Το «κάτι παραπάνω από μία ομάδα», την σημερινή εποχή, ακούγεται τετριμμένο. Χιλιοειπωμένο για διάφορες ομάδες ανά τον κόσμο. Καμία όμως επί της ουσίας δεν μπορούσε να ταυτιστεί δεόντως μ’αυτό, μέχρι που στον δρόμο μας βρέθηκε η άγνωστη Angels United.
Κάθισα αναπαυτικά, άνοιξα ευλαβικά το laptop, διάβασα μερικές λεπτομέρειες αναφορικά με το αντικείμενο της έρευνας μου και τώρα έφτασε η στιγμή να μιλήσω γι’αυτό. Ένα θέμα «γροθιά στο στομάχι», από εκείνα που σου αγγίζουν κάθε ίντσα και χιλιοστό της τελευταίας σου ευαίσθητης χορδής. Πως μπορεί μία ποδοσφαιρική ομάδα να συμπίπτει με τα παραπάνω, σας βλέπω να ρωτάτε. Λοιπόν, είμαι έτοιμος, έχω «οπλιστεί» καταλλήλως για να καταφέρω να σας απαντήσω.
Γυρίζουμε τα ημερολόγιά μας έναν χρόνο πίσω. Δεκατέσσερις άνθρωποι, δεκατέσσερις άνδρες, δεκατέσσερις πατέρες «γίνονται μία γροθιά». Αποφασίζουν να ιδρύσουν έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο, ώστε να σώζουν τις ζωές τους. Η νεοσύστατη ομάδα, σύντομα θα γινόταν το «σωσίβιο» τους και η ελπίδα τους για ένα πιο φιλόδοξο μέλλον. Έτσι γεννήθηκε η Angels United. Ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος που «αγκαλιάζει» πατέρες με «σμπαραλιασμένη» καρδιά και όνειρα, ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος που πρωταγωνιστές αυτού δεν είναι οι ίδιοι ποδοσφαιριστές, αλλά κάποιοι «άγγελοι» που κατοικούν στον Παράδεισο.
Εισερχόμενοι στον αγωνιστικό χώρο, παρατηρείς ότι πίσω από τις φανταχτερές και εντυπωσιακές ροζ-γαλάζιες φανέλες, κρύβεται η θλίψη και το πένθος. Πέφτει το μάτι σου στο πίσω μέρος της φανέλας και συγκεκριμένα στο όνομα του κάθε θλιμμένου μπαμπά. Δεν αναγράφει πουθενά το όνομα του, γιατί απλούστατα δεν παίζει ποδόσφαιρο ο ίδιος, αλλά το μικρό αγγελούδι του. Κάθε μέλος-ποδοσφαιριστής της Angels United, στο πίσω μέρος της φανέλας του, χρησιμοποιεί το όνομα του παιδιού που «έχασε». Αυτός είναι και ο λόγος που αυτή η ομάδα ιδρύθηκε, αυτός είναι και ο λόγος που οι δεκατέσσερις αρχικά και οι τριάντα σήμερα άνθρωποι ένωσαν τις φωνές τους και τις ζωές τους.
Σήμερα, αυτές τις ημέρες συγκεκριμένα, γιορτάζουμε τον έναν χρόνο ύπαρξης αυτού του ιδιαίτερου και έξοχου συλλόγου. Ένας χρόνος ίδρυσης μίας «οικογένειας» που δέχτηκε, φιλοξένησε και αγκάλιασε τριάντα (μέχρι σήμερα) πληγωμένες ψυχές. Ένας από τους συνιδρυτές της ομάδας, που έχει ως βάση την πόλη Mosley, στο ευρύτερο Manchester, ο Olly Monk, δήλωσε στην αγγλική εφημερίδα «The Sun» πως το ποδόσφαιρο τον βοήθησε να χαμογελάσει για πρώτη φορά μετά από την κηδεία των δίδυμων κοριτσιών του. Η σύντροφός του, Katie, είχε μια αποβολή το 2018 και μετά έμεινε έγκυος σε δίδυμα. Το τραγικό ήταν πως υπέστη μια σπάνια ασθένεια που χτυπά τις εγκύους, το σύνδρομο έμβρυο – εμβρυϊκής μετάγγισης που χαρακτηρίζεται από την εκτροπή της κυκλοφορίας του αίματος από το ένα έμβρυο (έμβρυο – δότης) στο άλλο έμβρυο (έμβρυο – λήπτης), με αποτέλεσμα τα νεογνά δίδυμα να είναι θνησιγενή.
Όταν μοιράστηκε την εμπειρία του μέσω των social media επικοινώνησαν μαζί του μέχρι και επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. ««Εκεί που ονειρεύεσαι να τις συνοδεύεις στον γάμο τους, τις μεταφέρεις στα φέρετρα για την κηδεία τους», αναφέρει σπαρακτικά ο Olly. Όλο αυτό με έκανε να καταλάβω πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις κάτι δευτερεύων όπως το ποδόσφαιρο σαν ένα μεγάλο εργαλείο για να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους», τόνισε.
Η πρωτοβουλία και η προσπάθεια του Monk κινητοποίησε αυτομάτως και άλλους που συμμεριζόντουσαν το άσχημο παιχνίδι που τους επιφύλασσε η μοίρα. Ο Jake Pug είχε χάσει την τρίχρονη κορούλα του από καρκίνο του πνεύμονα. Ο ίδιος έμεινε κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του για έναν ολόκληρο χρόνο, παραδομένος στη κατάθλιψη, σε άθλια ψυχική κατάσταση.
«Ζούσα μέσα στην κατάθλιψη και είχα και σύνδρομο μετατραυματικού στρες (PTSD) λόγω και του χρόνου που πέρασα μαζί της στο νοσοκομείο εν μέσω κορονοϊού. Ήμουν πάρα πολύ άσχημα και καθώς πλησίαζε ένας χρόνος από το θάνατό της είπα στον εαυτό μου πως κάτι πρέπει να κάνω για να σηκωθώ. Το ποδόσφαιρο ήταν πάντοτε μέρος της ζωής μου κι όταν είδα πως παίζουν με τα ονόματα των παιδιών τους στην πλάτη, είπα πως αυτό θέλω να κάνω, να φορέσω το όνομα της Lilly-Mae στην πλάτη μου», τόνισε.
«Κάποτε ήμουν πολύ ψυχρός άνθρωπος, δεν με αναστάτωνε τίποτα, ποτέ δεν έκλαιγα. Το ξεπέρασα τώρα», πρόσθεσε ο τραγικός πατέρας. «Ερχόταν η επέτειος του θανάτου της Lilly και σκεφτόμουν “σωστά, κάτι πρέπει να κάνω γιατί έχω πέσει σε λούμπα”. Χρειαζόμουν αυτή τη σπίθα που θα με έκανε να βγω από το σπίτι», έκλεισε ο Jake, μιλώντας για την πιο σκοτεινή περίοδο της ζωής του.
«Όταν περνάς δύσκολα είναι ωραίο να ξέρεις πως έχεις τα τηλέφωνα άλλων 29 ανθρώπων που ξέρουν πως νιώθεις και μπορείς να στραφείς σ’ αυτούς για βοήθεια. Σημαίνει πάρα πολλά για μένα να έχω αυτούς τους ανθρώπους κοντά μου», ομολόγησε ένα άλλο μέλος, ο 41χρονος Jimmy Reilly.
Η Angels United ακολουθεί το παράδειγμα του φιλανθρωπικού οργανισμού Sands (Stillbirth and Neonatal Death Society) που εδώ και χρόνια έχει αναπτύξει ποδοσφαιρικές ομάδες σε διάφορες πόλεις της Αγγλίας. Η μόνη διαφορά των δύο είναι πως η Angels United δέχεται στους κόλπους της μπαμπάδες που έχουν χάσει το παιδί τους ανεξαρτήτου ηλικίας, ενώ στην αντίπερα όχθη η Sands, ασχολείται με δράσεις σχετικά με τους θανάτους νεογνών. Πριν μερικές ημέρες μάλιστα, στα πλαίσια ευαισθητοποίησης γύρω από το θέμα, στη λεγόμενη Baby Loss Awareness Week, η Angels United και η Sands του Stockport έπαιξαν μεταξύ τους, σε μία αναμέτρηση αφιερωμένη στη μνήμη των αδικοχαμένων παιδιών τους.
Μερικές φορές, διαβάζοντας ιστορίες ή ακούγοντας τυχαίες ειδήσεις, πιάνω τον εαυτό μου να απογοητεύεται οικτρά από το ανθρώπινο είδος, αναλογιζόμενος στο πόσο λάθος βαδίζουμε. Πολλές φορές όμως, απλές πράξεις ανθρώπων με γεμίζουν με υπερηφάνεια και συγκίνηση. Φορές σαν και την σημερινή, όταν διάβασα για πρώτη φορά γι’αυτή την ανθρώπινη και θεάρεστη πρωτοβουλία αυτών των ανθρώπων. Είναι δύσκολο, ή μάλλον αδύνατον, να μιλήσω για τον πόνο και την θλίψη αυτών των ψυχών. Δεν ξέρεις εάν δεν το έχεις ζήσει και δεν νοείται να το καταλάβεις. Είναι το πιο σκοτεινό και μοναχικό μονοπάτι που ένας γονέας μπορεί να διαβεί. Είναι ο χειρότερος «δαίμονας» που πολλές φορές καταλήγει να σε σκοτώσει.
Ο Olly Monk, o Jake Pug, ο Jimmy Reilly και οι υπόλοιποι 27 μπαμπάδες βρήκαν διέξοδο μέσω του αθλητισμού και το ποδόσφαιρο έμελλε να τους χαρίσει απλόχερα αυτά που είχαν απωλέσει. Το χαμόγελο στα χείλη και το νόημα της ζωής. Η Angels United, αυτή η παραδεισένια οικογένεια αποτελεί μία από τις πιο «κραυγαλέες» περιπτώσεις, όπου οι άνθρωποι ενωμένοι και αγαπημένοι είναι ικανοί να δημιουργήσουν έναν «Παράδεισο», ώστε να είναι πάντα δίπλα στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Άλλωστε, όπως συνηθίζουμε να λέμε, ένας άνθρωπος εξακολουθεί να είναι ζωντανός όσο τον σκεφτόμαστε και όσο τον αγαπάμε με κάθε σπιθαμή της καρδιάς μας.
Καλή δύναμη σε κάθε γονέα που έχει βιώσει κάτι ανάλογο και καλό παράδεισο σε κάθε «αγγελούδι» που έφυγε νωρίς.
