Ήταν το «μακρινό» 2019, όταν για τελευταία φορά η Σέφιλντ αντιμετώπισε τη Σέφιλντ, όταν η Γιουνάιτεντ αντιμετώπισε τη Γουένσντεϊ, σε ένα ιστορικό ντέρμπι ξεχασμένο στο χρόνο.
Το ημερολόγιο δείχνει 4 Μαΐου 2024. Οι «Κουκουβάγιες» της Σέφιλντ Γουένσντεϊ ταξιδεύουν στη Σάντερλαντ κι έχουν την ευκαιρία να ολοκληρώσουν μια σπουδαία ανατροπή που θα τους επιτρέψει να μείνουν στην Τσάμπιονσιπ. Παρότι πέρασαν όλη τη σεζόν στις «κόκκινες» θέσεις του υποβιβασμού, ένα αήττητο σερί πέντε αγώνων τους ανέβασε μερικά σκαλιά πάνω από τον καιάδα που οδηγεί στη League One, και μπορούν τώρα, στην εκπνοή του πρωταθλήματος, να διασφαλίσουν πως δεν θα υποβιβαστούν.
Η Σάντερλαντ, αδιάφορη και στη μέση της βαθμολογίας, δεν (παρ)έδωσε το ματς. Είχε την κατοχή, είχε δοκάρι, είχε ακυρωμένο γκολ, όμως δύο εξαιρετικές ομαδικές ενέργειες της Γουένσντεϊ έστειλαν την μπάλα στα δίχτυα και επικύρωσαν δύο πράγματα: η μπλε μεριά του Σέφιλντ θα παρέμενε στη Τσάμπιονσιπ, και θα είχε την ευκαιρία να υποδεχθεί και την κόκκινη πλευρά, που είχε ήδη υποβιβαστεί από την Πρέμιερ Λιγκ. Για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια.
Η μάχη ανάμεσα στις δύο ομάδες του Σέφιλντ λαμβάνει πολύ λιγότερη προσοχή από όση της αρμόζει. Το Steel City Derby, ονομασμένο προς τιμήν της μακράς παράδοσης της πόλης στην παραγωγή ατσαλιού και τον εργατικό της χαρακτήρα, τικάρει πάρα πολλά από τα κουτάκια που χρειάζεται μία κόντρα για να θεωρηθεί κλασική. Με βάση το Νότιο Γιορκσάιρ, το Σέφιλντ δεν είναι τίποτα λιγότερο από την «καρδιά» του ποδοσφαίρου: εδώ δημιουργήθηκε ο πρώτος σύγχρονος ποδοσφαιρικός σύλλογος, η Σέφιλντ, εδώ βρίσκεται το παλαιότερο γήπεδο που φιλοξενεί επαγγελματικό ποδόσφαιρο, και το κυριότερο, εδώ βρίσκει κανείς μια πόλη παθιασμένη, αφοσιωμένη στις ομάδες της.
Αυτές με τη σειρά τους γεμίζουν με τα χρώματά τους τη πόλη, χωρίζουν οικογένειες, και δεν αφήνει καμία την άλλη να χαρεί περισσότερο απ’ όσο της αναλογεί. Η συνύπαρξη των δύο συλλόγων στο Σέφιλντ δεν χρειάστηκε κάποια τεταμένη στιγμή στη μακρά τους ιστορία για να «ανάψει» την αντιπαλότητα μεταξύ τους, αλλά και μόνο η σύσταση της μίας ερμηνεύτηκε ως έλλειψη σεβασμού προς την άλλη.
Η παλαιότερη εκ των δύων είναι η Γουένσντεϊ, όταν μια Τετάρτη (φυσικά) του 1867 η τοπική ομάδα κρίκετ, όπως πολλές της εποχής, επεκτάθηκε στο ποδόσφαιρο ώστε οι παίκτες της να μένουν σε φόρμα τον χειμώνα, την offseason του κρίκετ. Σύντομα το ποδοσφαιρικό τμήμα κατέλαβε τη δημοφιλία του αθλήματος, ανεξαρτητοποιήθηκε, και το 1887 ξεκίνησε και η Γουένσντεϊ, όπως ήταν η ονομασία της μέχρι το 1929, να πληρώνει τους ποδοσφαιριστές της. Η έδρα της παρέμενε… ασταθής για χρόνια, αλλάζοντας πολλές φορές γήπεδα γύρω από την πόλη του Σέφιλντ. Σημαντικά παιχνίδια λάμβαναν χώρα στο Μπράμαλ Λέιν, ένα γήπεδο κρίκετ που είχε όμως τις καλύτερες εγκαταστάσεις που μπορούσε να ελπίζει ο σύλλογος.
Οι ιθύνοντες του γηπέδου ήταν εξαιρετικά ευχαριστημένοι όταν το 1889 το Μπράμαλ Λέιν φιλοξένησε τον έναν εκ των δύο ημιτελικών του FA Cup, μεταξύ της Πρέστον Νορθ Εντ και της Γουέστ Μπρομ, παρότι καμία εκ των δύο δεν προέρχεται από το Σέφιλντ. Η μεγάλη προσέλευση τους έπεισε πως το γήπεδο αξίζει να έχει μία ποδοσφαιρική ομάδα που θα παίζει μόνιμα σε αυτό. Μόλις δύο εβδομάδες αργότερα, γεννήθηκε -και- η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, επίσης ως θυγατέρα προϋπάρχουσας ομάδας κρίκετ.
Η Γουένσντεϊ χρειάστηκε να διαχειριστεί τόσο τον διασυρμό στον τελικό με 6-1 από την Μπλάκμπερν, αλλά και αυτόν τον νέο σύλλογο που ήρθε από το πουθενά. Τόσο η διοίκηση όσο και οι φίλοι της ομάδας είδαν αυτή τη νέα προσθήκη σαν παραβίαση του χώρου τους – μία νέα κόντρα είχε ήδη ξεκινήσει. Η πρώτη τους (ανεπίσημη) συνάντηση αποτέλεσε μια «δήλωση» της παλιάς ομάδας της πόλης. Μπροστά σε 10.000 θεατές στο τότε γήπεδό της, Όλιβ Γκρόουβ, η Γουένσντεϊ κέρδισε με 2-1.
Σήμερα, έδρα της είναι το Χίλσμπορο, που άνοιξε εννιά μόλις χρόνια μετά στο προάστιο Όουλερτον, απ’ όπου προέρχεται και το ψευδώνυμο «Κουκουβάγιες». Τα τέσσερα χιλιόμετρα που το χωρίζουν από το κέντρο του Σέφιλντ, και τα έξι από το Μπράμαλ Λέιν, δίνουν την ευκαιρία στους φίλους της Γιουνάιτεντ να κομπάζουν πως «αυτή είναι η πραγματική ομάδα του Σέφιλντ». Στην πρόσοψη του Μπράμαλ Λέιν δεσπόζει η επιγραφή «Sheffield’s Red and White», το Σέφιλντ είναι κόκκινο και άσπρο. Ταυτόχρονα, η Γουένσντεϊ απορρίπτεται ως μια ομάδα των προαστίων, ή μέχρι και του νότιου Μπάρνσλεϊ, πόλης στα βόρεια του Σέφιλντ!
Το ντέρμπι του Σέφιλντ έχει καταφέρει μέσα στα χρόνια να κρατήσει τις ισορροπίες μεταξύ των δύο δυνάμεών του με ιδιαίτερα αποτελεσματικό τρόπο. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, μετά από 131 επίσημες αναμετρήσεις, η Γιουνάιτεντ μετράει 46 νίκες, η Γουένσντεϊ 42, ενώ 43 ακόμη αγώνες έληξαν ισόπαλοι. Η Γιουνάιτεντ έχει σκοράρει 179 φορές, και η Γουένσντεϊ 170. Η Γιουνάιτεντ έφερε πρώτη το πρωτάθλημα στο Σέφιλντ, το 1898, όμως η Γουένσντεϊ ακολούθησε με τέσσερα δικά της μέχρι το 1930. Η Γιουνάιτεντ έχει κατακτήσει τέσσερις φορές το FA Cup, η Γουένσντεϊ τρεις. Στη σύγχρονη εποχή, όπου οι διακρίσεις και τα τρόπαια αποτελούν μόνο όνειρο, η καθεμιά έχει τις δικές της στιγμές να θυμάται και να κομπάζει απ’ όταν υπερίσχυσε εμφατικά της άλλης.
Μία τέτοια στιγμή που μνημονεύεται ακόμη από τις «Λεπίδες» έρχεται από το μακρινό 1951. Το Σέφιλντ βρισκόταν στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία και όταν ήρθε η ώρα για την πρώτη αναμέτρηση των δύο, 52.000 κόσμου μαζεύτηκαν στο Μπράμαλ Λέιν. Παρότι είδαν την Γουένσντεϊ να προηγείται στο σκορ, η Γιουνάιτεντ όχι μόνο γύρισε το παιχνίδι, αλλά μέχρι το σφύριγμα της λήξης είχε καταφέρει να σκοράρει σε επτά διαφορετικές στιγμές, έναντι τριών της αντιπάλου της!
Τα έξαλλα πανηγύρια της κόκκινης πλευράς της πόλης αντηχούν μέχρι και σήμερα, ποτέ ξανά κάποια «έκδοση» του ντέρμπι του Σέφιλντ δεν πλησίασε στο σκορ εκείνου του θριάμβου της Γιουνάιτεντ. Η εκδίκηση στο χορτάρι δεν ήταν άμεση. Λίγους μήνες μετά η Γιουνάιτεντ έφυγε και με το διπλό από το Χίλσμπορο με 1-3. Η Γουένσντεϊ κατάφερε να γελάσει τελευταία, καθώς παρά τις δύο ήττες, τερμάτισε πρώτη και προβιβάστηκε. Η Γιουνάιτεντ χρειάστηκε να περιοριστεί στην 11η θέση, βάζοντας προσωρινά στον πάγο το ντέρμπι της πόλης. Θα ακολουθούσε κι αυτή για τα μεγάλα σαλόνια την αμέσως επόμενη χρονιά.
Αντίστοιχη ανάμνηση κυριαρχίας για τις «Κουκουβάγιες» έχουμε από τον Δεκέμβριο του 1979, όταν το ντέρμπι προγραμματίστηκε για την ποδοσφαιρικά ιερή Boxing Day, την 26η Δεκεμβρίου. Ήταν η 100ή συνάντηση του Steel City Derby, αλλά επίσης ήταν και η πρώτη φορά στην ιστορία του που είχε υποβιβαστεί στην τρίτη κατηγορία. Φυσικά, μια κατηγορία δεν θα μπορούσε να μειώσει σε καμία περίπτωση τη σημασία της αναμέτρησης για τα δύο μισά μιας πόλης που ζει για να επιβληθεί στο εκάστοτε άλλο μισό.
Οι γηπεδούχοι κατάφεραν να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των σχεδόν 50.000 «πεινασμένων» φιλάθλων που μαζεύτηκαν στο Χίλσμπορο τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Οι «Λεπίδες» είχαν την ευκαιρία να απαντήσουν πριν καν το ημίχρονο για το γκολ που δέχτηκαν στο 40’, όμως το οριζόντιο δοκάρι και ο τερματοφύλακας Μπομπ Μπόλντερ σταμάτησαν τη μπάλα από το να καταλήξει στα δίχτυα και να πυροδοτήσει πανηγυρισμούς στη κερκίδα των φιλοξενουμένων.
Το δεύτερο ημίχρονο εξελίχθηκε σε μονόλογο της Γουένσντεϊ, που σκόραρε άλλες τρεις φορές και έστειλε τη μέρα να γραφτεί με χρυσά γράμματα στην υστεροφημία της μπλε μεριάς της πόλης. Η ίδια πλευρά πανηγύρισε ξανά στο τέλος της χρονιάς για την άνοδο της αγαπημένης της ομάδας, αλλά και τη mid-table απόδοση της Γιουνάιτεντ. Μέχρι και σήμερα, ο αγώνας είναι γνωστός με τον ιδιαίτερα περιγραφικό τίτλο «The Boxing Day Massacre» (Η σφαγή της Boxing Day), και συνοδεύεται από ένα σύνθημα που γεννήθηκε εκείνη τη μέρα:
Hark now hear,
The Wednesday sing,
United ran away,
And we will fight for ever more,
Because of Boxing Day
Όταν πια η πρώτη κατηγορία ήταν έτοιμη να κάνει το restart και να επανασυστηθεί στον κόσμο ως Πρέμιερ Λιγκ, μπορούσε να κομπάζει πως στις τάξεις της είχε ένα από τα κλασικότερα ντέρμπι πόλης στην Αγγλία. Οι ομάδες του Σέφιλντ όχι μόνο βρίσκονταν εκεί, αλλά τα πήγαιναν και αρκετά καλά. Η Γιουνάιτεντ είχε τερματίσει την προηγούμενη χρονιά στην 9η θέση, ενώ η Γουένσντεϊ τερμάτισε 3η και προκρίθηκε για πρώτη φορά σε διοργάνωση της UEFA (θα αποκλειόταν λίγους μήνες αργότερα από την Καϊζερσλάουτερν). Παρά την υπεροχή της στη βαθμολογία, η Γουένσντεϊ έχασε και τα δύο ντέρμπι εκείνης της σεζόν. Θα έπαιρνε εκδίκηση την επόμενη σεζόν, όχι μέσα από τις δύο ισοπαλίες που έλαβαν χώρα στο ντεμπούτο της Πρέμιερ Λιγκ, αλλά από έναν αξιομνημόνευτο ημιτελικό κυπέλλου.
Το FA Cup είχε μείνει στους τελευταίους τέσσερις και η κληρωτίδα έκανε σε όλους το χατίρι, βγάζοντας δύο ξεχωριστά ντέρμπι. Ένα γκολ του Τόνι Άνταμς ήταν αρκετό για να κερδίσει η Άρσεναλ την Τότεναμ στο ντέρμπι του Βόρειου Λονδίνου στο παλιό Γουέμπλεϊ, η υπόθεση δεν ήταν όμως το ίδιο απλή μία μέρα νωρίτερα, στο πρώτο ντέρμπι του Σέφιλντ που λάμβανε χώρα σε ουδέτερο γήπεδο. Ο αγώνας είχε προγραμματιστεί αρχικά να λάβει χώρα στο Έλαντ Ρόουντ της Λιντς αλλά η πίεση που ασκήθηκε από τον κόσμο στην ομοσπονδία την ανάγκασε να τον μεταφέρει στο πολύ μεγαλύτερο εθνικό γήπεδο της Αγγλίας.
Για να φτάσει εκεί, η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ χρειάστηκε να υπερκεράσει συλλόγους, πρωταγωνιστές της εποχής, όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Μπλάκμπερν, ενώ η Γουένσντεϊ δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει αντίπαλο της Πρέμιερ Λιγκ πριν τα ημιτελικά. Στα ιστορικά μπετά του παλιού Γουέμπλεϊ δεν θα παιζόταν απλά ένας ακόμη ημιτελικός, αλλά τα bragging rights μιας πόλης για πάρα πολύ καιρό, και ένα εισιτήριο στον τελικό του κυπέλλου, για δύο ομάδες που δεν είχαν κατακτήσει σημαντικό τρόπαιο από τη δεκαετία του ‘20 και του ‘30. Μπροστά σε 75 χιλιάδες κόσμου, χωρισμένου στις εξέδρες σε ισόποσο όγκο κόκκινων και μπλε χρωμάτων, αυτό θα ήταν το ντέρμπι με τις περισσότερες άμεσες συνέπειες.
Πριν καλά καλά βρουν και οι τελευταίοι φίλαθλοι τη θέση τους, ένα απευθείας φάουλ του Κρις Γουόντλ για την Γουένσντεϊ ξεσήκωσε τους κυανοφορεμένους στις κερκίδες και φρόντισε αρκετοί από τους οπαδούς να χάσουν τη δική τους θέση στους πανηγυρισμούς. «Ό,τι μπορεί να κάνει ο Πολ Γκασγκόιν, μπορεί να το κάνει κι ο Κρις Γουόντλ», ακούγεται να λέει ο σπίκερ του αγώνα, δευτερόλεπτα μετά το 1-0. Αυτή τη φορά η Γιουνάιτεντ κατάφερε να ανακουφίσει τους φίλους της πριν το ημίχρονο, όταν ο Άλαν Κορκ αξιοποίησε αριστουργηματικά μια κάθετη μπαλιά που τον έβγαλε μόνο του με τον αντίπαλο τερματοφύλακα.
Το σκορ δεν άλλαξε μέχρι το σφύριγμα της λήξης, χάρη στην επίδοση της άμυνας και των δύο ομάδων. Στο ποδόσφαιρο όμως πρέπει να εκμεταλλεύεσαι τα λάθη του αντιπάλου σου, κι όταν ο αμυντικός της Γιουνάιτεντ έχασε την κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι, ο Μαρκ Μπράιτ αξιοποίησε την τέλεια εκτέλεση κόρνερ, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και τις «Κουκουβάγιες» στον τελικό. «Και στο τέλος, το ευκολότερο γκολ που μπορείς να ελπίζεις».
Το ντέρμπι είχε νικητή, αλλά ευτυχώς για τους φίλους της Γιουνάιτεντ, δεν θα χρειαζόταν να υποστούν να δουν τον μεγαλύτερό τους αντίπαλο να στέφεται κυπελλούχος. Οι «Κουκουβάγιες» άντεξαν σε διπλό τελικό κόντρα στην Άρσεναλ με διπλό σκορ 1-1, υπέκυψαν όμως στο 119’ ακριβώς όπως προκρίθηκαν στον τελικό, με κεφαλιά από κόρνερ. Το 1994 η Γιουνάιτεντ υποβιβάστηκε από την Πρέμιερ Λιγκ, και το ντέρμπι δεν έχει επιστρέψει έκτοτε στην κορυφαία κατηγορία, αλλά ούτε έλαβε χώρα ξανά πριν τον Δεκέμβριο του 2000.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 2017 έγινε το τελευταίο αξιομνημόνευτο ντέρμπι, μια εκδίκηση της Γιουνάιτεντ που περίμενε σχεδόν 38 χρόνια να πραγματωθεί. Πίσω στην Τσάμπιονσιπ, και μετά από ένα ακόμη διάλειμμα πέντε σεζόν στο ντέρμπι, το γεμάτο Χίλσμπορο επρόκειτο να φιλοξενήσει έξι ιδιαίτερα γκολ κι έναν μεγάλο νικητή.
Η Γιουνάιτεντ πήρε κεφάλι στο σκορ από το 3ο λεπτό, χάρη σε μια επιδέξια κομπίνα τριών ατόμων σε φάουλ που άφησε ακίνητο τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Σύντομα σκόραρε ξανά, όταν ένα μακρινό διώξιμο από την άμυνα έβγαλε ανέλπιστα τετ-α-τετ τον Λίον Κλαρκ. Παρά τα τρία χρόνια που είχε περάσει με τα γαλανόλευκα ο Κλαρκ, δεν φοβήθηκε να πανηγυρίσει το γκολ του. Οι «Κουκουβάγιες» του Κάρλος Καρβαλιάλ αντεπιτέθηκαν και με μια παρεμβολή του Γκάρι Χούπερ μείωσαν πριν το ημίχρονο. Στο 65’ ο αμυντικός που μάρκαρε τον Λούκας Ζοάο σκόνταψε κι ο τελευταίος είχε όλο τον χρόνο να υποδεχτεί τη μπάλα και να ισοφαρίσει για τη Γουένσντεϊ με ένα δυνατό σουτ.
Το Χίλσμπορο είχε πια ξυπνήσει για τα καλά κι ο κόσμος ήλπιζε σε μια μεγάλη ανατροπή που θα τους έδινε την ευκαιρία να φύγουν από το γήπεδο και να κυκλοφορούν για καιρό στη πόλη με το κεφάλι ψηλά. Για δύο λεπτά. Μόλις δύο λεπτά μετά την ισοφάριση, ο Μαρκ Ντάφι, που μπήκε αλλαγή λίγα λεπτά πριν, δέχτηκε μια μπαλιά, μπήκε πλαγίως στην αντίπαλη περιοχή, χόρεψε με δύο προσποιήσεις τον προσωπικό του αμυντικό, Γιουστ βαν Άκεν και εκτέλεσε τον τερματοφύλακα από ένα αρκετά πλάγιο σημείο προς το τέρμα. Στο 77’ ο Κλαρκ τσίμπησε την μπάλα πάνω από τον τερματοφύλακα, σκόραρε το τέταρτο της μέρας για τη Γιουνάιτεντ, το δεύτερο δικό του, το οποίο πανηγύρισε εξίσου, αλλά σφράγισε και το τελικό σκορ.
Οι Άγγλοι έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα απ’ τον οποιονδήποτε όταν θέλουν να αποτυπώσουν στη συλλογική τους μνήμη μία αναμέτρηση: της έδωσαν όνομα. Ως απάντηση στη «The Boxing Day Massacre», το παιχνίδι αυτό βαφτίστηκε «The Bouncing Day Massacre», χάρη στη μάλλον ατυχή συγκυρία για τη Γουένσντεϊ μετά το 2-2. Όσο ο Ντάφι ετοιμαζόταν να δημιουργήσει το χαρισματικό του γκολ, το Χίλσμπορο τραγουδούσε «If you don’t … fucking bounce, If don’t fucking bounce then you’re a Blade!» (Αν δεν χοροπηδάς είσαι Λεπίδα). Το σοκ από το εκ νέου προβάδισμα της Γιουνάιτεντ σίγησε τις φωνές, οι οποίες όμως συνεχίστηκαν στην εξέδρα των φιλοξενουμένων: «You’re not bouncing, You’re not bouncing, You’re not bouncing anymore!» (Δεν χοροπηδάτε πια!). Ο ιθύνων γι αυτή τη μοναδική στιγμή, Μαρκ Ντάφι, χρίστηκε από τους φιλάθλους της ομάδας τους ως «The Bounce Slayer» (ο Σφαγέας του χοροπηδητού).
Μετά το ιδιαίτερο αυτό ντέρμπι, ακολούθησαν άλλες τρεις αναμετρήσεις μέχρι και σήμερα, που έμειναν όλες στο μηδέν. Η τελευταία αναμέτρηση έλαβε χώρα στις 4 Μαρτίου 2019, καθώς στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα οι δύο ομάδες του Σέφιλντ δεν αγωνίστηκαν ποτέ ξανά στην ίδια κατηγορία. Η Γιουνάιτεντ πέρασε τρεις χρονιές στην κορυφαία κατηγορία, ενώ η Γουένσντεϊ χρειάστηκε να αγωνιστεί δις στην League One. Χάρη στην κάκιστη σεζόν των κόκκινων αλλά και την ηρωική σωτηρία των μπλε, ίσως το ντέρμπι ζήσει ξανά στιγμές άξιες να ονοματιστούν και να προστεθούν στο «οπλοστάσιο» των εκάστοτε οπαδών, όποτε χρειαστεί να πειράξουν τους αντιπάλους τους.
Ένας παράγοντας που φαίνεται πως απουσιάζει από το ντέρμπι του Σέφιλντ, είναι οι ταξικές διαφορές, ή έστω τα απομεινάρια αυτών, από τις οπαδικές βάσεις των συλλόγων. Ο ιστορικός εργατικός και προλεταριακός χαρακτήρας μιας βιομηχανικής πόλης όπως το Σέφιλντ είναι παρών και στις δύο ομάδες της πόλης. Στο Σέφιλντ, μια πόλη με σχεδόν 80% λευκό πληθυσμό, οι όροι «μεικτή οικογένεια» ή «μεικτός γάμος» πιθανότατα δεν αναφέρονται σε εθνοτικές διαφορές, αλλά ποδοσφαιρικές. «Είμαι από μεικτό γάμο. Όταν παίξαμε στο Γουέμπλεϊ κάποια χρόνια πριν, η σύζυγός μου βρισκόταν στο ένα άκρο του γηπέδου κι εγώ βρισκόμουν στο άλλο. Κάθε φορά που έχει ντέρμπι, αυτή θα πάει στους γονείς της κι εγώ θα πάω στους δικούς μου, ώστε να μην υπάρξει μπελάς μεταξύ μας, γιατί μπορεί να γίνει τόσο άσχημο», έχει δηλώσει οπαδός της Σέφιλντ σε σχετικό βίντεο του COPA90.
Σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή, φαντάζει αρκετά τυχαίο το ποιά από τις δύο ομάδες θα καταλήξει να υποστηρίζει ένας κάτοικος του Σέφιλντ. Οι μόνες πραγματικές διαφορές που μπορέσαμε να εντοπίσουμε μεταξύ των δύο φαίνεται να βρίσκονται στη τοποθεσία των γηπέδων (κέντρο της πόλης για τη Γιουνάιτεντ, προάστια για τη Γουένσντεϊ) και στην παλαιότητα των συλλόγων (παλαιότερη η Γουένσντεϊ, δεύτερη και «φιλοξενούμενη» η Γιουνάιτεντ). Καμία από τις δύο βάσεις οπαδών δεν πρωταγωνίστησε αρνητικά στην περίοδο του άκρατου χουλιγκανισμού (αν και το γήπεδο της Γουένσντεϊ, το Χίλσμπορο, έγινε γνωστό το 1989 για όλους τους λάθος λόγους), όμως έχουν υπάρξει κατά καιρούς αναφορές για οπαδική βία μεταξύ φιλάθλων.
Το 1995 οι ποδοσφαιρόφιλοι του Σέφιλντ ενώθηκαν για να υπερασπιστούν τις… διαφορές τους. Εκείνη τη χρονιά, η Γιουνάιτεντ άλλαξε ιδιοκτήτη, καλοσωρίζοντας τον Μάικ ΜακΝτόναλντ, έναν φίλο της Μάντσεστερ Σίτι που είχε κάνει την περιουσία του από… παλιοσίδερα. Αυτός ήταν σε επικοινωνία με τον αντίπαλο πρόεδρο της πόλης, Ντέιβ Ρίτσαρντς, και οι δυο τους μαζί συζήτησαν την πιθανότητα οι δύο σύλλογοι να συγχωνευτούν! Τα επιχειρήματα από τη μεριά των ιδιοκτητών ήταν οικονομικής φύσης, αλλά και αγωνιστικού χαρακτήρα, ελπίζοντας πως ένας σύλλογος, ο οποίος θα φορούσε κόκκινα και μπλε χρώματα, προς τιμήν των δύο ομάδων, θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα από τους δύο ξεχωριστούς. Προφανώς, κανείς δε πείστηκε. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως ένα συντριπτικό ποσοστό του 98% ήταν ενάντια στην ιδέα. Για το καλό όλων, το πλάνο ξεχάστηκε όταν ο Ρίτσαρντς αποχώρησε από τον προεδρικό θώκο.
Ξέχωρα από αυτό το εφιαλτικό σενάριο, το οποίο πιθανότατα θα προκαλούσε την επανίδρυση των δύο συλλόγων στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, όπως συνέβη στην περίπτωση της Γουίμπλεντον, οι δύο ομάδες έχουν δείξει προθυμία συνεργασίας για πολύ καλούς λόγους. Για παράδειγμα, το 2011, οι δύο σύλλογοι κάλεσαν από κοινού συνέντευξη τύπου με το όνομα «Supporting Sheffield». Σε αυτήν ανακοίνωσαν μια κοινή συμφωνία χορηγίας φανέλας με δύο τοπικές εταιρείες, εκ των οποίων η μία θα χορηγούσε τις φανέλες της Γιουνάιτεντ για τους εντός έδρας αγώνες και της Γουένσντεϊ για τους εκτός έδρας, ενώ η άλλη θα έκανε το αντίθετο. Τελικά, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός υγειονομικής περίθαλψης με την ονομασία Westfield Health ήταν ο ένας χορηγός, με την τοπική αντιπροσωπεία αυτοκινήτων Volkswagen, ονόματι Gilder Group να είναι ο άλλος. Το 2022, μια παρόμοια ενέργεια έλαβε χώρα, αφιερωμένη στην συζήτηση γύρω από την ψυχική υγεία των ανδρών.
Η αλήθεια φαίνεται να είναι πως, παρά όλη την αντιπάθεια, όλο το μίσος και την έχθρα, πως οι δύο ομάδες έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον. Η αντιπαλότητα που διατηρείται και χωρίζει το Σέφιλντ στα μπλε και στα κόκκινα δίνει ζωή στην πόλη. Το πάθος, το χιούμορ, τα πειράγματα, η ανάγκη να μην ρεζιλευτεί η ομάδα ενάντια στον μεγάλο αντίπαλο, που μπορεί να ζει μέχρι και στο ίδιο σπίτι, δίνει στα ντέρμπι μια αίσθηση που κάθε ποδοσφαιρική πόλη αξίζει να έχει. «Δαιμονοποιώντας» την άλλη μεριά, η νίκη αποκτά ξαφνικά πολύ μεγαλύτερη αξία.
Εξαιτίας της απουσίας των ομάδων από την Πρέμιερ Λιγκ, συνήθως το ντέρμπι του Σέφιλντ μοιάζει σήμερα ξεχασμένο. Κι όμως, η αντιπαλότητα δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από οποιοδήποτε άλλο τοπικό ντέρμπι, που χωρίζει μια αγγλική πόλη στα δύο. Μια πόλη άρρηκτα συνδεδεμένη με την παραγωγή χάλυβα, κι ένα ντέρμπι για «ατσάλινα» νεύρα…
