Πόσο απέχει άραγε το να κατακτήσεις την κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, μέχρι να γνωρίσεις τον εφιάλτη του υποβιβασμού; Το egglezoi.gr θυμάται μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις ποδοσφαιριστών, που έκαναν αυτό το «δρομολόγιο»…
Το ποδόσφαιρο (όπως και η ζωή άλλωστε) είναι γεμάτο ανατροπές, ανατροπές που μπορεί να κάνουν τη πορεία ενός ποδοσφαιριστή ονειρική ή εφιαλτική, μέσα σε μικρά χρονικά διαστήματα. Η μεγαλύτερη καταξίωση για την καριέρα κάποιου σε συλλογικό επίπεδο, είναι δίχως αμφιβολία η κατάκτηση του Champions League. Για αρκετούς είναι χρόνιο απωθημένο, για άλλους ήταν το πιο γλυκό «νέκταρ επιτυχίας». Ακολούθως όμως, στο πλαίσιο των ανατροπών που προαναφέρθηκαν, μια από τις πιο δύσκολες στιγμές για έναν ποδοσφαιριστή, είναι ο υποβιβασμός.
Η λίστα είναι μακρά στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, στην Αγγλία όμως υπάρχουν μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που έκαναν την απόσταση «Champions League – Championship», «ένα τσιγάρο δρόμο»…
Nwanko Kanu (Ajax 1995 / West Brom 2006)
O Νιγηριανός φορ υπήρξε μέλος της «nouvele vague» εκείνου του Ajax, που «σάρωνε» την Ευρώπη και γέμισε την ποδοσφαιρική ζωή μας με «διαμαντάκια», που έγραψαν τη δική τους ιστορία. Η συμβολή του Kanu στην κατάκτηση του Champions League το 1995 ήταν καταλυτική, καθώς σκόραρε στα προημιτελικά κόντρα στην Dinamo Zagreb, ενώ βοήθησε σημαντικά και στον τελικό κόντρα στην σπουδαία Milan, προερχόμενος από τον πάγκο.
11 χρόνια μετά, και έχοντας μεσολαβήσει μια επιτυχημένη και μακρά περίοδος στην Arsenal, ο Kanu είδε την άλλη όψη του νομίσματος. Οι δικές του επιδόσεις με τη φανέλα της West Bromwich ήταν φτωχές, των «Baggies» εν συνόλω ακόμα φτωχότερες, και κάπως έτσι η ομάδα γνώρισε τον υποβιβασμό.
Rio Ferdinand (Manchester United 2008 / QPR 2015)
Πίσω στο 2014, ο Harry Redknapp θεώρησε τεράστια ευκαιρία τον Rio Ferdinand για να «χαλυβδώσει» την αμυντική γραμμή των «Rangers» που μόλις είχαν ανέβει στην Premier League. Ο διεθνής στόπερ είχε ήδη κερδίσει 14 τρόπαια σε 12 χρόνια στο Old Trafford, συμπεριλαμβανομένου του Champions League του 2008, και φάνταζε ως μια λύση υψηλής ποιότητας για τα μετόπισθεν.
Παρά τις αρχικές προσδοκίες ο Ferdinand ήταν η σκιά του εαυτού του, και σε αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο το προσωπικό του δράμα, που αφορούσε την απώλεια της συζύγου του Rebecca, από καρκίνο. Ο Redknapp δοκίμασε ποικίλα συστήματα για να βοηθήσει τον έμπειρο στόπερ, αλλά εις μάτην. Η QPR υποβιβάστηκε και ο Ferdinand κρέμασε τα παπούτσια του εκείνο το καλοκαίρι.
Nicky Butt (Manchester United 1999 / Newcastle 2009)
H θρυλική ομάδα της Βαρκελώνης. Μέλος εκείνου του συνόλου του Sir Alex Ferguson, ήταν και ο Nicky Butt. Μπορεί να μην ήταν ανάμεσα στους βασικούς πρωταγωνιστές ελέω Roy Keane, στον τελικό στο Camp Nou ωστόσο πήρε φανέλα βασικού, λόγω τιμωρίας του Ιρλανδού. Συνολικά στην καριέρα του με την φανέλα των «Κόκκινων Διαβόλων», ο Butt κέρδισε 10 τίτλους, αλλά το 2004 αναζήτησε νέα ποδοσφαιρική στέγη, προκειμένου να αγωνίζεται βασικός.
Όπως απεδείχθη η μετάβαση ήταν δύσκολη, με τους τραυματισμούς και την φυγή του Sir Bobby Robson να επηρεάζουν την κατάσταση. Παράλληλα με τις δυσκολίες του Nicky Butt στο Tyneside, η Newcastle έπαιρνε σταδιακά την «κάτω βόλτα». Η πτωτική της πορεία επισφραγίστηκε το 2009, όταν οι «Καρακάξες» γνώρισαν το μοιραίο και πήραν την άγουσα για την Championship. Παρά ταύτα, ο Butt συνέχισε για άλλη μια σεζόν, βοηθώντας την ομάδα να κερδίσει την άνοδό της και έπειτα έδωσε τέλος στην καριέρα του.
Fabrizio Ravanelli (Juventus 1996 / Middlesbrough 1997, Derby 2002)
O Ravanelli υπήρξε σημαντικό «γρανάζι» στην πορεία της «Μεγάλης Κυρίας» στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση το 1996, σημειώνοντας πέντε τέρματα, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου στον τελικό κόντρα στον Ajax. Το καλοκαίρι εκείνο όμως, επιχείρησε ένα «άλμα» καριέρας που άφησε πολλούς με απορίες. Άφησε το Τορίνο για την μικρομεσαία Middlesbrough.
Βέβαια, το γεγονός πως η «Boro» πλήρωνε τον Ravanelli 42.000 λίρες ανά εβδομάδα, έπαιξε έναν κάποιο ρόλο, αλλά και ο Ιταλός βοήθησε πετυχαίνοντας 31 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις. Η Middlesbrough έφτασε ως τους τελικούς των FA Cup και League Cup, στο πρωτάθλημα ωστόσο τα έκανε «μαντάρα». Παρά την υπόσχεσή του πως θα παραμείνει για να βοηθήσει την ομάδα να ανέβει εκ νέου στην Premier League, o Ravanelli στο ξεκίνημα της νέας σεζόν «χαιρέτισε» για την Μασσαλία και την Marseille.
Το ίδιο έργο ξαναείδε και με την φανέλα της Derby County τη σεζόν 2001-2002, όταν γνώρισε τον υποβιβασμό με τη φανέλα των «Rams».
Michele Padovano (Juventus 1996 / Crystal Palace 1999)
Άλλη μια περίπτωση ποδοσφαιριστή προερχόμενου από την Juventus. Γυρολόγος πολυτελείας, μέχρι να τον καθιερώσει ο Marcelo Lippi σαν «back-up» του Gianluca Viali και του Fabrizio Ravanelli. Απέδειξε την αξία του με το κρίσιμο γκολ στα προημιτελικά κόντρα στην Real Madrid, και οι επιδόσεις του ήταν αρκετές για να πείσουν την «νεοφώτιστη» Crystal Palace να επενδύσει επάνω του 1.7 εκατομμύρια λίρες για να τον αποκτήσει το καλοκαίρι του 1998.
Ο Padovano δεν κατάφερε να δικαιώσει τις προσδοκίες καθώς σκόραρε μια μόλις φορά σε 12 εμφανίσεις. Η Palace υποβιβάστηκε και ο ίδιος μετακόμισε το καλοκαίρι του 1999 στην Metz.
Steve Finnan (Liverpool 2005 / Portsmouth 2010)
Από τους τίμιους «εργάτες» των γηπέδων. Ο Finnan έχει ένα αξιοσημείωτο ρεκόρ, καθώς έχει αγωνιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο, Champions League, Κύπελλο Uefa, Κύπελλο Intertoto, και στις τέσσερις κατηγορίες της Αγγλίας, αλλά και στην Conference.
Ο Ιρλανδός δεξιός μπακ ήταν βασικό στέλεχος της Liverpool που έφτασε στην κατάκτηση της Ευρώπης το 2005, ενώ αγωνίστηκε βασικός και στον τελικό της Αθήνας το 2007. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την Espanyol, επανήλθε στην Premier League για χατίρι της Portsmouth. Εκείνη τη σεζόν οι «Pompeys» γνώρισαν τον υποβιβασμό και το τελευταίο επαγγελματικό παιχνίδι για τον ίδιο ήταν ο τελικός του FA Cup εκείνη τη σεζόν, κόντρα στην Chelsea.
Denis Irwin (Manchester United 1999/ Wolves 2004)
Άλλος ένας πρωταγωνιστής της ιστορικής νίκης της United με 2-1 στην Βαρκελώνη. Τα 13 τρόπαια που κατέκτησε στην καριέρα του στο Old Trafford ο Irwin άλλωστε, είναι ένα «βαρύ» παράσημο. Το 2002, και με τον Ιρλανδό ήδη στα 36 του, ο Sir Alex Ferguson δεν συναίνεσε στην ανανέωση του συμβολαίου του, ο Irwin ωστόσο δεν ήθελε να σταματήσει το ποδόσφαιρο.
Η Wolves έβαζε φρένο στα 19 χρόνια μακρυά από την Premier League και ήθελε να παραμείνει εκεί. Η εμπειρία του Irwin ήταν σίγουρα προαπαιτούμενη για τους «Λύκους», ωστόσο τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Η Wolves δεν κατάφερε να κάνει εκτός έδρας νίκη, υποβιβάστηκε στην Championship μαζί με Leeds και Leicester και ο Irwin έζησε μια δύσκολη σεζόν.
Victor Valdes (Barcelona 2006, 2009, 2011 / Middlesbrough 2017)
Η άφιξη του Ισπανού πορτιέρο στο Riverside το καλοκαίρι του 2016, είχε κάνει αίσθηση στο Νησί. Ήταν άλλωστε μια μεταγραφή στο γενικότερο κλίμα διάθεσης για σημαντική ενίσχυση που επικρατούσε τότε στην Middlesbrough. Τρεις κατακτήσεις της κούπας με τα «μεγάλα αυτιά» μετρούσε άλλωστε ο Valdes, διόλου ευκαταφρόνητο νούμερο.
Η αλήθεια βέβαια ήταν πως η καριέρα του άλλοτε πορτιέρο της Barcelona είχε πάρει την κατιούσα, κάτι στο οποίο συνετέλεσαν και οι τραυματισμοί που αντιμετώπισε. Παρά την ελπίδα του Aitor Karanka πως θα μπορούσε να τον «αναστήσει», ο Valdes παρασύρθηκε από τη γενικότερα κάκιστη εικόνα της «Boro». Η ομάδα υποβιβάστηκε με μόλις πέντε νίκες, ο αποχώρησε και λίγο μετά αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.
Jose Bosingwa (Chelsea 2012 / QPR 2015)
Σπουδαία σεζόν για τον Πορτογάλο μπακ, εκείνη της κατάκτησης του Champions League το 2012 στο Μόναχο κόντρα στην Bayern. Ο Bosingwa έκανε τρομερό ματς επάνω στον Frank Ribery και συνέβαλε τα μέγιστα σε εκείνον τον αλήστου μνήμης τελικό.
Το επόμενο καλοκαίρι όμως, ο δυναμικός μπακ έμεινε ελεύθερος από τους «Μπλε» και επέλεξε να μεταγραφεί στην QPR, επιλογή που απεδείχθη καταστροφική για τον 30χρονο τότε παίκτη. Τα «έσπασε» με τον Harry Redknapp μετά την άρνησή του να καθίσει στον πάγκο σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Fulham, ο κόσμος των «Rangers» τον γιούχαρε και πολλοί συμπαίκτες του του ασκούσαν δριμεία κριτική, όπως ο Joey Barton. Σύντομα ο Bosingwa έγινε «μαύρο πρόβατο», υπερεκτιμημένο και χωρίς καλή αγωνιστική απόδοση.
Παρά το γεγονός πως είχε άλλα δυο χρόνια συμβόλαιο, το έσπασε, και μετακόμισε στην γείτονά μας Τουρκία, για χατίρι της Trabzonspor.
Ibrahim Afellay (Barcelona 2011 / Stoke 2018)
Ένα όνομα πολύ γνωστό στο ελληνικό κοινό είναι αυτό του Ολλανδού, μιας και ο Afellay φόρεσε και τη φανέλα του Ολυμπιακού κατά τη σεζόν 2014-2015. Τον Γενάρη του 2011, η Barcelona τον αποκτούσε από την PSV Eidhoven όπου και διέπρεπε, ποντάροντας πολλά στο ταλέντο του. Την σεζόν εκείνη πήρε τις ευκαιρίες του, αγωνίστηκε μέχρι και στον τελικό κόντρα στην Manchester United.
Τα προβλήματα τραυματισμών ωστόσο τον άφησαν στο περιθώριο την επόμενη σεζόν, και όπως αποδείχθηκε δεν τον άφησαν να σηκώσει ξανά κεφάλι. Κατέληξε μετά τους «Ερυθρόλευκους» στην Stoke το καλοκαίρι του 2015, με τους τραυματισμούς να μην τον αφήνουν σε ησυχία ούτε στους «Potters». Πέρσι, η Stoke έδινε μεγάλο αγώνα για να αποφύγει τον υποβιβασμό, αλλά ο Afellay δεν μπορούσε να βοηθήσει όσο θα έπρεπε. Η ομάδα υποβιβάστηκε στην Championship, και τον περασμένο Γενάρη ο Ολλανδός αποχώρησε από το Brittania.
