Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει καταφέρει να διαλύσει σχεδόν όλες τις παραδόσεις της. Να μην εμπιστεύεται την ακαδημία της είναι η τελευταία…
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν ανέκαθεν γνωστή για το ότι πάντα είχε παίκτες από της ακαδημίες της στην πρώτη ομάδα. Πλέον, στο κεντρικό ροτέισον του Ρούμπεν Αμορίμ έχουν μείνει μόνο ο Αμάντ Ντιαλό (που αγοράστηκε από την Αταλάντα, αλλά έπαιζε μέχρι πρόσφατα στην Κ-21) και ο Κόμπι Μέινου. Θεωρητικά, όταν μια ομάδα διώχνει σωρηδόν όσους βγάζει από τα σπλάχνα της για να φέρει νέους, το κάνει για λόγους βελτίωσης του υπάρχοντος ρόστερ. Έμφαση στο θεωρητικά.
Κοιτώντας τις μεταγραφές και τις αποχωρήσεις την τελευταία πενταετία, προσπάθησα να εστιάσω στους παίκτες των ακαδημιών που αποχώρησαν με μεταγραφή ή ως ελεύθεροι και όσους ήρθαν στη θέση που θα μπορούσαν να παίζουν αυτοί.
Ξεκινώντας από τη σεζόν 2020/21, έφυγαν οι Φοσού-Μενσά και Άνχελ Γκόμες (ως ελεύθερος). Ο πρώτος λόγω τραυματισμών είναι πλέον παλαίμαχος, ενώ ο δεύτερος διέπρεψε στη Γαλλία με τη φανέλα της Λιλ και πλέον παίζει στη Μαρσέιγ (στην οποία πήγε ως ελεύθερος). Στο ρόλο που θα μπορούσε να καλύψει ο Γκόμες αποκτήθηκε ο Ντόνι φαν ντε Μπέικ, μια μεταγραφή που μόνο επιτυχημένη δεν αποδείχθηκα. Δεν ξέρω πόσο χειρότερα θα τα είχε πάει ο Γκόμες από τον Ολλανδό.
Επόμενη σεζόν που θα σταθούμε είναι η σεζόν 2022/23. Αποχώρησαν οι Τζέιμς Γκάρνερ, Αντρέας Περέιρα, Τάχιτ Τσονγκ και Τζέσε Λίνγκαρντ (μετά την ανάσταση που βίωσε στην Γουέστ Χαμ) και ουσιαστικά ο Ντιν Χέντερσον. Ήταν η πρώτη σεζόν του Έρικ Τεν Χαγ, και ούτε εδώ μπορώ να πω με σιγουριά αν οι Έρικσεν και Σάμπιτζερ που ήρθαν, έδωσαν περισσότερα από όσα δυνητικά θα προσέφεραν οι Γκάρνερ και Περέιρα. Για τον Άντονι δε, δεν χρειάζεται σχολιασμός. Μετά το πρώτο σχετικά καλό δίμηνο εξαφανίστηκε πλήρως από το γήπεδο και η σύγκριση με Τσονγκ και Λίνγκαρντ μοιάζει ανούσια.
Σεζόν 2023/2024 και είδαμε τη Γιουνάιτεντ να πουλάει τους Ελάνγκα, Χέντερσον (επίσημα), Κοβάρ και Ίκμπαλ. Το δίδυμο τερμοτοφυλάκων Χέντερσον-Κοβάρ φαντάζει… παράδεισος μπροστά στο Ονανά-Μπαγιντίρ, ο Άμραμπατ ήταν πλήρως αδιάφορος στον καιρό που έμεινε στο Ολντ Τράφορντ, ενώ και ο Χόιλουντ με τον Μάουντ δεν έδωσαν μαζί επιθετικά όσα έδινε μέχρι εκείνη τη στιγμή (αλλά κυρίως αργότερα στη Φόρεστ) ο Ελάνγκα, που παίζει πια στη Νιουκάστλ.
Σεζόν 2024/2025 και φεύγουν οι ΜακΤόμινεϊ, Γκρίνγουντ, Καρέρας, Καμπουαλά, Χάνιμπαλ και Φόρσον. Για τον Γκρίνγουντ πρόκειται για ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς η προσωπική υπόθεση του ουσιαστικά του στέρησε το δικαίωμα να ξαναπαίξει στην ομάδα. Στα υπόλοιπα, ο ΜακΤόμινεϊ αντικαταστάθηκε από τον Ουγκάρτε και ο Ντοργκού πήρε τη θέση που θα μπορούσε να έχει ο Καρέρας (ο οποίος διαπρέπει με τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά μάλλον δεν άξιζε την ευκαιρία του στη Γιουνάιτεντ). Η αντικατάσταση του Καμπουαλά από τον Χέβεν φαντάζει λογική (λόγω κόστους), ενώ ο Χάνιμπαλ ίσως να χωρούσε στο ροτέισον.
Στη φετινή σεζόν ο μόνος παίκτης της ακαδημίας που έφυγε για άλλη ομάδα με κανονική μεταγραφή είναι ο Γκαρνάτσο, που σίγουρα δεν ήταν πρόβλημα η απόδοση του στο γήπεδο, αλλά η συμπεριφορά του. Μένει να δούμε και τι θα γίνει τον Γενάρη ή το καλοκαίρι. Ο Εμπεουμό που ήρθε πρακτικά για να τον αντικαταστήσει δεν έχει δείξει ακόμα κάτι, όμως προέρχεται από μία μαγική χρονιά και ίσως αξίζει την υπομονή των οπαδών των «Κόκκινων Διαβόλων».
Όλες οι προηγούμενες αναφορές έγιναν για να τονιστούν δύο πολύ συγκεκριμένες παθογένειες της ομάδας. Η πρώτη, η προφανής, είναι πως οι παίκτες των ακαδημιών, ως επί το πλείστον, αντικαταστάθηκαν με άλλους που δεν έπιασαν ή που δεν ήταν καλύτεροι από αυτούς που αποχώρησαν. Η δεύτερη, και πιο σημαντική, είναι πως στις περισσότερες περιπτώσεις, οι παίκτες ζήτησαν να αποχωρήσουν, καθώς έβλεπαν πως δεν παίρνουν ευκαιρίες στην πρώτη ομάδα. Και σε αυτό το σημείο κανείς δεν ξέρει τι είναι χειρότερο: ότι νέοι και φερέλπιδες ποδοσφαιριστές αποφασίζουν να αφήσουν τη Γιουνάιτεντ για να πάνε σε μικρότερες ομάδες και να αποδώσουν ή ότι ο ίδιος ο σύλλογος δεν διαθέτει πλέον το όραμα και την ποιότητα για να εμπνεύσει τους νέους της να μείνουν και να παλέψουν για μια θέση στην ενδεκάδα;
Σίγουρα η κριτική που γίνεται τώρα είναι απολογιστική και πολλές μεταγραφές φαίνονταν σωστές όταν πραγματοποιήθηκαν (βλ. Φαν ντε Μπέικ, Έρικσεν και Άντονι). Αλλά είναι να απορεί κανείς πραγματικά πως άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο κατάφεραν σε τόσες πολλές περιπτώσεις να κάνουν τόσο σοβαρά λάθη ως προς την αξιολόγηση τόσο των προϊόντων της ακαδημίας τους, όσο και των «αντικαταστατών» που έφεραν. Δεν σημαίνει πως οι παίκτες από την ακαδημία θα πήγαιναν την ομάδα στο επόμενο επίπεδο, αλλά είμαι σχεδόν πεπεισμένος πως δεν θα μπορούσαν να είχαν πάει χειρότερα, και με 200 εκατομμύρια ευρώ, από τα κόστη των μεταγραφών, να έχουν μείνει στα ταμεία του συλλόγου.
Με το μέλλον του Μέινου να είναι αβέβαιο λόγω της παράλογης μη χρησιμοποίησης του από τον Αμορίμ, οι συγκεκριμένες αποτυχίες φαίνεται πως θα συνεχιστούν. Παίχτες όπως ο Αμάς, ο Λέισι, ο Κονέ, ο Τσίντο Όμπι, ο Χάρισον ή ο Λεόν θα μπορούσαν να είναι το μέλλον του συλλόγου, αλλά η έως τώρα στρατηγική της ομάδας δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Μέσα σε όλο τον ορυμαγδό της Γιουνάιτεντ τα τελευταία χρόνια, αυτό είναι άλλη μια απόδειξη πως ο σύλλογος έχει απομακρυνθεί τόσο από τις αρχές του, που πλέον δε θυμίζει ούτε σκήνωμα του παλιού εαυτού της…
