Αν ψάχνεις ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον, που βασιλεύει η ανεκτικότητα και η ισότητα, η Ντάλγουιτς Χάμλετ είναι εδώ για σένα.
Το non-league ποδόσφαιρο δεν είναι νέα ανακάλυψη για το ευρύ κοινό. Πάει αρκετός καιρός απ’ όταν ακόμη κι εμείς, εκτός Αγγλίας, ξεκινήσαμε για ακούμε για την αγνότητα της εμπειρίας ενός αγώνα στα χαμηλά, με φθηνά εισιτήρια, όμορφη ατμόσφαιρα κι αίσθηση μιας ζωντανής κοινότητας, όπου πραγματικά νιώθεις μέλος της κι όχι πελάτης της. Βέβαια, οι ιστορίες φιλάθλων που απογοητευμένοι από τα μεγάλα σαλόνια αλλάζουν την ζωή τους στα… αλώνια της μικρής ομάδας της γειτονιάς παραμένουν μεμονωμένες, η ζωή στην πυραμίδα παραμένει εξαιρετικά δύσκολη, όσο περισσότερο κατεβαίνει κάποιος, με κάποιες εξαιρέσεις.
Παρότι εκπροσωπεί το Λονδίνο, μία από τις σημαντικότερες πόλεις του δυτικού κόσμου, η Ντάλγουιτς Χάμλετ είναι, εξ ορισμού ομάδα του χωριού (hamlet=χωριουδάκι), έχει όμως ταυτόχρονα κοσμοπολίτικη, προοδευτική νοοτροπία. Με έδρα ανάμεσα στις περιοχές Ντάλγουιτς Βίλατζ και Πέκαμ του Νότιου Λονδίνου, η 127χρονη (!) Χάμλετ κάνει πολλά πράγματα διαφορετικά και καλύτερα από τους υπολοίπους.
Όταν το 2009 ανέλαβε καθήκοντα ο μέχρι πρόσφατα προπονητής της ομάδας, Γκάβιν Ρόουζ, τα πράγματα δε διέφεραν από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στα κυβικά της Ντάλγουιτς. Αγωνιζόταν στην όγδοη κατηγορία της Αγγλίας, δεν είχε ανέβει ποτέ πέραν από την έβδομη και οι αγώνες της δύσκολα μάζευαν περισσότερα από 200 άτομα. Όταν δε η ομάδα έχασε την ιδιοκτησία του γηπέδου της, απελπισμένη για χρήματα, το 2014, κάτι περίεργο ξεκίνησε να συμβαίνει. Κόσμος ξεκίνησε να μαζεύεται στις κερκίδες, νέοι από διαφορετικά υπόβαθρα, σε μιας μορφής gentrification της έδρας της, Τσάμπιον Χολ. Από 200 εισιτήρια, σύντομα οι προσελεύσεις έφτασαν τις 700.
Λίγο καιρό μετά, η χωρητικότητα του γηπέδου των 3.000 θέσεων πιεζόταν και τα sold out παιχνίδια δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Μαζί με τα νούμερα, άρχισαν να αλλάζουν κι οι παραδόσεις. Ένας οπαδός περιέγραψε την ατμόσφαιρα στην Ντάλγουιτς ως «ένταση τύπου μπύρες-στον-αέρα, χωρίς όμως τα τοξικά σκ@τ@ που έρχονται μαζί». Το νέο κύμα οπαδών, που οι λίγοι παλαιότεροι αποκαλούσαν «nouveaux», εισήγαγε νέες πολιτικές για τις εξέδρες του γηπέδου. Σύντομα, συμπεριφορές ρατσιστικές, ομοφοβικές και μισογυνικές δεν ήταν απλά μη ευπρόσδεκτες, αλλά ανοιχτά καταδικαστέες σε πανό και συνθήματα.
Το νέο κύμα οπαδών της Ντάλγουιτς Χάμλετ θα είχε την ατυχία, αλλά κι αργότερα την τύχη, να ζήσει τις πιο έντονες στιγμές στην ιστορία του συλλόγου. Η ιστορία με την εταιρεία που εξαγόρασε το γήπεδο θα αποδεικνυόταν πολύ πιο επικίνδυνη απ’ ότι φανταζόταν ο τότε πρόεδρος της ομάδας, Νικ ΜακΚόρμακ. Οι φιλοδοξίες της Meadow Residential ήταν να το κάνει κατοικίες και να χτίσει ένα καινούργιο για την ομάδα, κοντά στο παλιό. Ενάντια σε αυτά τα πλάνα, ήταν το συμβούλιο του Σάουθγορκ, της περιφέρειας του Λονδίνου όπου άνηκε η Ντάλγουιτς. Στη μέση αυτής της αντιπαράθεσης ήταν ο ίδιος ο σύλλογος, που παρά την δημοτικότητα που είχε ξεκινήσει να απολαμβάνει, τα οικονομικά του ήταν σε ιδιαίτερα άσχημη κατάσταση.
Η ιστορία τράβηξε αρκετά χρόνια, κατά τα οποία πρακτικά χρηματοδότης του ήταν η Meadow. Όταν αποφάσισε να σταματήσει τη ροή και να πάρει πιο θερμά τα πλάνα της, τα πράγματα έγιναν πιο περίπλοκα, με αρκετές μάχες νομικού, αλλά και πολιτικού χαρακτήρα μεταξύ των δύο στρατοπέδων. Στο χειρότερο σημείο, η Ντάλγουιτς έχασε για λίγο και τα… δικαιώματά του ονόματός της, κι ακόμη αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το γήπεδό της, και να φιλοξενηθεί από την γειτόνισσα Τούτινγκ εντ Μίτσαμ!
Ήταν η χρονιά 2017/18, η πέμπτη σερί της Χάμλετ στην Ίσθμιαν Πρέμιερ, την έβδομη κατηγορία. Σε όλες τις προηγούμενες τέσσερις περιπτώσεις, η ομάδα έφτασε πολύ κοντά σε μια ιστορική άνοδο (6η, 4η, 5η και 3η θέση αντίστοιχα), όμως όλες τις φορές το εμπόδιο των πλέι-οφ αποδείχθηκε πολύ μεγάλο. Παρά τις φήμες πως η ομάδα θα χρεοκοπούσε μέχρι τα Χριστούγεννα, η Ντάλγουιτς άντεξε. Όχι μόνο άντεξε, αλλά μάζεψε 95 πόντους, έχοντας κάνει την καλύτερη χρονιά της από τις πέντε στο πρωτάθλημα!
Η απευθείας άνοδος όμως παρέμεινε όνειρο, όταν στην προτελευταία αγωνιστική η νίκη της πρωτοπόρου Μπιλερικάι της έδωσε το πρωτάθλημα. Η Χάμλετ έπρεπε να προσπαθήσει ξανά μέσω των πλέι-οφ, αυτή τη φορά μακρυά από το γήπεδό της. Στον τρίτο της σερί τελικό, κόντρα στην Χέντον, τα πράγματα ξεκίνησαν άσχημα και στο ημίχρονο το σκορ ήταν 0-1. Η προσωρινή έδρα της Χάμλετ την βοήθησε σε αυτό το ιδιότυπο λονδρέζικο ντέρμπι, ισοφάρισε στο δεύτερο ημίχρονο και ο αγώνας έφτασε αισίως στα πέναλτι.
Ο Ντίπο Ακινιέμι σκόραρε το τελευταίο, δικό του πέναλτι, δίνοντας το πράσινο φως στο μεγαλύτερο κομμάτι των 3.321 οπαδών στην κερκίδα για να κάνουν μία έφοδο γεμάτη συναισθήματα στον αγωνιστικό χώρο. Η «άστεγη» Ντάλγουιτς Χάμλετ, ήταν για πρώτη φορά στην ιστορία της στην έκτη κατηγορία της Αγγλίας. Μερικές επαρχιακές γειτονιές του Νότιου Λονδίνου έζησαν έντονους πανηγυρισμούς για όλο το βράδυ. Όμως, όπως ισχύει σε κάθε μεγάλη γιορτή, υπάρχει και η επόμενη ημέρα.
Η παραμονή μακρυά από το Τσάμπιον Χολ κράτησε μερικούς μήνες ακόμη. Αναπόφευκτα η προσέλευση του κόσμου σε ξένο γήπεδο έπεσε με τον καιρό, όμως τον Οκτώβριο του 2018, επιτεύχθηκε ο στόχος της επιστροφής στο γήπεδο, σε μία νίκη του Δήμου του Σάουθγορκ, αλλά και της νέας δημάρχου, Κάθριν Ρόουζ, που είναι ενεργή οπαδός της Χάμλετ. Μέσα στα χρόνια, ενεπλάκησαν προσωπικότητες όπως ο Ρίο Φέρντιναντ, παιδικός φίλος του προπονητή Γκάβιν Ρόουζ, όσο κι ο Γκάρι Λίνεκερ, που δημόσια εξέφρασε τα συναισθήματά του για το trademark του ονόματος.
Φυσικά τα προβλήματα που πέρασε η Ντάλγουιτς Χάμλετ δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση αλλά ένα φαινόμενο που παρατηρείται όλο και περισσότερο, όπου τα κέρδη, βραχυπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα, σκοτώνουν οτιδήποτε στον διάβα τους, είτε αυτό είναι η κοινότητα, η παράδοση ή και η ιστορία ομάδων όπως η σημερινή μας πρωταγωνίστρια.
Όπως είχε δηλώσει κάποια στιγμή η Κάθριν Ρόουζ, αναφορικά με όσα πέρασε ο σύλλογός της: «Ομάδες όπως η Ντάλγουιτς Χάμλετ είναι η ιστορία τους, που κάθε βδομάδα γίνεται όλο και πλουσιότερη, μέσα από παίκτες που έρχονται και φεύγουν, μέσα από τους οπαδούς που παραμένουν ό,τι κι αν γίνει, μέσα από τα αποτελέσματα που δεν αλλάζουν, σε μια θάλασσα απογοήτευσης που είναι συνήθως το ποδόσφαιρο σε αυτά τα επίπεδα, με μερικές πολύτιμες στιγμές χαράς εδώ κι εκεί που μένουν χαραγμένες για πάντα. Ομάδες σαν την Ντάλγουιτς είναι επίσης κι όλα όσα δεν αλλάζουν, ή έστω δε πρέπει ν’ αλλάξουν, το όνομα, τα χρώματα, το σήμα με ένα μότο στα αγγλικά ή τα λατινικά. Μόνο από μεγάλη απόσταση, μπορούν όλα αυτά να παρεξηγηθούν για κάτι που εμπορεύεται».
Οι φίλοι της Χάμλετ είναι πραγματικά το δυνατό της κομμάτι, το μέσο που μπορεί να προσεγγίσει ακόμη περισσότερο κόσμο. Δεν πρόκειται απλά για χίπστερ άτομα που αποφάσισαν να ακολουθήσουν μία ομάδα χαμηλών κατηγοριών που φοράει ροζ και μπλε για να ξεχωρίσει – υπάρχει ισχυρή κοινωνική δράση από πίσω. Μόλις πρόσφατα, για τον αγώνα της στην Boxing Day, η κοινότητα του συλλόγου κάλεσε τον κόσμο να μην έρθει στο γήπεδο φορώντας την εντός έδρας (home) εμφάνιση, προς υποστήριξη του οργανισμού Shelter σχετικά με τους ανθρώπους που μένουν άστεγοι κάθε ημέρα (ένα πρόβλημα αρκετά σύνηθες στο νότιο Λονδίνο).
Από το 2015 και για πάνω από έναν χρόνο, φίλαθλοι μάζευαν αντικείμενα πρώτης ανάγκης και τα παρέδιδαν σε καταυλισμούς προσφύγων στην βόρεια Γαλλία (Dulwich2Dunkirk), που κυρίως προσπαθούσαν να περάσουν τη θάλασσα της Μάγχης και να φτάσουν στην Βρετανία. Το 2016, διοργανώθηκε φιλικό με ομάδα Ασσύριων για να μαζευτούν χρήματα για δράσεις της κοινότητας υπέρ των προσφύγων. Συνεργάστηκαν με ντόπιες φιλανθρωπίες, όπως το «Bike Project», όπου έπαιρναν μεταχειρισμένα κι αχρείαστα ποδήλατα, τα οποία αφού επισκεύαζαν, τα μοίραζαν σε πρόσφυγες ώστε να μην χρειάζεται να πληρώνουν για μεταφορά στην πόλη.
Οι αντι-ομοφοβικές πεποιθήσεις του συλλόγου είναι επίσης ξεκάθαρες. Το έμβλημα της Χάμλετ ντύνεται αρκετά συχνά στα χρώματα του ουράνιου τόξου, αλλά δεν μένει εκεί, όπως συμβαίνει στις μεγάλες ομάδες κάθε Ιούνιο. Αντίστοιχες σημαίες κάνουν την εμφάνισή τους στις κερκίδες των φίλων της και σε διάφορα στοιχεία μέσα στο γήπεδο, όπως αυτοκόλλητα με απαγορευτικό σε ομοφοβικά συνθήματα, υπενθυμίζουν σε τυχόν ανυποψίαστους ποια είναι τα στάνταρ στο Τσάμπιον Χολ. Στο παρελθόν μάλιστα η Ντάλγουιτς αγωνίστηκε ενάντια στην Στόουνγουολ, την πρώτη ΛΟΑΤΚΙ ομάδα στην Αγγλία!
Μια άλλη καμπάνια, στην οποία έχει πάρει μέρος η Χάμλετ, αφορά την «φτώχεια περιόδου», την οικονομική αδυναμία αρκετών γυναικών να αγοράσουν προϊόντα περιόδου (ή ακόμη και την περίπτωση να συμβεί σε κάποια ξαφνικά την ώρα του αγώνα), κι έτσι ξεκίνησε να τα διαθέτει στους αγώνες της, χωρίς κάποια χρέωση φυσικά. Στο κομμάτι της ευαισθητοποίησης για τη θέση των γυναικών στο ποδόσφαιρο, τον Δεκέμβριο του 2022 η Χάμλετ και η οργάνωση Her Game Too συνεργάστηκε με δύο φιλάθλους της πρώτης, με στόχο την υπεράσπιση των γυναικών στο ποδόσφαιρο κι ένα περιβάλλον όπου οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως καλοδεχούμενες και ισάξιες ανάμεσα στους πυρήνες φιλάθλων των ομάδων.
Μία βόλτα στο Twitter της κοινότητας της Hamlet σου δίνει την εντύπωση πως το ποδόσφαιρο είναι απλά μια άσχετη αφορμή, που βρήκαν πολλοί άνθρωποι για να βοηθήσουν άτομα με ανάγκη. Οι συλλογές τροφίμων είναι μόνιμη δράση και η δημιουργικότητα των αρμόδιων φτάνει μέχρι και τη διοργάνωση βραδιών stand-up comedy για τη χρηματοδότηση νέου εξοπλισμού σε τοπικό νοσοκομείο. Εκτός από βοηθητικές, οι δράσεις είναι και εκπαιδευτικές πάνω στις αξίες του συλλόγου, όπως εργαστήρια για παιδιά με αντιρατσιστικά θέματα.
Σε αντίθεση με άλλες ομάδες του Λονδίνου, όπως η Κλάπτον (We are the Clapton/Always Anti-fascist), οι φίλοι της Ντάλγουιτς τείνουν να μην ταυτίζονται ανοιχτά με πολιτικά αριστερές πεποιθήσεις. «Προσπαθούμε να κάνουμε τα σωστά πράγματα για την κοινωνία, προσπαθούμε να ενεργοποιήσουμε την κοινότητα γύρω μας, οπότε άμα αυτό είναι αριστερό ή χίπστερ, τότε αυτά είναι καλά πράγματα για να συνδέεται μαζί τους ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος». Μία βόλτα βέβαια στο ανοιχτό φόρουμ, όπου συχνάζουν οι φίλοι της Χάμλετ είναι αρκετή για να δούμε πως ανάμεσα στο κοινό υπάρχουν πολιτικές ανησυχίες γύρω από ιδεολογίες όπως ο μαρξισμός ή ο αναρχισμός.
Η αλληλεγγύη των οπαδών είναι κι εσωτερική. Τον Δεκέμβριο του 2019, απεβίωσε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία μόλις 53 ετών ο Μίσι Μόραθ, ένας τύπος που απολάμβανε τον τίτλο του «πιο αφοσιωμένου οπαδού της Ντάλγουιτς», μία ομάδα που ακολουθούσε με τον μεγάλο του αδερφό από παιδί, μεγαλώνοντας άρχισε να εμπλέκεται με την ίδια πιο ενεργά και «λάτρεψε ότι η Ντάλγουιτς έγινε ομάδα της κοινότητας, με όλη τη δουλειά που έγινε κατά του ρατσισμού και της ομοφοβίας», όντας κι ομοφυλόφιλος ο ίδιος. Έχοντας παλέψει με χρόνια προβλήματα ψυχικής υγείας κι αλκοολισμού στο παρελθόν, το φιλόξενο κι υποστηρηκτικό περιβάλλον που προσέφεραν οι εξέδρες του Τσάμπιον Χιλ ήταν πρώτα απ’ όλα η ψυχοθεραπεία του, μαζί με τέχνες όπως η ποίηση κι η φωτογραφία.
Ο θάνατός του έριξε σε θλίψη όχι μόνο την οικογένειά του, την βιολογική, αλλά και την θετή οικογένεια της Χάμλετ. Η τελετή της κηδείας του έλαβε χώρα στο γήπεδο του Τσάμπιον Χιλ και χάρη σε επιθυμία της οικογένειάς του (της βιολογικής αυτή τη φορά), η κηδεία ήταν ανοιχτή στο κοινό, με μοναδικό κανόνα, ύστερα από επιθυμία του εκλιπόντα, πως απαγορεύονται τα μαύρα ρούχα, με ισχυρή ενθάρρυνση για εμφανίσεις της Ντάλγουιτς Χάμλετ, ή κι ο οποιασδήποτε άλλης ομάδας. Αντί κατάθεσης λουλουδιών, η οικογένεια δεχόταν δωρέες από τους παρευρισκόμενους, που κατατέθηκαν έπειτα στο Βρετανικό Ίδρυμα Καρδιολογίας.
Πρέπει να είναι ένα πραγματικά πολύ όμορφο συναίσθημα να είσαι μέλος μίας τέτοιας κοινότητας. Όχι σαν κάτι που θα βιώσεις σαν τουρίστας που θα πάει μία φορά για να τιμήσει την προσπάθεια και να «παρατηρήσει» τις αξιοζήλευτες συμπεριφορές των ντόπιων, αλλά σαν ένα μόνιμο μέλος, όπου η Ντάλγουιτς Χάμλετ είναι το μέρος που μπορείς να είσαι πραγματικά ο εαυτός του, μαζί με άλλους ανθρώπους που συνδέονται μεταξύ τους πρώτα και κύρια από το ανοιχτό μυαλό και την ανεκτικότητά τους. Πραγματικά, οι μόνοι που δε πρέπει να γίνονται ανεκτοί στην Χάμλετ, είναι αυτοί που δεν είναι ανεκτικοί προς το διαφορετικό από μόνοι τους.
Σίγουρα το μικρό μέγεθος, ποδοσφαιρικά, της Χάμλετ παίζει κι αυτό τον ρόλο του. Όσο καλοπροαίρετος κι αν θέλει να είναι ένας ιδιοκτήτης ή παράγοντας, είναι πρακτικά αδύνατον να υπάρξει ένας τέτοιος σύλλογος στην Πρέμιερ Λιγκ ή ακόμα και στην Φούτμπολ Λιγκ. Οι φιλοδοξίες βέβαια υπάρχουν, και η Φόρεστ Γκριν Ρόβερς δείχνει τον δρόμο, όσον αφορά οτιδήποτε πέφτει κάτω από την ταμπέλα της καινοτομίας στο πως κάνει τα πράγματα ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος.
Προς το παρόν, εκτός από το «κήρυγμα» του προοδευτικού και συμπεριληπτικού τους ευαγγελίου, οι φίλοι της Χάμλετ αρκούνται με το να περνάνε καλά, πραγματικά καλά. Σε καμία περίπτωση σε έναν αγώνα Πρέμιερ Λιγκ δεν θα μπορούσαν να σταθούν πίσω από τα δοκάρια στον αντίπαλο τερματοφύλακα και να του… απαγγέλουν παλιές του αναρτήσεις στο Facebook (δεν μπορώ να σκεφτώ πιο αποτελεσματική απόσπαση προσοχής).
Άμα ήταν σε μία Πρέμιερ Λιγκ, τότε πως θα έμοιαζαν με την Τοσκάνη; Κάποτε στα 80s όταν ο σύλλογος ήθελε να χτίσει νέο γήπεδο, κάποιος είχε γράψει ένα γράμμα παραπόνων στις δημόσιες αρχές, πως ένα γήπεδο θα έκοβε την θέα από τα δέντρα πίσω του, τα οποία του δίνουν την εντύπωση πως είναι στην Τοσκάνη. Οι φίλοι της Χάμλετ τραγουδούν έκτοτε πως μοιάζουν με τη διάσημη ιταλική επαρχία. Όπως μπορεί να δει κανείς εδώ, αυτό είναι μόνο ένα από τα αρκετά ευφάνταστα, και κωμικά μερικές φορές, συνθήματα που υπάρχουν στο ρεπερτόριο των (νοτιο)Λονδρέζων.
Υπάρχουν φαίνεται πολλοί και διάφοροι λόγοι για να αποδοθεί στην Ντάλγουιτς Χάμλετ ο τίτλος της «υπερηφάνειας του Νότιου Λονδίνου», οπότε λέμε να κλείσουμε με το ομώνυμο σύνθημα:
We’ re the pride of South London,
South London’s number one,
You know it’s true,
We’ re pink and blue,
Oh oooooooooh, (moin! moin!)
Oh oooooooooh, (moin! moin!)
Yeaaaaaaaaah,
Yeaaaaaaaaah
