Δεν είναι και λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως απ’ όταν εισήχθη το στοίχημα στα «βάθη» του ποδοσφαίρου, πολλά άλλαξαν. Πολλοί, επίσης, εκτιμούν το γεγονός ότι από την Αγγλία γεννήθηκε ο «βασιλιάς των σπορ», δίνοντας πολλές φορές ένα ρομαντικό, αγνό στοιχείο στα ποδοσφαιρικά δρώμενα του Νησιού. Αν σας λέγαμε, όμως, ότι και το πρώτο «στημένο» παιχνίδι στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ήταν ένα μεγάλο αγγλικό ντέρμπι;
Στο ημερολόγιο, η ημέρα ήταν Παρασκευή, η δεύτερη ημέρα του Απριλίου, του 1915. Και μάλιστα, Μεγάλη Παρασκευή. Ο αγώνας ήταν επίσης σημαντικός, με τις Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να είναι αντιμέτωπες, με κάθε ομάδα να έχει διαφορετικούς στόχους. Η Λίβερπουλ, περίπου στη μέση της βαθμολογίας, δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο βαθμολογικό κίνητρο, παρά έπαιζε μονάχα για το λεγόμενο γόητρο. Από την άλλη, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε ανάγκη τους βαθμούς, καθώς κινδύνευε με υποβιβασμό εκείνη τη σεζόν.
Βέβαια, εκείνη την περίοδο το ποδόσφαιρο δεν ήταν η προτεραιότητα κανενός. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν «προ των πυλών», και άπαντες, όπως είναι λογικό, δεν είχαν το μυαλό τους εκεί. Κύρια προτεραιότητα όλων ήταν η εξοικονόμηση χρημάτων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες μέρες που θα έρχονταν. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους, φυσικά, συμπεριλαμβάνονταν και οι ποδοσφαιριστές των δυο ομάδων.
«Εγκέφαλος» του πρωτόγνωρου, για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα της εποχής, στησίματος του αγώνα, ήταν ο Τζάκι Σέλντον, αρχηγός της Λίβερπουλ και πρώην παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, οι παίκτες πριν τον αγώνα βρέθηκαν σε παμπ του Manchester, την «The Dog and Partridge», ώστε να αποφασίσουν το αποτέλεσμα. Στο κόλπο βρέθηκαν, επίσης, οι Σάντι Τέρνμπουλ , Άρθουρ Γουάλι και Ένοχ Γουέστ, από πλευράς Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ενώ από την ομάδα του Merseyside συμμετείχαν επίσης οι Μπομπ Πάρσελ, Τομ Μίλερ και Τόμας Φέρφουλ.
Οι παίκτες ήρθαν σε συνεννόηση, ώστε το παιχνίδι να λήξει με 2-0, υπέρ των «Κόκκινων Διαβόλων». Ένα αποτέλεσμα το οποίο, αγωνιστικά θα ωφελούσε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία θα έμενε στην πρώτη κατηγορία. Το όφελος των παικτών που συμμετείχαν, πέραν του αγωνιστικού για την ομάδα του Manchester, ήταν σαφώς και οικονομικό. Η απόδοση του στοιχήματος για το προαναφερθέν σκορ ήταν 7/1 ή 8/1 (8.00 ή 9.00, για τους πιο εξοικειωμένους με το στοίχημα). Οι παίκτες πόνταραν μεγάλα ποσά σε αυτό, με τους book εκείνης της εποχής να υποψιάζονται πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Το τελικό σκορ, 2-0, υπέρ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με δυο γκολ του Τζορτζ Άντερσον! Κατά τη διάρκεια του αγώνα, έχει σημειωθεί πως χάθηκε και πέναλτι, ενώ αναφορές εκείνης της εποχής λένε πως οι «άρχοντες του αγώνα», καθώς και οι φίλαθλοι, απορούσαν με τις αποφάσεις των παικτών, εντός του αγωνιστικού χώρου.
Βέβαια, οι παίκτες και των δυο ομάδων δεν πήγαν εύκολα «ταμείο» και δεν έλειψαν τα «ευτράπελα», καθώς ο Φρεντ Πάγκναμ της Λίβερπουλ είχε δοκάρι στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Ο σκόρερ, καθώς και ο… παραλίγο σκόρερ του αγώνα, είχαν αρνηθεί να συμμετάσχουν στο στήσιμο του, ενώ κατά τη διάρκεια των ερευνών της αγγλικής ομοσπονδίας, κατέθεσαν κατά των συμπαικτών τους. Ένας ακόμα παίκτης, ο Μπίλι Μέρεντιθ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δεν γνώριζε για τα όσα είχαν συνεννοηθεί συμπαίκτες και αντίπαλοί του, αλλά είχε υποψιαστεί πως κάτι δεν πήγαινε καλά, καθώς οι συμπαίκτες του δεν του έδιναν τη μπάλα. Και πως να μην υποψιαστεί, καθώς επρόκειτο για έναν εκ των πιο γρήγορων και πιο «προικισμένων» παικτών τεχνικά, εκείνης της εποχής.
Το σκάνδαλο δεν έμεινε όμως έτσι. Ανακαλύφθηκε από τις αρχές, αρχής γενομένης από τις αναφορές των book, με αποτέλεσμα οι επτά παίκτες που συμμετείχαν στο «κόλπο» να λάβουν ποινή ισόβιου αποκλεισμού από κάθε αθλητική δραστηριότητα, στις 27 Δεκεμβρίου του 1915. Οι ομάδες δεν δέχθηκαν κάποια ποινή, καθώς δεν ανακαλύφθηκε συμμετοχή των παραγόντων τους.
Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξαν εξελίξεις όσον αφορά τις ποινές των υπολοίπων. Το 1919 οι ποινές όλων, εκτός του Γουέστ, έπαψαν να υφίστανται, με την αγγλική ομοσπονδία να οργανώνει εκ νέου το εγχώριο πρωτάθλημα. Κύριο ρόλο στην άρση των ποινών έπαιξε το γεγονός πως οι παίκτες, πλην του Γουέστ, επιστρατεύθηκαν και «υπηρέτησαν» την πατρίδα στον πόλεμο, κάτι που για εκείνη την εποχή ισοδυναμούσε με «κάθαρση» για τα ονόματά τους. Ο Σάντι Τέρνμπουλ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν επέστρεψε στην αγωνιστική δράση, καθώς σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, σε ηλικία 32 ετών, στην μάχη του Αράς, κι ενώ είχε καταταγεί ως κατώτερος λοχίας. Παρά την απόσυρση των ποινών, ο Τόμας Φέρφουλ της Λίβερπουλ αποφάσισε να μην συνεχίσει την ποδοσφαιρική του καριέρα.
Η ποινή του Ένοχ Γουέστ, αρχικά, δεν αποσύρθηκε, καθώς ήταν ο μόνος που αντέδρασε κατά της FA, κάνοντας στην ομοσπονδία μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση. Η υπόθεση δικάστηκε και ο Γουέστ δεν δικαιώθηκε, με την FA να δρα «εκδικητικά» και να μην του επιτρέπει να αγωνιστεί ξανά. Η απόσυρση της ποινής του πρώην παίκτη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πραγματώθηκε το 1945, 40 χρόνια σχεδόν μετά την αρχικά εκδίκαση της υπόθεσης. Φυσικά, ο Γουέστ δεν μπορούσε να παίξει πια ποδόσφαιρο, καθώς είχε συμπληρώσει τα 59 του έτη.
Τέλος, αξίζει να γίνει μια αναφορά και στο πως «έκλεισε» ο βαθμολογικός πίνακας εκείνης της σεζόν. Το τελικό αποτέλεσμα «έσωσε» την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με τις Τότεναμ και Τσέλσι να «γεύονται» το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού. Κατά την επανέναρξη των αθλητικών δραστηριοτήτων το 1919, μετά και το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποφασίστηκε η αύξηση των ομάδων της πρώτης κατηγορίας, από 20 σε 22. Με αυτή την απόφαση, οι «Μπλε» του Λονδίνου παρέμειναν στην κατηγορία, στην οποία ανέβηκε και η «συμπολίτισσα» Άρσεναλ. Μια άνοδος που έγινε υπό τις «ευλογίες» του Σερ Χένρι Νόρρις, γνωστού επιχειρηματία της εποχής. Αυτή όμως, την ιστορία, ίσως την αφηγηθούμε κάποια άλλη στιγμή.
