Πολύ πριν κατακτήσει το φετινό Euro μέσα στο Wembley, πριν καν καθίσει στον πάγκο της Manchester City και την οδηγήσει στον πρώτο της τίτλο στην Premier League, o Roberto Mancini ήρθε στο Νησί για να φορέσει την φανέλα της σταθερότατης τότε Leicester, που είχε βγει στο UEFA Cup δύο φορές σε μια τετραετία. Η παραμονή του Ιταλού κράτησε λιγότερο από έναν μήνα, όμως μνημονεύεται ακόμα στις τάξεις των «Αλεπούδων».
«Οργανώσαμε ένα πάρτι για να τον υποδεχθούμε. Όταν εμφανίστηκε, ήμασταν ήδη όλοι πιωμένοι. Φορούσε ένα φινετσάτο ιταλικό κουστούμι και κρατούσε στο χέρι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Προχώρησε ψύχραιμα προς το μέρος μας και κάθισε μέσα σε αυτό το μακελειό που εκτυλισσόταν γύρω του. Θα πρέπει να σκεφτόταν, τι στο διάολο πήγε κι έκανε, ερχόμενος εδώ». Ο Roberto Mancini κατέφθασε τον Ιανουάριο του 2001 στα Ανατολικά Μίντλαντς, έχοντας πίσω του ένα βαρύ βιογραφικό, γεμάτο διακρίσεις, ρεκόρ και τίτλους. Η Leicester από την άλλη, αν και θεωρούταν η καλύτερη «pub team», διέγραφε μια συμπαθητική πορεία στην Premier League, έχοντας την προηγούμενη σεζόν (1999/00) τερματίσει 8η, ενώ την στιγμή της μεταγραφής βρισκόταν στην 7η θέση.
Τα δύο μεγέθη μπορεί να έμοιαζαν κάπως αταίριαστα, όμως ο Ιταλός αστέρας προερχόταν από μία περίεργη χρονιά. Μπορεί να είχε μόλις κατακτήσει το Scudetto και για μια ακόμα φορά το αγαπημένο του Coppa Italia με την Lazio, όμως είχε σημειώσει τις λιγότερες συμμετοχές σε μία σεζόν στην Serie A και πια δεν ήταν ενεργό μέλος του ρόστερ, αλλά μέλος του τεχνικού επιτελείου του Sven-Göran Eriksson! Αυτό ίσχυε ήδη από τον ερχομό της νέας χιλιετίας, με τον ίδιο να ανακοινώνει το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας και ουσιαστικά να αγωνίζεται ως παίκτης-προπονητής μέχρι το φινάλε του πρωταθλήματος.
«Τον πήρα μαζί μου στην Lazio και πάντα έλεγε πως ήθελε να γίνει σπουδαίος τεχνικός, ακόμα κι όταν έπαιζε. Έφτιαχνε ασκήσεις στην προπόνηση, μάζευε τις φανέλες, οδηγούσε το λεωφορείο, έκανε τα πάντα. Μερικές φορές πριν τους αγώνες του έλεγα πως αν δεν το σταματήσει αυτό θα είναι εξαντλημένος, όμως έτσι ήταν και δεν μπορούσε να αλλάξει». Ο Σουηδός «ειδήμονας» δεν ήταν απλά θαυμαστής του Mancini, αλλά ήταν κι αυτός που μεσολάβησε για την μεταγραφή του στην Αγγλία. Αν κάποιος έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο όμως, τότε ήταν ο τότε προπονητής της Leicester, Peter Taylor. Το «κονέ» ξεκίνησε να παίρνει σάρκα και οστά, όταν ο ταλαντούχος τότε Άγγλος τεχνικός, είχε αντικαταστήσει προσωρινά τον απολυμένο Kevin Keegan στην εθνική ομάδα και στην συνέχεια κλήθηκε να προετοιμάσει τον Eriksson, στην αποστολή του στον πάγκο των «Τριών Λιονταριών». Οι δύο τους ανέπτυξαν αμοιβαίο σεβασμό κι έτσι όταν ο Stan Collymore άρχισε να δημιουργεί προβλήματα στον Taylor (καθώς δεν του προσφέρθηκε νέο συμβόλαιο), αυτός στράφηκε προς Ιταλία μεριά και πρότεινε στον «Mancio» να φορέσει ξανά ποδοσφαιρικά!
Η μεταγραφή πήρε γρήγορα επικές διαστάσεις, με τα αγγλικά μέσα να παρομοιάζουν την απροσδόκητη κίνηση με αυτή του George Best την δεκαετία του ’70, όταν αποφάσισε να πάει στην Hibernian. Ακόμα κι αν ο Ιταλός βιρτουόζος είχε να αγωνιστεί για περίπου εφτά μήνες κανείς δεν αναρωτιόταν γιατί οι «Αλεπούδες» τον έφερναν στο Νησί, αλλά πως στο καλό ο ίδιος αποφάσισε να τους κάνει αυτήν την τιμή. «Ο Roberto γνωρίζει πως είναι 36 χρονών, όμως βρίσκεται εδώ για να μας βοηθήσει περισσότερο με την βαθιά του γνώση επί του αθλήματος, παρά με τα πόδια του. Πιστεύω θα είναι πολύτιμος για τους νεότερους παίκτες μας και θα χρησιμοποιήσει την εμπειρία του προς όφελος των επιθετικών μας», θα τονίσει κατά την παρουσίασή του ο Taylor, σκορπώντας κύμα ενθουσιασμού.
Μέχρι εδώ όλα έμοιαζαν ιδανικά για τα τελευταία «ένσημα» στην καριέρα του Mancini, όμως μέσα στο γήπεδο η πραγματικότητα απείχε σημαντικά. Αμφότερα στα δύο πρώτα παιχνίδια της Leicester μετά τον ερχομό του, η ομάδα δέχθηκε κόκκινη κάρτα και ο Ιταλός αναγκάστηκε πρώτα να γίνει… αμυντικός και στην συνέχεια να αντικατασταθεί λόγω κούρασης. «Στο ντεμπούτο του με την Arsenal, ο Matt Jones δέχθηκε κόκκινη και ο Roberto έπαιξε ως αμυντικός μέσος, αναγκασμένος να αντιμετωπίσει έναν 24χρονο τότε Patrick Vieira. Θυμάμαι όταν τον είδα στο τέλος στα αποδυτήρια και φαινόταν αποκαμωμένος. Η εικόνα ήταν κάπως κωμική. Καλωσήρθες στην Αγγλία!», θα δηλώσει ο τότε αρχηγός των «Αλεπούδων», Matt Elliott.
Οι επόμενες εμφανίσεις του δεν απείχαν και πολύ από την πρώτη του, αφού ο Mancini κατά την παραμονή του στην Αγγλία δεν κατάφερε να ολοκληρώσει 90λεπτο και τα πόδια του έμοιαζαν υπερβολικά αργά για τα δεδομένα της Premier League. Από την άλλη το μυαλό του λειτουργούσε πιο γρήγορα από ότι των συμπαικτών του, που είχαν συνηθίσει στο physical game και τις βίαιες διεκδικήσεις από τις κινήσεις στον χώρο και το παιχνίδι με ένα άγγιγμα! «Σκεφτόταν μια πάσα μπροστά από τους υπόλοιπους. Ήταν ξεκάθαρα παίκτης διαφορετικού επιπέδου και το ίδιο πρέπει να πίστευε και αυτός. Ποτέ δεν είχε χρειαστεί να προπονηθεί τόσο σκληρά ή να προσπαθήσει για να αποδείξει την αξία του».
Η σπουδαιότερη εμφάνισή του ήρθε και στην μοναδική νίκη (2-1) του σε αγώνα της Premier League, όταν στις 3 Φεβρουαρίου η Leicester υποδέχθηκε την ισχυρή Chelsea των συμπατριωτών του Samuele Dalla Bona και Gianfranco Zola. Οι «Αλεπούδες» ήταν καλύτερες σε όλη την διάρκεια του αγώνα και προηγήθηκαν στο 24′ χάρη σε τέρμα του Muzzy Izzet, με τον Mancini να αποδεικνύει την κλάση του, κινούμενος με άνεση μεταξύ των διάσημων αντιπάλων του. «Για μερικές στιγμές ο Roberto έμοιαζε με ένα ακριβό μπουκάλι Frascati που είχε βρεθεί σε ένα ράφι εταιρείας που πουλούσε brown ale», θα γράψει γλαφυρά στην Guardian ο δημοσιογράφος, David Lacey, μετά από το παιχνίδι.
Αν περιμένατε πως αυτή η νίκη θα ήταν η απαρχή ενός επιτυχημένου δανεισμού, μάλλον κάνατε λάθος. Ο Ιταλός αστέρας είχε ζήσει την εμπειρία της Premier League, όμως δεν ήταν όσο παραμυθένια πίστευε. Το ποδόσφαιρο ήταν διαφορετικό, το κλίμα σαφώς πιο αφιλόξενο χωρίς τον ιταλικό ήλιο και η απουσία της οικογένειάς του έκανε τα πράγματα χειρότερα. Οι φήμες λένε πως ο Taylor του είχε δώσει ειδική άδεια να… πετάγεται στην Ρώμη όποτε ήθελε, ενώ ο ίδιος έψαχνε το επόμενο βήμα της καριέρας του, φυσικά εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Την λύση αυτή θα δώσει τελικά η παραπαίουσα Fiorentina, που μάλιστα θα βγάλει ειδική άδεια για να τον προσλάβει αφού δεν έχει το απαραίτητο δίπλωμα, και θα του δώσει το βάπτισμα του πυρός στους πάγκους.
«Την μέρα που μου ανακοίνωσε πως φεύγει μιλήσαμε αρκετά και καθυστέρησε να κατέβει στην προπόνηση για περίπου 15 λεπτά. Τότε είχαμε έναν κανόνα και αν κάποιος παίκτης δεν ερχόταν στην ώρα του, θα καθόταν με την πλάτη γυρισμένη στον τοίχο και οι υπόλοιποι θα σούταραν προς το μέρος τους, προσπαθώντας να τον πετύχουν. Πιστέψτε με πονούσε πολύ. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν και στήθηκε ώστε να γίνει αυτό όπως με όλους. Οι παίκτες δεν ήξεραν τι να κάνουν και όλοι αποτύγχαναν επίτηδες από σεβασμό προς το πρόσωπό του. Μπορεί να μην έμεινε ούτε μήνα, όμως όταν ανακοίνωσε πως φεύγει μπορούσες να δεις πως πολλοί πάικτες ήταν συγκινημένοι», θα δηλώσει ο Taylor για την τελευταία μέρα του Mancini ως παίκτη και την απαρχή μιας σπουδαίας προπονητικής καριέρας σε συλλογικό και -πια- εθνικό επίπεδο!
