Την πρωτοχρονιά του 2021 έγινε γνωστό πως ο Jimmy Greaves θα λάμβανε τον τίτλο του MBE, ως μέλος της εθνικής Αγγλίας του 1966 και για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο. Η αναγνώριση για τα επιτεύγματα του ήρθε στα 80 του, όταν ο περισσότερος κόσμος τον είχε πλέον ξεχάσει. Πώς γίνεται όμως ο πάλαι κορυφαίος σκόρερ της Ευρώπης να έχει γίνει απλώς άλλο ένα όνομα σε μία λίστα;
Η αλήθεια είναι πως ο Greaves έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας του σε μία περίοδο που το αγγλικό ποδόσφαιρο είχε αρχίσει να βγάζει κάποιες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του. Ο Bill Shankly «διαδέχθηκε» στους πάγκους τον Matt Busby, οι Bobby Moore και τα αδέρφια Charlton ηγούνταν των ομάδων τους και το ποδόσφαιρο «επέστρεψε» σπίτι του, με τα «Τρία Λιοντάρια» να κατακτούν το Παγκόσμιο Κύπελλο του ’66.
Η φωτογραφία του Moore πάνω στους ώμους των συμπαικτών του είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, όμως δύσκολα θα μπορέσει να διακρίνει κάποιος ένας από τους καλύτερους, ή ίσως τον καλύτερο, επιθετικούς της κορυφαίας κατηγορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου εκείνη την περίοδο. Η σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας του ήταν και η μεγαλύτερη απογοήτευση για τον ίδιο, καθώς η απόφαση του Alf Ramsey τον κράτησε στον πάγκο, την ώρα που ο αντικαταστάτης του στον αγωνιστικό χώρο, Geoff Hurst, «έσβησε» με τρία γκολ του και την τελευταία ανάμνηση του Greaves στο γήπεδο.
«Χοροπηδούσα στο γήπεδο με όλους, αλλά σε αυτή την στιγμή χαράς και επιτυχίας, βαθιά μέσα μου ένιωσα λύπη», είχε δηλώσει ο Greaves. Σα να μην έφτανε αυτό, επειδή δεν αγωνίστηκε στον μεγάλο τελικό δεν μπόρεσε καν να πάρει το μετάλλιο του πρωταθλητή. Σχεδόν 50 χρόνια μετά η καμπάνια της FA προς την FIFA, ώστε όλα τα μέλη της πρωταθλήτριας ομάδας να πάρουν τα μετάλλια τους καρποφόρησε, με τον Greaves και τους συμπαίκτες να παίρνουν τα μετάλλια δια χειρός του πρωθυπουργού, Gordon Brown.
«Ο Sir Alf θα ήταν περήφανος, γιατί θα έπαιρνε και εκείνος ένα μετάλλιο, εάν ζούσε ίσως τα παίρναμε και λίγο νωρίτερα», είχε δηλώσει το 2009. Ωστόσο η «κατάρα» των μεταλλίων αυτής της ομάδας «χτύπησε» και τον Greaves, ο οποίος το πούλησε το 2014 για 44.000 λίρες. Το ίδιο είχαν κάνει και οι Stiles, , Banks, Cohen, Wilson, Peters, Hurst, Moore (μετά τον θάνατο του) και Ball.
Από εκείνη την ομάδα, μονάχα ο Sir Bobby Charlton, ο Roger Hunt και ο Jack Charlton, που απεβίωσε πριν από λίγους μήνες, είχαν ακόμα τα μετάλλια τους. Όσο γλυκιά και να ήταν η αίσθηση του να αποκτά αυτό το μετάλλιο, ο Greaves ήθελε, όπως και αρκετοί συμπαίκτες του τότε, να αφήσουν κάτι στην οικογένεια τους. Άλλωστε όσο μεγάλες και να ήταν οι επιτυχίες του Greaves, μονάχα εύκολη δεν ήταν η ζωή του. Ο θάνατος του γιου του, Jimmy Jr, ήταν ένας από τους λόγους που κορυφώθηκε το πρόβλημα αλκοολισμού του. Υπήρχαν εποχές που όπως είχε παραδεχθεί, έπινε 20 ποτήρια μπύρα την ημέρα και μπορούσε να πιει ένα μπουκάλι βότκα το απόγευμα, ενώ πολλές φορές οδηγούσε και μεθυσμένος.
Τον Ιανουάριο του 1971, πριν από έναν αγώνα μεταξύ West Ham και Blackpool για το FA Cup, η ομάδα του Greaves ταξίδευσε στο Μπλάκπουλ, όταν έφτασαν εκεί ενημερώθηκαν πως ο αγώνας δύσκολα θα γινόταν, εξαιτίας του παγωμένου αγωνιστικού χώρου, αλλά και του ψύχους που θα είχε το βράδυ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Greaves, μαζί με τους Moore, Dear και Best να βρεθουν σε μία παμπ στην πόλη, την οποία είχε ο πρώην μποξέρ, Brian London. Εκεί ο Greaves ήπιε 12 μπύρες και επέστρεψε στο ξενοδοχείο της ομάδας στις 01:45, όμως για κακή του τύχη ο αγώνας έγινε κανονικά την επόμενη μέρα. Τελικά η West Ham ηττήθηκε με 4-0, όμως ο Άγγλος επιθετικός είπε ότι δεν έφταιγε το ποτό και το ξενύχτι για την ήττα, αλλά το γεγονός πως η ομάδα δεν ήταν αρκετά καλή.
Αυτό παραλίγο να διαλύσει τον γάμο του, επέλεξε να αφήσει τις Chelsea, Tottenham, West Ham και το κορυφαίο επίπεδο του αγγλικού ποδοσφαίρου και να παίξει στις χαμηλότερες κατηγορίες, ώστε να μπορεί να πίνει με μεγαλύτερη άνεση. Όσο ήταν στην West Ham, συνήθιζε να φεύγει από την προπόνηση της ομάδας και να πηγαίνει απευθείας σε μία παμπ στο Ρόμφορντ, όπου και έπινε μέχρι να κλείσει. Όταν αγωνιζόταν στην Chelmsford υπέφερε ακόμα από το ποτό και το τρομώδες παραλήρημα που τον έπιανε, έτσι επέλεξε να ζητήσει βοήθεια από τους «Ανώνυμους Αλκοολικούς». Το βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη το 2015 τον άφησε καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι, ενώ δεν μπορούσε καν να μιλήσει. Ακόμα και σε χρονιές που ο «Greavsie» έπινε σταθερά, έκανε πλάκα στις χαμηλότερες κατηγορίες και πετύχαινε πάνω από 20 γκολ.
Ήταν τέτοια η φύση του και το ταλέντο του, αυτό άλλωστε μαρτυρούν τα 132 γκολ με την Chelsea και τα άλλα 266 με την Tottenham. Τέταρτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Αγγλίας (44), πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Tottenham (266), κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του κορυφαίου επιπέδου του αγγλικού ποδοσφαίρου (357) και μέλος του Hall of Fame του αγγλικού ποδοσφαίρου. Όμως ποτέ το όνομα του δεν έφτασε στο ίδιο επίπεδο του Moore, των Charlton ή άλλων παικτών εκείνης της ομάδας.
Ο τίτλος του MBE ίσως να μοιάζει λίγος για κάποιον που ήταν κάποτε ο πρώτος σκόρερ όλων των κορυφαίων πρωταθλημάτων στην Ευρώπη με 357, χρειάστηκε να περάσουν περίπου 50 χρόνια, μέχρι να περάσουν αυτή την επίδοση οι Lionel Messi και Cristiano Ronaldo. Το ποτό και οι δαίμονες του τον έκαναν να «αποσυρθεί» από το κορυφαίο επίπεδο στα 31, όμως τίποτα δεν μπορούσε να κρύψει το γεγονός πως ο Greaves ήταν ο καλύτερος Άγγλος επιθετικός εκείνης της περιόδου, για όσο ήθελε ο ίδιος τουλάχιστον.
