Η απίστευτη ιστορία του οπαδού της West Ham, Steve Davies, που αγωνίστηκε με την φανέλα της μεγάλης του αγάπης, σε μια εποχή που το αγγλικό ποδόσφαιρο βίωνε τις σημαντικότερες αλλαγές της ιστορίας του.
Είναι ένα από τα πιο ξακουστά ποδοσφαιρικά παραμύθια στο βρετανικό νησί. Σύμφωνα με τον «μύθο», το 1994, ο Harry Redknapp πήρε έναν φίλαθλο από τις εξέδρες, του φόρεσε μια φανέλα της West Ham και τον έβαλε να αγωνιστεί για την ομάδα του. Βίντεο δεν υπάρχει από εκείνη την στιγμή. Ούτε επίσημα στοιχεία που επιβεβαιώνουν το γεγονός. Μόνο μερικές φωτογραφίες. Όμως, ο Άγγλος δημοσιογράφος του Howler Magazine, Jeff Maysh, έψαξε μια ολόκληρη δεκαετία. Τελικά βρήκε αυτό που έψαχνε. Τον πρωταγωνιστή της ιστορίας. Και τα έμαθε όλα. Εμείς σας μεταφέρουμε την συνέντευξη του Steve Davies, αλλά και την αξιομνημόνευτη ζωή του. Μια ζωή – άξιο παράδειγμα- του αγγλικού ποδοσφαίρου τις δεκαετίες των ’80 και ’90.
«Hammer» από τα… Midlands
Από πέντε χρονών πιτσιρίκι, ο Steve Davies ονειρευόταν να παίξει στην West Ham. Οι «Hammers», ο πρώτος του και παντοτινός έρωτας. Μεγάλωσε στην -μαστιγωμένη από βροχή- μικρή πόλη του Rushden, μια πόλη της εργατικής κλάσης στην ανατολική Αγγλία. Ενώ το πιο λογικό θα ήταν να υποστήριζε τις τοπικές ομάδες, όπως οι Rushden Town, Northampton ή ακόμα και τη Coventry City, προτίμησε την West Ham . Ο λόγος ήταν ο μεγάλος θρίαμβος των «Σφυριών» επί της Fulham το 1975 στον τελικό του FA Cup. Εκείνο το ματς τον στιγμάτισε. Από τότε, έβαψε την καρδιά του στα «claret and blue».
«Τ’ άλλα παιδιά στο σχολείο με κατακρίναν, λέγανε ότι πρέπει να υποστηρίζω μια τοπική ομάδα. Αλλά ήξερα ότι ήμουν West Ham. Δεν μπορώ να το περιγράψω βασικά…», δήλωσε ο Steve, καθώς έπινε μπύρα σε συνέντευξη του στο Howler Magazine. «Φορούσα την φανέλα με περηφάνια και ταξίδευα όσο πιο συχνά μπορούσα για να δω τα παιχνίδια της ομάδας. Έκανα 182 μίλια πήγαινε-έλα για το Rushden-Λονδίνο.». Το δωμάτιο του ήταν όπως κάθε άλλου παιδιού στην Αγγλία. Ο μικρός Steve είχε γεμάτους τους τοίχους από αφίσες και φωτογραφίες παιχτών και θρύλων της West Ham. Ο Trevor Brooking ήταν ο ήρωας του. Είχε εκατοντάδες φωτογραφίες και αυτοκόλλητα με αυτόν.
Η καλύτερη στιγμή της ζωής του. Μέχρι την επόμενη…
Θρύλος της West Ham, με 88 τέρματα σε 528 εμφανίσεις με τους «Hammers», όπως και το ονειρικό, για κάθε ποδοσφαιριστή, νικητήριο γκολ σε τελικό κυπέλλου, συγκεκριμένα στον τελικό του FA Cup ενάντια στην Arsenal το 1980. Οι μοίρες του Trevor Brooking και του Steve Davies θα συναντιόντουσαν παραδόξως. Τέσσερις μήνες μετά το θρυλικό γκολ του Brooking, ο έφηβος Steve πήρε, κρυφά από την μάνα του, το τρένο για Λονδίνο για να δει το είδωλο του να παίζει ενάντια στην Watford στο Upton Park. Ο αγώνας ξεκίνησε, ο Steve ζούσε τη ζωή. Ξαφνικά η μπάλα έφυγε από μακρινό σουτ προς North Bank όπου καθόταν. Η μπάλα πήρε τροχιά προς το μέρος του. Θα ήταν ο «εκλεκτός»; «Παραδόξως, την έπιασα! Και το επόμενο που θυμάμαι ήταν ο Trevor Brooking να τρέχει από κάτω μας και να μου κάνει σήμα να σου πετάξω πίσω την μπάλα!»
Αλλά ο Steve δεν την άφηνε. Είχε μαγευτεί. Και όπως ο Trevor ερχόταν πιο κοντά στην μπάλα, τόσο πιο πολύ την έσφιγγε απάνω του. «Θυμάμαι που ήμουν τόσο κοντά στον ήρωα μου. Του φώναξα Έλα να την πάρεις!’ Και ήρθε! Είχα μείνει.». Ο Steve έδωσε πίσω την μπάλα και το παιχνίδι ξεκίνησε ξανά. «Ήταν μια ανάμνηση που θα έμενε στο μυαλό μου για αιώνες ολόκληρους. Ήταν, μέχρι τότε, η καλύτερη στιγμή της ζωής μου». Μέχρι τότε…
Τα ποδοσφαιρικά όνειρα που γίνανε κομμάτια
Ο Steve γύρισε σπίτι και είχε μια απίστευτη ιστορία να διηγηθεί στον πατέρα του, παραδοσιακό ποδοσφαιρικό φίλαθλο. Ο πατέρα του Steve, ο Ουαλός Geoff Davies, ήταν ένας ικανός αμυντικός των Sunday-leagues, των τοπικών ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων. Όπως ο πατέρας του έτσι και ο μικρός Steve ξεκίνησε να παίζει στα πλημμυρισμένα και λασπώδη γήπεδα των Sunday leagues στα Midlands. Έπαιζε στην Fishermead, μια δυνατή τοπική ομάδα στο Milton Keynes. «Κάθε παλικάρι ονειρευόταν να παίξει για την αγαπημένη του ομάδα και κάθε φορά που έτρεχα μέσα στο γήπεδο, ευχόμουν να μπορούσα να παίξω για την West Ham United». Τα είδωλα του ήταν αμυντικοί, όπως και στον πατέρα του. «Ως έφηβος, προσποιόμουν ότι ήμουν ο Billy Bonds όταν έπαιζα. Μου άρεσαν οι καλοί αμυντικοί, όπως ο Ray Stewart. Ήταν γνήσιος Σκωτσέζος και ο καλύτερος εκτελεστής πέναλτι. Στο γάμμα κάθε φορά. Επίσης ήθελα να αφομοιώσω στοιχεία του παιχνιδιού του Kenny Sansom, αλλά ποτέ δεν ήμουν τόσο καλός».
Όπως κάθε άλλος νέος Βρετανός την δεκαετία του ’80, ο Steve άφησε τα ποδοσφαιρικά του όνειρα στα λασπωμένα γήπεδα, καθώς η αθλητική του “ανεπάρκεια” εμφανίστηκε και η προσοχή του στρεφόταν εύκολα σε άλλα πράγματα. Άρχισε να ταξιδεύει για την West Ham από τα 15. Ακόμα και η «χωριάτικη» προφορά του είχε αλλάξει. Το δικαιολόγησε από τα πολλά ταξίδια του στο Λονδίνο. «Ήμουν κάτω κάθε εβδομάδα. Πήγαινα ακόμα και στα εκτός έδρας παιχνίδια. Ήταν τέλειες εποχές.». Αλλά στη Βρετανία επικρατούσε μια κοινωνική δυσαρέσκεια. Οι πτώσεις των εργατικών ενώσεων, οι βίαιες απεργίες των ανθρακωρύχων και το μεγάλο ποσοστό ανεργίας μετέτρεψε την δεκαετία του ’80 σε δεκαετία αλληλοσπαραγμού. Αυτό οδήγησε στην δημιουργία ενός μικρόκοσμου στα ποδοσφαιρικά πέταλα. Οι νέοι ήταν αγανακτισμένοι, προβληματισμένοι, γεμάτοι θυμό. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο χουλιγκανισμός.
Μέλος της «έκρηξης» του χουλιγκανισμού στα αγγλικά γήπεδα
Και η πιο καυτή σπίθα στην έναρξη του χουλιγκανισμού στο βρετανικό νησί ήταν ένα… απορρυπαντικό! Όταν το Persil, αγγλικό απορρυπαντικό ρούχων, ξεκίνησε να βάζει εκπτωτικά εισιτήρια τρένων στις συσκευασίες των σαπουνιών του, μετέτρεψε τα οπαδικά ταξίδια εφικτά για μια ολόκληρη γενιά νέων. «Η μαμά αγόραζε το Persil, εγώ έκοβα τα κουπόνια και έφευγα». Ο Steve βρισκόταν σε έναν νέο συναρπαστικό κόσμο που μύριζε σκόνη πλυντηρίου, μπύρα, καυσαέρια τρένων. Μεγάλωνε. Από παιδί γινόταν άντρας, ταξίδευε για την ομάδα του στα πέταλα γηπέδων μακρινών πόλεων. «Μπορεί να κολλούσα σε μέρη όπως το Sheffield και να μην μπορούσα να γυρίσω σπίτι, αλλά κοιμόμουν στα παγκάκια άδειων σταθμών. Αλλά διάολε, ήταν απίστευτα! Και έτσι η West Ham είχε πάντα τα καλύτερα οπαδικά ταξίδια και ήμασταν φημισμένοι γι αυτό σε όλη την Αγγλία».
Και μπήκε στα 20. Και η επιθυμία του Steve να παίξει επαγγελματικό ποδόσφαιρο εξανεμίστηκε. «Έπαιζα ακόμα καμιά Κυριακή, αλλά μόνο όταν δεν έπαιζε η West Ham,» είπε. «Αλλά και πάλι έφευγα τα απογεύματα του Σαββάτου, πήγαινα Λονδίνο και έπινα την βραδινή μου μπύρα. Ξέρεις, μόλις φτάσεις, κατέβαζες ένα ποτήρι (pint)». Το αγαπημένο του μέρος δεν ήταν πια τα ερασιτεχνικά γήπεδα του τόπου του, αλλά οι γεμάτες καπνό παμπ του Ανατολικού Λονδίνου. Black Lion ή Boleyn Tavern, ο Steve ήταν εκεί σχεδόν κάθε Σάββατο, με την μπύρα στο χέρι, τραγουδώντας το ξακουστό «waltz» του 1918, ξέρετε, αυτό που υιοθέτησαν οι οπαδοί της West Ham και πάει κάπως έτσι:
I’m forever blowing bubbles
Pretty bubbles in the air
They fly so high
Nearly reach the sky
Then like my dreams
They fade and die…
Το ποδόσφαιρο άλλαζε, το ίδιο και ο Steve. Απέκτησε παιδί, την Chloe και τρία χρόνια μετά, το 1993, ένα αγόρι, τον Samuel Brooking, που είχε πάρει το όνομά του από τον ήρωα του, τον Trevor. Τέτοια τεράστια αλλαγή βίωνε και το αγγλικό ποδόσφαιρο και η πρώτη κατηγορία, που επανλανσαρίστηκε με την μορφή της Premier League. Οι αγγλικές ομάδες άρχισαν να προσελκύουν πανάκριβους ξένους παίκτες με εξωτικά ονόματα που έκαναν έντονες ιταλικές χειρονομίες σε διαιτητές. Η West Ham υπέγραψε τότε κι έναν Πορτογάλο επιθετικό, που έμοιαζε με μοντέλο, οδηγώντας τον Harry Redknapp στην θρυλική δήλωση «ο Dani είναι τόσο ωραίος που δεν ξέρω αν θα τον βάλω να παίξει ή θα τον γαμήσω».
Η ζωή του Steve, όμως, συνέχιζε να είναι το ίδιο μουντή όπως πριν. Το αγγλικό ποδόσφαιρο ξεχείλιζε λεφτά, αυτός όχι. Για να υποστηρίξει τη νέα του οικογένεια, έγινε 24ωρος κουριερ, οδηγώντας μέρα νύχτα, παρέχοντας υπηρεσίες για επιχειρήσεις. Πάντως, μπορούσε πια να αξιοποιήσει τις γνώσεις του περί βρετανικής γεωγραφίας, που είχε αποκτήσει μετά από τα ταξίδια ακολουθώντας τα «Σφυριά».
«Γουστάρεις για ένα φιλικό στην Οξφόρδη;»
Ο κολλητός του, ο Chunk, ήταν West Ham μέχρι κόκκαλο. Το όνομα του ήταν Steve, το ψευδώνυμο θα κόλλησε από τα παραπανίσια κιλά του. «Δεν είναι χοντρός, είναι απλά τεράστιος για να τρέξει». Με τον Chunk γύρισαν όλη την Αγγλία, σε όλα τα εκτός έδρας, σε κάθε χωριό και πόλη, με ένα χρυσής απόχρωσης Vauxhall Cavalier Sri, αυτοκίνητο που θα οδηγούσαν αναπληρωτές καθηγητές και άτομα με εθισμό στον τζόγο.
«Ήταν αληθινός φίλος», δήλωνε ο Steve, «Την πρώην γυναίκα μου τη λένε Kelly και την δικιά του την λένε Kelly και επίσης μείνανε έγκυες την ίδια περίοδο». Ο Steve θυμήθηκε τότε όταν οι δύο γυναίκες τους ήταν πέντε μηνών εγκυμονούσες και ταξίδεψαν μαζί τους για εκτός έδρας της West Ham στο Τορκί, 230 μίλια μακριά. «Σταματούσαμε κάθε πέντε μίλια για να ξεράσουν. Παραλίγο να χάσουμε την σέντρα», δήλωσε χαμογελώντας.
Μια μέρα ο Chunk θα του έκανε μια τόσο απλή ερώτηση, μα τόσο κομβική για το μέλλον του. «Με πήρε μια μέρα τηλέφωνο και μου λέει ότι έχει ένα φιλικό προετοιμασίας. Η West Ham έπαιζε στην Οξφόρδη ενάντια στην Oxford City». Ο Steve ένιωθε ένα «σύνδρομο στέρησης» να τον βασανίζει κάθε καλοκαίρι, όταν και η αγαπημένη του ομάδα δεν έπαιζε κάθε ΣΚ. Οπότε δεν τον πείραζαν δύο τρία ματς πιο νωρίς, δεν έλεγε ποτέ όχι στην West Ham. To ραντεβού κανονίστηκε. Το χρυσαφί Vauxhall έφτασε έξω από το σπίτι του και αυτός, μαζί με την γυναίκα του, τον Chunk και τον Bazza, ένα άλλο φιλαράκι τους, φύγανε για την Οξφόρδη.
Το χρυσό παιδί της Οξφόρδης
Εκείνη την καλοκαιρινή νύχτα του 1994, στην πόλη επικρατούσε ενθουσιασμός. Ο Russell Smith, αθλητικός συντάκτης στην Oxford Mail, θυμάται την προσμονή για την επιστροφή του Joey Beauchamp, προϊόντος των ακαδημιών της Oxford United, που μόλις είχε πάρει μεταγραφή στην West Ham για 1,2 εκατομμύρια λίρες, ένα παιδί σίγουρα προοριζόμενο για μεγάλα πράματα. Οι νέοι συμπαίκτες του Beauchamp αποτελούνταν από σπουδαίους διεθνείς, όπως ο Ludek Miklosko, ο Alvin Martin και ο Steve Potts.
Είναι 1η Μαρτίου 2013. Ο αγώνας των 17.17 στο Monmore Green. Η Ballymac Clara εκρήγνυται από την θέση έξι. Από την πρώτη στροφή η σκύλα είναι ήδη δεύτερη, καθώς το υπόλοιπο τσούρμο κυνών κυνηγάει ενστικτωδώς το ηλεκτρικό λαγό. Η Ballymac, στην τελική στροφή, είναι μπροστά και κερδίζει τον αγώνα.
«Get in!» φωνάζει δυνατά ο Joey Beauchamp, 42 ετών, μπροστά από μια τηλεόραση σε ένα έρημο κατάστημα στοιχηματισμού της Οξφόρδης, καθώς ο όμορφος σκύλος διασχίζει τη γραμμή τερματισμού. «Ήταν μόνο ένα μικρό στοίχημα, αλλά το κέρδισα εύκολα», λέει με χαρά. «Είχα 40 δολάρια σε αυτήν». Ο Beauchamp δεν είναι πια ο πλούσιος 23χρονος στις φωτογραφίες που διατηρεί περήφανα στο BlackBerry του. Εκεί, στη μικροσκοπική οθόνη, φοράει τα χρώματα της West Ham, ενώ σκοράρει. Η φωτογραφία προέρχεται από τον αγώνα ενάντια στην Oxford City στις 27 Ιουλίου 1994.
«Ο Darren Anderton πήγε στη Tottenham για ένα εκατομμύριο λίρες την ίδια στιγμή που πήγα κι εγώ στην West Ham», λέει ο Beauchamp καθώς βγαίνει στο δρόμο, κρατώντας τα κέρδη του. «Ήμασταν παρόμοιοι παίκτες. Δεν υπήρχαν γνήσιοι αριστεροπόδαροι εξτρέμ στην Αγγλία πριν από τον Beckham. Ήμουν στην ακμή του παιχνιδιού μου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι κορυφαίοι σύλλογοι με κυνηγούσαν». Η αναπνοή του, ορατή στον κρύο αέρα, εξαφανίζεται ψηλά στον νυχτερινό ουρανό.
«Πιστεύαμε ειλικρινά ότι είχαμε ένα σοβαρό ταλέντο στα χέρια μας», θυμάται ο Mark Edwards, αθλητικογράφος στο The Oxford Times. «Ο Joey θα μπορούσε να παίξει στην Εθνική Αγγλίας. Στα καλύτερα του, κανένας παίκτης δεν μπορούσε να επιβιώσει εναντίον του στην αριστερή πτέρυγα, ήταν τόσο γρήγορος». Ο Joey Beauchamp, το αγόρι των εκατομμυρίων λιρών, έκανε το ντεμπούτο του για την West Ham μπροστά σε ένα πλήθος ντόπιων θαυμαστών, φίλων και οικογενειακών προσώπων στο γήπεδο της Οξφόρδης. «Αλλά δυστυχώς,» είπε, «κανένας δεν θα θυμόταν το παιχνίδι για εκείνον τον λόγο…»
«Τι νούμερο παπούτσια φοράς παιδί μου;»
Ο Chunk, ο Bazza, ο Steve και η σύζυγος του Steve καθόταν δίπλα σε έναν φράκτη με τους οπαδούς της West Ham, όταν ο Redknapp βγήκε από τ’ αποδυτήρια και τους χαιρέτησε. «Ο Χάρι είναι ο Χάρι, μιλάει στους ανθρώπους», λέει ο Steve. Το πρώτο ημίχρονο ξεκίνησε σαν σχεδόν κάθε άλλο από τα εκατοντάδες παιχνίδια της West Ham που είχε παρακολουθήσει ο Steve στη ζωή του, πάνω από τα χιλιάδες μίλια που είχε ταξιδέψει ως ακόλουθος της West Ham United. «Ο Lee Chapman ήταν μπροστά για μας, στην άκρη της περιοχής, και βρέθηκε εναντίον ενός μικρού αμυντικού από την Οξφόρδη», θυμάται ο Steve. «Ο Lee πήδηξε σχεδόν από πάνω του, αλλά έπεσε στον κώλο του!». Ο Steve ήταν εξοργισμένος. «Έλα, γαϊδούρι Chapman, είσαι άχρηστος!», φώναξε, «Σήκω!».
«Αν παρακολουθείτε την ομάδα σας και κάποιος κάνει κάτι πραγματικά γελοίο, δεν θα τον αφήσετε ήσυχο για μερικά λεπτά», εξηγεί ο Steve. «Νομίζω ότι ο Chapman έχασε και πάλι την μπάλα και σε ένα τάκλιν κόπηκε στο καλάμι. Πήγα από πάνω και φώναζα, ‘Έλα, σήκω γάιδαρε!’». Ο Chapman πλήττονταν σκληρά από τους αμυντικούς της Oxford και ο Steve δεν έκρυβε τα συναισθήματα του.
Ο Harry Redknapp απολαμβάνει πάντα αυτή την ιστορία. Τελευταία φορά ήταν σε μια τηλεοπτική εκπομπή τα Χριστούγεννα του 2014. «Ήταν ένας τύπος δίπλα στην γραμμή και είχε τατουάζ της West Ham σε όλο το χέρι και το λαιμό του και πολλά σκουλαρίκια. Μετά από δύο λεπτά, άρχισε να μου την δίνει»
«Δεν έχουμε τον Lee Chapman μπροστά γι αυτά τα σκατά, δεν θα έρχομαι κάθε εβδομάδα αν παίζει έτσι», λέει ο Harry, μιμούμενος τις κραυγές διαμαρτυρίας του Steve. «Στο ημίχρονο έκανα πέντε αλλαγές, είχα τελειώσει από παίκτες. Τότε είχαμε έναν ακόμα τραυματισμό, γι ‘αυτό γύρισα και είπα σε αυτόν τον άνθρωπο στο πλήθος,
«Έι, μπορείτε να παίξετε τόσο καλά όσο μιλάτε;»
Η συνέχεια της ιστορίας είναι ένα ιερό ποδοσφαιρικό παραμύθι. «Πέρασα το ένα πόδι πάνω από το κάγκελο και ο Harry με πήγε κάτω από τη φυσούνα», λέει ο Steve. «Ποιο είναι το όνομά σου, γιε μου;» ρώτησε ο Harry, μετρώντας τον φαινομενικό αυτόν χούλιγκαν. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω». Στο εσωτερικό των αποδυτηρίων, οι παίκτες κάθονταν και ξεκουράζονταν. «Η West Ham ήταν με δυο γκολ μπροστά, αλλά η ομάδα υπέφερε από τραυματισμούς. Τότε ο Harry γύρισε και είπε, ‘Λι είσαι εκτός, Steve μπαίνεις μέσα’».
Ο Chapman, χωρίς να φορά την μπλούζα του, απλώς έγνεψε θετικά. «Τον ρώτησα τι νούμερο παπούτσια φοράει», θυμάται ο Redknapp. Ο υπεύθυνος ρουχισμού έφερε στον Steve ένα ζευγάρι Umbro και μια «ιερή στολή».
«Ο Alvin Martin κάθισε δίπλα μου, και καθώς σηκωθήκαμε, μου έριξε μια καρπαζιά στον σβέρκο. Φτάνουμε στην φυσούνα και εξακολουθώ να σκέφτομαι ότι ο Harry μου έκανε πλάκα. Δεν πίστευα ότι θα μπω πραγματικά στο γήπεδο, ή νόμιζα ότι θα έπαιζα ένα δύο λεπτά ως αστείο». Το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα, καθώς οι ομάδες εμφανίστηκαν για άλλη μια φορά στον αγωνιστικό χώρο.
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με ένα σφύριγμα. «Δεν βγήκα από το μισό της Oxford», λέει γελώντας ο Steve. «Έπαιζα μπροστά με τον Trevor Morley! Ήταν γρήγορο ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν ένα βήμα πάνω από το Sunday League, για να πούμε το λιγότερο. Η Oxford City παίζει ποδόσφαιρο κάθε Σάββατο, εγώ έπαιξα ποδόσφαιρο της Κυριακής, ποδόσφαιρο της παμπ.»
«Είχα μερικές επαφές, συμπεριλαμβανομένης μίας πάσας από τον Alvin Martin. Θυμάμαι ότι έλεγε το όνομά μου με κλασσική scouse προφορά. Ήμουν εκστασιασμένος. ‘Stevie!’, φώναξε, και έστειλε την μπάλα στα πόδια μου. Είχε τέτοια δύναμη, σχεδόν αναπήδησε πάνω μου».
Ο Steve ένιωθε ότι ήταν έξω από τα νερά του, προσπαθώντας να συμβαδίσει με τους διεθνείς παίκτες και να καταπολεμήσει την επιθυμία να κλέψει μια ματιά προς τις εξέδρες, όπου η σύζυγός του, ο Bazza και ο Chunk παρακολουθούσαν έκπληκτοι. «Δεν είχα κανένα σουτ προς το τέρμα, γιατί ποτέ δεν ήμουν μόνος. Αυτό δεν ήταν ποδόσφαιρο αλάνας. Οι αμυντικοί δεν σ’ άφηναν ν’ αναπνεύσεις».
Όταν ο εκφωνητής του σταδίου είδε τον Steve να παίρνει θέση στο «πεδίο μάχης», έστειλε έναν βοηθό για να πάρει το όνομα αυτής της νέας «μεταγραφής», ώστε να μπορεί να το ανακοινώσει στο πλήθος. «Ρώτησα το παιδί, ‘Είδες καθόλου το Παγκόσμιο Κύπελλο;’», δήλωνε ο Redknapp, «‘Αυτός είναι ο μεγάλος Βούλγαρος Tittyshev’», είπε γελώντας στον βοηθό του εκφωνητή.
«Δεν αισθάνθηκα φυσιολογικά, αυτό με ρωτούν πάντα οι άλλοι», λέει ο Steve. «Προσπάθησα μόνο να μείνω ήρεμος. Μετά τα πρώτα πέντε λεπτά, τα πόδια μου κουνήθηκαν. Έπαιζα για την West Ham! Στο αίμα μου έτρεχε η αδρεναλίνη, και ανησυχούσα περισσότερο να μην τα σκατώσω όλα. Έπαιξα ένα σίγουρο παιχνίδι, έκανα μερικές πάσες στο κέντρο, που έβρισκαν τον Martin, ο οποίος ήταν ‘βράχος’ και ο Beauchamp, ήταν ‘καυτός’ την εποχή εκείνη, σκόραρε ένα απίστευτο γκολ στο 65ο λεπτό, ένα ‘screamer’, το οποίο τελικά ακυρώθηκε ως οφσάιντ.»
«Ξαφνικά, ήμασταν στην επίθεση», θυμάται ο Steve. «Η μπάλα έφτασε στην πτέρυγα, είμαι βέβαιος ότι ο Matty Holmes έπαιζε στην πτέρυγα και προωθηθήκαμε προς τα εμπρός. Είχα δυο αμυντικούς μπροστά μου και έτρεξα απλά προς την αντίπαλη περιοχή» Δεν είχε ντριπλάρει ακριβώς τους αμυντικούς, αλλά ούτε τον μάρκαραν σφιχτά. Ο Steve τους πέρασε όμως. Πήρε τη μπάλα από τον Holmes και μ’ ένα αδέξιο πρώτο άγγιγμα έφτασε με την μπάλα στην περιοχή του πέναλτι. Ξαφνικά, χιλιάδες μάτια έπεσαν πάνω του καθώς ξεχυνόταν προς το αντίπαλο τέρμα. Ήταν για μια στιγμή ένα στιγμιότυπο από μια αφίσα στον τοίχο της παιδικής του κρεβατοκάμαρας.
Ο θρυλικός Steve Davies, ο κούριερ από το Milton Keynes
Στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, κανένας οπαδός δεν είχε έρθει ποτέ από την εξέδρα για να παίξει για την ομάδα του. Αλλά αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ στο Court Place Farm στο 71ο λεπτό ήταν ακόμα πιο αξιοσημείωτο. Έχτισε τον μύθο του Steve Davies, του courier από το Milton Keynes.
Δυστυχώς, η μαγική στιγμή του Steve συνέβη πριν από τα τηλέφωνα με κάμερα και πριν το YouTube. Σχεδόν κάθε οπαδός της West Ham μπορεί να σας πει την ιστορία του, αλλά υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία για το τι ακριβώς συνέβη: στα σκονισμένα αρχεία της Oxford Mail, ο καφέ φάκελος που θα έπρεπε να κρατά τις αναφορές των αγώνων από το 1994 είναι άδειος. Μια έρευνα της Guardian και του Jeff Maysh πριν από 10 χρόνια ήταν η αρχή. Στάλθηκαν επιστολές σε περίπου 200 άτομα με το όνομα Steven Davies στο Ανατολικό Λονδίνο και μπήκε μια διαφήμιση σε ένα fanzine του West Ham που έγραφε: «Είσαι ο οπαδός του Harry;» Κανείς δεν απαντούσε.
Τελικά, βρέθηκαν ντοκουμέντα του παιχνιδιού στο Λονδίνο, κρυμμένα στα σπλάχνα της βρετανικής βιβλιοθήκης σε μικροφίλμ. Ο Steve Davies ήρθε τελικά σε επαφή με τον τύπο, όταν μια φωτιά στο σπίτι του κατέστρεψε τα πολύτιμα ποδοσφαιρικά αναμνηστικά του το 2011. Αναζητώντας ένα online φόρουμ της Oxford City για τα στοιχεία εκείνης της ημέρας, βρήκε την έκκληση της Guardian πολλά χρόνια πριν. Τρεις μήνες αργότερα, o δημοσιογράφος της αγγλικής εφημερίδας, Jeff Maysh, τον βρήκε στην Οξφόρδη.
Σε ένα παγωμένο πάρκινγκ, ο Steve αναπαριστά νευρικά το τι συνέβη. Ύστερα πηγαίνει στη γωνία του γηπέδου, όπου παρακολούθησε το πρώτο μισό του παιχνιδιού και όπου ο Harry τον πήρε μέσα. Ο Steve ήταν η πιο δυνατή φωνή στο πλήθος, ο μόνος οπαδός αρκετά παθιασμένος για να γίνει αισθητός στις εξέδρες ενός φιλικού παιχνιδιού. Και μετά ξεκίνησε ν΄αφηγείται για το τι συνέβη στο 71ο λεπτό.
Πριν από μισή ώρα, έκανε ένα τσιγάρο στο πέταλο των φιλοξενούμενων, κρατώντας από ένα μπουκάλι, την τρίτη μπύρα για σήμερα. Τώρα έχει πάρει θέση μπροστά από το τέρμα. Ο τερματοφύλακας της Oxford City, Colin Fleet, βρισκόταν στο κέντρο της εστίας. «Χτύπησα απλά την μπάλα, την χτύπησα δίχως αύριο. Ξέρεις τι εννοώ;»
«Η μπάλα έφυγε χαμηλά, πέρα από το τεντωμένο χέρι του τερματοφύλακα της Oxford και κατέληξε στην κάτω γωνία του γκολ». Ο Steve γύρισε να τρέξει για τον πανηγυρισμό, με τα χέρια εκτεταμένα, το κεφάλι λυγισμένο με δυσπιστία. Στο πλάι του γηπέδου, ο Redknapp γύρισε και κοίταξε για λίγο τους ουρανούς.
«Ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος, ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής μου» λέει ο Steve. Κάπου στο πλήθος, η γυναίκα του, ο Bazza και o Chunk χάνουν το μυαλό τους. Ο Steve Davies σημείωσε γκολ στο ντεμπούτο του για την West Ham.
«Μετά από αυτό ήμουν εξαντλημένος. Ήμουν με 30 τσιγάρα την ημέρα τότε», παραδέχεται ο Steve. «Είχα καπνίζει ήδη ένα ζευγάρι και είχα κατεβάσει δύο μπύρες στο πρώτο ημίχρονο». Τα «Σφυριά» κέρδισαν με 4-0. Ο Steve περπάτησε προς τα κάτω με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, χαρούμενος όπως ποτέ άλλοτε.
Τότε, όπως ξαφνικά άρχισε, το όνειρο τελείωσε. Ο υπεύθυνος ρουχισμού δεν θα άφηνε τον Steve να κρατήσει την φανέλα με το νούμερο «3». Θα την χρειαζόταν ενάντια στην Newcastle την επόμενη εβδομάδα στην Premier League. Και 25 λεπτά αργότερα, ο Steve επέστρεψε στο χρυσό σαραβαλάκι με τον Chunk, τον Bazza και τη γυναίκα του, κολλημένος στην κίνηση, πίσω στην πραγματικότητα.
Το «μετά»
Την εβδομάδα που ακολούθησε ο Harry Redknapp, από βοηθός προπονητή, επιλέχθηκε ως ο νέος προπονητής της West Ham. Δεν είναι γνωστό αν τα δύο συμβάντα σχετίζονται. Μιλώντας από το Range Rover του, στο τέλος μιας αγχωτικής σεζόν, ο Redknapp οδηγεί προς το εξοχικό του στην αγγλική ακτή. «Ήλπιζα ότι θα μπορέσει να παίξει καλά», δήλωσε. «Δεν προσπαθούσα να τον κάνω να φανεί ανόητος. Πίστευα ότι θα του έφτιαχνα την ημέρα. Μπορούσα να δω ότι αγαπούσε την West Ham. Ποτέ δεν θα το ξεχάσει όσο ζει. Ήρθε, έτρεξε, το λάτρεψε, σημείωσε γκολ. Έπαιξε για την West Ham»!
Μετά το ντεμπούτο του με τους «Hammers», ο Steve Davies επέστρεψε στην κανονική του ζωή, αλλά με μια νέα προοπτική. Πίσω στις παμπ για τα παιχνίδια της West Ham, ήταν τώρα ο Steve Davies, ο οπαδός που κατέβηκε από τις εξέδρες για να σκοράρει για την West Ham. Στην παμπ «Boleyn», θ΄αστειευόταν για τη «μακρά και διακεκριμένη καριέρα του». Αλλά στην δουλειά, κάτι άλλαξε. Έδειξε το θάρρος ξεκινώντας μια δικιά του εταιρεία κούριερ.
«Έχω κρατήσει την επιχείρηση μικρή», λέει. «Τα έχω κάνει όλα καλά, υποθέτω. Έχω τρεις οδηγούς, όλοι κερδίζουν αξιοπρεπείς μισθούς». Ακολουθεί ακόμα την West Ham United, εντός κι εκτός.
Καθώς τελειώνουμε την συνέντευξη, ο Steve σβήνει ένα τελευταίο τσιγάρο στο τασάκι και μου λέει ότι έχει μια εξομολόγηση να κάνει. Περνά ένα χέρι πάνω από το ξυρισμένο κεφάλι του, εμφανώς αμήχανος, και λέει: «Το γκολ μου ακυρώθηκε». Χαμογελάει. «Ήμουν δυο μέτρα οφσάιντ. Έτρεξα στον διαιτητή και του είπα, ‘Μπάσταρδε, μου κατέστρεψες το όνειρο!’»
Το άρθρο είναι μερική μετάφραση της καταπληκτικής συνέντευξης του Jeff Maysh της Guardian. Μπορείτε να βρείτε την αρχική συνέντευξη εδώ: https://www.theguardian.com/football/blog/2013/sep/05/harry-redknapp-played-fan-west-ham
