Ο Έρλινγκ Χάλαντ έγινε κι επίσημα κάτοικος Μάντσεστερ, με την επόμενη σεζόν να προκαλεί ανυπομονησία και να αυξάνει τις φιλοδοξίες των φιλάθλων των «Πολιτών».
Οι φήμες έπαψαν επιτέλους, για τους φίλους και όχι μόνο της Μάντσεστερ Σίτι, να είναι φήμες. Ο γιος του κάποτε δεξιού μπακ-χαφ των «Πολιτών» Άλφι Χάλαντ, Έρλινγκ, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του, αποτελεί πλέον το νέο απόκτημα της ομάδας του Πεπ Γκουαρδιόλα. Κάτι λιγότερο από 60 εκατομμύρια λίρες δαπάνησε ο αγγλικός σύλλογος, στον οποίο ο, 49χρονος πλέον, Άλφι αγωνίστηκε για τρεις σεζόν (2000-2003). Ωστόσο, λόγω σοβαρών τραυματισμών σε αμφότερα τα πόδια του, αναγκάστηκε να σταματήσει πρόωρα την καριέρα του. Ο ένας τραυματισμός μάλιστα, αυτός του δεξιού γόνατος, είχε προκληθεί από εκείνο το διαβόητο μαρκάρισμα του Ρόι Κιν σε ένα κλασικό ντέρμπι του Μάντσεστερ.
Η βασική διαφορά του Έρλινγκ με τον πατέρα του, πέραν της θέσης στην οποία αγωνίζεται, είναι το αναμφισβήτητο ταλέντο, το οποίο ξεχειλίζει, σε συνδυασμό δε με τα εντυπωσιακά σωματικά του προσόντα, αλλά και την ανυπέρβλητη ικανότητά του στο σκοράρισμα. Και λέω ανυπέρβλητη, διότι στην ηλικία των 21 ετών και 300 ημερών που βρίσκεται ο Νορβηγός, τα 144 συνολικά τέρματά του σε επαγγελματικό επίπεδο, σε Μόλντε, Σάλτσμπουργκ, Ντόρτμουντ, αλλά και εθνική Νορβηγίας, αποτελούν τα περισσότερα που επιτεύχθησαν ποτέ περί την ηλικία αυτή. Τα ερωτήματα όμως που ταλανίζουν το μέσο φίλαθλο αυτή τη στιγμή είναι δύο. Χρειάζεται τελικά «εννιάρι» η Σίτι; Και αν ναι, μπορεί αυτό, εν τοιαύτη περιπτώσει ο Νορβηγός αστέρας, να της δώσει το πολυπόθητο τρόπαιο;
Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές μεν ερωτήσεις, οι οποίες όμως έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Μέχρι και πριν δυόμισι χρόνια, η επιθετική υπεροχή της Μάντσεστερ Σίτι είχε προσωποποιηθεί στον Σέρχιο Αγουέρο, με αποτέλεσμα ουσιαστικά όταν η ομάδα είχε ανάγκη το γκολ, ο Κουν να βρίσκει έναν μαγικό τρόπο να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα. Μετά την φυγή του όμως παρατηρήσαμε αυτήν την ανάγκη να μετουσιώνεται σε μία άλλου είδους, που επιθετικά δεν βασίζεται μόνο σε έναν ποδοσφαιριστή. Μέσω ενός συστήματος, το οποίο κατακλύζει όλο το γήπεδο, και μιας ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας, που αναδεικνύει ποικίλους πρωταγωνιστές, όλοι αμύνονται και αντίστοιχα όλοι είναι σημαντικοί για την επίτευξη τέρματος.
Εντούτοις, παρ’ όλο που μέσα από τα συμφραζόμενα φαίνεται ότι ο εν λόγω αγγλικός σύλλογος έχει ανέβει επίπεδα, φτάνοντας σε σημείο δε να αποτελεί μόνιμο φαβορί για την κατάκτηση του κατά τεκμήριο πιο αμφίρροπου πρωταθλήματος του πλανήτη, δυσκολεύεται να φτάσει στο τέρμα της δύσβατης διαδρομής του Τσάμπιονς Λιγκ. «Είναι καλή ομάδα, αλλά της λείπει η ψυχοσύνθεση. Δεν μπορείς να γίνεις μεγάλη ομάδα σε 1-2 χρόνια, ούτε καν σε δέκα, αντιθέτως χρειάζονται πολλά περισσότερα». Τάδε έφη ο Κλάρενς Ζέεντορφ, έπειτα από τον πρόσφατο αποκλεισμό της Μάντσεστερ Σίτι από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν μπορούμε να πούμε πως έχει τελείως άδικο στα λόγια του ο Ολλανδός. Από την άλλη όμως, δεν μπορούμε και να παραλείψουμε το γεγονός ότι οι «Πολίτες» αποτελούν πλέον υπολογίσιμη δύναμη. Εδώ, δεν γίνεται λόγος προφανώς για την Πρέμιερ Λιγκ, όπου όπως προαναφέρθηκε, θεωρείται κάθε χρόνο φαβορί για την κατάκτηση.
Ο Πεπ Γκουαρδιόλα, ως προπονητής, ουδέποτε έδειξε ευχαριστημένος με μία απλή νίκη. Ανέκαθεν η επιθυμία του ήταν να παίρνει το 100% από όλους του τους ποδοσφαιριστές εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Ποιος προπονητής άλλωστε δεν επιδιώκει το ίδιο, θα μου πείτε. Το ζήτημα είναι ότι το «100% από όλους» για τον Καταλανό τεχνικό, διαθέτει ως όρος άλλες διαστάσεις. Αλληλοβοήθειες, κοντινές αποστάσεις, γρήγορη μεταβίβαση και φυσικά φουλ πίεση σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Αυτό είναι πάνω κάτω το ποδόσφαιρο της Σίτι.
Με δύο μπακ, τα οποία μετατρέπονται σε δημιουργικά χαφ και χρησιμοποιούν περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα το underlap. Ο δε Κανσέλο, αν και δεξιός οπισθοφύλακας, αποτελεί έναν από τους πιο δημιουργικούς ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Ντε Μπρούιν, Φόντεν, Μαχρέζ, Στέρλινγκ, Γκρίλις, Μπερνάνρντο Σίλβα. Αυτοί υποδέχονται ως συμπαίκτη στην επίθεση τον ξανθό αρχισκόρερ με το (όχι και τόσο) αγγελικό πρόσωπο. Ο Γκάμπριελ Ζεσούς δεν είναι σίγουρο αν θα παραμείνει και του χρόνου. Ιδίως, αν αναλογιστούμε ότι οι διοικούντες τους «Πολίτες» έχουν συμφωνήσει από τον Ιανουάριο και με τον Αργεντινό κεντρικό επιθετικό της Ρίβερ, Χούλιαν Άλβαρεθ. Οι προαναφερθέντες παρουσιάζονται αναμφίβολα ως παίκτες, οι οποίοι μπορούν να συντελέσουν τα μέγιστα στην συνεχόμενη αύξηση των αριθμών του Χάλαντ.
Η Μάντσεστερ Σίτι, χωρίς τον Κουν Αγουέρο και με τον Ζεσούς να κινείται εξαιρετικά σε ελεύθερο ρόλο κατά βάση στο πλάι, δεν έδειξε να έχει πρόβλημα στο σκοράρισμα. Ενδεχομένως μάλιστα, για κάποιους η μεταγραφή του Χάλαντ να χαρακτηριστεί αχρείαστη. Ίσως η ενίσχυση στο χώρο του κέντρου ή την άμυνα να χρήζει μεγαλύτερης προσοχής για τους ιθύνοντες του συλλόγου. Δε διαφωνούμε ως προς το δεύτερο σκέλος. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά αχρείαστη είναι η μεταγραφή του 21χρονου επιθετικού. Αν μπορεί ο Ζεσούς να προσαρμοστεί στον ρόλο που του ανατέθηκε φέτος, γιατί να μη μπορεί ένας εκ των πιο ταλαντούχων φορ της εποχής μας;
Χωρίς φυσικά να υποβαθμίζω το Βραζιλιάνο, ο Χάλαντ, δεδομένης της ηλικίας του αλλά και της επιθετικής του δεινότητας, μπορεί να τελειοποιήσει αυτόν τον ρόλο, ειδικά με αυτούς τους συμπαίκτες να τον περικλείουν, και υπό τις οδηγίες αυτού του προπονητή. Άξιο σημείωσης αποτελεί το γεγονός, ότι ο Νορβηγός ανερχόμενος σταρ σκόραρε ένα γκολ ανά 87 λεπτά συμμετοχής στην Μπουντεσλίγκα και ένα γκολ ανά 64 λεπτά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Χρειαζόταν δηλαδή τον λιγότερο χρόνο συμμετοχής από όλους τους υπολοίπους φορ, ώστε να χρηστεί σκόρερ, και δη σε δύο διαφορετικές διοργανώσεις!
Είναι τελικά η Μάντσεστερ Σίτι έτοιμη για το μεγάλο τρόπαιο, ειδικά τώρα που απέκτησε τον Χάλαντ; Θεωρητικά ναι. Είναι όμως αυτή η ερώτηση σωστή; Σε καμία περίπτωση. Διότι ουδέποτε στο άθλημα του ποδοσφαίρου, δεν υπήρξε μονάχα ένας πρωταγωνιστής. Πολλώ δε μάλλον, όταν γίνεται λόγος για ομάδα, την οποία προπονεί ο Γκουαρδιόλα. Σίγουρα κυριάρχησαν αναρίθμητες περιπτώσεις παικτών στις ομάδες τους, χωρίς όμως να αναιρείται ταυτόχρονα το γεγονός ότι είχαν ανάλογο feedback. Γίνεται αντιληπτό πως με την σταδιακή πάροδο του χρόνου, η ομάδα του Καταλανού ωριμάζει και βελτιώνεται αισθητά σε διάφορα σημεία.
Ο ποιοτικός Φόντεν φαίνεται και πιο ώριμος από ποτέ, οι Στέρλινγκ, Σίλβα, Μαχρέζ και Ντε Μπρούιν ασυζητητί βρίσκονται στο πικ τους. Ο Ρούμπεν Ντίας στιβαροποιείται, βελτιώνοντας αυτόματα τους Λαπόρτ και Στόουνς, ο Ρόδρι έχει αλλάξει εντελώς ρόλο συγκριτικά με το πώς έπαιζε στην Ατλέτικο, ο Γκουντογκάν μετουσιώθηκε σε κυριολεκτικό box-to-box μέσο με αρκετά υψηλή τάση στο σκοράρισμα (ιδιαίτερα πέρυσι). Ο Γκρίλις θα διανύσει την, αν μη τι άλλο καθοριστική, δεύτερη σεζόν του με τη γαλάζια φανέλα και σίγουρα θα είναι διαφορετική, ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αν ενδιαφέρει κάποιον η ταπεινή μου άποψη, θαρρώ πως το κύπελλο του Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα αργήσει να προστεθεί στην τροπαιοθήκη των «Πολιτών». Δεν λέω ότι θα το «σηκώσει» του χρόνου. Μπορεί ούτε σε δύο χρόνια. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, η Σίτι χρειάζεται ακόμη 1-2 εύστοχες κινήσεις, σε άμυνα και κέντρο. Αλλά το ενδεχόμενο να φτάσει στην πηγή και να πιεί νερό μελλοντικά, όχι μόνο μία φορά, παραμένει ανοιχτό, ενδεχομένως και να ανοίγει περισσότερο. Ο Χάλαντ διαθέτει όλες τις περγαμηνές, προκειμένου να ξεπεράσει ακόμη και τον Αγουέρο. Η προσωπικότητα ενός ποδοσφαιριστή φαίνεται από τα πρώτα του βήματα και, όσο και να αλλάζει το ποδόσφαιρο, πάντα θα διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας ενός συλλόγου.
Διαβάστε ακόμη στο egglezoi.gr : Η αυτοκρατορική κυριαρχία του Ραχίμ Στέρλινγκ στην αντίπαλη περιοχή
