Πολλές φορές μας τραβούν το ενδιαφέρον οι ποδοσφαιρικές ιστορίες, αυτές που ομάδες απ’ τα χαμηλά ήρθαν στα ψηλά και κατάφεραν να κερδίσουν το ενδιαφέρον μας, παίζοντας και όμορφο ποδόσφαιρο. Μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι και η Brighton, η οποία όμως καταλήγει να δίνει, όπως λέει και η λαϊκή ρήση, γλαρόσουπα.
Την Brighton την βλέπουμε στην Premier League εδώ και τέσσερα συναπτά έτη. Παρότι δεν είναι μια ομάδα με «βαριά» φανέλα, τρόπαια ή κάποια δυνατά ονόματα στο δυναμικό της, κέρδισε το ενδιαφέρον πολλών φίλων του ποδοσφαίρου, λόγω του επιθετικού τρόπου παιχνιδιού της. Ενός τρόπου παιχνιδιού που θα μπορούσαμε να πούμε ότι θυμίζει Atalanta, με τον ταλαντούχο Graham Potter (της εκπληκτικής θητείας στην Ostersund) να καθιστά την ομάδα επικίνδυνη, τόσο για τον πρώτο της βαθμολογίας, όσο και για τον ίδιο της τον εαυτό.
Η Brighton φέτος, πιστή στο ποδοσφαιρικό της πλάνο, βρίσκεται αρκετά χαμηλά στη βαθμολογία. Όχι πως άλλες χρονιές διεκδικούσε και την ευρωπαϊκή έξοδο, αλλά έδινε τη σιγουριά πως, παρότι στα χαμηλά στρώματα της βαθμολογίας, δεν θα πέσει. Αυτήν την αίσθηση κάπως έπαψε να τη δίνει φέτος, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρκετοί προβληματισμοί για την επόμενη σεζόν. Πολύ φοβάμαι πως θυμίζει την Huddersfield, που πατούσε περίπου στα ίδια χνάρια, αλλά υποβιβάστηκε άδοξα.
Η ομάδα δεν μπορεί να κατηγορηθεί πως δεν προσπάθησε να κάνει βήματα μπροστά. Οι προσθήκες των Veltman, Lallana, Welbeck επί παραδείγματι, έδειχναν πως η ομάδα επιζητά την εμπειρία, προχωρώντας και σε κάποιες μεταγραφές νεαρών παικτών, σε μια μεταγραφική λογική που θυμίζει ιδιαίτερα Football Manager. Και καλά κάνουν, κατά την ταπεινή μου άποψη, ψάχνοντας σε μικρές ποδοσφαιρικές αγορές ή ψάχνοντας τη μεταγραφή-«έξυπνη βόμβα», μπορείς να κερδίσεις πολλά, σε πολλούς τομείς, σε αυτή την άβυσσο της Premier League. Ίσως χρειάζονταν και άλλες μεταγραφές, μιας και, για παράδειγμα, με την αποχώρηση του Montoya, μοναδικός δεξιός μπακ έμεινε ο νεαρός Lamptey.
Και με αυτή τη λογική δουλειάς που υπάρχει στην Brighton, έχουμε δει παίκτες να κάνουν το ξεπέταγμά τους, και φέτος. Ο Tariq Lamptey δείχνει ένας μοντέρνος μπακ με εξαιρετικές «περγαμηνές». Κι ο Robert Sanchez, απ’ το πουθενά έγινε πρώτος τερματοφύλακας (ελέω και της θέλησης του Ryan για αποχώρηση), δείχνοντας καλά πρώτα στοιχεία, κερδίζοντας και μια κλήση στην εθνική Ισπανίας. Κι ακολουθούν κι άλλοι νεότεροι που αναμένουν το «χρίσμα», με μεγαλύτερο όνομα αυτό του Moises Caicedo.
Ωστόσο τα αποτελέσματα μόνο ενθαρρυντικά δεν κρίνονται. Η ομάδα ναι μεν παλεύει σε κάθε της παιχνίδι, αλλά έχει χάσει βαθμούς με αντιπάλους «στα μέτρα της». Δεν έχει χάσει τόσο από ομάδες ίδιας ταχύτητας, οι περισσότερές της ήττες προέρχονται από ομάδες των υψηλότερων βαθμολογικά στρωμάτων. Οι «Γλάροι» όμως, σαν να έχουν κόμπλεξ όμως, και να βουτούν τα ράμφη τους για μια σαρδελίτσα, καταλήγοντας αργότερα πεινασμένοι και φθαρμένοι.
Σε αυτό ρόλο, απ’ όσο μπορούμε να δούμε, παίζει και η άμυνα και η επίθεση, και στα δικά μου μάτια κυρίως η άμυνα. Γίνεται να φταίει η άμυνα που η ομάδα δεν βάζει γκολ; Ακούγεται παράξενο, αλλά ναι. Όταν θες την ομάδα σου να παίζει κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο, αν τοποθετήσεις τους παίκτες στα λάθος «πόστα», θα κάνεις μια σούπα. Σε πόσες ενδεκάδες της Brighton, έχουμε δει να παίζουν τέσσερις στόπερ. Με έναν μάλιστα εξ αυτών (Dan Burn) να χρησιμοποιείται συχνά σε ρόλο αριστερού μπακ χαφ, δίχως να διαθέτει καν ταχύτητα. Με έναν ακόμα (Veltman), να χρησιμοποιείται ως στόπερ σε τριάδα, δεξί μπακ χαφ ή και αμυντικό χαφ. Ή αυτούς τους δυο, σε τετράδα, ως μπακ, και τους Dunk-White ως κεντρικούς αμυντικούς. Εν τω μεταξύ, δεν μπορώ και να κατανοήσω το κόλλημα στο να παίζει ο Dan Burn μια ολόκληρη πλευρά, ή ακόμα και να ‘ναι αριστερός μπακ σε τετράδα. Πάντως μοιάζει αρκετά η φυσιογνωμία του, με αυτή του προπονητή του. Είναι κι οι δυο κιόλας ψηλοί, «ξερακιανοί», λέτε όταν έπαιζε στην Birmingham, το 1992 ο Potter, να έκανε την «κουτσουκέλα»; Και να το ξεπληρώνει τώρα; Κάποιος πιο κακοπροαίρετος, θα έψαχνε να το διασταυρώσει.
Πίσω στο θέμα μας, σίγουρα η χρήση αυτή των κεντρικών αμυντικών σε ορισμένα παιχνίδια έχει δουλέψει. Δεν είναι τρελός ο Potter για να παίξει έτσι, ωστόσο γιατί γίνεται συνέχεια αυτό; Φαίνεται ότι έχει «μείνει» εκεί. Χρειάζεται περισσότερη «ευελιξία», αν βλέπεις ότι η αγαπημένη σου συνταγή δεν έχει αποτέλεσμα. Και δεν είναι κακό αυτό, ωστόσο κι εκεί πρέπει με «μέτρο» να δοκιμάσεις πράγματα, ώστε να μην μπερδευτείς απόλυτα. Ο Potter κάποια στιγμή με τους κεντρικούς αμυντικούς μπερδεύτηκε.
Μερίδιο σαφώς, στην επιθετική λειτουργία της ομάδας, έχουν και οι επιθετικοί. Σε μια τέτοια κατηγορία, θες παίκτες που να «πυροβολούν», έστω έναν επιθετικό που ξέρεις πως θα έχει διψήφιο αριθμό τερμάτων. Πέρυσι, επί παραδείγματι, απ’ τα 39 γκολ στο πρωτάθλημα, δέκα είχε πετύχει ο Maupay και πέντε ο Trossard. Φέτος, η Brighton σκοράρει σχεδόν μια φορά ανά αγώνα, παράγοντας όμως σταθερά διψήφιο αριθμό φάσεων. Αν το πιάσουμε και με ονόματα, ο Maupay βρίσκεται στα οκτώ γκολ, όντας ολίγον τι ασταθής. Δεν είναι ο φορ που ταιριάζει στην ομάδα. Δίχως να θέλω να τον υποτιμήσω, περισσότερο στον Γιάννη Καμίτση φέρνει (και με το μαλλί πλατίνα), που από σέντερ φορ το γύρισε σε δεξί μπακ. Ο Maupay άραγε, θα κάλυπτε το θέμα στα άκρα της άμυνας;
Έχουμε επίσης και τον Welbeck, που δεν έχει συνεισφέρει όσο θα περιμέναν (έχει μόλις πέντε τέρματα). Παρότι ξέρει «καντάρια» μπάλας, άλλωστε, έχει σταθεί πολύ άτυχος. Ο Connolly, επίσης, δεν είναι ο στράικερ που σκοράρει κατά ριπάς, ενώ σεφτέ δεν έχει κάνει ο Zeqiri. Κι η συνεισφορά των μεσοεπιθετικών είναι «φτωχή», οξύνοντας ακόμα περισσότερο το πρόβλημα, απαγορεύοντας από την ομάδα που, έχει μάθει να παίζει επιθετικά, να παίρνει αποτέλεσμα.
Ειλικρινά, αρνούμαι να προσδιορίσω με μια λέξη τους «Γλάρους». Από τη μια παίζουν ωραίο ποδόσφαιρο, από την άλλη αποτελεσματικό. Παράγουν φάσεις εύκολα, αλλά δυσκολεύονται να τις τελειώσουν. Από τη μια κοντράρουν στα ίσα καλύτερες ομάδες, όπως η Liverpool και η Manchester United κι από την άλλη χάνουν από την Crystal Palace και την West Brom, με τα «χέρια κάτω». Πολλές αντιφάσεις για την ομάδα του Potter, ο οποίος έχει δώσε μια ταυτότητα στην ομάδα του, αλλά δεν έχει συμπληρώσει όλα τα στοιχεία!
Η Brighton δεν έγινε ξαφνικά κακή ομάδα. Κανείς δεν αναιρεί το γεγονός πως το ποδόσφαιρο που παίζει κάθεται «καλά» στο μάτι, μεν, δεν έχει και τα καλύτερα αποτελέσματα, δε. Ο Graham Potter και το τεχνικό του επιτελείο καλούνται να βρουν λύσεις πριν να είναι αργά, προτού η έλλειψη αποτελεσμάτων κοστίσει στην Brighton τη μεγάλη κατηγορία. Αυτό δεν κόστισε φέτος, μιας και υπήρχαν φανερά χειρότερες ομάδες, που σχεδιάστηκαν «στο πόδι». Για την ώρα, πάντως, η Brighton έχει ως μεγαλύτερο αντίπαλο, τον κακό της εαυτό. Και καλύτερα να μη φάει, έχει γλαρόσουπα.
