Η Championship φημίζεται για τα «εκρηκτικά» φινάλε της και τις μεγάλες ανατροπές που την διέπουν. Φέτος όμως, σε μια αλλοπρόσαλλη λόγω κορωνοϊού σεζόν, μάλλον μας έδειξε το πλέον φυσιολογικό της πρόσωπο. Μια ξεκάθαρη εικόνα σε κορυφή και play-offs, ενώ στην μάχη της παραμονής είχαμε «καρδιοχτύπια» μέχρι τέλους.
Σε αυτή την περίεργη αγωνιστική περίοδο, με το πιεσμένο καλεντάρι, τις αναβολές αγώνων και τις ποικίλες εκπλήξεις, η Championship κύλησε μάλλον ήσυχα. Και αυτό διότι υπήρχαν μέσα στη πορεία της σεζόν, ξεκάθαροι πρωταγωνιστές, αρνητικοί και μη.
Στην κορυφή, η αγωνία αφορούσε τη δεύτερη θέση και την ομάδα που θα έπαιρνε την απευθείας άνοδο μαζί με την Norwich, καθώς και το ποιες ομάδες θα συμπληρώσουν την εξάδα και τα play-offs. Ουσιαστικά όμως, ακόμα και αυτό το κομμάτι, ξεκαθάρισε λίγες «στροφές» πριν το φινάλε.
Στην δε μάχη της αποφυγής του υποβιβασμού, το ενδιαφέρον ήταν σαφώς μεγαλύτερο μέχρι τη τελευταία αγωνιστική, με τις Derby County, Sheffield Wednesday και Rotherham να δίνουν μάχη μέχρις εσχάτων. Ωστόσο, σίγουρα δεν είχαμε το περσινό «γκραν γκινιόλ» φινάλε που έσπασαν καρδιές. Ας τα πιάσουμε με τη σειρά όμως.
NORWICH ΔΙΧΩΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟ, ΚΑΙ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΔΥΟ
Με την εκκίνηση της σεζόν, η υποβιβασμένη από την Premier League Norwich, πρόβαλε ως ένα εκ των φαβορί για να κατακτήσει εκ νέου την επάνοδο στην κορυφαία κατηγορία. Η παραμονή του Daniel Farke στον πάγκο των «Καναρινιών», παρά την αποτυχία της παραμονής στην Premier League ήταν σίγουρα μεγάλη υπόθεση, καθώς ο Γερμανός βρίσκεται στο τιμόνι της ομάδας από το καλοκαίρι του 2017.
Το ρόστερ δεν αποδυναμώθηκε ουσιαστικά, με εξαίρεση την αποχώρηση του Ben Godfrey και του Jamal Lewis, για χατίρι των Everton και Newcastle αντίστοιχα. Κομβικοί παίκτες όπως ο Teemu Pukki, o Emiliano Buendia, o Tim Krul, o Todd Cantwell και ο Mario Vrancic παρέμειναν κάτοικοι Carrow Road και αποτέλεσαν τον κορμό της νέας προσπάθειας, με τον «δικό μας» Δημήτρη Γιαννούλη να γίνεται μέλος της ομάδας τον Ιανουάριο, παίρνοντας φανέλα βασικού.
Με την ομοιογένεια να την χαρακτηρίζει, η Norwich ήξερε καλά τον δρόμο και τον τρόπο της επιστροφής στα «σαλόνια», και δεν προβληματίστηκε στιγμή στο εάν θα τα καταφέρει. Τεράστια επιτυχία η άμεση επάνοδος στην Premier League, πλέον ο μεγάλος στόχος είναι η παραμονή της εκεί, για να μην γίνει «ασανσέρ».
Τη δεύτερη θέση και την επίσης απευθείας άνοδο για την Premier League, κατέκτησε η Watford, επιστρέφοντας επίσης άμεσα μετά τον υποβιβασμό της. Οι «Σφήκες» ξεκίνησαν τη σεζόν με τον Vladan Ivic στην άκρη του πάγκου, σε μια τεράστια πρόκληση για τον Σέρβο πρώην τεχνικό του ΠΑΟΚ. Η Watford ξεκίνησε θετικά τη σεζόν, μιας και με το «καλημέρα» πάτησε γερά στην εξάδα και άρχισε να ψάχνει το κάτι παραπάνω.
Μπορεί να έπαιρνε τα αποτελέσματα, η εικόνα της ομάδας ωστόσο δεν «θάμπωσε» κανέναν και ο Ivic γρήγορα κατηγορήθηκε για το λιγότερο δημιουργικό ποδόσφαιρο της Watford. Πολλοί «ψίθυροι» έκαναν λόγο και προβλήματα στα αποδυτήρια, με τον Troy Deeney στο τέλος της σεζόν να το επιβεβαιώνει, μετά της «πλαγίας οδού»: «Πλέον είμαστε δεμένοι, είμαστε μια οικογένεια. Δεν ήμασταν καλά μεταξύ μας πριν», δήλωνε μετά την εξασφάλιση της ανόδου.
Κάπως έτσι, μετά την ήττα από την Huddersfield με 2-0 στις 19 Δεκεμβρίου, ο Ivic αποτέλεσε παρελθόν. Διάδοχός του, ένας παντελώς άσημος Ισπανός τεχνικός, ο Xisco Munoz. Η πρόσληψη του 40χρονου τεχνικού προκάλεσε απορία, μιας και η μοναδική δουλειά του ως πρώτος προπονητής, ήταν στην Dinamo Τιφλίδας. Ο Ισπανός ωστόσο τα κατάφερε περίφημα ακολουθώντας την συνταγή Ivic, η Watford πάτησε τη δεύτερη θέση την 37η αγωνιστική, και δεν έπεσε ποτέ από εκεί.
Τρίτη της «παρέας» της ανόδου στην Premier League, η ομάδα που το περίμενε πως και πως από πέρσι, και της γλίστρησε (κυριολεκτικά) μέσα από τα χέρια. Η περί ης ο λόγος, Brentford. Πέρσι, έφτασε μια ανάσα από το να τα καταφέρει, μιας και ηττήθηκε στην παράταση του τελικού ανόδου με 2-1 από την Fulham, με εκείνο το φοβερό λάθος του Raya στην εκτέλεση φάουλ του Bryan να κρίνει εν πολλοίς την κατάσταση.
Φέτος, οι «Bees» έδειξαν να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Άλλη μια πολύ καλή σεζόν από το «καλοκουρδισμένο» σύνολο του Thomas Frank, που έχασε ωστόσο τη δεύτερη θέση, λόγω των πολλών ισοπαλιών που έκανε, ειδικά στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν. Ξεκίνησε στα play-offs ανόδου με ήττα στο Vitality από την Bournemouth (1-0), αλλά με μεγάλη ανατροπή στη ρεβάνς του Λονδίνου (3-1) πήρε το εισιτήριο για τον τελικό. Εκεί, κόντρα στην Swansea, έδειξε πως το ήθελε πολύ περισσότερο από τους «Κύκνους», και νικώντας με 2-0, εξασφάλισε την επιστροφή στα «σαλόνια», μετά το 1946-1947!
Το περσινό πάθημα έγινε μάθημα για την Brentford, ακόμα κι αν πολλοί την είχαν σχεδόν ξεγραμμένη το περασμένο καλοκαίρι. Οι «Bees» έχασαν δύο τρομερά κομβικούς ποδοσφαιριστές της γραμμής κρούσης, τους Ollie Watkins και Said Benrahma που μεταπήδησαν σε Aston Villa και West Ham αντίστοιχα, μετά τη σούπερ χρονιά που πραγματοποίησαν.
Ο οξυδερκής Thomas Frank έφερε ως αντικαταστάτη τον Ivan Toney από την Peterborough, με τον 25χρονο να τα σαρώνει όλα, και με 33 τέρματα να ανακηρύσσεται πρώτος σκόρερ της κατηγορίας. Σε συνδυασμό με τον ερχομό των εξαιρετικών «εργαλείων» Vitaly Janelt και Saman Ghoddos, αλλά και τη διατήρηση καταλυτικών παικτών κορμού, το σύνολο του Δανού τεχνικού κατάφερε να πετύχει ότι έχασε πέρσι την τελευταία στιγμή.
Η ηττημένη του τελικού της ανόδου, η Swansea, έδειξε το κακό της πρόσωπο στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν. Το σύνολο του Steve Cooper βρισκόταν δυναμικά στην διεκδίκηση της δεύτερης θέσης, ωστόσο από την 37η αγωνιστική και μετά πήρε την «κάτω βόλτα». Στα play-offs ζορίστηκε κόντρα στην αξιόμαχη Barnsley, ενώ στον τελικό ήταν κατώτερη των απαιτήσεων.
Σημαντική αιτία της καθίζησης, το κοντό ρόστερ. Κυρίως επιθετικά, οι «Κύκνοι» πήραν πολλά από τον πολύπειρο Andre Ayew και τον νεοφερμένο Jamal Lowe (31 τέρματα οι δυο τους συνολικά στη σεζόν), και από εκεί και πέρα, το χάος. Λίγες οι αξιόπιστες λύσεις και στον χώρο του κέντρου, με τους Matt Grimes, Jay Fulton, Conor Hourihane και Korey Smith να τραβούν το «κουπί» στη σεζόν. Αναμφίβολα, για τη Swansea η απώλεια της ανόδου ήταν μια αποτυχία.
Σε ανάλογο μήκος κύματος και η Bournemouth, που είχε ως πρώτο στόχο την άμεση επάνοδο στην Premier League. Τα «Κεράσια», στην μετά Eddie Howe εποχή, εμπιστεύτηκαν τα «κλειδιά» στον μέχρι πρότινος βοηθό του, τον Jason Tindall, και η αρχή ήταν μάλλον ενθαρρυντική.
Η Bournemouth έδειχνε εξαιρετικό πρόσωπο στο πρώτο κομμάτι της σεζόν, μέχρι να έρθει η πρώτη μεγάλη αγωνιστική «κοιλιά» τον Ιανουάριο. Τα «Κεράσια» μέτρησαν έξι ήττες σε επτά παιχνίδια, και μετά το 1-3 από την Reading στις 29 Ιανουαρίου, ο Tindall αποτέλεσε παρελθόν, με την ομάδα στην έκτη θέση. Προσωρινά στη θέση του προωθήθηκε ο Jonathan Woodgate, ωστόσο επειδή ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, η χρονιά βγήκε με εκείνον στο τιμόνι, και την άνοδο να χάνεται στα ημιτελικά ελέω Brentford.
Δεδομένα πάντως, το ρόστερ ήταν πολύ καλό, και με την διατήρηση της «ραχοκοκαλιάς» του, ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί τη νέα σεζόν. Εξαιρετική σεζόν πραγματοποίησαν στην επιθετική γραμμή οι Arnaut Danjuma, Dominic Solanke και Junior Stanislas, που σημείωσαν 42 τέρματα συνολικά και οι τρεις.
Η έκπληξη της σεζόν, ήταν αναμφίβολα η εξαιρετική Barnsley. Οι «Tykes» πέρσι έσωσαν τη κατηγορία κυριολεκτικά στο «παρά ένα», και φέτος έμπαιναν στη σεζόν με στόχο μια άνετη παραμονή για να μη βιώσουν τα περσινά «καρδιοχτύπια». Η χρονιά ξεκίνησε με τον άνθρωπο που έσωσε τη περσινή κατηγορία, τον Αυστριακό Gerhard Struber, ωστόσο πολύ σύντομα, τον Οκτώβριο, αποτέλεσε παρελθόν.
Στη θέση του ήρθε ο Valerien Ismael, που προερχόταν από εξαιρετική δουλειά με την LASK Linzer. Πολύ γρήγορα, η Barnsley ξεκίνησε να παίρνει αποτελέσματα που της επέτρεψαν να απομακρυνθεί από την επικίνδυνη ζώνη, και κάπως «αθόρυβα» από τον Φεβρουάριο και μετά, άρχισε να πλησιάζει με αξιώσεις την εξάδα. Τελικά τα κατάφερε και «τρύπωσε» σε αυτήν, εκμεταλλευόμενη και την αστάθεια των λοιπών «μνηστήρων».
Στα play-offs δεν τα κατάφερε, αν και έδωσε μεγάλη μάχη απέναντι στην σαφώς πιο έμπειρη και έτοιμη Swansea. Ωστόσο η υπέρβαση είχε ήδη γίνει για τους «Tykes». Ο Ismael στηρίχθηκε σε ένα υλικό γεμάτο «στρατιώτες», παίκτες όχι ακριβοθώρητους, αλλά διψασμένους για διάκριση. Ακρογωνιαίοι λίθοι της επιτυχίες, ο Mads Juel Andersen, o Michal Helik (πιθανότατα θα τον δούμε και στο επερχόμενο Euro με την Εθνική Πολωνίας), ο Michael Sollbauer, o Alex Mowatt, o Callum Styles, o Cauley Woodrow και ο Romal Palmer, ενώ οι Daryl Dike και Carlton Morris βοήθησαν πολύ από τον Ιανουάριο και έπειτα.
