Η σεζόν 2015-2016 έμεινε στην ιστορία της Leicester και του αγγλικού ποδοσφαίρου, ως μνημείο έκπληξης. Και δικαίως. Οι «Αλεπούδες» κατάφεραν να κάνουν μια εκπληκτική σφήνα ανάμεσα στους μεγάλους της Premier League και να ζήσουν το δικό τους υπερβατικό όνειρο. Φέτος, έχουν βαλθεί εκ νέου να τρελάνουν τους πάντες με τα καμώματά τους, συντελώντας μια αγνώστου ταβανιού υπέρβαση.
Είναι αρκετές οι φορές που το ποδόσφαιρο κάνει τα δικά του τερτίπια, για λόγους άγνωστους, και δίνει στο φιλοθεάμον κοινό του όμορφες «παραμυθένιες» ιστορίες που γράφονται στη ποδοσφαιρική «αθανασία». Μη ξεχνιόμαστε, μια τέτοια είναι και της Εθνικής μας ομάδας το 2004, παρόμοια είναι και εκείνη της Leicester του Claudio Ranieri το 2016. Όπως απεδείχθη όμως, εκείνη η σεζόν ήταν «φωτοβολίδα».
Η Leicester «πνίγηκε» από τις υποχρεώσεις της στο Champions League της επόμενης σεζόν και τα έκανε μαντάρα στο πρωτάθλημα, ο Claudio Ranieri αποτέλεσε παρελθόν στα μισά της χρονιάς και το ψάξιμο της επόμενης μέρας ξεκίνησε. Ο Claude Puel ήρθε με καλές περγαμηνές για να αναστηλώσει την ομάδα, όμως παρά το καλό ξεκίνημά του, πέρσι «κούνησε μαντήλι». Ο διάδοχος του Γάλλου τεχνικού, έμελλε να είναι και εκείνος που θα γύρναγε το «τσιπάκι» των «Αλεπούδων».
Η ρεβάνς του «προσγειωμένου» Brendan
Η περσινή πρόσληψη του Brendan Rodgers προκάλεσε αρκετά ερωτηματικά, τόσο για την επιλογή του κλαμπ, όσο και του ιδίου του Βορειοϊρλανδού τεχνικού. Ο Rodgers τα πήγαινε μια χαρά στην Celtic, βρισκόταν σε ένα ασφαλές περιβάλλον κερδίζοντας παράλληλα τίτλους. Παρά ταύτα, όπως φάνηκε περίμενε αυτή την ευκαιρία για να γυρίσει στην Αγγλία και να δείξει πως έχει ακόμα πράγματα να δώσει. Σε αυτή τη «δίψα» φαίνεται να πάτησε και η παραπαίουσα Leicester, η οποία «έγλυφε» τη ζώνη του υποβιβασμού όταν την ανέλαβε ο Rodgers τον Φλεβάρη που πέρασε. Με αυτόν στον πάγκο, οι «Αλεπούδες» αφυπνίστηκαν, πήραν σημαντικές νίκες και έδειξαν ψήγματα του ποδοσφαίρου που ήθελε ο Rodgers να παίξει. Πρόσημο θετικό λοιπόν.
Στον άλλοτε τεχνικό της Liverpool, άρεσε ανέκαθεν να παίζει γρήγορο και συνδυαστικό ποδόσφαιρο, οι δικοί του «Κόκκινοι» της σεζόν 2013-2014 ήταν ομάδα να την πιεις στο ποτήρι ακολουθώντας εκείνη τη μανιέρα, ωστόσο το πρωτάθλημα χάθηκε λόγω αφέλειας. Η εν γένει περιπέτεια εκείνη φαίνεται να τον έκανε σοφότερο ποδοσφαιρικά, καθώς άλλαξε πράγματα στο ποδοσφαιρικό του μυαλό. Η δική του Liverpool έπαιζε ποδόσφαιρο «όσα πάνε και όσα έρθουν», με άμυνα στο κέντρο και τα παιχνίδια της γίνονταν άκρως συναρπαστικά, αλλά διόλου ασφαλή. Αυτό πλήρωσε άλλωστε και στους «Κόκκινους» με τη σταδιακή διάλυση του τριγώνου Gerrard – Coutinho – Sterling – Sturridge – Suarez.
Ο Rodgers μοιάζει πιο ώριμος από ποτέ, από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία της Leicester. Ήταν σαν να ήθελε να παραμείνει κοντά για να τον έχουν στα υπόψη (γι΄αυτό και διάλεξε την Celtic) και φάνηκε έτοιμος να απαρνηθεί την σιγουριά, για μια επιλογή με ρίσκα. Ήθελε όμως να αποδείξει πράγματα, να πάρει μια ρεβάνς από τους επικριτές του μετά τη θητεία του στην Liverpool.
Ταχύτητα, σκληράδα και ποδοσφαιρική λογική
Η φετινή Leicester είναι ομάδα με dna ομάδας που κυνηγάει πρωτάθλημα. Και το σημαντικότερο, φαίνεται πως δεν έχει «άστρο», αλλά όλα είναι προϊόντα επίπονης δουλειάς. Το 2016, το «τετράγωνο» σύνολο του Ranieri στηρίχθηκε στην συμπαγή λειτουργία του στα μετόπισθεν (πιθανότατα άγγιξαν το ζενίθ της καριέρας τους οι Morgan, Huth, Fuchs, Simpson) και στην ταχύτητα εμπρός («σαΐτες» Vardy, Okazaki). Εκμεταλλεύτηκε την κακή σεζόν της Manchester City, την αδράνεια των Arsenal, Tottenham, αλλά και την ανυπαρξία των Chelsea, Liverpool, και τα κατάφερε.
Φέτος τα πράγματα είναι ολωσδιόλου διαφορετικά. Το δίδυμο Liverpool – Manchester City είναι από άλλο πλανήτη και φαίνεται πως δεν μπορεί να σπάσει, η Chelsea του Franky Lampard είναι ένα ευχάριστο πρότζεκτ, έστω κι αν οι Arsenal, Tottenham, Manchester United ψάχνονται, η σεζόν είναι πολύ απαιτητική. Με άκρως ποδοσφαιρική προσέγγιση, οι «Αλεπούδες» έχουν καταφέρει να έχουν ηττηθεί μόλις δύο φορές μέχρι τώρα (μία στο Anfield και μια στο Old Trafford από πέναλτι), έχουν τη καλύτερη άμυνα με οκτώ τέρματα παθητικό και την δεύτερη καλύτερη επίθεση με 31 τέρματα, πίσω μόνο από την Manchester City.
To σημαντικό είναι πως το σύνολο του Brendan Rodgers φαίνεται να έχει βρει μια ταυτότητα που αρμόζει σε ομάδα τετράδας, ταυτότητα που αγνοούν brand names όπως η Arsenal, η Tottenham και η United. «Καθαρίζει» με σχετική ευκολία τα παιχνίδια με μικρότερους αντίπαλους, ενώ παρουσιάζεται και άκρως ανταγωνιστική κόντρα στους λεγόμενους «μεγάλους» (ισοπαλία στο Stamford Bridge, νίκες με Tottenham και Arsenal, οριακές ήττες από Liverpool, United).
Η απόκτηση του Ayoze Perez το καλοκαίρι, φαίνεται πως ήταν «καταλύτης», μιας και ο Ισπανός έχει δέσει καλά με τον Jamie Vardy των 12 γκολ, παίζοντας πολλές φορές στα δεξιά του και πατώντας αρκετά την περιοχή (ήδη μετρά τέσσερα τέρματα o πρώην παίκτης της Newcastle). Η Leicester παίζει ένα μοντέρνο 4-3-3 που μετατρέπεται ανά περίπτωση σε 4-2-3-1 με τον James Madisson να είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην επίθεση και στους Ndidi – Tielemans. Σημαντικές βοήθειες στον άξονα έχει δώσει και ο Dennis Praet, απόκτημα του καλοκαιριού από την Sampdoria. Το σύνολο του Rodgers εφαρμόζει άριστα το αμυντικό και επιθετικό transition, έχει τρόπους να διασπά κλειστές άμυνες με υπομονή. Χαρακτηριστικό του πλουραλισμού της ομάδας, είναι πως στα 31 τέρματα που έχει πετύχει η ομάδα, συμβολή με τελικές πάσες έχουν έντεκα διαφορετικοί ποδοσφαιριστές, με τις πέντε να προέρχονται από την άμυνα (τρεις ο αριστερός οπισθοφύλακας Ben Chilwell, από μία το κεντρικό αμυντικό δίδυμο Soyuncu, Evans).
Συνοψίζοντας, το μομέντουμ για την Leicester είναι εξαιρετικό. Έχει την ευτυχία να δουλεύει με έναν προπονητή που διψά για διακρίσεις, έχει παραστάσεις από υψηλό επίπεδο και πίεση, και έχει επανέλθει πιο έμπειρος και «ψημμένος» από ποτέ. Το υλικό της είναι καλό και «ματσάρει» με τα θέλω του προπονητή, το μοναδικό ερωτηματικό είναι το πόσο θα αντέξει σε αυτά τα ύψη το κλαμπ. Σχετικό βάθος στο ρόστερ υπάρχει, το ενδιαφέρον συνοψίζεται στην αντίδραση της Leicester στις πρώτες στραβές.
Η ουσία είναι πως υπάρχει εντελώς διαφορετική κατάσταση εν συγκρίσει με τη σεζόν 2015-2016 και το ανεπανάληπτο εκείνο θαύμα της ομάδας του Ranieri. Ο βαθμός δυσκολίας έχει ανέβει αισθητά, η Leicester ξέρει πλέον όμως τι μπορεί να επιφέρει μια τέτοια παρουσία. Η μέχρι τώρα δουλειά του Rodgers και των παικτών του καταδεικνύει πως η Leicester φέτος ξεπερνά πραγματικά εαυτόν, με το ταβάνι της να είναι άγνωστο ακόμα.
