Σε μία παράδοξη ιστορία ένας πρώην παίκτης της Τότεναμ (Γκλεν Χοντλ) κι ένας μελλοντικός προπονητής της Άρσεναλ (Αρσεν Βενγκέρ) συνεργάστηκαν για μια «χρυσή» διετία στη Μονακό, κάνοντας θαύματα.
«Αν ο Χοντλ είχε γεννηθεί Γάλλος, θα είχε πάνω από 100 συμμετοχές με την εθνική και η ομάδα θα είχε χτιστεί γύρω του». Αν σε δύο μόλις χρόνια παρουσίας στο γαλλικό πρωτάθλημα, «αναγκάζεις» τον τεράστιο Μισέλ Πλατινί να προβεί στην παραπάνω δήλωση, τότε σίγουρα δεν είσαι ένας απλός παίκτης. Πράγματι ο Γκλεν Χοντλ ήταν ξεχωριστός, παρέκλινε από το παραδοσιακό στυλ του αγγλικού ποδοσφαίρου και στα χρόνια του στη Τότεναμ, χαρακτηριζόταν ως ο πιο… Ευρωπαίος Άγγλος. Όταν δε το καλοκαίρι του 1987 έσμιξε στη Μονακό με έναν ριζοσπάστη προπονητή, που ακόμα δεν είχε πατήσει τα 40, γιγάντωσε ακόμα περισσότερο το μύθο του.
Όπως συμβαίνει συχνά σε αυτές τις ιστορίες, το «λίγο πριν» κρύβει τεράστιο ενδιαφέρον. Τη σεζόν 1986/87 λοιπόν, τα «Σπιρούνια», υπό την καθοδήγηση του Ντέιβιντ Πλιτ, παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο από το τελευταίο τους πρωτάθλημα το μακρινό 1961. Για σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά διεκδικούν και τους τρεις εγχώριους τίτλους, βλέπουν έναν «δαιμονισμένο» Κλάιβ Άλεν να πετυχαίνει 49 (!) τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις και τους Χοντλ, Γουαντλ, Αρντίλες και Χοτζ να συνθέτουν ένα κυρίαρχο και πολυσύνθετο κέντρο.
Κατά την διάρκεια της καλοκαιρινής προετοιμασίας μάλιστα αυτή η Τότεναμ θα δώσει φιλικό με τον Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ, που μόλις έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα στην Ολλανδία, κι όταν οι Άγγλοι κερδίσουν, αυτός θα σπεύσει στον αγωνιστικό χώρο για να μιλήσει στον Χοντλ. «Είχα ακούσει πολλά για σένα, αλλά ποτέ δεν είχα αντιληφθεί πόσο καλός παίκτης ήσουν πριν σε αντιμετωπίσω». Δυστυχώς παρά τους τόσους επαίνους εκείνη η τρομερή ομάδα δεν θα κερδίσει τίποτα. Στο πρωτάθλημα θα χάσει τις τελευταίες αγωνιστικές (3 ήττες/4 αγώνες) ακόμα και την 2η θέση, στο Λιγκ Καπ θα γνωρίσει αποκλεισμό-σοκ στα ημιτελικά από την Άρσεναλ και στον τελικό του FA Cup η μέτρια Κόβεντρι θα την ισοφαρίσει δις και θα την κερδίσει στην παράταση.
Στην άλλη πλευρά της Θάλασσας της Μάγχης τώρα τα πράγματα παρουσιάζουν κάποια ομοιότητα για τον νεαρό -ακόμα- τεχνικό Αρσέν Βενγκέρ. Ο Αλσατός βρίσκεται στο «τιμόνι» της Νανσί, που «φυτοζωεί» στη Λιγκ 1, όντας για σχεδόν μία τριετία στο χείλος της καταστροφής. Ο ίδιος στην προσπάθειά του να περισώσει μία «καταδικασμένη» ομάδα, αλλάζει ριζικά την καλοκαιρινή προετοιμασία, προσλαμβάνει ειδικό διαιτολόγο και δοκιμάζει τους παίκτες σε πολλές διαφορετικές θέσεις, καταφέρνοντας την πρώτη του σεζόν να φτάσει ως την 12η θέση. Η Γαλλία είναι πραγματικά εντυπωσιασμένη, η Μονακό ήδη τον… γλυκοκοιτάζει, όμως ο Βενγκέρ, προς τιμήν του, παλεύει ως το τέλος και τον υποβιβασμό της ομάδας το 1987.
Απογοητευμένοι, παρά την αναγνώριση που λαμβάνουν, Χοντλ και Βενγκέρ, καταλήγουν τελικά εκείνο το καλοκαίρι στο Πριγκιπάτο. Η Μονακό δεν έχει κακή ομάδα, όμως δεν είναι ανταγωνιστική στο πρωτάθλημα από την αρχή της δεκαετίας και διαθέτει χαρακτηριστικό πρόβλημα στο σκοράρισμα, με τον πιο παραγωγικό της παίκτη της σεζόν 1986/87 να μετρά μόλις εννέα τέρματα. Ο Αλσατός έρχεται διαβασμένος πάντως, αφού πέρα από τους ελεύθερους Χοντλ και Πατρίκ Μπατιστόν, ζητά από την διοίκηση τον επίσης Άγγλο Μαρκ Χέιτλι, που δεν τα πολυκαταφέρνει στη Μίλαν.
Πολλοί εκείνη την εποχή είχαν αποδώσει την επιλογή του Χοντλ στην απαγόρευση των αγγλικών ομάδων να αγωνιστούν στην Ευρώπη μετά την τραγωδία του Χέιζελ, όμως οι λόγοι ήταν βαθύτεροι. Ο Άγγλος χαφ, παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στην δημιουργία και την χάρη με την οποία κινούταν, αναγκαζόταν να γυρίζει στο δικό του μισό για να παίρνει μπάλα, αφού οι αμυντικοί δεν «έπρεπε» να προωθηθούν από τις θέσεις τους. Ο ίδιος κάθε χρονιά που περνούσε έβλεπε τις ικανότητές του όχι μόνο να μην αξιοποιούνται, αλλά και να μην εκτιμώνται επαρκώς, πέρα ίσως από τους οπαδούς της δικής του ομάδας.
Όπως έχει παραδεχθεί ο ίδιος το Μονακό δεν ήταν στις επιλογές του, αφού ονειρευόταν τη ζωή του Παρισιού και ήλπιζε να αγωνιστεί στην Παρί Σεν Ζερμέν του Ζεράρ Ουγιέ, με τον οποίον είχε ήδη μια πρώτη επαφή. Όταν όμως ο Βενγκέρ ενημερώθηκε ότι θα μείνει ελεύθερος από την Τότεναμ, παρενέβη και με συνοπτικές διαδικασίες τον έφερε μαζί του στο Πριγκιπάτο. «Ήθελα να αγωνιστώ στο εξωτερικό και να εξελιχθώ ως παίκτης. Όταν μίλησα μαζί του [με τον Βενγκέρ] κατάλαβα πως ο άνθρωπος ήταν πολύ μπροστά από την εποχή μας. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό».
Από δύο ανθρώπους με νέες ιδέες, σε ένα νέο περιβάλλον, και μία ομάδα σε σχετική κάμψη, ήταν δύσκολο να έχει κάποιος μεγάλες απαιτήσεις. Παρ’ όλα αυτά αμφότεροι δεν έχασαν καθόλου χρόνο κι έκαναν τη Λιγκ 1 κτήμα τους. Η Μονακό μετά από μια εκπληκτική σεζόν κατέκτησε με ευκολία τον τίτλο, ο Χοντλ αναδείχθηκε Κορυφαίος Ξένος Πάικτης του πρωταθλήματος και ο συμπατριώτης του Χέιτλι σημείωσε 14 τέρματα, μόλις τρία λιγότερα από όσα είχε στο Μιλάνο σε τρεις σεζόν!
«Περίμενα μία διαφορετική εμπειρία στη Γαλλία, όμως η διαφορά με ό,τι είχα ζήσει ήταν τεράστια. Οδηγούσα σπίτι μετά τις προπονήσεις και σκεφτόμουν συνεχώς τα όσα είχα κάνει και μάθει. Ο Βενγκέρ δεν μου έμαθε ποτέ κάτι το πρωτόγνωρο. Διέφερε όμως ο τρόπος διαχείρισης του όλης της προπόνησης. Ήταν ήδη στο γήπεδο για ώρες πριν φτάσουμε εμείς. Είχαμε αυστηρά ωράρια στις ασκήσεις και η αποθεραπεία μετά ήταν υποχρεωτική. Δεν είχα νιώσει ξανά έτσι σωματικά. Ήμουν σε καλύτερη φόρμα απ’ ό,τι βρέθηκα ποτέ στην Αγγλία».
Ο Χοντλ δεν ένιωθε μόνο αλλιώς, αλλά το σημαντικότερο ήταν πως έπαιζε κι αλλιώς. Η θέση του πια δεν ήταν μια θολή τοποθέτηση σε ένα γεμάτο κέντρο, που η μπάλα κατέληγε τυχαία στα πόδια σου. Ο Αλσατός τεχνικός είχε συγκεκριμένο πλάνο με ακριβείς ρόλους και ο Άγγλος αστέρας είχε αυτόν του «δεκαριού», αγωνιζόμενος πίσω από τους επιθετικούς. Φυσικά όσο κι αν είχε την ικανότητα, ένας χρόνος προσαρμογής ήταν απαραίτητος, έστω κι αν την πρώτη χρονιά πήρε τίτλο, ατομικό βραβείο και τελείωσε τη σεζόν με εννιά γκολ!
«Σε έναν αγώνα ήρθε ο Βενγκέρ στο ημίχρονο και κατευθύνθηκε αμέσως προς το μέρος μου. Γκλεν, μου είπε, κατεβαίνεις πολύ βαθιά στον αγωνιστικό χώρο. Θέλω να μένεις πάντα στο αντίπαλο μισό. Αυτό ήταν σαν μουσική στ’ αυτιά μου. Ποτέ δεν είχα τέτοια οδηγία όσο έπαιζα στην Αγγλία, είτε στο πρωτάθλημα, είτε ακόμα και με την εθνική. Ο Αρσέν ήξερε ότι χρειαζόμουν αυτή την ελευθερία και πραγματικά άνθισα δίπλα του. Κερδίσαμε το πρωτάθλημα κι έπαιξα το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας μου».
Μετά το τέλος της εντυπωσιακής πρώτης σεζόν, ο κόσμος ανυπομονούσε να δει τι θα καταφέρει η Μονακό στη συνέχεια. Οι προσδοκίες ανέβηκαν κι άλλο το καλοκαίρι, αφού στον σύλλογο κατέφθασαν τόσο ο ταλαντούχος επιθετικός Ζορζ Γουεά, όσο κι ο έμπειρος μέσος, σημαία της Παρί Σεν Ζερμέν, Φαμπρίς Πουλάν. Ο Βενγκέρ είχε στα χέρια του πια περισσότερες επιθετικές λύσεις και ίσως για μερικούς να φαινόταν λογικό ο Χοντλ να περιοριστεί σε έναν καθαρά δημιουργικό ρόλο.
Ο Άγγλος όμως ήταν πια έτοιμος να «πετάξει». Μπορεί η ομάδα του να πάλεψε ως το τέλος, αλλά να κατέληξε 3η στην βαθμολογία, όμως ο ίδιος έκανε μία απίστευτη χρονιά, σημειώνοντας 18 (!) γκολ στο πρωτάθλημα και 20 συνολικά, στην καλύτερη επίδοση Άγγλου στην ιστορία της Λιγκ 1. Αγωνιζόμενος μάλιστα ως μέσος, πίσω από δύο άκρως «φονικούς» επιθετικούς, ο Χοντλ όχι μόνο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της Μονακό, αλλά και δεύτερος στο πρωτάθλημα, βλέποντας πάνω του μόνο τον Ζαν-Πιερ Παπέν της πρωταθλήτριας Μαρσέιγ!
Αυτή του η επίδοση ήταν η πιο παραγωγική για παίκτη των Μονεγάσκων για περισσότερα από δέκα χρόνια, μέχρι να την ξεπεράσουν την δεκαετία του ’90 οι Γιούρι Τζορκαέφ, Γιούργκεν Κλίνσμαν και Σόνι Άντερσον. Μάλιστα όπως το θέλει ο σχεδόν επιβεβαιωμένος «αστικός μύθος», ο Βενγκέρ εμπνεύστηκε από τον Χοντλ, όσα εφήρμοσε στην Άρσεναλ με έναν εξίσου, για τους περισσότερους και παραπάνω, προικισμένο παίκτη, όπως ο Ντένις Μπέργκαμπ. Άλλωστε κι ο Ολλανδός έχει δηλώσει πως ο Χοντλ ήταν από τα ποδοσφαιρικά του είδωλα, όσο αυτός μεγάλωνε.
Δυστυχώς για όλες τις πλευρές, ένας σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο έμελλε να κόψει την φόρα του Άγγλου μεσοεπιθετικού, κάτι που επηρέασε τόσο τον Βενγκέρ όσο και τον σύλλογο, που στην κοινή τους πορεία ως το Σεπτέμβριο του 1994 είδαν μόνο ένα Κύπελλο Γαλλίας να καταφθάνει στο Πριγκιπάτο, παρά τους πολλούς και ικανούς παίκτες που τίμησαν την ομάδα με την παρουσία τους. Όπως είχε πει και ο Μπράιαν Κλαφ κάποια στιγμή, «θέλει μεγάλο θάρρος για να παίξεις όπως ο Χοντλ», και ο Βενγκέρ πρόσθεσε το δικό του, προσφέροντας στο γαλλικό ποδόσφαιρο μία διετία γεμάτη θέαμα και γκολ!
