Λίγο πολύ όλες οι ομάδες έχουν έναν ποδοσφαιριστή που μπορεί να κάνει την διαφορά για αυτές, όμως κάθε ομάδα οφείλει να είναι ομάδα, όπως ακριβώς αυτή η λέξη ορίζεται και να μην εξαρτάται από έναν και μόνο ποδοσφαιριστή.
Καταρχάς, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το θεαματικό ποδόσφαιρο που έπαιξε κατά τη διάρκεια της σεζόν η Liverpool και κανείς επίσης δεν μπορεί να μην συγχαρεί αυτήν την ομάδα που, παρά τους τραυματισμούς που αντιμετώπισε και την κριτική που δέχτηκαν κάποιοι ποδοσφαιριστές της, κατάφερε να φτάσει στον τελικό του Champions League και να εξασφαλίσει, μέσω της τέταρτης θέσης στην Premier League, την συμμετοχή της εκεί και με την νέα ποδοσφαιρική σεζόν. Κανείς ακόμη δεν μπορεί να μην αποδώσει τα εύσημα του στην δουλειά που έκανε μέχρι τώρα στους «Reds» ο Jürgen Klopp,αφού κυριολεκτικά μέσα σε δυόμιση σεζόν τους «αναγέννησε».
Παρόλα αυτά, το βράδυ του Σαββάτου, όταν τελείωσε και επίσημα η φετινή σεζόν για την ομάδα του λιμανιού, τα έβαλα όλα κάτω και πρόσεξα κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου και για αυτόν τον λόγο παίρνω το θάρρος να γίνω λίγο καυστικός προς τον ιστορικό αυτό σύλλογο.
Κάνοντας λοιπόν τον απολογισμό μου για την φετινή σεζόν της Liverpool, συνειδητοποίησα πως η χρόνια για τους η φιναλίστ του φετινού Champions League τελείωσε όπως ακριβώς άρχισε. Πως; Αποκαρδιωτικά και με διαβολικά παρόμοιο τρόπο. Κρίνω σκόπιμο να θυμίσω πως μία μέρα πριν την σέντρα της Premier League και ενώ άπαντες στο κόκκινο στρατόπεδο ετοιμάζονταν για την πρεμιέρα με αντίπαλο την Watford, το τότε αστέρι της ομάδας, Philippe Coutinho, αιτήθηκε την μεταγραφή του στην Barcelona.
Αυτό το γεγονός είχε ως επακόλουθο να πέσει η ψυχολογία όλων στο «κόκκινο στρατόπεδο» και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στο παιχνίδι με τις «Σφήκες» όπου οι ποδοσφαιριστές της Liverpool μπήκαν μουδιασμένα στον αγώνα και βρέθηκαν να χάνουν με 2-1 ημίχρονο. Παρά το γεγονός πως οι οδηγίες του Γερμανού προπονητή στην ανάπαυλα φάνηκαν να «πιάνουν τόπο», η Liverpool πόνεσε τους οπαδούς της αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό, καθώς δέχτηκε το γκολ της ισοφάρισης στην τελευταία φάση του αγώνα, ο οποίος για την ιστορία έληξε 3-3.
Τα κοινά στοιχεία αυτού του αγώνα με τον τελικό του Champions League θεωρώ πως είναι πασιφανή, αλλά θα τα αναλύσω εν συντομία. Όταν ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής της Barcelona ζήτησε να φύγει από το Anfield, αυτό έσκασε σαν «κεραυνός εν αιθρία» στα αποδυτήρια της Liverpool, κλονίζοντας την ψυχολογία των συμπαικτών του και όχι μόνο. Το ίδιο ακριβώς κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, έγινε και στο Κίεβο όταν ο φετινός σούπερ σταρ των «Reds», Mohamed Salah, αποχωρούσε τραυματίας στο 31΄της αναμέτρησης.
Αμέσως η Liverpool έχασε την ανάπτυξη της και η ψυχολογία των ποδοσφαιριστών της έπεσε κατακόρυφα, με πιο τρανά παραδείγματα τα δύο απρόσμενα λάθη του Karius. Ο Γερμανός τερματοφύλακας ήταν στην ίδια κατάσταση με τους περισσότερους του συμπαίκτες, δηλαδή ήταν πεσμένος ψυχολογικά και φανερά αγχωμένος, αφού έλειπε από το γήπεδο ο ηγέτης της ομάδας του και η ίδια αδυνατούσε να αναπτυχθεί σωστά.
Σε αυτό το σημείο θα ανοίξω μία μικρή παρένθεση για να τονίσω πως βρίσκω ελαφρυντικά, στον μόλις 24 ετών τερματοφύλακα, καθώς πρώτα είμαστε άνθρωποι και κατά δεύτερον θεωρώ πως ο Karius ήταν εκ των ευχάριστων εκπλήξεων της φετινής Liverpool, αφού είχε κάνει μια σειρά από εξαιρετικές εμφανίσεις, οι οποίες και σε μεγάλο βαθμό έφεραν την ομάδα του στον τελικό του Champions League.
Συνεχίζοντας από εκεί που έμεινα και πριν προλάβετε κάποιοι να πείτε πως ο αντίπαλος το Σάββατο ήταν η Real Madrid, να θυμίσω τα δύο πιο πρόσφατα παραδείγματα. Έγινε φανερό για την Liverpool πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Salah, όταν ο ίδιος αποχώρησε από τον πρώτο αγώνα με την Roma, καθώς το σκορ ήταν 5-0 και με το που βγήκε εκτός αγωνιστικού χώρου το παιχνίδι έληξε 5-2.
Το άλλο παράδειγμα το συναντάμε λίγες μέρες αργότερα από το πρώτο παιχνίδι με την Roma, όταν η ομάδα του αντιμετώπισε εκτός έδρας την West Brom. O Αιγύπτιος άσος βγήκε ως αλλαγή από το παιχνίδι στο 80΄και ενώ το σκορ ήταν 2-0, όμως η έξοδος του από τον αγωνιστικό χώρο σήμαινε το τέλος του αγώνα για τους «Reds» μιας και οι αντίπαλοι τους πήρανε πολύ χώρο στο γήπεδο και κατάφεραν τελικά να φέρουν το ματς στα ίσα.
Καταλήγω πως η Liverpool που είδαμε φέτος, ναι μεν είναι μια πολύ βελτιωμένη ομάδα που με κάποιες προσθήκες (αρχής γενομένης από τον Fabinho), θα μπορεί να ονειρεύεται ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες ,όμως παρόλα αυτά δεν νοείται μια ομάδα τέτοιου βεληνεκούς να εξαρτάται τ από έναν και μόνο ποδοσφαιριστή, όποιος και αν είναι αυτός. Θεωρώ πως το μεγάλο στοίχημα του Klopp για την νέα σεζόν είναι να φτιάξει μία ομάδα που θα έχει ευχέρεια στον πάγκο της και που ο ένας ποδοσφαιριστής να παίζει για τον άλλον και όχι όλοι να εξαρτώνται από τον ποιοτικότερο που θα βρίσκεται κάθε φορά στο «κόκκινο ρόστερ».
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Νικολάου
