«O Phil [Neville] έπαιξε μεγάλο ρόλο, όταν αναζητούσαμε σταθερότητα. Διέθετε σπουδαία πειθαρχία. Ήταν το στυλ του παίκτη στον οποίο μπορούσες να πεις: “Phil, θέλω να ανέβεις τρέχοντας αυτόν το λόφο, και όταν επιστρέψεις να κόψεις αυτό το δέντρο”. Σίγουρα θα σου αποκρινόταν: “Εντάξει αφεντικό, που είναι το αλυσοπρίονο;”».
Με αυτό τον τρόπο περιγράφει ο Sir Alex Ferguson στην αυτοβιογραφία του τον Phil Neville. Λόγια που θα μπορούσαν να ταιριάξουν άνετα στο προφίλ του Marouane Fellaini και να είχαν γραφτεί γι’ αυτόν.
Ο Βέλγος μέσος αποτελεί από χθές παρελθόν από την Manchester United, καθώς επέλεξε να αγωνιστεί σε άλλες, μακρινές πολιτείες. Μια επιλογή αμφιλεγόμενη αλλά σίγουρα οικονομικά συμφέρουσα για τον ίδιο, αφού θα συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στους πιο ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές του πλανήτη.
Έπειτα από πεντέμισι χρόνια και 177 παρουσίες του «ψηλού» με τον κόκκινο διάβολο στο στήθος, οι φίλοι της ομάδας έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα – όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς με μια απλή «βόλτα» στις οπαδικές σελίδες. Οι μισοί σταυρώνουν τον Βέλγο και πανηγυρίζουν που «επιτέλους έφυγε», ενώ οι άλλοι μισοί στέκονται ασπίδα προστασίας σε αυτόν. Γιατί όμως δέχεται τα πυρά των πρώτων;
O Marouane Fellaini αποκτήθηκε το 2013 από τον νεοφερμένο, τότε, David Moyes και ήταν η μοναδική (ουσιαστική) μεταγραφή της United για το καλοκαίρι. «Κίνηση πανικού» είπαν πολλοί, «ανούσια μεταγραφή» είπαν άλλοι. Γενικώς, ήταν μια μουδιασμένη καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδος που σηματοδοτούσε ένα δύσκολο νέο ξεκίνημα για την ομάδα. Οι φήμες, ήθελαν τον μέχρι πρότινος προπονητή της United, Sir Alex, να μεσολαβεί για να γίνει το deal.
Οι προσδοκίες δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλές αφού άπαντες ήξεραν τι αγόραζαν. «What you see is what you get», ένα πράγμα. Και όντως… O Fellaini ποτέ δεν χαρακτηριζόταν για τα τεχνικά του χαρακτηριστικά, για τα «κιλά» μπάλας που ξέρει ή για την ποδοσφαιρική του ευφυΐα. Ο Fellaini, όπως αποδείχθηκε σε αυτά τα πεντέμισι χρόνια, ήταν ένας απλός στρατιώτης.
Ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια του εκάστοτε τεχνικού της Manchester United, μια καλή λύση από τον πάγκο. Στην εποχή της ποδοσφαιρικής «καγκουριάς», του life style, των social media, του «βάλε με να παίξω γιατί είμαι ο τάδε» και άλλων… κακοήθη όγκων του σύγχρονου ποδοσφαίρου, υπάρχει και ο Fellaini. Ένας απλός στρατιώτης που δεν τον νοιάζει αν θα κάτσει πάγκο και που όταν μπει στο γήπεδο, θα κάνει κατά γράμμα ότι του πει ο προπονητής – κάτι το οποίο έκανε ουκ ολίγες φορές.
«Είχα ακούσει πολλά για αυτόν, αλλά από την πρώτη προπόνηση έκανε πάντα ότι του ζητούσα» είχε δηλώσει για τον Marouane o Louis Van Gaal, ενώ αντιστοίχως και ο ίδιος ο Fellaini είχε πει για τον Jose Mourinho, «Με εμπιστεύεται […] και προσπαθώ να του το ανταποδώσω στο γήπεδο. Δίνω τα πάντα για αυτόν».
Στη συλλογική μνήμη των οπαδών της Manchester United, ο Marouane Fellaini έχει συνδέσει το όνομα του με αρκετές και «τραυματικές» στιγμές. Το 2016 κόντρα στην παλιά του ομάδα, δίνει πέναλτι στον Gana μόλις δύο λεπτά μετά την είσοδο του στον αγωνιστικό χώρο και η Everton φεύγει από το Old Trafford με την ισοπαλία. Το 2015 αποβάλλεται για ένα απρόσεκτο πάτημα με τις τάπες πάνω στον McShane της Hull City, ενώ το 2017 ο διαιτητής εξαντλεί την αυστηρότητα του και τον αποβάλλει για μια ανεπαίσθητη επαφή με το κεφάλι στον Aguero. Αδίκως ωστόσο, χρεώνουν στον Fellaini το «plan b» του Jose Mourinho. Δηλαδή, όποτε η ομάδα βρίσκεται πίσω στο σκορ, βάλε τον πιο ψηλό παίκτη στο γήπεδο και σημαδέψτε τον με μπαλιές. Μια εφιαλτική προσέγγιση που χαράχτηκε στην μνήμη των «Κόκκινων Διαβόλων».
Όπως έγραψα και πριν, ο Fellaini ποτέ δεν διακρίθηκε για την τεχνική του κατάρτιση και ούτε ποτέ περηφανεύτηκε ότι έχει τέτοια. Ο Fellaini όμως είχε ένα απύθμενο πάθος. Και σαν κάθε παίκτης-στρατιώτης που βγάζει το πάθος του στο γήπεδο, συχνά ανταμειβόταν για αυτό. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα σημαντικότατα γκολ-«χρυσάφι» που πέτυχε ο Βέλγος σε κρίσιμα ματς, που ξελάσπωσαν την ομάδα του;
Το 2016 σκοράρει στον ημιτελικό του FA Cup κόντρα στην πρώην ομάδα του και βάζει το λιθαράκι του για την παρουσία της United στον τελικό της διοργάνωσης, ενώ την επόμενη σαιζόν σκοράρει και στον ημιτελικό του EFL Cup κόντρα στην Hull City. Το έργο επαναλαμβάνεται λίγους μήνες μετά και ο Marouane σκοράρει σε ακόμη ένα ημιτελικό – αυτή τη φορά απέναντι στην Celta Vigo για το Europa League. Ο Βέλγος σκοράρει σε τρεις ημιτελικούς και η United κατακτά και τα τρία τρόπαια.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο στα πλαίσια του EFL Cup, σκοράρει και ισοφαρίζει στο 90+5 απέναντι στην Derby για να στείλει την ομάδα του στη διαδικασία των πέναλτι, ενώ τον Νοέμβριο δίνει μια τεράστια -από βαθμολογικής άποψης- νίκη στην ομάδα του, με τέρμα στο τελευταίο λεπτό του αγώνα κόντρα στην ελβετική Young Boys.
Παραδόξως όμως, οι πλείστοι εστιάζουν στις κακές στιγμές ενός ποδοσφαιριστή που ποτέ δεν παραπονέθηκε για τον χρόνο συμμετοχής του και ουδέποτε δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα. Ένας ποδοσφαιριστής που ήταν για ένα μεγάλο διάστημα της παραμονής του στο Old Trafford αναπληρωματικός, αλλά σεβάστηκε στο έπακρο το «χέρι που τον τάιζε». Ένας επαγγελματίας που ήταν αυτό που ήταν: πιστός στρατιώτης.
Και ρωτώ. Ήταν ο Fellaini το μεγαλύτερο πρόβλημα της μετά-Ferguson εποχής της Manchester United; Άξιζε ο Fellaini όλο αυτό τον πόλεμο που δέχθηκε;
Το κοινό το Old Trafford αποχαιρετά τον «αφάνα», έναν cult ήρωα του οποίου το χτένισμα αντέγραψαν αρκετοί φίλοι της ομάδας φορώντας περούκες στα παιχνίδια της United. Οι «Κόκκινοι Διάβολοι» από αγωνιστικής πλευράς, αποχαιρετούν –ίσως σε λάθος χρονική στιγμή (Ιανουάριος)- μια καλή λύση από τον πάγκο που προσέδιδε βάθος στο ρόστερ, έναν παθιασμένο ποδοσφαιριστή.
