Εν μέσω πανδημίας και πρωτοφανούς παγκόσμιας κρίσης, στο σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα της ζωής, το ποδόσφαιρο, η Liverpool βρίσκεται «αγκαλιά» με το πολυπόθητο πρωτάθλημα. Την περασμένη εβδομάδα όμως έμεινε εκτός συνέχειας Champions League, ελέω Atletico Madrid. Αρκεί αυτός ο αποκλεισμός για να «κηλιδωθεί» η χρονιά, ή το διαφαινόμενο πρωτάθλημα αποτελεί «πανάκεια»…;
Το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά το «μίνι διάλειμμα» της Premier League τον Φεβρουάριο, η Liverpool παρουσιάζει ένα πρόσωπο λίγο «άχρωμο», κουρασμένο, δίχως να θυμίζει την ομάδα που εν πολλοίς γνωρίζουμε τα τελευταία δύο χρόνια. Η ήττα από την Watford με τραγική εμφάνιση, οι προβληματικές νίκες επί West Ham και Bournemouth, ο αποκλεισμός στο FA Cup από την Chelsea και η ήττα στο πρώτο παιχνίδι κόντρα στην Atletico, συμπλήρωσαν ένα «παζλ» που προβλημάτισε όσους παρακολουθούν στενά τους «Κόκκινους». Στην ρεβάνς της περασμένης Τετάρτης, η Liverpool καλούνταν να είναι ξανά… Liverpool, να «πνίξει» τον αντίπαλο και να πάρει την πρόκριση, υπερασπιζόμενη τον τίτλο που κατέκτησε πέρσι στην Μαδρίτη.
Και όντως ήταν Liverpool. Το σύνολο του Klopp επιβλήθηκε σε όλο το παιχνίδι, δημιούργησε πάμπολες καταστάσεις για γκολ στα καρέ του αδιαπέραστου Jan Oblak, ωστόσο από καθαρή ατυχία το ματς οδηγήθηκε στη παράταση. Εκεί, η απουσία του Alisson «χάρισε» ένα γκολ-«σωσίβιο» στην Atletico, χάλασε το μυαλό της Liverpool, και οι «Rojiblancos» πήραν μια μεγαλειώδη πρόκριση. Πλέον στην Liverpool δεν έμεινε τίποτα άλλο, πέραν του τυπικού για την στέψη της στην Premier League, όποτε πλέον αυτό συμβεί λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού.
Πετυχημένη λοιπόν η σεζόν; Για άλλους ναι, μιας και θα επιτευχθεί αυτό που χρόνια κυνηγάνε στο Merseyside, η κατάκτηση της Premier League. Για άλλους όμως το πρωτάθλημα δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Η αλήθεια ίσως βρίσκεται κάπου στη μέση…
«ΡΗΧΟ» ΡΟΣΤΕΡ ΠΟΥ ΞΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ «ΚΑΥΣΙΜΑ»
Αν το δούμε καθαρά «ενδεκαδάτα», η Liverpool διαθέτει μια πληρέστατη ομάδα, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από καμία άλλη στην Ευρώπη. Τερματοφύλακας υψηλότατου επιπέδου (Alisson), άμυνα-«γρανίτης» (έδεσε φοβερά ο ανεβασμένος Gomez με τον στυλοβάτη Van Dijk), μπακ που συμβάλουν με απίστευτη συνέπεια τόσο επιθετικά, όσο και αμυντικά (Robertson, Alexander-Arnold), πληθώρα μέσων που κάνουν όλες τις δουλειές, επίθεση με αρετές εγνωσμένης αξίας. Ως εκεί όμως. Αν εξαιρεθεί ο άξονας, που έχει ίσως τις περισσότερες λύσεις (Henderson, Wijnaldum, Chamberlain, Milner, Fabinho, Keita), υπάρχουν αρκετά κενά στο ρόστερ, τα οποία δεν καλύφθηκαν το καλοκαίρι, και το rotation περιορίστηκε αισθητά.
Αυτός είναι ένας λόγος για το «ξεφούσκωμα» της ομάδας το τελευταίο διάστημα. Η Liverpool χρειαζόταν μεταγραφές το καλοκαίρι. Όχι κινήσεις ενδεκάδας, αλλά παίκτες που θα έδιναν αισθητό βάθος. Και για να μιλήσουμε με θέσεις, οι «Κόκκινοι» χρειάζονταν δυο πλάγια μπακ για να μπορούν να παίρνουν ανάσες οι «βιονικοί» Robertson και Arnold, έναν κεντρικό αμυντικό, μιας και o Dejan Lovren πλέον δεν εμπνέει ως σοβαρή λύση, και έναν παίκτη «all around» στην επίθεση. Όσον αφορά το τελευταίο, ο Minamino είναι η κίνηση που καλύπτει το κενό, ωστόσο ο Ιάπωνας ήρθε Ιανουάριο, έχει -φανερά- αργήσει να μπει στο κλίμα του αγγλικού ποδοσφαίρου, άρα και να βοηθήσει. Και μιλάμε πάντα για κινήσεις που δε χρειάζεται να συνοδεύονται από πακτωλό χρημάτων, ειδικά μιας και μιλάμε για επιλογές rotation.
Αυτό που παρουσιάζει το τελευταίο διάστημα η Liverpool, είναι άδειασμα. Και πρέπει να μπει στην συζήτηση και ο τρόπος με τον οποίο -ορθά- ο Klopp επέλεξε η ομάδα του να είναι πιο κυνική και πιο επιλεκτική από ποτέ, στο πως και πότε θα «boostάρει» στα παιχνίδια της για να τα κερδίσει. Αν δεν είχε γίνει αυτού του τύπου η διαχείριση από τον Γερμανό τεχνικό, ίσως το κλατάρισμα να εμφανιζόταν νωρίτερα και ενδεχομένως να στοίχιζε ακριβά. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως σε επίπεδο αριθμών και βαθμολογικής συγκομιδής, οι «Κόκκινοι» βρίσκονται σχεδόν στα περσινά στάνταρ, απλώς η Manchester City δεν μπορεί να ακολουθήσει τον ίδιο -δικό της- φρενήρη ρυθμό με πέρσι και πρόπερσι.
Και για να εξηγούμεθα. Τα κενά και το βάθος στο ρόστερ, δεν επισημαίνονται γιατί η Liverpool έμεινε εκτός Ευρώπης και FA Cup (ο αποκλεισμός από το Carabao Cup είναι «άλλου Παππά Ευαγγέλιο»). Ακόμα και αν τα κατάφερνε, πάλι η εικόνα της τελευταία «φωνάζει» για ένα σύνολο «σκασμένο» σωματικά -κυρίως-. Ο αποκλεισμός από την Atletico άλλωστε, βάσει του τρόπου με τον οποίο εκείνος ήρθε, δεν μπορεί να χρεωθεί σαν αποτυχία, αν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Κακή εικόνα στο πρώτο ματς, ατυχία και Oblak στο δεύτερο. Όμως η Liverpool είναι η γνωστή εύρυθμη «μηχανή» τελευταία…
ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΧΟΡΤΑΤΗ» ΑΠΟ ΤΙΤΛΟΥΣ
Champions League πέρσι. Σούπερ Καπ Ευρώπης και Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Κόσμου φέτος. Διαφαινόμενο πρωτάθλημα στον ορίζοντα, με τα τυπικά να μένουν για την επισημοποίηση του. Με δυο λόγια, ο τελευταίος χρόνος των «Κόκκινων» είναι ονειρώδης. Ωστόσο, όπως έχει εξελιχθεί η χρονιά, η Liverpool θα μπορούσε να έχει δρέψει περισσότερους «καρπούς» για όσα χτίζει ο Klopp τα τελευταία χρόνια.
Αφού η Ομοσπονδία δεν κατάφερε να βρει ημερομηνίες στο καλεντάρι για το ματς του Carabao Cup κόντρα στην Aston Villa και ήταν φύσει αδύνατον να διεκδικηθεί από την ομάδα υπό κανονικούς όρους, νομοτελειακά «κάηκε». Το rotation που δεν έχει γίνει όμως σταδιακά μέσα στη σεζόν, οδήγησε τον Klopp σε ένα και γερό κόντρα στην Chelsea, κατεβάζοντας μια ομάδα με ελάχιστη χημεία, που -λανθασμένα- αντιμετώπισε το ματς και τη διοργάνωση αρκετά «μπλαζέ». Η Chelsea «δάγκωνε» γιατί θέλει ένα κύπελλο, η Liverpool σου έδειχνε μέσα στο γήπεδο την εικόνα της ομάδα «σιγά μη ασχοληθώ με το κύπελλο, με περιμένει η Ευρώπη και το πρωτάθλημα».
Και εδώ δημιουργείται το εύλογο ερώτημα: «Χόρτασε» από τρόπαια η Liverpool ξαφνικά και δεν κυνηγάει ένα ακόμα; Την περιμένει ανηλεές κυνήγι στο πρωτάθλημα και έπρεπε υποχρεωτικά να διαλέξει; Η απάντηση είναι «όχι» σε αμφότερα τα ερωτήματα. Τα μεγαλύτερα παιχνίδια που περίμενε τελευταία το σύνολο του Klopp, ήταν τα δύο κόντρα στην Atletico. Στο ένα ήταν λίγη, στο άλλο άτυχη. Το «μοίρασμα» ωστόσο θα μπορούσε να έχει γίνει καλύτερα από τον «Normal One», ακόμα και με αυτό το «ρηχό» ρόστερ. Η Liverpool έπαιξε με την «φωτιά» και κάηκε ελέω Simeone, και πάει σε ένα φινάλε στη σεζόν που την περιμένει ο διθύραμβος των καταρριπτόμενων πέτρινων χρόνων, ωστόσο εν πολλοίς μπαίνει και ένα μίνι ερώτημα για την επιτυχία ή μη της σεζόν.
Σκεφθείτε μια ζυγαριά. Από την μία βάζουμε το «αμόνι» του πρωταθλήματος, από την άλλη τον συνδυασμό του με μια νέα ευρωπαϊκή επιτυχία ή ένα ακόμα κύπελλο (ή γιατί όχι και τον συνδυασμό όλων αυτών). Τι είναι πιο βαρύ; Πείραμα δεύτερο όμως. Από τη μία το πρωτάθλημα, από την άλλη το οτιδήποτε άλλο μόνο του. Ζυγίστε ξανά… Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, αυταπόδεικτα το πρωτάθλημα και η κατάκτησή του, ειδικά για την Liverpool της ξηρασίας, είναι επιτυχία. Θα ήταν ωστόσο μεγαλύτερη, αν αυτό συνδυαζόταν με κάτι ακόμη, δεδομένης πάντα της συνθήκης. Οι «Κόκκινοι» άλλωστε είναι μια ομάδα διψασμένη, που περιπλανήθηκε χρόνια μέχρι να φτάσει στις σημερινές «ηλιόλουστες» μέρες της. Τώρα που τις ζει, πρέπει να πάρει από αυτές όσα περισσότερα μπορεί. Η φετινή χρονιά ήταν ίσως μια τρανή ευκαιρία για μια «κόκκινη αφαίμαξη»…
