Μετά το περιστατικό με τον Αρτέτα και το διαβόητο «μείνε ταπεινός», ο Χάαλαντ μετρά μόλις δύο γκολ σε οκτώ αγώνες, όντας σκιά του εαυτού του.
22 Σεπτεμβρίου, Έτιχαντ. Βρισκόμαστε μόλις στην 5η αγωνιστική της φετινής Πρέμιερ Λιγκ, όμως οι πρωταγωνιστές μοιάζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, μία βίαια επανάληψη της περασμένης, και της προηγούμενης απ’ αυτήν διοργάνωσης. Η Μάντσεστερ Σίτι προελαύνει αήττητη και πρώτη στη βαθμολογία, όσο ο μεγαλύτερος αστέρας της, ο Έρλινγκ Χάαλαντ, έχει πετύχει ήδη δέκα τέρματα στο πρωτάθλημα. Τελευταία αντίπαλός της η Άρσεναλ, η ομάδα που «βαφτίζεται» πριν την έναρξη της σεζόν ως βασική της ανταγωνίστρια, όπως άλλωστε έχει συμβεί αμφότερα τα δύο τελευταία χρόνια.
Ο Νορβηγός σκοράρει νωρίς (9′), η ομάδα του Μικέλ Αρτέτα το γυρίζει πριν το ημίχρονο (1-2), όμως μένει με δέκα παίκτες. Ακολουθεί ένα δεύτερο μέρος ανελέητου σφυροκοπήματος, μίας αγχώδους και φλύαρης συχνά προσπάθειας απέναντι σε μία Άρσεναλ που παίζει μαζικά άμυνα ώστε να κρατήσει τη νίκη και πανηγυρίζει το κάθε τάκλιν, την κάθε κερδισμένη μονομαχία σαν να σκοράρει. Τελικά στο 98ο (!) λεπτό της αναμέτρησης λυγίζει και με τα νεύρα τεντωμένα αντίπαλοι παίκτες και προπονητές τα βάζουν ο ένας με τον άλλον, με τον αγωνιστικό χώρο να γεμίζει αψιμαχίες.
Οι ψυχραιμότεροι προσπαθούν να επέμβουν, με τον Αρτέτα να έχει βασικό ρόλο σε όλο αυτό, καθώς έχει συνεργαστεί με πολλούς εκ των παικτών της Σίτι, κατά τη θητεία του στο Μάντσεστερ. Την ώρα του εναγκαλισμού του με τον Γκρίλις, ο Χάαλαντ τον χτυπά, ελαφρά μα άκομψα στον ώμο, ξεστομίζοντας το διαβόητο πια: «Μείνε ταπεινός, έτσι. Μείνε ταπεινός». Ο Γκάμπριελ Ζεσούς, που επίσης έχει περάσει απ’ τους «Πολίτες», είναι παραδίπλα και σπεύδει να υπερασπιστεί τον προπονητή του. «Έλα. Γιατί το κάνεις αυτό; Τι λες;», απευθύνεται στον Νορβηγό. «Να πω τι; Δεν έλεγα τίποτα γα@@μένε κλόουν», είναι η απάντηση που θα λάβει απ’ τον κατά 20 πόντους ψηλότερο αντίπαλό του.
Υπάρχει άραγε πιο παράδοξη ύβρις από αυτήν στο όνομα της ταπεινότητας; Οι αρχαίοι Έλληνες όριζαν ως «ύβριν» την αλαζονική και προσβλητική συμπεριφορά απέναντι στους άλλους, με τρόπο που παραβίαζε τον άγραφο θεϊκό νόμο, σε μία προσπάθεια αναγωγής των θυτών σε υπερανθρώπους, πρακτικά θεούς, κάτι που φυσικά τους εξόργιζε και πάραυτα οδηγούσε στην τιμωρία των. Για να το απλουστεύσουμε λίγο, ο πιο σίγουρος τρόπος αποφυγής της ύβρεως ήταν να παραμείνεις… ταπεινός. Ακριβώς όπως ο Χάαλαντ προέτρεψε τον Αρτέτα να κάνει, δίνοντάς του μία χρυσή (;) συμβουλή.
Ο Βάσκος τεχνικός έχει συχνά πανηγυρίσει, ακόμα και υπερβολικά στα μάτια της πλειοψηφίας, ισοπαλίες ή νίκες με κατώτερους (θεωρητικά πάντα) αντιπάλους, μπαίνοντας συχνά στο στόχαστρο της κριτικής, κυρίως από αθλητικούς τηλεσχολιαστές. Το ίδιο είχε πράξει και σε εκείνο το παιχνίδι απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι, δεδομένου πάντα ότι έπαιζε στην έδρα της κορυφαίας ομάδας της λίγκας την τελευταία δεκαετία, χωρίς τον αρχηγό και πιο καθοριστικό του παίκτη (Όντεγκααρντ) και φυσικά με δέκα για σχεδόν μία ώρα (μαζί με τις καθυστερήσεις). Δεν μιλάμε δηλαδή και για μία ξεκάθαρη «παραβίαση» της ταπεινότητας.
Από την άλλη βρισκόταν ο Χάαλαντ. Ο πλέον φορμαρισμένος, εκείνη τη στιγμή, παίκτης στην Αγγλία, για να μην πούμε στην Ευρώπη. Μία πραγματική «μηχανή» των γκολ, με 73 τέρματα σε 71 εμφανίσεις στην Πρέμιερ Λιγκ (ως τότε). Έναν αρχισκόρερ με 242 γκολ καριέρας στα 24 του χρόνια και με 38 γκολ σε 39 συμμετοχές ακόμα και με τη λούζερ εθνική της Νορβηγίας. Αυτός ο υπέρλαμπρος αστέρας αποφάσισε εκείνη την ημέρα, πριν καν το περιστατικό με τον Αρτέτα, πρώτα να τα βάλει με τον 17χρονο αριστερό μπακ Μάιλς Λιούις-Σκέλι στο ντεμπούτο του, λέγοντας του υποτιμητικά, «Ποιος στο δι@@λο είσαι εσύ;», και στη συνέχεια κατά την ισοφάριση της Σίτι για το 2-2 να πετάξει την μπάλα στο κεφάλι του Γκάμπριελ Μαγκαλιάες, που το είχε σκεπάσει με τη φανέλα του απογοητευμένος.
Θα ήταν κατά γενική ομολογία συνετό να ζητήσει ταπεινότητα απ’ τον συχνά αυθόρμητο Αρτέτα, όμως ακόμα και οι… ποδοσφαιρικοί θεοί συμφώνησαν πως ο Χάαλαντ το παράκανε. Όχι γιατί πήγε να εξομοιωθεί μαζί τους, κατά τα αρχαία ελληνικά πρότυπα, αλλά γιατί μόχθησε να διαπράξει την πιο παράδοξη ύβριν, που έχουμε δει εδώ και καιρό. Η νέμεσις, που καθ’ ορισμόν ακολουθεί, δεν άργησε να έρθει, αποδεικνύοντας πως ούτε η πιο κυρίαρχη ομάδα των καιρών μας, με τον πιο χαρισματικό προπονητή (ίσως όλων των εποχών) και το ακριβότερο ρόστερ δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ την οργή των «θεών».
Συμπτωματικά οι ίδιοι «θεοί» είχαν σχεδόν 70 λεπτά νωρίτερα (21′) κάνει μία διακριτική υπενθύμιση της θνητής φύσης ακόμα και των καλύτερων παικτών στον πλανήτη, όταν ο Ρόδρι είχε αποχωρήσει τραυματίας από τον αγωνιστικό χώρο, χάνοντας τελικά σχεδόν όλη τη σεζόν. Οι «Πολίτες» εδώ και χρόνια είχαν μάθει να μην χαμπαριάζουν από τέτοια προβλήματα, είχαν βρει τον τρόπο να νικούν όταν πρέπει και να «γεννούν» λύσεις όταν οι υπόλοιποι κατέρρεαν υπό το βάρος της καταδίωξης. Το έκαναν όμως πάντα σαν ομάδα, πιστοί στο θέλημα του… ημίθεου Πεπ Γκουαρδιόλα, που ευλαβικά κατέστρωνε το ένα θεόπνευστο masterclass μετά το άλλο. Συχνά αστέρες ήταν οι Ντε Μπρούιν, Γκιουντογκάν, Ρόδρι, παίκτες που όριζαν την ομαδικότητα, πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας όχι να διαπράξουν ύβριν, αλλά και να τη σκεφτούν.
Από εκείνη την αγωνιστική του Σεπτεμβρίου μέχρι και σήμερα η Σίτι έδωσε ακόμα οκτώ αγώνες στο πρωτάθλημα, έχοντας ποσοστό ηττών στο 50%, όσο ο Χάαλαντ έχει σκοράρει μόλις δύο τέρματα ακόμα – ένα απέναντι στην ουραγο Σαουθάμπτον κι ένα στην ήττα-σοκ από την Μπράιτον με ανατροπή στα τελευταία λεπτά. Παράλληλα η ομάδα τρέχει ένα αρνητικό σερί, οριακά αδιανόητο αν μας το έλεγαν πρόπερσι, πέρυσι, ακόμα και πριν λίγους μήνες, με εφτά αγώνες χωρίς νίκη σε όλες τις διοργανώσεις και έξι ήττες. Μία μοίρα που δεν έχει ξαναζήσει όχι απλά ο σύλλογος επί Γκουαρδιόλα, αλλά ούτε καν ο Καταλανός σε ολόκληρη την καριέρα του σε οποιονδήποτε πάγκο.
Ο πιο πρόσφατος αγώνας απέναντι στην πρωτοπόρο Λίβερπουλ ήταν μία ακόμη εκκωφαντική απόδειξη της δυσχερούς κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Σίτι. Οι περισσότεροι περίμεναν μία απάντηση από την πρωταθλήτρια, ειδικά απ’ τη στιγμή που ο κορυφαίος αμυντικός των «Κόκκινων» φέτος, Ιμπραΐμα Κονατέ, θα απουσίαζε. Αντ’ αυτού η Λίβερπουλ επικράτησε σχετικά εύκολα με 2-0, η αντίπαλος της δεν έκανε ευκαιρίες ούτε για ένα γκολ και ο Χάαλαντ χάθηκε στη σκιά του Φαν Ντάικ, μένοντας στα δύο τέρματα παρά τα σχεδόν 9xG, που έχει από τον αγώνα κόντρα στην Άρσεναλ κι έπειτα. «Ο καλύτερος επιθετικός κόντρα στον καλύτερο αμυντικό του πρωταθλήματος θα έπρεπε να είναι μία μεγάλη μάχη, όμως παραήταν εύκολο γι’ αυτόν. Ο Φαν Ντάικ ήταν απίστευτος. Έκανε τον Έρλινγκ Χάαλαντ να μοιάζει με τον… Αλφ-Ίνγκε Χάαλαντ», θα γράψει (λίγο άκομψα) ο Τζέιμι Κάραγχερ.
Στον ίδιο αγώνα είχαμε και μία ασυνήθιστη συμπεριφορά του Γκουαρδιόλα, που ήρθε να προστεθεί στον μεσοβδόμαδο αυτοτραυματισμό του (!), όταν έδειξε έξι δάχτυλα στους οπαδούς της Λίβερπουλ, όσες δηλαδή οι Πρέμιερ Λιγκ του, που του τραγουδούσαν ότι «θα απολυθεί το επόμενο πρωί». Αυτό το αναπάντεχο… μουρινιακό ξέσπασμα προκάλεσε αίσθηση στο ποδοσφαιρικό κοινό στο Νησί, με τον πολυνίκη τεχνικό να απαντά: «Θεέ μου, θέλουν να απολυθώ. Ίσως να έχουν δίκιο, να πρέπει να με διώξουν με τέτοια αποτελέσματα. Όμως δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά στο Άνφιλντ. Θα έπρεπε να το έχουν κάνει αυτό στο παρελθόν. Τώρα εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Όμως καταλαβαίνω, είναι μέρος του παιχνιδιού. Δώσαμε μερικές τρομερές μάχες μαζί. Τους σέβομαι».
Αυτές οι έμμεσες μπηχτές, με λίγη προσποιητή δόση αυτοκριτικής, μοιάζουν να αναιρούν κάπως τον δεδηλωμένο σεβασμό, ειδικά μετά από την ολίγον αλαζονική χειρονομία υπεροχής του. Όσο κι αν αυτή είναι μάλλον αυτονόητη στα μάτια των ποδοσφαιρόφιλων. Ίσως οι έννοιες «ταπεινότητα» και «σεβασμός» να έχουν κατά κάποιον τρόπο αλλοιωθεί στα μυαλά των νικητών, των κορυφαίων, των εθισμένων στην επιτυχία. Οι Χάαλαντ και οι Πεπ είναι τα τυχαία παραδείγματα της επικαιρότητας, όμως αποδεικνύουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι οι «ποδοσφαιρικοί θεοί» δεν έχουν εκλείψει στα χρόνια της ψυχρής, σύγχρονης πραγματικότητας και περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να τιμωρήσουν την όποια ύβριν…
