O Jose Mourinho έχει περάσει από σπουδαίους πάγκους και έχει οικοδομήσει μερικές από τις πιο ισχυρές ομάδες της γενιάς μας, αντιμετωπίζοντας τεράστιους συλλόγους που «λυσσούσαν» να τον κερδίσουν και πολλές φορές το κατάφεραν εμφάτικα. Παρόλα αυτά αν τον ρωτήσεις μέχρι και σήμερα ξεχωρίζει ένα απίθανο αουτσάιντερ, που κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει. Την Celtic, που αντιμετώπισε στον ευρωπαϊκό τελικό της Σεβίλλης τον Μάιο του 2003!
Η Porto της διετίας 2002-04 ήταν αδιαμφισβήτητα μία από τις πιο εντυπωσιακές ομάδες των 00s, φτάνοντας σε back-to-back τίτλους σε UEFA Cup και Champions League, σε δύο πρωταθλήματα Πορτογαλίας και παράγοντας παίκτες, που θα αποτελούσαν μετέπειτα την «ραχοκοκαλιά» της Εθνικής της χώρας και της εντυπωσιακής Chelsea του Jose Mourinho. Ο «Special One» δεδομένα ένιωθε ανίκητος εκείνη την περίοδο, σημειώνοντας μόλις πέντε -μη αδιάφορες- ήττες σε όλες τις διοργανώσεις και περισσότερα από 100 παιχνίδια!
Ποτέ δεν ένιωσε φόβο και αβεβαιότητα. Ποτέ δεν σταμάτησε να πιστεύει στις δυνατότητες των παικτών του. Ακόμα και στο οριακό παιχνίδι για τους «16» του Champions League μέσα στο Old Trafford, όταν η πρόκριση ξεγλιστρούσε μέχρι τις καθυστερήσεις, αυτός έστεκε αγέρωχος, σχεδόν ατάραχος, περιμένοντας την νίκη να τον συναντήσει. Λέμε ποτέ, αλλά εννοούμε σχεδόν ποτέ, αφού όπως έχει δηλώσει ο αγώνας κόντρα στην Celtic στον τελικό του UEFA Cup τον «στοιχειώνει» ακόμα και θεωρεί την σκωτσέζικη ομάδα την «καλύτερη» που έχει αντιμετωπίσει!
«Ο τελικός απέναντι στην Celtic δεν ήταν η μεγαλύτερή μου νίκη, δεν μου έφερε την μεγαλύτερη χαρά, αλλά από άποψη πίεσης είναι το μεγαλύτερο ματς της καριέρας μου. Όταν το παιχνίδι τελείωσε το σώμα μου έτρεμε κι ένιωθα πως είμαι έτοιμος να πεθάνω. Έχω παίξει σε τρεις τελικούς έκτοτε, δύο στο Champions League. Έχω κερδίσει τρόπαια κι έχω λάβει μέρος σε μερικούς από τους σπουδαιότερους αγώνες. Υπήρξαν ομάδες που με πίεσαν, που με έκαναν να φτάσω στα όριά μου, όμως εκείνη η Celtic ήταν η καλύτερη από όλες!».
Προφανώς ο Πορτογάλος τεχνικός δεν κυριολεκτεί -στο ακέραιο-, όμως εκείνη την εποχή οι Σκωτσέζοι είχαν όντως κάτι το ιδιαίτερο. Η προηγούμενη σεζόν τους (2001/02) μάλιστα δεν ήταν απλά η καλύτερη της ιστορίας τους, αλλά και ολόκληρης της Scottish Premier League. Με μπροστάρη τον μυθικό Henrik Larsson (29 τέρματα) και τον σπουδαίο Martin O’Neill στον πάγκο είχαν διαλύσει όλα τα ρεκόρ που μπορούμε να σκεφτούμε, μαζεύοντας 103 βαθμούς, έχοντας goal difference +76, κερδίζοντας 33 φορές και χάνοντας μόλις μία (αήττητη στην έδρα τους για 77 συνεχόμενα ματς)! Και τα τέσσερα προαναφερθέντα στατιστικά δεν είχαν επαναληφθεί ποτέ και προκάλεσαν σοκ σε ολόκληρη την χώρα!
Φυσικά ένα τόσο άρτιο σύνολο δεν θα μπορούσε να είναι «πυροτέχνημα», αφού και την επόμενη σεζόν (2002/03) η Celtic δεν άλλαξε τροπάριο, σπέρνοντας τον τρόμο πια όχι μόνο στην Σκωτία, αλλά και στην Ευρώπη. Πριν καν την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου εξανάγκασε την αιώνια αντίπαλο Rangers στην δεύτερη ακριβότερη μεταγραφή του εγχώριου ποδοσφαίρου έως τότε, που έδωσε σχεδόν οκτώ εκ. ευρώ στην Barcelona για να πάρει τον νυν προπονητή της Arsenal, Mikel Arteta. Ήταν τέτοια η επιρροή του Ισπανού αρτίστα, που αποτέλεσε «ηλεκτροσόκ» για όλη την ομάδα και έδωσε στο κοινό της χώρας την σπουδαιότερη μάχη που έγινε ποτέ!
Την τελευταία αγωνιστική μάλιστα οι δύο αντίζηλοι είχαν ίδιους βαθμούς (94) και ίδια διαφορά τερμάτων (+68), με την ομάδα του O’Neill όμως να προπορεύεται στην ισοβαθμία, αφού είχε καλύτερο σκορ στα μεταξύ τους παιχνίδια. Στο φινάλε υποδεχόταν την Kilmarnock και το υπέρ της 4-0 δεν άφηνε και πολλά περιθώρια σε κάποιον να την αμφισβητήσει, όμως στο ματς της Rangers συνέβη το απίστευτο, αφού ένα πέναλτι του Arteta στις καθυστερήσεις έγραψε το τελικό 6-1 (!) και στέρησε από την Celtic το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα.
Πίσω στο UEFA Cup οι «Καθολικοί» της Γλασκώβης αγωνίζονταν με την ίδια αποτελεσματικότητα, πετώντας εκτός συνέχειας και χωρίς καν να ηττηθούν τις αγγλικές Blackburn και Liverpool, ενώ η Porto σε ένα σαφώς πιο εύκολο μονοπάτι πέρασε στις λεπτομέρειες τον Παναθηναϊκό, πριν διαλύσει την Lazio (4-1 στο πρώτο παιχνίδι) στα ημιτελικά. «Θα είναι σπουδαίο αν το κατακτήσουμε και θα είμαι πολύ χαρούμενος. Όμως ίσως η Celtic το αξίζει περισσότερο! Στην πορεία τους απέκλεισαν τις Liverpool, Celta και Stuttgart, αποδεικνύοντας πόσο πιο δύσκολο ήταν γι’ αυτούς να φτάσουν εδώ», θα δηλώσει ο Mourinho στην συνέντευξη τύπου πριν τον μεγάλο τελικό.
Εκείνο το ματς στην Σεβίλλη είχε κάτι το μοναδικό. Οι άψογες καιρικές συνθήκες έκαναν την «εκδρομή» στην Ισπανία περιζήτητη, όντας μάλιστα η πρώτη φορά μετά από 23 ολόκληρα χρόνια που η Celtic αγωνιζόταν στην Ευρώπη μετά τα Χριστούγεννα και μόλις ο δεύτερος ευρωπαϊκός τελικός μετά το 1970! Ίσως θα ακουστεί απίστευτο (παρά την εισαγωγή μου), αλλά 80,000 (!) οπαδοί της ομάδας ταξίδεψαν στην Ανδαλουσία (αριθμός-ρεκόρ για την εποχή), κάτι που τους χάρισε το προσωνύμιο «The Bhoys from Seville» και έκανε τις UEFA και FIFA να τους τιμήσουν ξεχωριστά με το βραβείο Fair Play!
«Σαν ποδοσφαιρικό παιχνίδι, το Porto-Celtic στην Σεβίλλη είναι ότι πιο συναρπαστικό έχω ζήσει ποτέ μου. Ήταν πραγματικά απίστευτο. Οι οπαδοί τους σε έκαναν να συγκινηθείς. Δεν έχω δει ποτέ μου τόσο συναισθηματικούς υποστηρικτές. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω τότε. Κάθε φορά που βλέπω τον Martin O’Neill από κοντά ή στην τηλεόραση οι μνήμες με κατακλύζουν. Πραγματικά ήμουν τυχερός που βγήκα νικητής από το γήπεδο». Ο «Special One» για μία ακόμη φορά θα υπάρξει ειλικρινής, αφού το αποτέλεσμα κρίθηκε μετά από 115 αγωνιστικά λεπτά κι ενώ η αντίπαλη ομάδα αγωνιζόταν με παίκτη λιγότερο!
Για την ιστορία ο τελικός αυτός ήταν και ο πρώτος στον οποίο ίσχυσε ο κανόνας του «ασημένιου γκολ», φτάνοντας μάλιστα μια ανάσα από το να γίνει πράξη! Το παιχνίδι ξεκίνησε αναγνωριστικά στο πρώτο ημίωρο, με τους Larsson και Deco να δίνουν μία από τις σπουδαιότερες παραστάσεις τους. Ο Σουηδός φορ έφτασε δις κοντά στο γκολ, όμως ήταν τελικά μια μαγική ενέργεια του Πορτογάλου που έφερε το σουτ του Alenichev και στην συνέχεια το τέρμα του Derlei στην επαναφορά, δευτερόλεπτα πριν την ανάπαυλα. Με την επανέναρξη του αγώνα όμως ο επιθετικός της Celtic χρειάστηκε μόλις δύο λεπτά για να απαντήσει! Σκυτάλη πήρε ξανά ο Deco που σέρβιρε έτοιμο γκολ στον Ρώσο συμπαίκτη του, που αυτήν την φορά δεν αστόχησε, με τον Larsson πάντως να βρίσκει και πάλι αντίδραση τρία λεπτά αργότερα!
Η νύχτα έπεφτε βαριά, η ζέστη αυξανόταν και οι δύο αντίπαλοι αγωνίζονταν σκληρά για το ποιος θα επικρατήσει. Οι Σκωτσέζοι εκμεταλλεύονταν όσο περνούσε η ώρα την υπεροχή τους στο physical game και έπαιρναν μέτρα στο γήπεδο, ενώ οι τεχνίτες Πορτογάλοι διατηρούσαν την κατοχή και προσπαθούσαν να κερδίσουν φάουλ, κάρτες και χρόνο. Από το 60′ και μέχρι το τέλος του παιχνιδιού δέχθηκαν τέσσερις κίτρινες (μέχρι εκείνη την στιγμή είχε βγει μόλις μία), εκ των οποίων οι δύο στον ίδιο παίκτη, τον Bobo Balde! Ξαφνικά οι ισορροπίες άλλαξαν και οι «Δράκοι» αύξησαν σταδιακά την πίεσή τους ώστε να αποφύγουν την διαδικασία των πέναλτι. Λυτρωτής με το δεύτερο τέρμα του, ο Βραζιλιάνος Derlei, όταν ξανά μετά από απόκρουση του αντίπαλου τερματοφύλακα, Rab Douglas, έκανε το 3-2 και έκρινε τον τίτλο!
«Η αλήθεια είναι πως ερωτεύτηκα την Celtic εκείνο το βράδυ. Το πάθος των παικτών τους, οι εκδηλώσεις των οπαδών τους και η ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει ακόμα με συνεπαίρνει. Δεν θα σταματήσω ποτέ να τρέφω σεβασμό γι’ αυτούς». Ο Jose Mourinho μπορεί να αποχώρησε τελικά ως νικητής σε εκείνο το ματς, όμως οι Σκωτσέζοι τον είχαν «κερδίσει». Μάλιστα σε μία άγνωστη ιστορία πίσω στον Μάιο του 2019 είχαν προσπαθήσει να εκμεταλλευτούν αυτήν την συμπάθεια, δίνοντάς του «γη και ύδωρ» για να αναλάβει τα ηνία της ομάδας. Σε μία δύσκολη γι’ αυτόν απόφαση ο Πορτογάλος τελικά αρνήθηκε, αφού αρκετοί σπουδαίοι πάγκοι «έτριζαν» επικίνδυνα και τελικά η θέση δόθηκε στον Neil Lennon, που είχε αγωνιστεί και ξεχωρίσει σε εκείνον τον ανεπανάληπτο τελικό! «Ο Lennon ήταν παντού στο κέντρο και γυρνούσε σαν γα@@μενος σκύλος. Δεν σταμάτησε να γαυγίζει και να μας βάζει δύσκολα!». Τα «εγκώμια» του «Special One» είναι χαρακτηριστικά…
