Ο «Βενιαμίν» της Μάντσεστερ Σίτι, Χούλιαν Άλβαρες, κατόρθωσε να φτάσει το… max level σε τίτλους, πριν συμπληρώσει τα 24 χρόνια ζωής.
Θα ξεκινήσω με κλισέ εκφράσεις. Το ποδόσφαιρο ανέκαθεν προκαλούσε συγκινήσεις με τις αναρίθμητες ρομαντικές (και μη) ιστορίες του. Ιδίως δε, όταν αυτές αφορούν χώρες και ανθρώπους από την άλλη άκρη της γης, όπως καλή ώρα τη Λατινική Αμερική. Σε μία από τις εν λογω ιστορίες λοιπόν, για να σταματήσω να μακρηγορώ, πρωταγωνιστεί ο επιθετικός της Μάντσεστερ Σίτι, Χούλιαν Άλβαρες.
Γίνεται να «τερματίσεις» το ποδόσφαιρο στα 23 σου; Αν σε λένε Χούλιαν Άλβαρες, βεβαίως και γίνεται. Όχι, δε κάνουμε λόγο για εξωπραγματικά οικονομικά συμβόλαια και υπερπολυτελές lifestyle. Αν και αυτό θεωρείται δεδομένο για την πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών -και γενικότερα των μεγάλων σύγχρονων αθλητών-, ο Αργεντινός πραγματοποίησε κάτι μοναδικό εντός του αγωνιστικού χώρου, με όποια φανέλα κι αν φόρεσε ως τώρα στην (διαρκώς ανοδική) καριέρα του.
Πρόκειται για μία ονειρική πραγματικότητα, την οποία δύσκολα ενδεχομένως να κατάφερνε κάποιος να την διαμορφώσει στα πρώτα του χρόνια ως παίκτης στο «Become A Legend» του Pro Evolution στο PlayStation, πολλώ δε μάλλον κάποιος εν ενεργεία επαγγελματίας αθλητής. Ο 23χρονος φορ κατόρθωσε να γίνει μάρτυρας -και πρωταγωνιστής- σε μία αλληλουχία συλλογικών διακρίσεων και ατομικών επιδόσεων, χαράσσοντας ένα μονοπάτι δίχως προηγούμενο.
Τα πρώτα βήματα στη Ρίβερ και οι έξι κατακτήσεις
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο γεννηθείς στις 31 Ιανουαρίου του 2000 στην πόλη Καλτσίν της Αργεντινής, εντάχθηκε στα νεαρά στρώματα της Ρίβερ Πλέιτ το καλοκαίρι του 2016. Είχαν προηγηθεί ωστόσο δοκιμαστικά σε πιο νεαρή ηλικία, πρώτα στη… μισητή αντίπαλο Μπόκα Τζούνιορς και εν συνεχεία στη Ρεάλ Μαδρίτης. Γεγονότα τα οποία συνέβησαν στο διάστημα μεταξύ 2010 και 2011, όταν και ο Άλβαρες, παρόλο που εντυπωσίασε τους Μαδριλένους με δύο τέρματα σε ένα τουρνουά νέων, θεωρήθηκε πολύ μικρός, ώστε να ολοκληρωθεί η μετακίνησή του στην Ισπανία.
Εκείνος, δεν είχε άλλη επιλογή από το να μείνει, να δουλέψει και να εξελιχθεί στις τάξεις της Ρίβερ. Ένα ταλέντο ευδιάκριτο, με ένα στυλ ποδοσφαίρου που περιείχε ένταση, τεχνική, ταχύτητα και φυσικά τάση στο σκοράρισμα. Λόγω της ευελιξίας του μάλιστα, τόσο με τη μπάλα στα πόδια όσο και χωρίς αυτήν, κυρίως όταν πρεσάρει, του δόθηκε το παρατσούκλι «Αράχνη».
Σε ηλικία 18 ετών και 240 ημερών, υπό τις οδηγίες του Μαρσέλο Γκαγιάρδο, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στο Πρωτάθλημα Αργεντινής (Οκτώβρης του 2018). Αγωνίσθηκε για λίγα λεπτά στον δεύτερο τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες δύο μήνες αργότερα εναντίον της Μπόκα, με την έκβαση του οποίου ο Άλβαρες κατακτούσε τον πρώτο μεγάλο τίτλο της καριέρας του.
Στις 17 Μαρτίου του 2019 σημείωσε και το πρώτο του γκολ ως παίκτης της πρώτης ομάδας της Ρίβερ, σκοράροντας σε μια νίκη με 3-0 στο πρωτάθλημα επί της Ιντεπετιέντε. Ένα μήνα και 13 ημέρες μετά, η Ρίβερ κατέκτησε το Ρεκόπα Σουδαμερικάνα (αντίστοιχο Σούπερ Καπ Ευρώπης), επικρατώντας στον δεύτερο τελικό με 3-0 της Ατλέτικο Παραναένσε (3-1 συνολικά). Παρόλο που ο Άλβαρες δεν πήρε λεπτά συμμετοχής, προσέθεσε στην τροπαιοθήκη του τον δεύτερο τίτλο της καριέρας του. Τον επόμενο Δεκέμβριο, έπαιξε και σκόραρε στον τελικό του Κυπέλλου Αργεντινής εναντίον της Σεντράλ Κόρδομπα, σε ένα ματς που η Ρίβερ κέρδισε με το αγαπημένο της σκορ (3-0) για να εξασφαλίσει το τρόπαιο.
Το 2020, ανακηρύχθηκε πρώτος σκόρερ της φάσης των ομίλων του Κόπα Λιμπερταδόρες, με πέντε τέρματα σε έξι αναμετρήσεις. Ωστόσο, λόγω της πανδημίας, ο προγραμματισμένος για τον Μάρτη του ίδιου έτους τελικός του Σούπερ Καπ Αργεντινής, αποφασίσθηκε να πραγματοποιηθεί ακριβώς ένα χρόνο μετά. Εκεί, η ομάδα του νυν φορ της Σίτι θα έβρισκε αντίπαλο τη Ράσινγκ Κλουμπ, πρωταθλήτρια της σεζόν 2018/19, την οποία και συνέτριψε με 5-0. Ο Άλβαρες χρίσθηκε σκόρερ και κατέγραψε την τέταρτη κατάκτησή του.
Η αμέσως επόμενη σεζόν αποτελεί και την πιο παραγωγική στην καριέρα του. Μία σεζόν, η οποία εξαρχής έδειχνε τη Ρίβερ να μην αστειεύεται όσον αφορά την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Και πράγματι, «η Αράχνη», με 24 γκολ και 15 ασίστ σε 46 συνολικά συμμετοχές, οδήγησε τη Ρίβερ στην κατάκτηση της Λίγκα Προφεσιονάλ. Δεδομένο φυσικά το γεγονός ότι τα 18 από τα 24 τέρματά του σημειώθηκαν στο πρωτάθλημα και κατέστησαν αρκετά για να τον αναδείξουν πρώτο σκόρερ. Τίτλος υπ’ αριθμόν πέντε λοιπόν και σίγουρα όχι ο τελευταίος για τον ίδιο. Στις 18 Δεκεμβρίου του 2021 ήλθε να προστεθεί ακόμη ένας, πανομοιότυπος με αυτόν του Σούπερ Καπ Αργεντινής, με την ονομασία «Trofeo de Campeones».
Η ταυτόχρονη -επιτυχημένη- παρουσία του στην «Αλμπισελέστε»
Παράλληλα με όλα αυτά, o Άλβαρες δεν παρέλειψε να διαπρέψει και για λογαριασμό της Εθνικής ομάδας της Αργεντινής. Το 2019, ο τότε προπονητής της Κ-20 των «Αλμπισελέστε», Φερνάντο Μπατίστα κάλεσε τον Άλβαρες στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, για το Παγκόσμιο Κύπελλο Κ20, όπου σε 4 αγώνες σημείωσε ένα γκολ, κόντρα στη Νότια Αφρική. Το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους, ο Μπατίστα τον επανακάλεσε στην Εθνική, αυτή τη φορά για λογαριασμό της Κ-23 για το Προολυμπιακό Τουρνουά CONMEBOL 2020, το οποίο και κέρδισε η Αργεντινή, με τον Άλβαρες να σκοράρει μία φορά (εναντίον της Βενεζουέλας) σε επτά αναμετρήσεις.
Ο νεαρός στράικερ έκανε το ντεμπούτο του για την εθνική ανδρών της Αργεντινής στις 3 Ιουνίου 2021, σε προκριματικό αγώνα για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2022 εναντίον της Χιλής, αντικαθιστώντας τον Άνχελ Ντι Μαρία στο 62ο λεπτό. Ο πρώτος του τίτλος δεν άργησε να επιτευχθεί σε εθνικό επίπεδο. Σε ένα ρόστερ με Αγουέρο, Λαουτάρο, Κορέα στη θέση «9» δεν κατάφερε να βρει κάποιο χρόνο συμμετοχής στο Κόπα Αμέρικα του ίδιου έτους, που έλαβε χώρα στη Βραζιλία και διήρκησε ένα μήνα (11 Ιουνίου-10 Ιουλίου), αλλά ήταν παρών στον πάγκο της ομάδας του Λιονέλ Σκαλόνι. Στον τελικό με τη «γηπεδούχο» τον Ιούλιο του 2021, ο παίκτης τον οποίο αντικατέστησε ο Άλβαρες στο ντεμπούτο του, ο Ντι Μαρία, σκόραρε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης και χάρισε το πρώτο (από τα δύο) πολυπόθητο τρόπαιο στον Λιονέλ Μέσι και τους υπολοίπους.
Στις 29 Μαρτίου 2022, η «Αράχνη» έπλεξε το πρώτο της γκολ με το εθνόσημο, σε μια ισοπαλία με 1-1 εναντίον του Ισημερινού. Την πρώτη μέρα του καλοκαιριού του ίδιου έτους, η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ιταλία, και η πρωταθλήτρια Αμερικής, Αργεντινή, θα διασταύρωναν τα ξίφη τους στον διηπειρωτικό τελικό των Πρωταθλητών, ή αλλιώς «Finalissima», τον οποίο συμφώνησαν να διοργανώσουν από κοινού CONMEBOL και UEFA. Μέσα σε ένα κατάμεστο με 88.000 φιλάθλους Γουέμπλεϊ, η ομάδα του Σκαλόνι επικράτησε με 3-0 των Ιταλών, με τον Άλβαρες να μπαίνει ως αλλαγή στη θέση του Λαουτάρο Μαρτίνες.
Οι 340 ημέρες βγαλμένες από ταινία
H πρώτη… σκηνοθετική παρέμβαση στην ιστορία του Άλβαρες σημειώθηκε αρκετά νωρίτερα και συγκεκριμένα πέρυσι τον Ιανουάριο, όταν ανήμερα των γενεθλίων του οριστικοποιήθηκε προφορικά η μεταγραφή του στους «Πολίτες», η οποία θα ολοκληρωνόταν το περασμένο καλοκαίρι.
Αφού ακολούθησαν όλα τα προαναφερθέντα, με Ρίβερ Πλέιτ και εθνική, φτάσαμε στην καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο και την ενσωμάτωσή του ως μπακ-απ, όπως εξελίχθηκε και αναμενόταν, του Έρλινγκ Χόλαντ στο, πλήρως επανδρωμένο για τη νέα σεζόν, ρόστερ της ομάδας του Πεπ Γκουαρδιόλα. Ύστερα από τρεις συμμετοχές ως αλλαγή στην αρχή του πρωταθλήματος, ο ικανός επιθετικός βρίσκει δίχτυα, και μάλιστα δις, στο πρώτο του 90λεπτο, κόντρα στη Νότιγχαμ Φόρεστ.
Ο Καταλανός προπονητής έδειξε να τον εμπιστεύεται, δίνοντάς του φανέλα βασικού σε αρκετά παιχνίδια. Παρέα με ή και χωρίς τον Χόλαντ, μέχρι και την έναρξη του πρώτου ιστορικά χειμερινού Μουντιάλ στο Κατάρ, στο οποίο προφανώς και συμπεριλήφθη, ο 23χρονος πρόλαβε να κερδίσει και το βραβείο του Παίκτη του Μήνα από την Etihad για το Νοέμβριο. Φορώντας το εμβληματικό νούμερο «9» στη φανέλα, αντικατέστησε γρήγορα τον Λαουτάρο στην κορυφή της επίθεσης, καθώς η Αργεντινή έδειχνε πιο απειλητική με αυτόν στο βασικό σχήμα. Οι αριθμοί άλλωστε μιλούν από μόνοι τους, δεδομένου ότι ο Άλβαρες ολοκλήρωσε τη διοργάνωση με τέσσερα γκολ και μία ασίστ, όντας τρίτος σκόρερ μαζί με τον Ολιβιέ Ζιρού.
Η Αργεντινή, παρά το στραβοπάτημα της πρεμιέρας και την ήττα από τη Σαουδική Αραβία με 2-1, έφτασε ως τον τελικό της διοργάνωσης, με τους Μέσι, Άλβαρες, ΜακΆλιστερ και Φερνάντες να ξεχωρίζουν μεσοεπιθετικά. Εκεί βρήκε την εξίσου δυνατή και αποφασιστική καθ’ όλη τη διάρκεια Γαλλία, στην οποία ανήκε και ο πρώτος σκόρερ του τουρνουά, Κιλιάν Εμπαπέ (8 γκολ, 2 ασίστ). Σε έναν τελικό μεγαθηρίων (σίγουρα όχι για καρδιακούς) που κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι, είδαμε τους δυο αστέρες αμφότερων των ομάδων να μεγαλουργούν στο γήπεδο, αλλά τελικά να επικρατεί η Αργεντινή. Είδαμε τον Μέσι να παίρνει το μοναδικό major τρόπαιο που του έλειπε και τον Άλβαρες να σηκώνει ακόμη ένα σπουδαίο κύπελλο, ίσως το σπουδαιότερο για έναν ποδοσφαιριστή.
Πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας παρέα με τα υπόλοιπα παιδιά της «Αλμπισελέστε», παίκτες και μη, ο επιθετικός της Σίτι επιστρέφει τέλη Δεκέμβρη για τη συνέχεια της πολλά (περισσότερα για εκείνον) υποσχόμενης σεζόν. Στο πρώτο 90λεπτο που του δίνει ο Πεπ, ο Αργεντινός πάλι βρίσκει δίχτυα, στη νίκη με 4-2 επί της Τότεναμ.
Κατά τη διάρκεια μιας ανεπανάληπτης μονομαχίας με την Άρσεναλ του Μίκελ Αρτέτα, η Μάντσεστερ Σίτι παραμένει ζωντανή σε όλες τις διοργανώσεις που συμμετέχει, πέραν του Λιγκ Καπ. Διαθέτοντας δύο χαρισματικούς επιθετικούς στο ρόστερ της φαίνεται να βρίσκει επιπλέον επιθετικές λύσεις, κερδίζοντας παιχνίδια που ενδεχομένως άλλη σεζόν να μην κέρδιζε, τουλάχιστον με χαρακτηριστική ευκολία. Ο πρώτος τίτλος επετεύχθη στις 3 Ιουνίου και ήταν αυτός του FA Cup. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επεδίωκε στην κατάκτηση του δεύτερου τροπαίου με τον Έρικ τεν Χαγ στο τιμόνι της και δη, κόντρα στην βασική αντίπαλο της πόλης, τη Σίτι. Ο Ιλκάι Γκουντογκάν όμως είχε άλλη άποψη, καθώς με δύο άκρως εντυπωσιακά γκολ χάρισε τον πρώτο τίτλο των «Πολιτών» για φέτος.
Αυτή όμως έμελλε να είναι μόνο η αρχή. Η Άρσεναλ δεν εμπνέει τη σιγουριά που ενέπνεε νωρίτερα στη σεζόν, αρχίζει και χάνει έδαφος, ξοδεύοντας βαθμούς σε αρκετά σημαντικά παιχνίδια. Παράλληλα, η Μάντσεστερ Σίτι σταθεροποιεί την εικόνα της και εν τέλει, σε ένα φοβερά δραματικό φινάλε των τελευταίων αγωνιστικών, κατακτά την Πρέμιερ Λιγκ για ένατη φορά στην ιστορία της, ούσα μάλιστα στο +5. Η «Αράχνη» του Γκουαρδιόλα ολοκλήρωσε το πρωτάθλημα ως τρίτος σκόρερ της ομάδας, με εννέα τέρματα σε 31 συμμετοχές. Διόλου άσχημα για μπακ-απ του Χάαλαντ θα έλεγε κανείς!
Όπως προανέφερα όμως, η Σίτι παρέμεινε μέσα και στη διεκδίκηση του πρώτου της ευρωπαϊκού τίτλου. Μία διεκδίκηση, την οποία μετουσίωσε σε κατάκτηση με τη δαιμονιώδη φόρμα της και την ορμή που απέτυχαν να αντιμετωπίσουν οι αντίπαλοί της. «Επτάρα» η Λειψία, «τριάρα» η Μπάγερν, «τεσσάρα» η Ρεάλ… Και ο Άλβαρες δήλωνε παρών όποτε τον χρειάστηκε ο προπονητής του. Όχι απαραίτητα να σκοράρει (3 γκολ και 2 ασίστ στο Τσάμπιονς Λιγκ), αλλά να πιέσει ακατάπαυστα μέχρι το τελευταίο σφύριγμα.
Στον τελικό με την Ίντερ ο Αργεντινός έμεινε στον πάγκο. Αυτό, λόγω της αρκετά συχνής τάσης του Πεπ να χρησιμοποιεί ενίοτε το μίνιμουμ των διαθέσιμων αλλαγών του ή και να μην αλλάζει απολύτως τίποτε. Το γκολ του Ρόδρι στο 68′, σε έναν τελικό με λίγες ευκαιρίες, πολλές μονομαχίες και διαρκή σκαμπανεβάσματα, ήταν και αυτό που οδήγησε τη Σίτι στην κορυφή της Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της. Οδήγησε όμως και τον Άλβαρες, στο να δημιουργήσει μία κατηγορία δική του στο παγκόσμιο ποδοσφαιρκό στερέωμα, αποτελώντας τον μοναδικό ποδοσφαιριστή με Τρεμπλ (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Τσάμπιονς Λιγκ) και Μουντιάλ σε μία σεζόν.
Αυτό που πιστεύω κλείνοντας, αν ενδιαφέρει κάποιον η άποψή μου, είναι ότι ένας τόσο ποιοτικός από νεαρή ηλικία φορ σαν τον Άλβαρες, που ταυτόχρονα επρόκειτο να αλλάξει για πρώτη φορά στη ζωή του ήπειρο, πραγματοποίησε την καλύτερη επιλογή στην καριέρα του να αγωνισθεί υπό τις οδηγίες του Πεπ Γκουαρδιόλα. Κάποιοι ενδεχομένως εδώ να πουν ότι στέκεται άτυχος που μοιράζεται την ίδια θέση με τον Έρλινγκ Χόλαντ και επιλέγεται ως λύση από τον πάγκο, ενώ θα μπορούσε κάπου αλλού να αγωνίζεται κάθε βδομάδα στο βασικό σχήμα. Κι όταν λέω κάπου αλλού, εννοώ σε άλλη μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα που ψάχνει για εκτελεστή.
Δε θα διαφωνήσω σε αυτό. Ούτε βέβαια θα μπω στη διαδικασία να κρίνω αν κάτι τέτοιο τη δεδομένη χρονική στιγμή θα αποτελούσε βιαστική κίνηση ή όχι για τον ίδιο. Όταν νιώθεις και δείχνεις πλήρως έτοιμος, τίποτα δεν αποτελεί βιασύνη. Ωστόσο, ακόμα και με τον τρόπο με τον οποίο τον διαχειρίζεται ο Πεπ τούτη τη στιγμή, εκείνος ωριμάζει, μαθαίνει, βελτιώνεται και φαντάζομαι κατανοεί και ο ίδιος την κατάσταση. Για αυτόν τον ρόλο προοριζόταν εξάλλου με την απόκτησή του το περασμένο καλοκαίρι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Επιπρόσθετα, διανύει τα 23 έτη της ηλικίας του ακόμη, στην πρώτη του ομάδα στην Ευρώπη, δουλεύοντας καθημερινά στο πλάι ενός εκ των κορυφαίων επιθετικών παγκοσμίως.
Από εκεί και πέρα, ο τόσο απότομα και σταθερά ανοδικός αριθμός κατακτήσεων που προσέθεσε στην προσωπική του τροπαιοθήκη το περασμένο διάστημα, διαθέτει από μόνο του σαν γεγονός μία σπάνιου είδους ομορφιά. Συνωμότησε το σύμπαν; Ο μάνατζέρ του, ο Φερνάντο Ιντάλγκο, λέει το φλιτζάνι; Ή μήπως τυχαία βρέθηκε στο σωστό περιβάλλον τη σωστή στιγμή; Όπως και να ‘χει, η πολλή σκληρή δουλειά του ταλαντούχου Αργεντίνου, φαίνεται να είχε ανταπόκριση από νωρίς στην καριέρα του. Δώδεκα τίτλοι στα 23 του. Και τι τίτλοι. Ένα είναι σίγουρο, τα ρεκόρ υπάρχουν για να καταρρίπτονται.
