Πολλοί από εμάς βιαστήκαμε και να καταδικάσουμε τον Ντέλε Άλι, χωρίς να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στη ζωή του, όταν βγαίνει από το γήπεδο.
Στην εποχή Ποτσετίνο, αν παίκτες όπως ο Χάρι Κέιν και ο Σον ήταν… η τούρτα, ο Ντέλε Άλι ήταν οπωσδήποτε το κερασάκι. Την ονειρική του πορεία διαδέχτηκε μία απότομη πτώση, κι όλοι έσπευσαν να κατηγορήσουν προσωπικά τον νεαρό ακόμη παίκτη, κυρίως στη βάση ότι η παρακμή του οφειλόταν στην τεμπελιά του. Πριν από λίγες μέρες, όμως, ο Άγγλος μέσος έδωσε μία αποστομωτική συνέντευξη στον Γκάρι Νέβιλ, προβαίνοντας σε πρωτοφανείς αποκαλύψεις για τη ζωή του, φέρνοντας στο επίκεντρο το ζήτημα της ψυχικής υγείας των ποδοσφαιριστών. Το μεγάλο ηθικό δίδαγμα, όμως, είναι ότι καλύτερα να σκεφτόμαστε διπλά και τριπλά προτού κατηγορήσουμε κάποιον χωρίς να ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή του.
Στην πολύκροτη συνέντευξή του, ο Ντέλε Άλι αποκάλυψε ότι μόλις πριν από τρεις εβδομάδες πήρε εξιτήριο από κέντρο απεξάρτησης για την ψυχική υγεία στην Αμερική, όπου παρέμεινε ενάμιση μήνα, προκειμένου να παλέψει τον εθισμό του στα υπνωτικά χάπια, αλλά και στο αλκοόλ. Ο 27χρονος πια ποδοσφαιριστής μίλησε για το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να ναρκωθούν προκειμένου να κρυφτούν από προβληματικές καταστάσεις, κάτι που ίσχυε και για τον ίδιο.
Επέλεξε να μιλήσει ανοιχτά για την κατάστασή του, αφενός για να στηρίξει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αντίστοιχες δυσκολίες και αφετέρου για να βάλει τέλος στις φήμες που διέσπειραν οι εφημερίδες, οι οποίες είχαν μάθει για τη νοσηλεία του και τηλεφωνούσαν στην ομάδα του, την Έβερτον, για να αποσπάσουν περισσότερες πληροφορίες. Έτσι, αν και θα προτιμούσε να περάσει περισσότερος καιρός προτού ανοιχτεί, ο Ντέλε Άλι προτίμησε να αφηγηθεί την προσωπική του ιστορία με τον δικό του τρόπο.
Όπως ισχυρίζεται, πολλοί ποδοσφαιριστές είναι εθισμένοι στα υπνωτικά χάπια, τα οποία αποτελούν συχνό μέσο διαχείρισης του απαιτητικού τρόπου ζωής των αθλητών, καθώς και μία μέθοδο να ανεβάσουν τα επίπεδα της αδρεναλίνης τους. Ο Νέβιλ παραδέχτηκε και ο ίδιος ότι, και στην εποχή του, οι ομάδες έδιναν στους παίκτες χάπια, ιδιαίτερα τις μέρες πριν από κάποιον σημαντικό αγώνα. Όμως, συχνά οι «χρήστες» χάνουν τον έλεγχο, όπως στην περίπτωση του Ντέλε Άλι, ο οποίος κατέληξε να καταναλώνει μια μεγάλη ποσότητα φαρμάκων σε καθημερινή βάση, συχνά ξεκινώντας από τις 11 το πρωί. Τα χάπια αρχικά του δίνονταν με συνταγή γιατρού, έπειτα όμως κατέφυγε σε διαφορετικούς τρόπους να τα προμηθεύεται, «έξω από το παιχνίδι», όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε.
«Μην με παρεξηγείτε, αγαπώ το ποδόσφαιρο και μου έσωσε τη ζωή», είπε ο Ντέλε Άλι, «αλλά ψυχικά, δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι θα καταλάβουν ποτέ τι μπορεί να σου κάνει, εκτός αν το ζήσουν». Ύστερα, εξομολογήθηκε ότι η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα του ήταν όταν είχε προπονητή τον Ζοσέ Μουρίνιο στην Τότεναμ. Ο Πορτογάλος σταμάτησε να τον επιλέγει στη βασική ομάδα, και ο Άγγλος μέσος ξυπνούσε το πρωί κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη και σκεπτόμενος να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, μόλις στα 24 του.
Οι εφημερίδες κατηγορούσαν τότε τον τρόπο ζωής του, αποδίδοντας την πτώση στις ποδοσφαιρικές του επιδόσεις στα ξέφρενα πάρτι, στα οποία συμμετείχε δήθεν συχνά, κάτι που όμως, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, δεν ίσχυε – τουλάχιστον, όχι ακόμα. Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να τονίσουμε ότι ο Ντέλε Άλι δεν κατηγορεί κανέναν για τις δυσκολίες του, υπογραμμίζοντας ότι η μεγαλύτερη μάχη ήταν πάντοτε ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, ο οποίος κατά περιόδους ήταν «ο χειρότερος εχθρός» του. Συνεπώς, εν είδει αναστοχασμού, εντοπίζει τη ρίζα του προβλήματος στα ψυχικά τραύματα της παιδικής του ηλικίας.
Όταν ήταν έξι χρονών, ο Ντέλε Άλι έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από έναν φίλο της μητέρας του, που σύχναζε στο σπίτι. Η μητέρα του ήταν αλκοολική και δεν γνώριζε τίποτα γι’ αυτό. Σ’ αυτό το σημείο, ο Άγγλος μέσος λυγίζει και κλαίει, κι έπειτα ο Νέβιλ τον ενθαρρύνει να συνεχίσει. Έτσι, στη συνέχεια διηγείται ότι τον έστειλαν στην Αφρική, κοντά στον βιολογικό του πατέρα, για να μάθει να πειθαρχεί. Ύστερα από έξι μήνες, ο πατέρας του τον έστειλε πίσω στην Αγγλία, και δεν είχε καμία επικοινωνία μαζί του μέχρι που, όταν έγινε 18, οι βιολογικοί του γονείς άρχισαν να κατηγορούν στον Τύπο τη θετή του οικογένεια, υποστηρίζοντας ότι τον εκμεταλλευόταν και προσπαθούσε να αποκομίσουν οφέλη από τα συμβόλαιά του, κάτι που ο ίδιος καταρρίπτει κατηγορηματικά.
Όταν ήταν παιδί, ο Ντέλε Άλι δεν είχε κανόνες και αντιμετώπιζε συχνά προβλήματα με την Αστυνομία. Είχε ένα κλειδί και μπαινόβγαινε όποτε ήθελε στο σπίτι, από επτά χρονών, σαν ενήλικας. Η μητέρα του δεν είχε λεφτά και δυσκολευόταν να τον μεγαλώσει. Επτά χρονών άρχισε το κάπνισμα και στα οκτώ άρχισε να πουλάει ναρκωτικά. Του είχαν πει ότι κανείς δεν θα σταματούσε ένα παιδί πάνω σε ποδήλατο, έτσι αυτός γύριζε τους δρόμους με μια μπάλα ποδοσφαίρου στην πλάτη κι από κάτω έκρυβε ναρκωτικά. Έντεκα χρονών, τον κρέμασαν από μια γέφυρα και, έναν χρόνο μετά, υιοθετήθηκε από μια φανταστική οικογένεια. «Εάν ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους, ήταν αυτοί», θα πει χαρακτηριστικά.
Στην αρχή, ο Ντέλε Άλι φοβόταν ότι η θετή του οικογένεια θα τον έδιωχνε εάν δεν συμπεριφερόταν σωστά. Πολλές φορές ο θετός του αδερφός τού ζήτησε να μιλήσει για τα προβλήματά του, όταν εκείνος έκλαιγε χωρίς προφανή λόγο, όμως ο ίδιος κλεινόταν στον εαυτό του, σφραγίζοντας κάθε πόρτα στους ανθρώπους που επιχειρούσαν να τον βοηθήσουν. Ο Άγγλος -πρώην- διεθνής έμεινε με τη θετή του οικογένεια από τα 12 έως τα 16, οπότε και άρχισε η επαγγελματική του καριέρα.
Στην Τότεναμ, ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο και οι συνεργάτες του βοήθησαν πολύ τον Ντέλε Άλι, δείχνοντας κατανόηση και καθοδηγώντας τον τόσο σε επίπεδο προσωπικό όσο και ποδοσφαιρικά, αποτελώντας γι’ αυτόν ένα ιδανικό πρότυπο. Χάρη στον «Ποτς», ο ταλαντούχος τότε αστέρας κατάφερε να αντιμετωπίσει με θάρρος τις προκλήσεις ενώπιόν του. Γι’ αυτό και δυσκολεύτηκε πολύ όταν ο Αργεντινός αποχώρησε από την ηγεσία της ομάδας, καθώς δεν κατάφερε να προσαρμοστεί υπό τους νέους προπονητές.
Κάπως έτσι, όντας ένας από τους πιο εργατικούς και γεμάτους ενέργεια κεντρικούς μέσους του αγγλικού πρωταθλήματος, ο Ντέλε Άλι κατέληξε να χαρακτηριστεί «τεμπέλης». Ήταν η περίοδος που άρχισε να διοργανώνει μεγάλα πάρτι στο σπίτι του, χωρίς να ξέρει καν τους καλεσμένους, αναπαράγοντας, όπως ισχυρίζεται, σκηνές που έβλεπε στο σπίτι του ως παιδί. Πολλοί συμπαίκτες του, όπως ο Έρικ Ντάιερ και ο Χάρι Κέιν δεν ενέκριναν τον τρόπο ζωής του και δεν δίσταζαν να του το πουν. Γι’ αυτό και τους χαρακτηρίζει «αληθινούς φίλους».
Στο κέντρο απεξάρτησης, ο Ντέλε Άλι γνώρισε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, κι έμαθε ότι κάνει καλό να ανοίγεται και να μοιράζεται την ιστορία του. Τώρα, νιώθει ξανά αγάπη και πάθος για το ποδόσφαιρο και θέλει να αποδείξει στον κόσμο ότι μπορεί να καταφέρει και πάλι στο γήπεδο όσα έκαναν τους ανθρώπους να τον θαυμάζουν, όμως ταυτόχρονα θέλει, μοιραζόμενος την ιστορία του, να βοηθήσει τους ανθρώπους εκτός γηπέδων.
Τώρα, ο 27χρονος μέσος δεν θέλει απλώς να επιστρέψει στην επιτυχημένη περίοδο 2015-2018, όταν ανακηρύχθηκε δύο φορές καλύτερος νεαρός παίκτης της χρονιάς και εκπροσώπησε την Αγγλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Τώρα, θέλει να γίνει καλύτερος – καλύτερος παίκτης και καλύτερος άνθρωπος. Γνωρίζει ότι ο Τύπος ίσως διαστρεβλώσει για ακόμα μία φορά τις δηλώσεις του, διασπείροντας ψέματα για τη ζωή του. Γι’ αυτό και επέλεξε να μιλήσει ο ίδιος, να αφηγηθεί την ιστορία του με τη δική του ματιά. Μάλιστα, στη συνέντευξη προέβλεψε τις αντιδράσεις της βιολογικής του οικογένειας, οι οποίες ακολούθησαν. Όμως, επέλεξε να μιλήσει, για να βοηθήσει, όπως λέει, «έστω και έναν άνθρωπο» που αντιμετωπίζει δυσκολίες αντίστοιχες με τις δικιές του, όπως φυσικά και τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο Ντέλε Άλι θα προσπαθήσει στο εξής να διορθώσει τα λάθη του, να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, τόσο ποδοσφαιρικά όσο και στη ζωή γενικότερα. Θέλει να βοηθήσει ανθρώπους και να εμπνεύσει παιδιά με την ιστορία του. Έχει πολύ καλή σχέση με τον προπονητή της Έβερτον, Σον Ντάις, και στόχος του είναι, μετά τον τραυματισμό του, να επιστρέψει δυναμικά στην ομάδα. «Οι άνθρωποι δεν πρέπει να φοβούνται την αλλαγή, η αλλαγή είναι πάντα δύσκολη, κι όταν μια κατάσταση είναι άβολη και δύσκολη, κι αρχίζεις να νιώθεις φόβο, τότε ακριβώς είναι που πρέπει να κινητοποιηθείς και να δράσεις, γιατί στον αντίποδα του φόβου και της αλλαγής, βρίσκονται μόνο θετικά πράγματα. Ελπίζω να βοήθησα τους ανθρώπους μιλώντας για τις εμπειρίες μου», είναι ο τρόπος που κλείνει τη συνέντευξή του. Μένει να δούμε τις πραγματικές διαστάσεις του αντίκτυπου της συνέντευξής του, τόσο στην ποδοσφαιρική κοινότητα όσο και στην κοινωνία…
