Πέραν της αγάπης μου για τις αγγλικές κατηγορίες, από μικρή ηλικία μου ασκούσαν ιδιαίτερη έλξη οι ιστορίες των λεγόμενων «αουτσάιντερ». Έτσι βρήκα τον ποδοσφαιρικό μου ρομαντισμό -όπως μαρτυρά και το ψευδώνυμό μου- στο ιρλανδικό πρωτάθλημα.
Πρώτη μου επαφή με ομάδα της χώρας ήταν το μακρινό 2011 σε ηλικία δώδεκα ετών. Αυτή ήταν η Shamrock Rovers, που όντας αποκλεισμένη από το Champions League, προσπέρασε το εμπόδιο της Partizan στο Βελιγράδι και μπήκε στους ομίλους του Europa League έχοντας για αντίπαλους τον ΠΑΟΚ, την Tottenham και την Rubin Kazan. Έπρεπε να περιμένω την δεύτερη αγωνιστική για να παρακολουθήσω την περίεργη αυτή -στα μάτια μου- ομάδα, όταν στις 29 Σεπτεμβρίου αντιμετώπισε τους «Spurs» στο Λονδίνο. Τι και αν έχασε με 3-1, τι κι αν δεν κατάφερε να «σταυρώσει» βαθμό, εγώ συνέχιζα να την παρακολουθώ μέχρι το τέλος της φάσης των ομίλων.
Για κάποιο περίεργο λόγο, οι «Hoops» είχαν κερδίσει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, και περίμενα καρτερικά την επόμενη σεζόν που θα συμμετείχαν στους ομίλους του Europa League, χωρίς να γνωρίζω ότι έπρεπε να περάσει τέσσερις προκριματικούς γύρους (!) για να βρεθεί εκεί. Εννοείται ότι έμεινα στο περίμενε! Η ομάδα που είχα λατρέψει είχε εξαφανιστεί από τον ποδοσφαιρικό μου χάρτη μέχρι που άρχισα να ψάχνω.
Το ψάξιμο απέδωσε καρπούς. Με τον καιρό ανακάλυψα πως αν και η Ιρλανδία έχει μια δυνατή εθνική ομάδα, το πρωτάθλημα παρέμενε σε ημι-επαγγελματικά επίπεδα και πως οι ομάδες της χώρας για να βρεθούν σε ομίλους ευρωπαϊκών διοργανώσεων έπρεπε να περάσουν πολλές προκλήσεις αγωνιζόμενες από τις αρχές Ιουλίου. Αμέσως μια αδικία με έπνιξε. Γιατί εγώ πρέπει να βλέπω το κάθε «χωριό» της τάδε χώρας (κλασσικά παραδείγματα BATE Borisov και Maribor) και να μην μπορώ να απολαύσω ομάδες από το αγαπημένο μου πρωτάθλημα;
Ξαφνικά το παραπάνω ερώτημα έγινε και η αιτία που υποστηρίζω μέχρι και σήμερα την «ξακουστή και ένδοξη» League Of Ireland Premier Division. Κάθε χρόνο λοιπόν, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου, αντί το καλοκαιράκι να κατέβω στην τοπική αλάνα για μπαλίτσα, συντόνιζα το PC μου ανά δύο Πέμπτες σε streams και αφιέρωνα λίγες ώρες για να παρακολουθήσω τα προκριματικά που έδιναν οι Derry, Dundalk, St Patrick’s Athletic ακόμα και η πιο άσημη Drogheda ελπίζοντας σε ένα θαύμα ανάλογο με αυτό της Shamrock Rovers.
Η αναμονή μου τέλειωσε το 2016 και σε ηλικία 17 ετών, όταν η Dundalk μπήκε στους ομίλους -ξανά- του Europa League. Όντας πρωταθλήτρια Ιρλανδίας το 2015, ξεκίνησε από τον 2ο προκριματικό γύρο του Champions League, αποκλείοντας την ισλανδική FH και με περίσσεια άνεση την BATE Borisov, χάνοντας στα σημεία την είσοδο της στα «αστέρια» από την Legia Warsaw. Όντας εκστασιασμένος, η κλήρωση των ομίλων του Europa δε μου προκάλεσε κανέναν τρόμο.
Πρώτη αγωνιστική με την Alkmaar στην Ολλανδία. Πανικός! Ο Huytens ανοίγει το σκορ κάπου στο 60′ για να έρθει ο μέγας και τρανός Kilduff -που είχε δώσει και την πρόκριση στην Shamrock επί της Partizan- να ισοφαρίσει στο 89′ για τους Ιρλανδούς. Την επόμενη αγωνιστική στο Tallaght του Δουβλίνου με αντίπαλο την Maccabi Tel-Aviv, ο ίδιος παίκτης με γκολ στο 72′ δίνει μια τεράστια νίκη. Εκεί έκανα ελπίδες για πρόκριση. Φυσικά και δεν υπολόγιζα σε νίκες απέναντι στην Zenit, που παρεμπιπτόντως ανέτρεψε στο πρώτο παιχνίδι στην Ιρλανδία το σκορ σε έξι λεπτά, ήλπιζα όμως ότι θα παίρναμε βαθμούς με Maccabi έξω και AZ μέσα. Δεν έγινε τίποτα από αυτά. Αυτό όμως που με κέρδισε τότε ήταν η αυταπάρνηση της ομάδας να αποτελέσει «σάκο του μποξ», χάνοντας τα εναπομείναντα παιχνίδια στο γκολ.
Έκτοτε πρώτα ως Φάνης Αγριτέλλης και έπειτα ως #TheRomanticAnalyzer δηλώνω φανατικός υποστηρικτής του Ιρλανδικού ποδοσφαίρου και ελπίζω πως φέτος θα πανηγυρίσω με την ψυχή μου την είσοδο μιας εκ των Dundalk, Shamrock Rovers ή Derry City στους ομίλους του Europa League και γιατί όχι και της Cork στους χρυσοφόρους ομίλους του Champions League.
Συντάκτης: Φάνης Αγριτέλλης
