Ο Αμάντ ήρθε στην Ευρώπη και μετέπειτα στο Μάντσεστερ… χάρη σε μία οργανωμένη εγκληματική ενέργεια, όμως υπό τον Ρουμπέν Αμορίμ, ζει το δικό του όνειρο στην Πρέμιερ Λιγκ.
Από τις ακτές της Μεσογείου, στα χέρια των κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων της Ντραγκέτα και από εκεί λουσμένος στη λάμψη του «Θεάτρου των Ονείρων», του Ολντ Τράφορντ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Name a better life twist από αυτή της ζωής του Αμάντ, αν μπορείτε. Ο 20χρονος εξτρέμ των «Κόκκινων Διαβόλων», βρίσκεται κοντά στην ανανέωση του συμβολαίου του, σύμφωνα με τον Ρουμπέν Αμορίμ, ο οποίος τον χρησιμοποιεί σταθερά ως βασικό. Πως όμως κατάφερε ένας εκ των πολλών κατατρεγμένων Αφρικανών που φτάνουν στη Γηραιά Ήπειρο να γίνει τον τελευταίο καιρό η ελπίδα ανάκαμψης της ταλαιπωρημένης Γιουνάιτεντ;
Αγνώστου ταυτότητας
Όχι, ο τίτλος του άρθρου δεν είναι ούτε αλληγορικός, ούτε παραπλανητικός. Ο νεαρός Αμάντ, γεννήθηκε στην πρωτεύουσα της Ακτής Ελεφαντοστού, το Αμπιτζάν, το 2002. Οι πραγματικοί του γονείς, πιθανότατα αναζητώντας μια καλύτερη τύχη τόσο για τον ίδιο, όσο και για την υπόλοιπη οικογένειά τους, όταν αντιλήφθηκαν τις ποδοσφαιρικές ικανότητες του τέκνου τους, ενέδωσαν στα περίφημα πλέον κυκλώματα εμπορίας νεαρών ποδοσφαιριστών από την αφρικανική ήπειρο. Τα κυκλώματα αυτά εκμεταλλεύονται τη νομοθεσία ορισμένων χωρών σχετικά με την επανασύνδεση οικογενειών που έχουν διαχωριστεί λόγω προσφυγιάς, και διακινούν ανθρώπους με πλαστά χαρτιά και πλαστές οικογενειακές σχέσεις, από την Αφρική στην Ευρώπη.
Έτσι ο εντεκάχρονος Αμάντ, μαζί με τέσσερα ακόμα αγόρια της ηλικίας του, ξεκίνησε τη δική του οδύσσεια προς μία άγνωστη ήπειρο, δίχως κανένα μέλος της βιολογικής του οικογένειας στο πλευρό του. Μετά από σωρεία κακουχιών, στα χέρια αγνώστων ανθρώπων, με σαφές ποινικό υπόβαθρο, ο Ιβοριανός έφτασε στην Ιταλία, δια μέσω της Μεσογείου, και ειδικότερα στην περιοχή της Πάρμα. Τα χρόνια εκείνα, στο απόγειο της οικονομικής κρίσης, το φαινόμενο της εμπορίας ανθρώπων, με τελικό στόχο την ποδοσφαιρική καριέρα και φυσικά τα οικονομικά οφέλη των εμπλεκομένων, ήταν το ένοχο μυστικό αρκετών χωρών της Μεσογείου, κυρίως της Ισπανίας και της Ιταλίας, λόγω και των ανεπτυγμένων δικτύων ακαδημιών που διαθέτουν.
Όπως αναφέρει και η έκθεση της εισαγγελίας της Πάρμα, πρώην ποδοσφαιριστές και ατζέντηδες, με τις «πλάτες» του οργανωμένου εγκλήματος, ευθύνονται για την μεταφορά πάνω από 15.000 (!!!) παιδιών, όλων των ηλικιών, από την Αφρική στην Ευρώπη, σε ετήσια βάση, με σκοπό την γαλούχηση τους στην ποδοσφαιρική ευρωπαϊκή πραγματικότητα, με απώτερο σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση όσων καταφέρουν να γίνουν επαγγελματίες κατά την ενηλικίωσή τους.
Μάλιστα, τα κυκλώματα αυτά, είναι τόσο δικτυωμένα και λειτουργούν με τέτοια κάλυψη, ώστε να υπάρχουν ελάχιστες καταδίκες την τελευταία 20ετία, ενώ ακόμα και το νομικό πλαίσιο δεν είναι εξορθολογισμένο και προβλέπει ποινές λιγότερες των δώδεκα ετών για τους εμπλεκόμενους, ενώ στις ελάχιστες περιπτώσεις που έχουν εξιχνιαστεί τέτοιες υποθέσεις, οι διασυνδέσεις των εγκληματικών οργανώσεων εμφανίζουν ως κοινούς παρονομαστές τις φατρίες της ιταλικής μαφίας, με κύρια και πιο αναγνωρίσιμη αυτή της Ντραγκέτα, την περίφημη μαφία της Νότιας Ιταλίας, που εκμεταλλευόμενη και τη γεωγραφική θέση της έδρας δράσης της, είδε τις ελπίδες και κυρίως την ανέχεια των αφρικανικών οικογενειών, σαν μια ακόμα ευκαιρία πλουτισμού.
Το ταξίδι του νεαρού Αμάντ, πέραν των ευκόλως εννοουμένων δυσχερειών, περιείχε καταστάσεις δύσκολα διαχειρίσιμες για τον οποιονδήποτε, πόσο μάλλον για ένα παιδί που μπαίνει στην εφηβεία. Στην Ιταλία, άτομα αφρικανικής καταγωγής, μέλη του κυκλώματος διακίνησης, τον υιοθέτησαν, προσποιούμενοι τους βιολογικούς του γονείς. Το πιο παράξενο σε όλη την κατάσταση, είναι πως το εν λόγω ζευγάρι, υιοθέτηση ακόμα ένα παιδί, σαν αδερφό του, τον Χαμέντ Τραορέ!
Με την πάροδο των χρόνων, και ενώ ο Αμάντ, είχε ήδη αρχίσει να προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα, μαθαίνοντας ιταλικά και κάνοντας κοινωνικούς κύκλους στη νέα του «πατρίδα», ένας πληροφοριοδότης πρώην ατζέντης ποδοσφαιριστών και συνεργάτης της ιταλικής μαφίας, για να ελαφρύνει τη θέση του στο δικαστήριο, δέχθηκε να συνεργαστεί με τις αρχές, παρέχοντας πληροφορίες για τις δράσεις του εγκληματικού οργανισμού, συμπεριλαμβανομένης και της διακίνησης ανθρώπων. Στα ονόματα που παρείχε στις αρχές ο πληροφοριοδότης, ήταν και αυτό του υποτιθέμενου πατέρα των Αμάντ και Χαμέντ.
Η έρευνα που ακολούθησε, ανάγκασε όλα τα μέλη της «οικογένειας» να δώσουν δείγμα DNA για να διαπιστωθεί εάν όντως υπάρχουν δεσμοί αίματος μεταξύ τους. Τα αποτελέσματα, προκάλεσαν σόκ στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Οι εμπλεκόμενοι δεν είχαν καμία βιολογική σχέση μεταξύ τους, και οι «γονείς» στην πραγματικότητα ήταν άνθρωποι μισθωμένοι από το οργανωμένο έγκλημα για να λειτουργούν ως συγγενείς νεαρών παιδιών από την Αφρική, καθώς κατείχαν ιταλική υπηκοότητα ή ήταν παντρεμένοι με Ιταλούς πολίτες. Ο υποτιθέμενος πατέρας μάλιστα, ήταν ιδιοκτήτης ακαδημίας στο Αμπιτζάν, ώστε να έχει καλύτερη εικόνα για τους υποψήφιους ποδοσφαιριστές.
Κανένα από τα παιδιά, που είχαν αναχωρήσει από την Ακτή Ελεφαντοστού, δεν είχε καταλήξει σε πραγματικό συγγενή του, ενώ η φρενίτιδα που ακολούθησε σχετικά με το τί γίνεται στην αφρικανική ήπειρο προκάλεσε τριγμούς στα θεμέλια ολόκληρου του συστήματος λειτουργίας της Ιταλικής και της Ισπανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Η ιταλική Δικαιοσύνη, αποφάσισε να αποφορτίσει το κλίμα, αναγνωρίζοντας μηδενική ευθύνη στα νεαρά παιδιά, ενώ καταδίκασε με σχετικά μικρές ποινές τους δήθεν γονείς. Μάλιστα, η εισαγγελέας της υπόθεσης απέφυγε να τη χαρακτηρίσει «εμπορία ανθρώπων» καθώς όπως ανέφερε, «όλα τα μέρη της υπόθεσης, γνώριζαν γιατί γίνεται η μεταφορά των παιδιών στην Ιταλία, ενώ οι συνθήκες διαβίωσής τους δεν φαίνεται να ήταν τραγικές. Επίσης, δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για χρηματικές συναλλαγές».
Για τον Αμάντ δε, που ήδη είχε αρχίσει να λάμπει στη Σέριε Α με την φανέλα της Αταλάντα, τέθηκε και ένα συμβολικό πρόστιμο, που ομολογουμένως ξένισε αρκετούς, καθώς ένα τόσο μικρό παιδί (όταν έφτασε στην Ιταλία) ουδεμία ευθύνη θα μπορούσε να κατέχει σε αυτήν την υπόθεση.
Aπό τις φουρτούνες στα λιμνάζοντα νερά
Στο ποδόσφαιρο, σπάνια κάνει κουμάντο αποκλειστικά η τύχη. Και στην περίπτωση του Αμάντ, η τύχη (ή η ατυχία) τον έφερε στην Ιταλία, γιατί τα υπόλοιπα τα έκανε μόνος του. Από τις ακαδημίες του υποτιθέμενου πατέρα του στην Ακτή Ελεφαντοστού, μέχρι και τα πρώτα του βήματα στη Γηραιά Ήπειρο και την Ιταλία, το ταλέντο του δεν χρειαζόταν παρά μερικά λεπτά προτού γίνει αντιληπτό σε όλους. Σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών, λίγες εβδομάδες μετά την άφιξή του στην Πάρμα, η οικογένεια που τον φιλοξενούσε, τον έγραψε στην ακαδημία της Μπόκα Μπάρκο, μιας μικρής ομάδας που αγωνίζεται στα τοπικά πρωταθλήματα.
Όπως ανέφερε χρόνια μετά ο τότε προπονητής του, ο Αμάντ ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα. Δεν είχε καμία σχέση με τα παιδιά της ηλικίας του και δεν άργησε να προσελκύσει τα βλέμματα των «μεγάλων» της Ιταλίας. Σε ένα καλοκαιρινό τουρνουά στην επαρχία της Ρέτζιο Εμίλια, η φήμη του είχε εξαπλωθεί τόσο, που κυριολεκτικά οι μισές ομάδες της Σέριε Α, έστειλαν σκάουτερ για να τον αξιολογήσουν. Γιουβέντους, Ρόμα, Φιορεντίνα, Αταλάντα, Έμπολι, Σασουόλο, Μπολόνια και Πάρμα, ήταν μερικές από τις ομάδες που εξέφρασαν άμεσα το ενδιαφέρον τους για τον Ιβοριανό, με τις ιστορίες μάλιστα σχετικά με το «κυνήγι» του Αμάντ να αποδεικνύουν το πόσο ψηλά βρισκόταν στις λίστες όλων.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ρόμα, που χρειάστηκε μόλις πέντε λεπτά του αγώνα επίδειξης για να δώσει τη συγκατάθεσή της για την απόκτησή του, ενώ αντίστοιχες ιστορίες έρχονται και από το προπονητικό της Γιουβέντους, όταν σε δοκιμές που οργάνωσε η ομάδα για τις αντίστοιχες ηλικίες, οι άνθρωποί της κάλεσαν την Μπόκα Μπάρκο μόλις στο πρώτο τέταρτο της πρώτης προπόνησης του Ιβοριανού. Η Γιουβέντους μάλιστα ήταν και η ομάδα που έφτασε πιο κοντά απ’ όλες στο να γίνει ο πρώτος επαγγελματικός σταθμός στην καριέρα του Αμάντ.
Η μεταγραφή του όμως «κόλλησε» και η Αταλάντα , με τη μεσολάβηση του πρώην διεθνή τερματοφύλακα, Τζιοβάνι Γκάλι, ήταν αυτή που κινήθηκε αστραπιαία και προσέφερε δοκιμαστικό στον νεαρό άσσο. Ο ίδιος δέχτηκε πρόθυμα και σύντομα φρόντισε να μην αφήσει άλλη επιλογή στους υπεύθυνους της ομάδας του Μπέργκαμο, από το να τον αποκτήσουν. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί, πως η Αταλάντα, είχε προσφέρει και θέση εργασίας στην υποτιθέμενη μητέρα του, μη γνωρίζοντας -σύμφωνα με τον σύλλογο- το κύκλωμα που βρισκόταν από πίσω.
Στις ακαδημίες των «Μπεργκαμάσκι», και συγκεκριμένα στην Κ-15, ο Αμάντ έδειξε ευθύς αμέσως από τί είναι φτιαγμένος, βγαίνοντας πρώτος σκόρερ της σεζόν, σκοράροντας μάλιστα τα δύο νικηφόρα τέρματα στον τελικό του πρωταθλήματος απέναντι στη Ρόμα, χαρίζοντας στο τρόπαιο στην ομάδα του. Στο τέλος της χρονιάς, οι ιθύνοντες του συλλόγου προώθησαν τον νεαρό εξτρέμ στην επόμενη ηλικιακή κατηγορία, καθώς το επίπεδο του ανταγωνισμού δεν ήταν πλέον το επιθυμητό για την εξέλιξή του!
Πέρασαν τέσσερα χρόνια, μέχρι και το 2019, όταν ο Ιβοριανός έγινε και επίσημα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Έκανε το ντεμπούτο του απέναντι στην Ουντινέζε, σκοράροντας μάλιστα μέσα σε τέσσερα λεπτά το παρθενικό του γκολ. Στην Αταλάντα αγωνίστηκε μάλιστα και στο Τσάμπιονς Λιγκ, μια χρονιά αργότερα, περνώντας ως αλλαγή στο παιχνίδι εναντίον της Μίντιλαντ. Η επαγγελματική του καριέρα στην Ιταλία ωστόσο, θα αποδεικνυόταν βραχύβια. Με το που ξέσπασε το σκάνδαλο του trafficking παιδιών από την Αφρική, και την εμπλοκή του ονομάτός του σε αυτό, ο Αμάντ τέθηκε στον «πάγο», μέχρι να διαλευκανθεί η υπόθεση. Αυτό, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, άνοιξε την όρεξη σε άλλους συλλόγους, για να αποκτήσουν τον ταλαντούχο εξτρέμ, μεταξύ αυτών και η Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ.
Μ’ ένα καράβι όνειρα
Κινούμενη αθόρυβα η ομάδα του Μάντσεστερ, κι έχοντας πλήρη γνώση του ρίσκου που παίρνει, καθώς ακόμα δεν υπήρχε ετυμηγορία από τη Δικαιοσύνη, κατέθεσε μια διόλου ευκαταφρόνητη πρόταση στην Αταλάντα, της τάξεως των 40 εκατομμυρίων ευρώ (μαζί με τα μπόνους) για την απόκτησή του. Οι Ιταλοί, θορυβημένοι τόσο από τον ντόρο που είχε προκαλέσει η υπόθεση, αλλά και από το γεγονός πως εν αγνοία τους είχαν δώσει και δουλειά σε μια εκ των κατηγορουμένων, δεν δίστασαν να πουν το «ναι» και ο νεαρός εξτρέμ, έγινε και επίσημα ποδοσφαιριστής των «Κόκκινων Διαβόλων» τον Οκτώβρη του 2020, έχοντας καταγράψει μόλις τέσσερις επίσης συμμετοχές και έχοντας σκοράρει ένα τέρμα, κατά την παρουσία του στην Ιταλία.
Ο Αμάντ ντεμπούταρε με τις ρεζέρβες της Γιουνάιτεντ, πετυχαίνοντας brace στην παρθενική του εμφάνιση, κάνοντας τον τότε προπονητή, Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ να τον προωθήσει γρήγορα στην πρώτη ομάδα, πάρα το νεαρό της ηλικίας του και το γεγονός πως είχε αποκτηθεί ως «επένδυση» για το μέλλον. Βρίσκεται όμως εν μέσω μιας επώδυνης χρονικής συγκυρίας για την ομάδα του Μάντσεστερ, που δεν θυμίζει σε τίποτα τις χρυσές δεκαετίες με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο. Η αναζήτηση του… πραγματικού διαδόχου του, έχει φέρει στο προσκήνιο πολλά πρόσωπα, από διοικητικούς ηγέτες, όπως ο Σερ Τζιμ Ράτκλιφ, και προπονητές όπως οι Μόις, Φαν Χάαλ, Τεν Χαγ και πιο πρόσφατα Αμορίμ.
Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και με τους ποδοσφαιριστές, και δη τους νεαρούς και ταλαντούχους, αφού δεκάδες έχουν καταφθάσει στο Ολντ Τράφορντ, με ένα δυσανάλογο και «άδικο» φορτίο να διαχειριστούν. Η περίπτωση του Αμάντ δεν διαφέρει και πολύ, καθώς μετά τον Γκαρνάτσο, ο οποίος φαίνεται να μην έχει βρεί τους κατάλληλους διαύλους επικοινωνίας με τον Αμορίμ, κουβαλά τον τίτλο του next big thing της ομάδας. Έστω κι αν μέχρι τον Νοέμβριο ήταν ένα απλό μέλος του ροτέισον.
Τον τελευταίο καιρό, από τη στιγμή της άφιξης του Αμορίμ, ο πήχης που έχει θέσει ο ίδιος ο Ιβοριανός με τις εμφανίσεις του είναι εξαιρετικά υψηλός, καλείται ωστόσο να εξελίξει περαιτέρω το παιχνίδι του, και κυρίως, να ξεφύγει από τη «μέγγενη» της μετριότητας, στην οποία έχει περιέλθει το brand, για να μην καταλήξει ένα ακόμα από τα δεκάδες wonderkids που γέμισαν προσδοκίες το «Θέατρο των Ονείρων» πριν ξυπνήσουν απότομα στη σκληρή πραγματικότητα. Ο Αμάντ υπό τις οδηγίες του Αμορίμ μετρά τέσσερις ασίστ και δύο υπερπολύτιμα γκολ στα ντέρμπι με Μάντσεστερ Σίτι και Λίβερπουλ, με προπονητή και διοίκηση να βιάζονται να του προσφέρουν νέο, βελτιώμενο συμβόλαιο, ακόμα και πριν ολοκληρωθεί η σεζόν!
Σίγουρα, η ιστορία του Αμάντ ξεφεύγει από τα ποδοσφαιρικά πλαίσια, και μας θυμίζει διαρκώς πως το ποδόσφαιρο δεν έρχεται πρώτο στις ζωές των ανθρώπων, αλλά μπορεί πάντα να τους αλλάξει την καθημερινότητα, προς το καλύτερο, ή προς το χειρότερο. «Μην με αποκαλείτε Αμάντ Τραορέ πια. Είμαι ο Αμάντ», θα γράψει στο Instagram του τον Ιούλιο του 2020, θέλοντας να αποκοπεί μία και καλή από το κολαστήριο της ανέχειας του Αμπιτζάν, των κυκλωμάτων trafficking, της ζωής χωρίς οικογένεια και της απάνθρωπης εργαλειοποίησής του σε ένα μέσο πλουτισμού για την ιταλική μαφία…
Υ.Γ. Ο Αμάντ τον Σεπτέμβριο του 2020 άλλαξε επίσημα το όνομά του από Αμάντ Ντιαλό Τραορέ σε σκέτο Αμάντ Ντιαλό, όμως προτιμά να αναγνωρίζεται μόνο από το όνομά του. Έτσι σε ολόκληρο το κείμενο έχει χρησιμοποιηθεί μόνο αυτό.
