Έτος 2020. Η χρονιά πήγε κάπως έτσι. Χειμώνας, καραντίνα, καλοκαίρι, καραντίνα. Και αναμένεται και το 2021 να αποτελέσει «σίκουελ», αν δεν υπάρξει κάποια δραστική αλλαγή. Είτε από φαρμακευτικής πλευράς, είτε από μια αιφνίδια εξασθένιση του ιού. Οι ζωές μας αυτό το έτος έχουν κάνει «στροφή 180 μοιρών». Απλά σκεφτείτε τα σχέδια που καταστρώνατε πέρυσι για φέτος και σκεφτείτε τα σχέδια που κάνετε φέτος για την νέα χρονιά. Σκουπίστε τώρα το δάκρυ που μόλις κύλησε από το πρόσωπο σας, και σας υπόσχομαι ότι στο τέλος αυτό του κειμένου θα έχετε ένα τελείως διαφορετικό «mood».
Societa Sportiva Calcio Napoli. Τι να πει κανείς για αυτόν τον «γίγαντα» του ιταλικού ποδοσφαίρου; Μια ομάδα που έχει ζήσει τα πάντα. Κυριολεκτικά. Ιδρύθηκε το 1926 και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ήταν μια απλή, μικρομεσαία και αφανής ομάδα του ιταλικού ποδοσφαίρου. Μοναδική έκλαμψη; Η κατάκτηση του Coppa Italia το 1962 σε μια χρονιά μάλιστα που μαζί με το κύπελλο πανηγύριζε και την άνοδο στην πρώτη κατηγορία της Ιταλίας. Την επόμενη χρονιά γύρισε και πάλι στην Serie B, για να ανέβει δυο χρόνια αργότερα. Τότε ήταν και το πρώτο «μπαμ». Η Napoli με στόχο να μην επιστρέψει ποτέ ξανά στην δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας, είχε ξεκινήσει να φέρνει μερικούς από τους καλύτερους παίκτες που αγωνίζονταν εκείνη την εποχή στην Serie A. Ο γεννημένος στην Νάπολη Antonio Juliano ήταν από τους «στρατιώτες» των «Παρτενοπέι», ενώ ακολούθησαν με χρονολογική σειρά οι Jose Altafini και Dino Zoff. H Napoli απέτασσε από πάνω της την ταμπέλα της μικρομεσαίας ομάδας και σταδιακά εισερχόταν στην ελίτ του ιταλικού ποδοσφαίρου. Οι «επενδύσεις» που έλαβαν χώρα στο San Paolo είχαν αντίκρισμα με δύο τρίτες θέσεις, ενώ το 1975 η ομάδα έφτασε μια ανάσα πριν την κατάκτηση του «Scudetto», μένοντας δυο πόντους πίσω από την Juventus.
Ταυτόχρονα μαζί με την ομάδα, συνέχιζε να χτίζεται και μια φανατική βάση οπαδών. Το San Paolo σύντομα θα γέμιζε ασφυκτικά σε κάθε αγωνιστική. Ο κόσμος αγκάλιασε τόσο πολύ την ομάδα της πόλης, που πολλές φορές οι θεατές ήταν παραπάνω από την χωρητικότητα του γηπέδου. Παράδειγμα αποτελούν οι, σχεδόν, 91.000 θεατές που είχαν προσέλθει στο ντέρμπι τίτλου με την Juventus το 1974. Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε η γαλούχηση γενεών, υπό τους ήχους και τα ερεθίσματα του συλλόγου. Το «O surdato nnammurato» ξεκίνησε να ακούγεται σε κάθε σπίτι , ενώ μέχρι και σήμερα δεν είναι λίγοι αυτοί που δακρύζουν στο άκουσμα του. Μια ομάδα σαν την Napoli δεν θα μπορούσε να έχει τίποτα άλλο πέρα από έναν ύμνο με βαθιά ιστορία, που στο άκουσμα του «σφίγγεται» η καρδούλα σου. Ειδικά στο «Oje vita, oje vita mia» είναι μια κραυγή λύτρωσης που είναι αφιερωμένη αποκλειστικά για τον αδικοχαμένο στρατιώτη του πολέμου, που πραγματεύεται το απίθανο άσμα του Aniello Califano. Το πρώτο λιθαράκι για την εξέλιξη αυτού το νεόδμητου έρωτα ανάμεσα σε σύλλογο και οπαδούς είχε μπει.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=QdSUUs5g71E[/embedyt]
Και ο έρωτας συνέχιζε να μεγαλώνει. Η Napoli συνεχώς διεκδικούσε τον τίτλο, έκανε καλές πορείες στην Ευρώπη, ενώ είχε φτάσει και στην κατάκτηση του –τότε σημαντικού- Αγγλο-Ιταλικού Κυπέλλου. Όμως κάτι έλειπε. Και δεν ήταν άλλο από το “scudetto”. Και αυτό για να ερχόταν χρειαζόταν τον απόλυτο super-star που θα έπαιρνε την ομάδα από το χέρι και θα την οδηγούσε στους τίτλους και τις πολυπόθητες επιτυχίες. Το όνομα αυτού; Diego Armando Maradona. Ο Αργεντίνος ήταν ένα εν ζωή λαϊκό προσκύνημα για τους Ναπολιτάνους. Σε κάθε γήπεδο σε όλη την επικράτεια της Ιταλίας, οι οπαδοί συνωστίζονταν για να δουν τον Αργεντίνο να κάνει τα μαγικά του. Πέρα από τις στιγμές μαγείας που χάρισε στους οπαδούς της Napoli, ο Dieguito ένας από αυτούς. Ένας από αυτούς που δεν κοίταζαν μόνο την ακριβή ζωή και την ιταλική dolce vita, αλλά βοηθούσαν την κοινωνία της Νάπολης και τους πολίτες που το είχαν ανάγκη. Πολλοί ήταν αυτοί που ακολούθησαν το παράδειγμα του Maradona, με την ομάδα να γίνεται ένα με τους οπαδούς της και από εκείνη την εποχή θεωρείται ότι η Napoli είναι οι οπαδοί της. Κάτι που δύσκολα διαψεύδεται, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην μετά-Maradona εποχή, η Napoli μετά από πρωτάθλημα, κύπελλο και την κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA, αν και παρήκμασε, δεν εγκαταλήφθηκε ποτέ.
Η ομάδα κατέπεσε, τα οικονομικά και διοικητικά προβλήματα δεν είχαν τέλος, και προκειμένου ο Aurelio De Laurentis να εξασφαλίσει ότι η μεγάλη αγάπη των Ναπολιτάνων θα έχει συνέχεια, κήρυξε τον σύλλογο σε πτώχευση. Το 2004 η Napoli έκανε το νέο της ξεκίνημα από την Serie C, την Τρίτη κατηγορία της χώρας. Ο κόσμος; Φυσικά συνέχιζε δίπλα στον σύλλογο και μάλιστα κάθε αγωνιστική ήταν και ένα ρεκόρ στην προσέλευση των θεατών. Το αποκορύφωμα; Οι 51.000 με αντίπαλο την Perugia. Μέχρι να ορθοποδήσει ο σύλλογος και να επιστρέψει στην κορυφαία κατηγορία έπρεπε να περάσουν τέσσερα χρόνια. Επέστρεψε στην κορυφαία κατηγορία το 2008, ενώ την ίδια χρονιά τέλειωσε και το δικό της «lockdown» από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με τον… Πανιώνιο να είναι αυτός που θα ένιωθε στο πετσί του τους 54.000 οπαδούς του San Paolo για να δουν τους Partenopei να αγωνίζονται για τον τρίτο γύρο του Ιντερτότο.
Και η Napoli συνέχισε να μεγαλώνει μέχρι και σήμερα, που θεωρείται η ομάδα με το τέταρτο μεγαλύτερο κοινό στην Ιταλία, με το μεγαλύτερο ποσοστό του fanbase να προέρχεται από την Νότια Ιταλία. Και η Napoli παρά το γεγονός ότι θεωρείται μια από τις top-earning ομάδες της Ιταλίας, δεν ξέχασε ποτέ τους οπαδούς της. Γιατί η Napoli είναι μια ομάδα διαφορετική από τις άλλες. Και το απέδειξε εκεί όπου ο κόσμος το είχε πιο πολύ ανάγκη από ποτέ. Με την έξαρση του κορονοϊού στην Ιταλία και τα χιλιάδες καθημερινά θύματα, η παραμονή στο σπίτι ήταν επιτακτική ανάγκη. Το lockdown που επιβλήθηκε στους πολίτες ήταν αρκετά καταπιεστικό, με αρκετούς να φτάνουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Με μια απλή κίνηση όμως, η Napoli κατάφερε να τους «αποσπάσει» με μια πολύ πολύ απλή ανακοίνωση. «Μένουμε σπίτι. Σήμερα όλοι η Κασόρια (δήμος της Νάπολης) βγαίνει στο μπαλκόνι και τραγουδάει». Και πράγματι χιλιάδες οπαδοί πήραν κρασί, έφτιαξαν την μακαρονάδα τους και ξεκίνησαν να τραγουδάνε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, το αγαπημένο σύνθημα της ομάδας. Με μπροστάρη ποιον; Τον Lorenzo Insigne. Και οι οπαδοί της Napoli αντέδρασαν στο κάλεσμα της ομάδας τους και μας χάρισαν ένα απίθανο σκηνικό και έκανε ακόμα και εμάς να αγαπήσουμε το σύνθημα αυτό.
Γι’ αυτόν τον λόγο σας καλώ, σε αυτήν την δεύτερη καραντίνα να γνωρίσουμε μαζί κάθε ρομαντική πτυχή του αγαπημένου μας αθλήματος. Πάρτε λίγο κρασί, καθίστε αναπαυτικά στην κουβέρτα σας, στον καναπέ σας, όπου σας κάνει κέφι και ξεκινήστε να τραγουδάτε μαζί μου:
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=JkxH2kmnH6Q[/embedyt]
«Un giorno all’improvviso
Mi innamorai di te
Il cuore mi batteva
Non chiedermi il perché
Di tempo ne è passato
Ma siamo ancora qua
Ed oggi come allora difendo la città
Alé alé alé, alé alé alé
Alé alé alé, alé alé alé»
Συντάκτης: Φάνης Αγριτέλλης
