Στην χώρα όπου ο όρος «football» αναφέρεται σε άλλο άθλημα, το μπέιζμπολ με το μπάσκετ είναι τα μεγάλα αφεντικά και το χόκεϊ επί πάγου το τέταρτο κατά σειρά σε δημοτικότητα, το «soccer» προσπαθεί να αποσπάσει κι αυτό ένα κομμάτι από την πίτα των ΗΠΑ. Πέρασε πολλά, γνώρισε ολόκληρες δεκαετίες ανυπαρξίας, όμως το MLS είναι πρότζεκτ που στα 25 του χρόνια γνωρίζει και τη μεγαλύτερη ανάπτυξη.
Γυρνάμε τον χρόνο 54 χρόνια πίσω και στην Αγγλία του 1966. Εκεί, όταν τα «Τρία Λιοντάρια» σήκωναν το Παγκόσμιο Κύπελλο στον ουρανό του Wembley, συνέβη κάτι παράδοξο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού. Το Μουντιάλ εκείνης της χρονιάς ήταν το πρώτο που μεταδόθηκε από την τηλεόραση μέσω δορυφόρου και έβαλε την γιορτή του ποδοσφαίρου μέσα σε χιλιάδες σπιτονοικοκυριά. Δόθηκε η ευκαιρία στους κατοίκους των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά να παρακολουθήσουν για πρώτη φορά το «soccer» στην ανώτατη μορφή του. Κανείς όμως περίμενε το ενδιαφέρον και την απήχηση που θα συγκέντρωνε η συγκεκριμένη διοργάνωση στην ήπειρο, με το Μεξικό να είναι η μοναδική χώρα που εκπροσωπούσε την CONCACAF. Το ποδόσφαιρο στις ΗΠΑ βρισκόταν σε άκρως ερασιτεχνικά επίπεδα και αφορούσε κυρίως τα κολλέγια, ενώ ο Καναδάς φυσικά βρισκόταν σε ακόμη πιο πρωτόγονη κατάσταση. Κι όμως, εν έτει 1966, πάνω από ένα εκατομμύριο θεατές παρακολουθούσαν τα παιχνίδια του Μουντιάλ στην Βόρεια Αμερική, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των Αμερικανών αναλυτών. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα για μία πρώτη προσπάθεια διοργάνωσης πρωταθλήματος, στο οποία θα εισέρχονταν ομάδες οι οποίες δεν θα εκπροσωπούσαν μόνο μια πόλη, αλλά μια ολόκληρη πολιτεία.
Ένα rewind ακόμη: Πίσω στα 30s οι ΗΠΑ είχαν ήδη συμμετάσχει στα δυο πρώτα Μουντιάλ, κερδίζοντας τότε τις εντυπώσεις παρά το γεγονός ότι αγωνίζονταν αποκλειστικά ερασιτέχνες παίκτες. Για την ακρίβεια, το όλο ποδοσφαιρικό σύστημα λειτουργούσε κατ’ αυτόν τον τρόπο, με την μοναδική εθνική διοργάνωση να είναι το National Challenge Cup στο οποίο συμμετείχαν οι νικήτριες των πολιτειακών πρωταθλημάτων. Ακόμη κατά το Μουντιάλ της Βραζιλίας το 1950, όπου οι υπερφίαλοι Άγγλοι δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν πως αποκλείστηκαν από τους ερασιτέχνες των ΗΠΑ, το ποδόσφαιρο ακόμη βρισκόταν στο ίδιο υπανάπτυκτο στάδιο με αυτό της προηγούμενης εικοσαετίας. Ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας που έμελλε να αλλάξει ριζικά τον χάρτη του ποδοσφαίρου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Και εγένετο, NASL
Ήδη έναν χρόνο μετά την σπουδαιότερη στιγμή της εθνικής Αγγλίας, η τοπική ομοσπονδία στις ΗΠΑ είχε κάνει τις πρώτες κινήσεις για να εισαχθεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην χώρα. Μετά από μια σειρά λανθασμένων κινήσεων και χειρισμών δημιουργήθηκαν δυο επαγγελματικά πρωταθλήματα. Η National Professional Soccer League, και η United Soccer Association. Το πρόβλημα βέβαια ήταν το εξής: Η NPSL δεν ήταν αναγνωρισμένη από την FIFA ως επίσημη διοργάνωση και συνεπώς δεν μπορούσε να καθιερωθεί ως πρώτη κατηγορία. Η δεύτερη -αναγνωρισμένη από την FIFA- , είχε υιοθετήσει ένα περίεργο μοντέλο. Προκειμένου το ποδόσφαιρο να μην παίζεται μόνο με «γνωστούς και φίλους» στις εξέδρες, οι υπεύθυνοι της United Soccer Association, προτίμησαν να διοργανώσουν ένα μίνι πρωτάθλημα δύο μηνών (Μάιος-Ιούλιος), στο οποίο θα συμμετείχαν έμμεσα ομάδες κυρίως από την Ευρώπη, οι οποίες θα δημιουργούσαν τα δικά τους franchise στις ΗΠΑ. Δώδεκα ομάδες εξέφρασαν το ενδιαφέρον τους, εκ των οποίων δέκα από την Ευρώπη και δύο από την Λατινική Αμερική. Οι Stoke, Sunderland και Wolves δημιούργησαν τις Cleveland Stokers, Vancouver Royal Canadians και Los Angeles Wolves αντίστοιχα. Οι Σκωτσέζικες Aberdeen, Dundee United και Hibernian ίδρυσαν τις Washington Whips, Dallas Tornado και Toronto City παρομοίως, ενώ στον χορό μπήκαν επίσης οι Glentoran και Shamrock Rovers με τις Detroit Rovers και Boston Cougars. Μακριά από της Βρετανικές Νήσους, Cagliari και ADO Den Haag είχαν την δική τους εκπροσώπηση σε Σικάγο και Σαν Φρανσίσκο, ενώ η Βραζιλιάνικη Bangu και η Cerro από την Ουρουγουάη αποτελούσαν τις εκπροσώπους της Λατινικής Αμερικής σε Χιούστον και Νέα Υόρκη. Το τουρνουά ολοκληρώθηκε με σχετική επιτυχία. Για πρώτη φορά ο λαός των ΗΠΑ έδειχνε την συμπάθειά του στο ποδόσφαιρο και πλέον οι βάσεις είχαν μπει στα θεμέλια.
Προφανώς, το United Soccer Association ήταν μια δίμηνη λύση προκειμένου να διεξαχθεί μια πρόχειρη έρευνα στην απήχηση του «soccer». Το πείραμα ήταν πετυχημένο, οι ομάδες από την Ευρώπη και την Λατινική Αμερική έκαναν το καθήκον τους, αποχώρησαν από την ανάμειξη τους με το ποδόσφαιρο των ΗΠΑ κι αποφασίστηκε δια κοινού USA και NPSL να συγχωνευτούν, δημιουργώντας την National Association Soccer League. Την πρώτη χρονιά 17 ομάδες έλαβαν συμμετοχή, με τους Atlanta Chiefs να είναι οι πρώτοι νικητές. Οι αγώνες μεταδίδονταν ζωντανά από το CBS, ωστόσο η προσέλευση στα γήπεδα ήταν απογοητευτική. Η πρώτη σεζόν έκλεισε με μόλις 4.699 θεατές μέσο όρο. Οι Kansas City Spurs είχαν τον υψηλότερο με 8.510 θεατές και οι Los Angeles Wolves ήταν στην χαμηλότερη θέση με μόλις 2.441. Ο (διπλός) τελικός του πρωταθλήματος ανάμεσα σε Atlanta Chiefs και San Diego Toros είχε και στα δυο παιχνίδια λιγότερο από 25.000 θεατές, στο σύνολο. 9.500 περίπου βρέθηκαν στις εξέδρες του Balboa Stadium του San Diego στην California, ενώ στον επαναληπτικό της Ατλάντα 14,994 θεατές παρακολούθησαν την ομάδα τους να σηκώνει τον τίτλο, σε ένα γήπεδο χωρητικότητας εξήντα χιλιάδων θεατών.
Όπως ήταν λογικό, αυτή η κατάσταση έφερε αναταράξεις στην λίγκα. Οι μαζικές αποχωρήσεις των ομάδων οδήγησαν στην NASL της επόμενης σεζόν να διεξαχθεί με μόλις πέντε(!) ομάδες και λίγο έλειψαν τα πάντα να τιναχθούν στον αέρα. Ο λαός δεν είχε αγκαλιάσει το άθλημα, το CBS αποσύρθηκε από την διεκδίκηση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, αφήνοντας το ποδόσφαιρο της Αμερικής χωρίς τηλεοπτική κάλυψη (κι έσοδα) μέχρι και το 1975. Τα τηλεοπτικά δικαιώματα όμως δεν ήταν το βασικότερο πρόβλημα. Ήταν η έλλειψη συμμετοχών, και στις αρχές του 1970, το NASL προέβη στην πρόσκληση ομάδων από την ημι-επαγγελματική ASL(American Soccer League). Οι Rochester Lancers και Washington Darts έκαναν την αρχή, με τους New York Cosmos, Montreal Olympique και Toronto Metros να ακολουθούν το 1971. Εν συνεχεία προκειμένου να κάνουν το πακέτο ακόμη πιο ελκυστικό, θέσπισαν κανόνες οι οποίοι δεν συμβάδιζαν ακριβώς με το ποδόσφαιρο, αλλά υιοθετήθηκαν μια σειρά από μέτρα τα οποία έμοιαζαν περισσότερο στα κυρίαρχα αθλήματα των ΗΠΑ.
- Ο χρόνος μετρούσε προς το μηδέν. Ξεκινώντας αρχικά από τα 90 λεπτά, όσο περνούσε η ώρα του αγώνα, μετρούσε αντίστροφα κάνοντας το λεγόμενο «countdown».
- Αντί για την κλασσική μεσαία γραμμή της σέντρας, υπήρχαν σε απόσταση 35 μέτρων από το τέρμα, δύο γραμμές οι οποίες καθόριζαν το σημείο από το οποίο μετρούσε ο νόμος του οφσάιντ. Κοινώς, το οφσάιντ μετρούσε σε κάθε παιχνίδι μετά τα 35 μέτρα του γηπέδου της επιτιθέμενης ομάδας.
- Διαδικασία των πέναλτι στα παιχνίδια που έληγαν ισόπαλα: Επειδή η ισοπαλία δεν άρεσε στους Αμερικάνους, υιοθέτησαν μία μορφή πέναλτι που έμοιαζε περισσότερο σε αυτό του χόκεϊ στον πάγο. Ο επιθετικός, ξεκινώντας από την γραμμή του οφσάιντ, είχε πέντε δευτερόλεπτα να εκτελέσει και να κερδίσει τον αντίπαλο τερματοφύλακα σε ένα είδους τετ-α-τετ.
- Ένα πολύ περίεργο σύστημα βαθμολόγησης. Αρχικά η νίκη έδινε έξι βαθμούς, η ισοπαλία τρεις και η ήττα κανέναν. Αφού καταργήθηκαν οι ισοπαλίες, η νίκη έδινε τρεις βαθμούς και η ήττα έναν. Αργότερα αυξήθηκε ξανά στους έξι βαθμούς, ενώ αργότερα και μέχρι το 1984 μειώθηκε στους τέσσερις. Το περίεργο ήταν πως αυτό δεν ήταν το πιο περίεργο μέρος. Οι ομάδες, ανεξάρτητα νίκης ή ήττας, κέρδιζαν βαθμούς ανάλογα με τον αριθμό των γκολ που πετύχαιναν, μέχρι τα τρία σε κάθε παιχνίδι. Για παράδειγμα, η New York Cosmos κατέκτησε το πρωτάθλημα και ας είχε συγκεντρώσει λιγότερους βαθμούς από τους Vancouver Whitecaps. Αυτό συνέβη γιατί η ομάδα της Νέας Υόρκης σκόραρε 87 τέρματα έναντι μόλις 63 της ομάδας του Βανκούβερ.
Μέσα από αυτές τις αλλαγές, οι πέντε ομάδες του 1969, έγιναν 15 το 1974 και ο μέσος όρος θεατών ανέβηκε από τους 2.930 στους 7.700. Υπήρχε μομέντουμ και το πρωτάθλημα το εκμεταλλεύτηκε κάνοντας το «μπαμ». Σαν βόμβα το καλοκαίρι του 1975 έσκασε η μεταγραφή του Eusebio στους Boston Minutemen, με τα Ευρωπαϊκά media να ασχολούνται για πρώτη φορά με το ποδόσφαιρο στην Αμερική. Λίγο αργότερα θα ασχολούνταν όλος ο πλανήτης, όταν ο Pelé, εν μια νυκτί, άλλαξε τον ρου της ιστορίας του ποδοσφαίρου των ΗΠΑ. Ήταν 10 Ιουνίου, όταν τα παγκόσμια μέσα αθλητικής ενημέρωσης είχαν μαζευτεί στο Club 21, όπου και θα γινόταν η παρουσίαση του Βραζιλιάνου θρύλου στην New York Cosmos. Το CBS απέκτησε για άλλη μια φορά τα τηλεοπτικά δικαιώματα του πρωταθλήματος, με περίπου 10 εκατομμύρια κόσμο να παρακολουθεί το πρώτο παιχνίδι του Βραζιλιάνου για λογαριασμό της Cosmos. Και από τότε η προσέλευση στα γήπεδα έπιασε για πρώτη φορά πενταψήφια νούμερα. Η οικονομική δυνατότητα για μεταγραφές αστεριών του παγκοσμίου ποδοσφαίρου ήταν βέβαια προνόμιο για λίγους, η NY Cosmos και οι Los Angeles Aztecs ήταν τα απόλυτα αφεντικά της εποχής στον τομέα του marketing και χρησιμοποιούσαν τους αστέρες προς όφελός τους, έναντι παχυλών μισθών για την εποχή και τα δεδομένα τους. Η New York μετά τον Pelé έφερε και τον Beckenbauer, ενώ οι «Αζτέκοι» είχαν να περηφανεύονται για την απόκτηση του George Best, του Johan Cruyff και στην θέση του προπονητή, τον θεμελιωτή του Total Football, Rinus Michels.
Η αλόγιστη σπατάλη έφερε περιοδική επιτυχία αλλά αυτή με τη σειρά της δε μπορούσε να διατηρήσει οικονομικά την σπατάλη. Σταδιακά οι ομάδες ξέμεναν από πόρους, έπαψαν να φέρνουν μεγάλα ονόματα του χώρου και στράφηκαν κυρίως σε Βορειοαμερικανούς, λιγότερο ακριβούς παίκτες από ΗΠΑ και Καναδά. Οι 24 ομάδες του 1980 έγιναν δώδεκα το 1983 και την τελευταία σεζόν, το 1984, μόλις εννέα ομάδες έδωσαν το παρόν. Τι συνέβη όμως; Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 1980 είχε σοβαρό αντίκτυπο και στο ποδόσφαιρο. Οι περισσότερες ομάδες, προσπαθούσαν να βάλουν τα χέρια βαθιά στις τσέπες για να αναπτύξουν ένα μοντέλο όπως αυτό της New York Cosmos. Η μειωμένη αγοραστική δύναμη του κόσμου, το λανθασμένο marketing και οι κακοί χειρισμοί του μπάτζετ υπερχρέωσαν τις ομάδες και με μαθηματικούς υπολογισμούς, όλο το πρωτάθλημα κατέρρευσε. Παράλληλα με το ποδόσφαιρο, οι σύλλογοι είχαν και τμήματα στο ποδόσφαιρο σάλας. Με την διάλυση της NASL, οι σύλλογοι στράφηκαν για λίγο προς τα εκεί, όμως ούτε εκεί κατάφεραν να επιβιώσουν, με το National Indoor Soccer League να «κατεβάζει» επίσης ρολά λίγους μήνες μετά. Οι εθνικές ομάδες του Καναδά και των ΗΠΑ πήγαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 χωρίς να υπάρχει ουσιαστική ποδοσφαιρική διοργάνωση και τους συλλόγους να επιστρέφουν πίσω στο ημι-επαγγελματικό κι ασήμαντο American Soccer League που δεν ένοιαζε κανέναν.
Επανασύνταξη, Μουντιάλ και…MLS (1996-2007)
Παρόλα αυτά, δύο χρόνια μετά στο 1988, η FIFA πείθεται κι αναθέτει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στις ΗΠΑ με την ελπίδα πως η διοργάνωση θα ανοίξει την αγορά της Αμερικής. Η χώρα είχε μείνει χωρίς επίσημο πρωτάθλημα από το 1984, ενώ το έτερο επαγγελματικό πρωτάθλημα του Καναδά είχε κηρύξει πτώχευση το 1992. Έτσι ξεκίνησαν οι συζητήσεις για μια νέα λίγκα η οποία θα είχε μάθει από τα λάθη της προκατόχου και θα απολάμβανε επιτέλους την εκτίμηση του κοινού. Αυτή την φορά το μεγάλο της όπλο δεν ήταν άλλο από την διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο ίδιο της το σπίτι της. Το Μουντιάλ διοργανώθηκε με μεγάλη επιτυχία, ο κόσμος το αγκάλιασε και με συνοπτικές διαδικασίες, το 1995, ιδρύθηκε η εταιρεία περιορισμένης ευθύνης με την ονομασία Major League Soccer. Η προετοιμασία του εδάφους είχε ξεκινήσει έναν χρόνο πριν, με το MLS να κλείνει συμφωνίες με το ESPN και το ABC Sports για τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Αυτή τη φορά το πρότζεκτ ήταν πιο φιλόδοξο κι οργανωμένο, με τις αρχές που λειτουργεί κάθε μεγάλο πρωτάθλημα στην Αμερική. Ποιες είναι αυτές;
Οι ομάδες δεν είναι ομάδες, είναι franchises, με μόνιμη ή προσωρινή βάση. Η ταύτιση ενός τόπου με μία ομάδα έχει αρκετές φορές αποδειχθεί εύθραυστη απόφαση. Αν ο ιδιοκτήτης αποφασίσει ότι η ομάδα δεν είναι αρκετά εμπορική στην τωρινή της τοποθεσία, δε θα διστάσει να την πάρει και να την πάει σε άλλη πόλη. Κανένα πρόβλημα, τουλάχιστον για τον ίδιο.
Δεν υπάρχει προβιβασμός / υποβιβασμός. Έχεις μία κατηγορία κι η μόνη λύση για να έρθει και κάποια άλλη (εφόσον δεν αποχωρήσει κάποια απ’ τις προϋπάρχουσες) είναι να επεκτείνεις το πρωτάθλημα κι ο ενδιαφερόμενος να πληρώσει για την άδεια της νέας ομάδας. Δεν υπάρχουν (υπήρχαν) ομάδες νέων, παρά κολλέγια / πανεπιστήμια απ’ όπου μία φορά το χρόνο οι ομάδες διαλέγουν παίκτες μέσω του draft, όπου οι ομάδες με τη χειρότερη απόδοση την προηγούμενη χρονιά επιλέγουν πρώτες. Αυτό είναι κάτι που το MLS έχει κάνει βήματα να αλλάξει, και θα αναφερθεί στη συνέχεια. Μεταγραφές; Βάλε μέσα το μπλοκάκι των επιταγών, εδώ πρέπει να δώσεις παίκτη για ανταλλαγή ή/και κάποια από τις θέσεις σου για επιλογή στο επόμενο draft. Μεγάλα συμβόλαια; Πρόσεχε, δεν θέλεις να υπερβείς το salary cap του πρωταθλήματος (το αντίστοιχο Financial Fair Play). Με αυτές τις αρχές ξεκίνησε και το MLS και τα περισσότερα από αυτά ισχύουν ακόμη.
Η πρώτη σεζόν πραγματοποιήθηκε το 1996 με την συμμετοχή δέκα ομάδων. Columbus Crew, Tampa Bay Mutiny, DC United, New York MetroStars, New England Revolution, Colorado Rapids, LA Galaxy, Dallas Burn, Kansas City Wiz. και San Jose Clash ήταν οι πρώτες που συμμετείχαν σε αυτό το εγχείρημα, ενώ η επιλογή των παικτών για κάθε ομάδα έγινε αποκλειστικά μέσω του draft. Παράλληλα, το MLS έδωσε το δικαίωμα στις ομάδες να επιλέξουν τέσσερις marquee players για να αναπτύξουν το brand name του πρωταθλήματος ενώ οι κανονισμοί θα ήταν ακριβώς ίδιοι με αυτούς που είχε υιοθετήσει το NASL πριν μια δεκαπέντε χρόνια.
Οι δέκα ομάδες έγινα δώδεκα με την είσοδο των Miami Fusion και Chicago Fire. Ωστόσο υπήρχε λαγός κάτω απ’ το καπέλο. Το πρόβλημα δεν ήταν άλλο από το οικονομικό. Για ακόμη μια φορά, το πρωτάθλημα κινδύνευε με διάλυση. Η εθνική αποκλείστηκε από τους ομίλους του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 και ο Αμερικανικός λαός απλά έχασε το εύθραυστο ενδιαφέρον του και αμφισβήτησε για άλλη μια φορά την αξία και την ποιότητα του MLS. Το ποδόσφαιρο ατόνησε και πάλι, οι κανονισμοί των αγώνων άλλαζαν σχεδόν κάθε χρόνο με αποφάσεις του τύπου «σε περίπτωση ισοπαλίας, δεκάλεπτη παράταση και μετά πέναλτι» μπερδεύοντας ακόμη κι αυτούς που του έμειναν πιστοί. Έπρεπε να γίνει για άλλη μια φορά ένα ολικό λίφτινγκ. Και αυτή την φορά ξεκίνησε από την χρήση νεαρών παικτών. Η εξαιρετική φουρνιά που διέθετε στις αρχές του millennium δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Παίκτες όπως ο Landon Donovan, o DaMarcus Beasley ξεκίνησαν από μικρή ηλικία να αναπτύσσονται μέσα στο MLS, ενώ έμπειροι παίκτες όπως ο Brian McBride και ο Eddie Pope συνέχιζαν να κοσμούν με την παρουσία τους το πρωτάθλημα. Αυτό όμως ήταν μέρος της λύσης του προβλήματος, όχι όμως και η λύση.
Ψάχνοντας βαθύτερα και με περισσότερο εμπεριστατωμένες μελέτες, συνειδητοποίησαν ότι το MLS θα τελείωνε πριν καν αρχίσει. Ο επίτροπος και CEO της λίγκας, Doug Logan, απολύθηκε το 1999 και στην θέση του προσελήφθη το αντίστοιχο στέλεχος του NFL, Don Garber. Στο τραπέζι έπεσε η πρόταση περί ιδιόκτητων γηπέδων. Οι ομάδες δεν μπορούσαν άλλο να επωμιστούν τα κόστη ενοικίασης γηπέδων 60 και 70 χιλιάδων θέσεων και έπρεπε σιγά σιγά να αγοράζουν τις δικές τους εκτάσεις γης και να χτίζουν τις δικές τους έδρες. Η Columbus Crew έγινε η πρώτη ομάδα με ιδιόκτητο γήπεδο αμιγώς ποδοσφαιρικό, δείχνοντας τον δρόμο και στους υπόλοιπους συλλόγους να αφήσουν τα αχανή multi-purpose στάδια και να δημιουργήσουν σταδιακά τα δικά τους soccer-specific. Και ενώ τα πράγματα έδειχναν ότι θα πάρουν διαφορετική τροπή μια έρευνα το 2002, έφερε στο φως το πόσο ζημιογόνα ήταν το MLS στα έξι χρόνια λειτουργίας του. Τα μεγάλα οικονομικά ανοίγματα έφεραν ζημιές ύψους 250 εκατομμυρίων δολαρίων. Miami Fusion και Tampa Bay Mutiny αποχώρησαν από το πρωτάθλημα το ίδιο έτος και μέχρι το 2004 οι ζημιές είχαν αυξηθεί στα 350 εκατομμύρια. Οι δώδεκα σύλλογοι έγιναν και πάλι δέκα, οι περικοπές στα μπάτζετ ήταν βάναυσες και ως ήταν φυσιολογικό οι ιδιοκτήτες αποχωρούσαν με ταχύτατους ρυθμούς. Ήταν επίσημο. Το MLS ήταν σε τραγική κατάσταση.
Φάνηκε να υπάρχουν πλέον δύο επιλογές. Άμεση ανάκαμψη, ή ένα ακόμη λουκέτο. Η καλή πορεία της εθνικής μέχρι τα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2002, με πρόκριση κι επί του γειτονικού Μεξικού, τόνωσε το MLS και του έδωσε άλλη μια ευκαιρία για ανάκαμψη. 65.000 θεατές βρέθηκαν στον τελικό του MLS Cup του 2002 σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Το 2003 οι περίεργοι κανόνες ήταν παρελθόν και καθιερώθηκαν οι σύγχρονοι, παγκόσμιοι κανόνες του ποδοσφαίρου, ενώ οι ομάδες, τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους, μείωσαν την εισαγωγή ξένων, διάσημων παικτών παικτών κι έκαναν μια στροφή στα νεαρά ταλέντα. Κατάφεραν να προωθήσουν και να πουλήσουν σωστά το προϊόν τους και ήδη οι πρώτες ευρωπαϊκές ομάδες άρχισαν να στέλνουν για πρώτη φορά σκάουτερς στις ΗΠΑ. Ο Tim Howard από τους MetroStars πήρε μεταγραφή για την Manchester United, o DaMarcus Beasley από την Chicago Fire πήρε μία πολυδιαφημισμένη μεταγραφή στην PSV Eindhoven, ενώ ο θρυλικός Landon Donovan αγωνιζόταν πλέον στην Bayer Leverkusen. Η όλη στροφή στο «εγχώριο προϊόν» εν τέλει αποδείχθηκε ευεργετική για το MLS. Ήδη για πρώτη φορά μετά το 1998, εισήχθησαν οι πρώτες expansion teams, με τις Real Salt Lake και Chivas USA να συμμετέχουν το 2005. Το MLS είχε ξεκινήσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης και έμπαινε σε μία περίοδο σχετικής σταθερότητας που σιγά σιγά θα του έδινε την ευκαιρία να ανοιχτεί στον κόσμο και να καθιερωθεί στα μάτια του κόσμου ως ένα μέτριο τουλάχιστον πρωτάθλημα.
Είναι επίσης αρκετά τυχερό, έχοντας προνοήσει φυσικά με τους κλασικούς Αμερικανικούς κανόνες, ώστε καμία ομάδα να μη γίνει δυναστεία, ιδιαίτερα στα πιο μοντέρνα χρόνια όπως θα δούμε παρακάτω. Ακόμη και η μία ομάδα που όλοι γνωρίζουν, η Los Angeles Galaxy, δεν είναι μόνιμα δυνατή ομάδα. Βέβαια, ούτε το «πρωτάθλημα» σαν τίτλος είναι κάτι απλό και ξεκάθαρο στο MLS.
Το σύνολο των ομάδων χωρίζεται σε δύο ισάριθμες περιφέρειες με γεωγραφική βάση, την Ανατολική και τη Δυτική. Αυτό είναι κάτι που ισχύει επίσης σε κάθε αμερικανικό πρωτάθλημα, δεδομένου και το μεγάλο μέγεθος της χώρας και τις δυσκολίες, κυρίως παλαιότερα, που αντιμετώπιζαν οι ομάδες με τα μεγάλα ταξίδια. Για το MLS αυτό ισχύει ακόμη · οι περισσότερες ομάδες ταξιδεύουν σε κανονικές πτήσεις της γραμμής κι όχι με charter. Η κάθε ομάδα παίζει εντός κι εκτός έδρας της υπόλοιπες της περιφέρειάς της και μία φορά, εντός η εκτός, κάθε ομάδα από την άλλη περιφέρεια. Αφού η κανονική σεζόν ολοκληρωθεί, αποδίδεται το τρόπαιο «Supporters’ Shield» στην ομάδα που έχει τους περισσότερους βαθμούς στην αθροιστική βαθμολογία όλων των ομάδων και θεωρείται ως ένα δευτερεύον πρωτάθλημα. Μέχρι πέρσι, έμπαιναν στα play-offs οι επτά πρώτοι από κάθε περιφέρεια. Τα παιχνίδια ήταν μονά στην έδρα του ισχυρού μέχρι και πριν τον τελικό. Το «MLS Cup» δεν είναι κάποια ξεχωριστή διοργάνωση κυπέλλου, αλλά το όνομα που έχει δοθεί στον τελικό στον οποίο κρίνεται ο τίτλος του πρωταθλητή κι επίσης συνήθως λαμβάνει χώρα στην φυσική έδρα μίας από τις δύο ομάδες.
Από άποψη αποτελεσμάτων στο χορτάρι μέχρι τώρα, οι πρώτοι τροπαιούχοι ήταν οι πρωτευουσιάνοι της DC United. Στο κατεδαφισμένο πλέον Foxboro Stadium της Μασαχουσέτης και μπροστά σε 34.000 κόσμο η United αντιμετώπισε την Los Angeles Galaxy η οποία παρότι βρέθηκε να προηγείται με 0-2, ισοφαρίστηκε πριν τη λήξη του αγώνα και έχασε το τρόπαιο στην παράταση με συνολικό σκορ 3-2. Η DC θα κατάφερνε την πρώτη μικρή δυναστεία, με μόνιμη παρουσία στους τέσσερις πρώτους τελικούς, κερδίζοντας τους τρεις και χάνοντας μόνο μία φορά το τρόπαιο, από τα χέρια της Chicago Fire. Οι επόμενες τρεις χρονιές είχαν τρεις διαφορετικούς, νέους πρωταθλητές, τους Kansas City Wizards, San Jose Earthquakes και Los Angeles Galaxy, πριν το πρωτάθλημα γυρίσει στο San Jose για δεύτερη και τελευταία φορά μέχρι σήμερα το 2003. Το 2004 η DC United πήρε κι αυτή το τελευταίο της, μία χρονιά πριν το δεύτερο πρωτάθλημα της LA Galaxy, το οποίο ήταν μεγάλη έκπληξη βάσει της ένατης συνολικά θέσης που κατέλαβε η ομάδα στην κανονική σεζόν. Η Houston Dynamo μπήκε στο χορό με δύο σερί κατακτήσεις το 2006 και το 2007, αλλά έκτοτε μετράει μόνο δύο ακόμη χαμένους τελικούς.
Συντάκτες: Φάνης Αγριτέλλης, Άγγελος Παλιακούδης
