Διαβάστε την ιστορία του φίλου των Ελλήνων Υποστηρικτών Αγγλικού Ποδοσφαίρου, Σπύρου Καψάλη, για το πως έγινε Liverpool.
Σεπτέμβριος του ’99. Ακόμα η γη χορεύει από τους μετασεισμούς κι η αβεβαιότητα για το κατά πόσο κατάλληλη είναι η κάθε στέγη για ύπνο μας έχει αναγκάσει να στριμωχτούμε σε αυτοκίνητα και σκηνές. Άλλο που δε θέλουμε η πιτσιρικαρία της γειτονιάς. Όλη μέρα στο δρόμο για παιχνίδι. Και το βράδυ, ο Χάρης, ο μόνος που είχε τη δυνατότητα, μιας και το σπίτι του είναι ισόγειο και «βλέπει» στενό με χαμηλής συχνότητας κυκλοφορίας αυτοκινήτων, βγάζει τηλεόραση και PlayStation έξω και διοργανώνουμε τουρνουά Pro. Για κάποιο λόγο, η Αγγλία είναι αυτή που μου «πήγαινε» πιο πολύ. Η πραγματικά αχτύπητη Βραζιλία αποτελούσε επιλογή μόνο για τους πιο μικρούς της παρέας, οπότε, όλοι οι άλλοι έπρεπε να ψάχνουμε την ιδανική ομάδα που θα μας οδηγούσε στο τρόπαιο.
Αγγλία λοιπόν. Άνθρωπος-θάλασσα για τέρμα, πραγματική τρικυμία για την άμυνά του ο Seaman. Αμυντικοί, ένας Sol Campell να κατευθύνει κι οι υπόλοιποι να υπακούουν. Η 4αδα του κέντρου αποτελούνταν από τον star David Beckham, το μηχανάκι αλλά τέρμα αντιπαθή Paul Scholes κι άλλους 2 για κόφτες που ούτε που τους θυμάμαι. Επιθετικό δίδυμο (ναι, έζησα εποχή όπου το 4-4-2 ήταν το μόνο σύστημα) ο φονιάς Alan Shearer κι ένα άγουρο πιτσιρίκι, ο Michael Owen.
Το προηγούμενο καλοκαίρι, ο παίκτης αυτός είχε συστηθεί στον κόσμο με ένα ασύλληπτο γκολ απέναντι στην Αργεντινή στο Μουντιάλ. “Για να βάζει τέτοιο γκολ ένας παίκτης απέναντι σε μια τόσο μεγάλη ομάδα, θα είναι παικταράς. Για να είναι παικταράς, θα πρέπει να παίζει σε ομαδάρα” ο συλλογισμός μου όταν τον είδα να ξεγλιστρά από τους αμυντικούς. Ήμουν – δεν ήμουν 10 χρόνων τότε, οπότε να με συμπαθάτε για τον παιδιάστικο τρόπο σκέψης.
Μόλις άκουσα από τον εκφωνητή πως ο νεαρός αγωνίζεται στη Liverpool, τότε έγινε το κλικ. “Αυτή την ομάδα θα υποστηρίζω κι εγώ” είπα.
Διάβασα, ρώτησα μεγαλύτερούς μου κι έμαθα.
“Είναι η ομάδα με τα περισσότερα πρωταθλήματα στο πιο δύσκολο κι ωραίο πρωτάθλημα του κόσμου, έχει τα περισσότερα Ευρωπαϊκά τρόπαια, έχει φιλάθλους παθιασμένους με την ομάδα, ένα ιστορικό σύνθημα κι αυτόν τον παικταρά. Ναι, Liverpool είναι η ομάδα μου στο Νησί”.
Στα τουρνουά που διοργανώναμε εκείνες τις μέρες, η Αγγλία μου καθόταν πολύ καλά. Μόνιμα 3αδα ενώ ο Owen εξυπηρετούσε το πλάνο που είχα άψογα κι έβγαινε πρώτος σκόρερ βγαίνοντας από αριστερά και με την ταχύτητά του ζμπαράλιαζε (ναι, με «ζ») κάθε άμυνα.
Επόμενη χρόνια, άλλαξαν οι παίκτες του Pro, όχι όμως ο βασικός πυλώνας της επίθεσης, αυτός ο ξανθός κοντοπίθαρος σκόρερ. Και μπορεί στην Εθνική άλλοι να έπαιρναν τα φώτα της δημοσιότητας αλλά ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής δήλωνε συνεπής στα ραντεβού του. Στις εφημερίδες (δεν υπήρχε ίντερνετ τότε) το όνομά του αναγραφόταν διαρκώς για τα κατορθώματα που πετύχαινε με την κόκκινη φανέλα. Σπάνια η νίκη της ομάδας χωρίς να έχει ενεργή συμβολή με την απόδοση ή τα γκολ του. Η γενικότερη καριέρα που έχτιζε παιχνίδι με παιχνίδι είτε στο ιστορικό Anfield είτε στα ηλεκτρονικά γήπεδα που Pro με είχαν συνεπάρει.
Ο πρώτος ποδοσφαιριστής που με είχε επηρεάσει τόσο πολύ ώστε να υποστηρίξω συγκεκριμένη ομάδα.
Μπορεί μετά από κάποια χρόνια, ο “Μιχαλάκης” να μας πρόδωσε και να πήγε παρακαλετός στους μισητούς της Μάντσεστερ, αλλά δεν μπορούσα να τον μισήσω. Ήταν αυτός που μου έμαθε τον McManaman, τους άλλους δύο πιτσιρικάδες που βγήκαν από τα σπλάχνα της ομάδας Gerrand – Carragher, τον τρελό από κάθε πλευρά αλλά ταλαντούχο Robbie Fowler. Μα πάνω απ’ όλα, μια κερκίδα που όμοιά της δεν υπάρχει στο νησί και λίγες στον κόσμο μπορούν να συγκριθούν, έναν λαό να τραγουδάει το “you ‘ll never walk alone” και να σε πιάνει ανατριχίλα ακόμα κι ανήκεις στην απέναντι πλευρά της πόλης (Everton) ή σε κάποια από τις μεγάλες αντιπάλους (Arsenal-Manchester United). Kop λέγεται.
Κρίμα που ο “ήρωας” της ιστορίας αποδείχτηκε λιγότερο ρομαντικός από τον οπαδό του παίζοντας με τα χρώματα της αιώνιας αντιπάλου. Αλλά για κάθε Owen που “απαρνείται” τα πρώτα του βήματα, υπάρχει κι ένας Stevie G που μετατρέπεται στην καρδιά της ομάδας. Και για κάθε Stevie G υπάρχουν μερικές χιλιάδες κόσμου που ζητωκραυγάζουν σε κάθε επαφή με την μπάλα και κάθε κερδισμένη μονομαχία στο χώρο του κέντρου.
Michael Owen, σ’ ευχαριστώ που μου γνώρισες τη Liverpool.
Συντάκτης: Σπύρος Καψάλης
