα βγει εκτός του χορταριού και «μαγικά», μέσα σε λίγα δεύτερα, θα βρεθεί στα χέρια των ποδοσφαιριστών, εκτίμησε την εφευρετικότητα των Άγγλων. Εκτίμησε την πατρίδα του μεγαλύτερου πάθους σου.
