Αν ψάχνεις ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον, που βασιλεύει η ανεκτικότητα και η ισότητα, η Ντάλγουιτς Χάμλετ είναι εδώ για σένα.
Το non-league ποδόσφαιρο δεν είναι νέα ανακάλυψη για το ευρύ κοινό. Πάει αρκετός καιρός απ’ όταν ακόμη κι εμείς, εκτός Αγγλίας, ξεκινήσαμε για ακούμε για την αγνότητα της εμπειρίας ενός αγώνα στα χαμηλά, με φθηνά εισιτήρια, όμορφη ατμόσφαιρα κι αίσθηση μιας ζωντανής κοινότητας, όπου πραγματικά νιώθεις μέλος της κι όχι πελάτης της. Βέβαια, οι ιστορίες φιλάθλων που απογοητευμένοι από τα μεγάλα σαλόνια αλλάζουν την ζωή τους στα… αλώνια της μικρής ομάδας της γειτονιάς παραμένουν μεμονωμένες, η ζωή στην πυραμίδα παραμένει εξαιρετικά δύσκολη, όσο περισσότερο κατεβαίνει κάποιος, με κάποιες εξαιρέσεις.
Παρότι εκπροσωπεί το Λονδίνο, μία από τις σημαντικότερες πόλεις του δυτικού κόσμου, η Ντάλγουιτς Χάμλετ είναι, εξ ορισμού ομάδα του χωριού (hamlet=χωριουδάκι), έχει όμως ταυτόχρονα κοσμοπολίτικη, προοδευτική νοοτροπία. Με έδρα ανάμεσα στις περιοχές Ντάλγουιτς Βίλατζ και Πέκαμ του Νότιου Λονδίνου, η 127χρονη (!) Χάμλετ κάνει πολλά πράγματα διαφορετικά και καλύτερα από τους υπολοίπους.
Όταν το 2009 ανέλαβε καθήκοντα ο μέχρι πρόσφατα προπονητής της ομάδας, Γκάβιν Ρόουζ, τα πράγματα δε διέφεραν από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στα κυβικά της Ντάλγουιτς. Αγωνιζόταν στην όγδοη κατηγορία της Αγγλίας, δεν είχε ανέβει ποτέ πέραν από την έβδομη και οι αγώνες της δύσκολα μάζευαν περισσότερα από 200 άτομα. Όταν δε η ομάδα έχασε την ιδιοκτησία του γηπέδου της, απελπισμένη για χρήματα, το 2014, κάτι περίεργο ξεκίνησε να συμβαίνει. Κόσμος ξεκίνησε να μαζεύεται στις κερκίδες, νέοι από διαφορετικά υπόβαθρα, σε μιας μορφής gentrification της έδρας της, Τσάμπιον Χολ. Από 200 εισιτήρια, σύντομα οι προσελεύσεις έφτασαν τις 700.
Λίγο καιρό μετά, η χωρητικότητα του γηπέδου των 3.000 θέσεων πιεζόταν και τα sold out παιχνίδια δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Μαζί με τα νούμερα, άρχισαν να αλλάζουν κι οι παραδόσεις. Ένας οπαδός περιέγραψε την ατμόσφαιρα στην Ντάλγουιτς ως «ένταση τύπου μπύρες-στον-αέρα, χωρίς όμως τα τοξικά σκ@τ@ που έρχονται μαζί». Το νέο κύμα οπαδών, που οι λίγοι παλαιότεροι αποκαλούσαν «nouveaux», εισήγαγε νέες πολιτικές για τις εξέδρες του γηπέδου. Σύντομα, συμπεριφορές ρατσιστικές, ομοφοβικές και μισογυνικές δεν ήταν απλά μη ευπρόσδεκτες, αλλά ανοιχτά καταδικαστέες σε πανό και συνθήματα.
Το νέο κύμα οπαδών της Ντάλγουιτς Χάμλετ θα είχε την ατυχία, αλλά κι αργότερα την τύχη, να ζήσει τις πιο έντονες στιγμές στην ιστορία του συλλόγου. Η ιστορία με την εταιρεία που εξαγόρασε το γήπεδο θα αποδεικνυόταν πολύ πιο επικίνδυνη απ’ ότι φανταζόταν ο τότε πρόεδρος της ομάδας, Νικ ΜακΚόρμακ. Οι φιλοδοξίες της Meadow Residential ήταν να το κάνει κατοικίες και να χτίσει ένα καινούργιο για την ομάδα, κοντά στο παλιό. Ενάντια σε αυτά τα πλάνα, ήταν το συμβούλιο του Σάουθγορκ, της περιφέρειας του Λονδίνου όπου άνηκε η Ντάλγουιτς. Στη μέση αυτής της αντιπαράθεσης ήταν ο ίδιος ο σύλλογος, που παρά την δημοτικότητα που είχε ξεκινήσει να απολαμβάνει, τα οικονομικά του ήταν σε ιδιαίτερα άσχημη κατάσταση.
Η ιστορία τράβηξε αρκετά χρόνια, κατά τα οποία πρακτικά χρηματοδότης του ήταν η Meadow. Όταν αποφάσισε να σταματήσει τη ροή και να πάρει πιο θερμά τα πλάνα της, τα πράγματα έγιναν πιο περίπλοκα, με αρκετές μάχες νομικού, αλλά και πολιτικού χαρακτήρα μεταξύ των δύο στρατοπέδων. Στο χειρότερο σημείο, η Ντάλγουιτς έχασε για λίγο και τα… δικαιώματά του ονόματός της, κι ακόμη αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το γήπεδό της, και να φιλοξενηθεί από την γειτόνισσα Τούτινγκ εντ Μίτσαμ!
Ήταν η χρονιά 2017/18, η πέμπτη σερί της Χάμλετ στην Ίσθμιαν Πρέμιερ, την έβδομη κατηγορία. Σε όλες τις προηγούμενες τέσσερις περιπτώσεις, η ομάδα έφτασε πολύ κοντά σε μια ιστορική άνοδο (6η, 4η, 5η και 3η θέση αντίστοιχα), όμως όλες τις φορές το εμπόδιο των πλέι-οφ αποδείχθηκε πολύ μεγάλο. Παρά τις φήμες πως η ομάδα θα χρεοκοπούσε μέχρι τα Χριστούγεννα, η Ντάλγουιτς άντεξε. Όχι μόνο άντεξε, αλλά μάζεψε 95 πόντους, έχοντας κάνει την καλύτερη χρονιά της από τις πέντε στο πρωτάθλημα!
Η απευθείας άνοδος όμως παρέμεινε όνειρο, όταν στην προτελευταία αγωνιστική η νίκη της πρωτοπόρου Μπιλερικάι της έδωσε το πρωτάθλημα. Η Χάμλετ έπρεπε να προσπαθήσει ξανά μέσω των πλέι-οφ, αυτή τη φορά μακρυά από το γήπεδό της. Στον τρίτο της σερί τελικό, κόντρα στην Χέντον, τα πράγματα ξεκίνησαν άσχημα και στο ημίχρονο το σκορ ήταν 0-1. Η προσωρινή έδρα της Χάμλετ την βοήθησε σε αυτό το ιδιότυπο λονδρέζικο ντέρμπι, ισοφάρισε στο δεύτερο ημίχρονο και ο αγώνας έφτασε αισίως στα πέναλτι.
Ο Ντίπο Ακινιέμι σκόραρε το τελευταίο, δικό του πέναλτι, δίνοντας το πράσινο φως στο μεγαλύτερο κομμάτι των 3.321 οπαδών στην κερκίδα για να κάνουν μία έφοδο γεμάτη συναισθήματα στον αγωνιστικό χώρο. Η «άστεγη» Ντάλγουιτς Χάμλετ, ήταν για πρώτη φορά στην ιστορία της στην έκτη κατηγορία της Αγγλίας. Μερικές επαρχιακές γειτονιές του Νότιου Λονδίνου έζησαν έντονους πανηγυρισμούς για όλο το βράδυ. Όμως, όπως ισχύει σε κάθε μεγάλη γιορτή, υπάρχει και η επόμενη ημέρα.
Η παραμονή μακρυά από το Τσάμπιον Χολ κράτησε μερικούς μήνες ακόμη. Αναπόφευκτα η προσέλευση του κόσμου σε ξένο γήπεδο έπεσε με τον καιρό, όμως τον Οκτώβριο του 2018, επιτεύχθηκε ο στόχος της επιστροφής στο γήπεδο, σε μία νίκη του Δήμου του Σάουθγορκ, αλλά και της νέας δημάρχου, Κάθριν Ρόουζ, που είναι ενεργή οπαδός της Χάμλετ. Μέσα στα χρόνια, ενεπλάκησαν προσωπικότητες όπως ο Ρίο Φέρντιναντ, παιδικός φίλος του προπονητή Γκάβιν Ρόουζ, όσο κι ο Γκάρι Λίνεκερ, που δημόσια εξέφρασε τα συναισθήματά του για το trademark του ονόματος.
Φυσικά τα προβλήματα που πέρασε η Ντάλγουιτς Χάμλετ δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση αλλά ένα φαινόμενο που παρατηρείται όλο και περισσότερο, όπου τα κέρδη, βραχυπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα, σκοτώνουν οτιδήποτε στον διάβα τους, είτε αυτό είναι η κοινότητα, η παράδοση ή και η ιστορία ομάδων όπως η σημερινή μας πρωταγωνίστρια.
Όπως είχε δηλώσει κάποια στιγμή η Κάθριν Ρόουζ, αναφορικά με όσα πέρασε ο σύλλογός της: «Ομάδες όπως η Ντάλγουιτς Χάμλετ είναι η ιστορία τους, που κάθε βδομάδα γίνεται όλο και πλουσιότερη, μέσα από παίκτες που έρχονται και φεύγουν, μέσα από τους οπαδούς που παραμένουν ό,τι κι αν γίνει, μέσα από τα αποτελέσματα που δεν αλλάζουν, σε μια θάλασσα απογοήτευσης που είναι συνήθως το ποδόσφαιρο σε αυτά τα επίπεδα, με μερικές πολύτιμες στιγμές χαράς εδώ κι εκεί που μένουν χαραγμένες για πάντα. Ομάδες σαν την Ντάλγουιτς είναι επίσης κι όλα όσα δεν αλλάζουν,