Πίσω το 1995, Μάσιμο Μοράτι, Ρόι Χότζσον και Ρομπέρτο Κάρλος βρέθηκαν στην Ίντερ του Μιλάνου κι έστησαν έναν… καυγά, που έστειλε τον Βραζιλιάνο στα χέρια της Ρεάλ Μαδρίτης για να γίνει θρύλος.
1 Μαΐου, 1993. Στο κατάμεστο στάδιο Βάνκντορφ της Βέρνης, η εθνική Ελβετίας, που έχει να βρεθεί σε μεγάλη διοργάνωση από το 1966, υποδέχεται για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου μία από τις καλύτερες ομάδες που έχει βγάλει η Ιταλία, με παίκτες όπως ο Πάολο Μαλντίνι, ο Φράνκο Μπαρέζι, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι και ο Ρομπέρτο Μπάτζιο. Η «Σκουάντρα Ατζούρα», η ίδια που θα φτάσει ως τον τελικό εκείνου του Μουντιάλ, θα ηττηθεί με 1-0, αποτυγχάνοντας για δεύτερη σερί αναμέτρηση να κάμψει την αντίσταση των Ελβετών, μετά το 2-2 του πρώτου γύρου. Οι Ιταλοί κινδυνεύουν πια άμεσα να χάσουν την πρωτιά στον όμιλο και συνάμα την πρόκριση – όλοι είναι απογοητευμένοι, εκτός ίσως από τον Μάσιμο Μοράτι, που στο πρόσωπο του αντίπαλου προπονητή, Ρόι Χότζσον, βλέπει τον άνθρωπο, που θα αναμορφώσει την αγαπημένη του Ίντερ.
Ο «γάμος» των δύο θα αργήσει για περίπου δύο χρόνια, αφού ο γιος του θρυλικού Άντζελο της «Μεγάλης Ίντερ» της περιόδου 1955-1968, θα αναλάβει τα ηνία των Μιλανέζων από τον Ερνέστο Πελεγκρίνι τον Φεβρουάριο του 1995, μετά από δύο άσχημες σεζόν (η μία βρήκε την ομάδα 13η!) κι αυτός σχεδόν άμεσα θα προσεγγίσει τον Άγγλο τεχνικό, που όμως τον ενημερώνει ότι δεσμεύεται με συμβόλαιο και δεν πρόκειται να αφήσει την Ελβετία, μέχρι να ολοκληρωθούν οι υποχρεώσεις για τα προκριματικά του Euro 1996.
Αυτό θα γίνει επίσημα τον Νοέμβριο του 1995, αν και η προεργασία έχει ξεκινήσει από τον Οκτώβριο, με τους Ελβετούς να έχουν εξασφαλίσει την πρωτιά στον όμιλό τους και την δεύτερη συνεχόμενη πρόκριση σε μεγάλη διοργάνωση. Φτάνοντας στο Σαν Σίρο, ο Χότζσον θα παραλάβει ένα χάος, με την ομάδα να μετρά τέσσερις σερί ισοπαλίες, να έχει μόνο δύο νίκες στη σεζόν και να βρίσκεται στην τελευταία θέση του πρωταθλήματος. Από τους λίγους διασωθέντες ως τότε, υπήρξε ο 22χρονος νεοφερμένος αριστερός μπακ, Ρομπέρτο Κάρλος, που είχε καταφθάσει από την Παλμέιρας ως η ακριβότερη μεταγραφή (και επένδυση) του συλλόγου.
Στο ντεμπούτο του ο Βραζιλιάνος είχε πετύχει ένα απίστευτο τέρμα από τα 30 μέτρα με εκτέλεση φάουλ και μέχρι τον Νοέμβριο είχε ήδη φτάσει τα τρία γκολ και μία ασίστ, παρά το γεγονός ότι αγωνιζόταν στην άμυνα και η ομάδα του σκόραρε με το σταγονόμετρο. Όπως είναι πια γνωστό, ο Ρομπέρτο Κάρλος, αρεσκόταν στις επελάσεις από το αριστερό άκρο, χωρίς όμως να υστερεί σε σκληράδα και τακτική προσήλωση. Η τεχνική του για τα ιταλικά δεδομένα, για τους αμυντικούς που είχε σφυρηλατήσει το «κατενάτσιο», ήταν πραγματικά ασύγκριτη κι αυτό δεν άργησε να γίνει αντιληπτό από τον 48χρονο τότε Χότζσον.
Ο Άγγλος τεχνικός, έχοντας στο ρόστερ μια πλειάδα αμυντικών, όπως οι Χαβιέ Ζανέτι, Τζιανλούκα Φέστα, Σαλβατόρε Φρέζι και Τζουζέπε Μπεργκόμι, αποφάσισε να μετακινήσει τον Βραζιλιάνο πιο ψηλά στο γήπεδο, τοποθετώντας τον γι’ άλλους στην -ακόμα άγουρη- θέση του επιθετικού μπακ και γι’ άλλους στην καθιερωμένη θέση του αριστερού χαφ, που εκείνη την εποχή είχε διευρυμένα εσωτερικά καθήκοντα. Προσέξτε, αυτή η διαφοροποίηση δεν γίνεται για χάριν λόγου, αλλά γιατί αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του κειμένου!
«Η συμβίωση μου με τον Χότζσον στην Ίντερ με κατέστρεψε. Με έβαζε να παίζω στο κέντρο, μου είπε πως δεν θα καταφέρω ποτέ τίποτα ως αριστερό μπακ. Έπρεπε να κάνω κάτι για να αλλάξει αυτό, αλλιώς θα διέλυε την καριέρα μου και την ευκαιρία μου να βρεθώ στο Κόπα Αμέρικα του 1997. Δεν είναι πως δεν είχαμε καλή σχέση. Είναι πως ο Χότζσον δεν ήξερε και πολλά από ποδόσφαιρο. Δεν δίστασα να του το πω κατάμουτρα», θα συνοψίσει αργότερα ο Ρομπέρτο Κάρλος για τη σχέση τους!
Η αλήθεια είναι πως ο Βραζιλιάνος δεν συνέχισε όσο εντυπωσιακά είχε ξεκινήσει τη χρονιά, έχοντας συμμετοχή σε μόλις τρία τέρματα ως το τέλος της, όμως η Ίντερ αντικειμενικά βελτιώθηκε. Ως ουραγός έτρεξε ένα σερί δέκα νικών σε 18 αγώνες, έφτασε ως τα ημιτελικά του Κόπα Ιτάλια και τελικά τερμάτισε 7η, βρίσκοντας και ευρωπαϊκό εισιτήριο (Κύπελλο UEFA), ευνοούμενη από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ από την συμπατριώτισσα Γιουβέντους.
Μάλιστα ο ίδιος ο Μοράτι, όταν κλήθηκε να διαλέξει πλευρά σε αυτόν τον «εμφύλιο», τάχθηκε υπέρ του Χότζσον, δείχνοντας με τον τρόπο του την έξοδο στον Ρομπέρτο Κάρλος. Ο Ιταλός μεγαλοεπιχειρηματίας φυσικά δεν ήταν χαζός, γνώριζε ότι ο Βραζιλιάνος όχι μόνο είχε μεταπωλητική αξία και ήταν αναλώσιμος στο πλάνο του για ολική μεταμόρφωση της Ίντερ, αλλά και ότι ο Άγγλος είχε τις απαραίτητες ικανότητες ώστε να σταθεροποιήσει την ομάδα του Μιλάνου στα υψηλά στρώματα της βαθμολογίας, ώστε σταδιακά να γίνει ξανά μεγάλη – όπως κι έκανε την επόμενη σεζόν με μία 3η θέση κι έναν τελικό στο Κύπελλο UEFA.
«Ο Ρόι ήταν ένα σπουδαίο πρόσωπο στην εξέλιξη της Ίντερ και τη νέα εποχή, από την στιγμή που ανέλαβα την προεδρία. Μας έσωσε, βρέθηκε εδώ την κατάλληλη στιγμή. Όταν ήρθε όλα έμοιαζαν λάθος, όλοι ήταν απαισιόδοξοι. Δεν πανικοβλήθηκε, ήταν ήρεμος και ηρέμησε κι εμάς γρήγορα. Όλοι στον σύλλογο θα τον θυμούνται για την προσφορά του. Θεωρείται για όλους μας πολύ σημαντικός για την ιστορία μας. Άφησε παρακαταθήκη, όταν έφυγε. Η αλήθεια είναι πως ήθελα να τον ανανεώσω», θα δηλώσει χαρακτηριστικά ο Μοράτι.
Ο Χότζσον έχει παραδεχθεί πως ο Ρομπέρτο Κάρλος δεν έπαιζε ως κλασικό αριστερό μπακ, όμως σε μία άμυνα με αρκετούς πολυθεσίτες, που έπαιζαν σε όλες τις θέσεις μπροστά από τον τερματοφύλακα, η Ίντερ παρατασσόταν με ένα παράδοξο (για το σήμερα) 6-2-2, όπου οι ακραίοι (ας πούμε) αμυντικοί είχαν τον άχαρο ρόλο να καλύπτουν τα πολλά κενά που έβρισκαν μπροστά τους, κάτι που έκανε τη θέση και χρήση τους κάπως θολή. Όταν, μετά τις συνεχείς διαφωνίες τους, ο γερο-Ρόι πήρε εντολή να πουλήσει τον Βραζιλιάνο, ο πρώτος που το έμαθε ήταν ο Φριουλιάνος, Φάμπιο Καπέλο.
Ο Ιταλός τεχνικός, που μόλις είχε καθίσει στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης, δεν πίστευε στα αυτιά του. Έχοντας αντιμετωπίσει τον Ρομπέρτο Κάρλος δις με τη Μίλαν, τον θεωρούσε ως τον πλέον εξελίξιμο περιουσιακό στοιχείο της μεγάλης αντιπάλου, και δεν δίστασε να τον «κλέψει» με αστραπιαίες κινήσεις, αφού η φήμη λέει πως η πρώτη επαφή μέχρι την οριστικοποίηση της μεταγραφής πήρε λιγότερο από 24 ώρες. Η επιτυχία της μεταγραφής δεδομένη, με τον Βραζιλιάνο να γράφει 527 συμμετοχές με 69 τέρματα, να κατακτά τέσσερα πρωταθλήματα και τρία Τσάμπιονς Λιγκ και να μένει στην ιστορία ως ένα από τα καλύτερα επιθετικά μπακ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
«Αυτό που με στενοχωρεί είναι πως για τους οπαδούς, είμαι απλά ο Άγγλος που πούλησε τον Ρομπέρτο Κάρλος. Ποτέ δεν με συγχώρησαν γι’ αυτό, αν και νιώθουν έτσι μετά από όσα έκανε στη Μαδρίτη. Τότε δεν ίσχυε το ίδιο. Ο λόγος που τελικά τον πούλησα, ήταν τα λεφτά. Φτιάχναμε μια καινούργια ομάδα και οι περισσότεροι παίκτες δεν είχαν οικονομική αξία, όμως ο Ρομπέρτο είχε, αν ένας παίκτης μπορούσε να φέρει λεφτά ήταν αυτός. Συμφώνησα με τον Μοράτι, τον άφησα να φύγει, όμως ξαφνικά όλα γύρισαν εναντίον μου. Ο ίδιος [Ρομπέρτο Κάρλος] με κατηγόρησε και το ίδιο έκαναν και οι οπαδοί. Ακόμα κι αν με έβλεπε στον δρόμο τώρα, πιστεύω δεν θα μου μιλούσε», θα πει με πικρία μετά από χρόνια ο Χότζσον.
Όπως η χρήση του στην Ίντερ του τότε, όπως ο λόγος για τον οποίον πωλήθηκε, έτσι και η καριέρα του Ρομπέρτο Κάρλος, μάλλον έχει να κάνει με την οπτική του καθενός, για το άν καταστράφηκε. Όσο κι αν ο Βραζιλιάνος θεωρεί τον Χότζσον εχθρό, ή έστω ένα προσωρινό εμπόδιο στην εξέλιξή του, μάλλον η συνύπαρξη τους και η γρήγορη μεταγραφή του στην Ρεάλ Μαδρίτης μόνο καλά εξελίχθηκε για τον ίδιο. Όσον αφορά τον Άγγλο τώρα, με ένα από τα πιο απίστευτα βιογραφικά που έχουμε δει ποτέ σε προπονητή, ξαναγύρισε στην Ίντερ προσωρινά το 1999 για να συνεργαστεί για λίγο με παίκτες όπως οι Ρονάλντο, Πίρλο και Σιμεόνε!
