Έξι ομάδες από την πρωτεύουσα της Αγγλίας βρίσκονται φέτος στην Premier League. Και σήμερα λέμε να καταπιαστούμε με το «μικρότερο όνομα», αυτό της Fulham, που πέρασε από μια μεγάλη δοκιμασία.
Στην προηγούμενή της σεζόν στην Premier League, η Fulham έγινε η ομάδα «παράδειγμα προς αποφυγή». Και όχι άδικα. Ένας προπονητής δίχως εμπειρία Premier League αποτυγχάνει (Jokanovic) κι ένας αρκετά πιο έμπειρος (Ranieri) αδυνατεί να μαζέψει τα σπασμένα. Μεγάλες κι ακριβές μεταγραφές, που δεν δικαιολόγησαν στο γήπεδο την αξία τους, και μια ομάδα που πήρε πέντε ( ! ) βαθμούς μακριά από την έδρα της. Λογικός κι επόμενος ο υποβιβασμός. Βέβαια, κάπου εκεί ο Πακιστανός ιδιοκτήτης, Shahid Khan, κατάλαβε πως η ομάδα του δεν θα γίνει απ’ τη μια μέρα στην άλλη καλή, κι ως προς έναν ρεαλιστικό σχεδιασμό, η χρονιά στην Championship κρίθηκε εξέχουσας σημασίας. Όπως και στην παραβολή, δηλαδή, ο ένας υιός έφυγε, πούλησε την περιουσία του για να ζήσει ως πλούσιος, και τα ‘χασε όλα!
Εκεί έγινε προσπάθεια «αποσυμφόρησης» του ρόστερ, αν και οι «Cottagers» δυσκολεύτηκαν αρκετά να ξεφορτωθούν τα βαριά συμβόλαια. Ο προπονητής στον οποίο δόθηκε το χρίσμα, ο Scott Parker, ένας νέος τεχνικός που είχε ήδη ζήσει και τέσσερα χρόνια ως ποδοσφαιριστής στην ομάδα. Στόχος δεν ήταν η ομάδα να προβιβαστεί, άμεσα. Πολύ περισσότερο, να τεθούν οι κατάλληλες βάσεις, ώστε η ομάδα να μπορέσει να εξελιχθεί.
Μεταγραφές πολυδάπανες, όπως αυτές των Sergio Rico, Andre Schurrle, Aleksandar Mitrovic, έδιναν τη σειρά τους σε άλλες, πιο «to the point» επιλογές, όπως αυτές των Ivan Cavaleiro, Bobby Decordova-Reid, Anthony Knockaert, Harry Arter. Ο Parker έπρεπε να μειώσει το κόστος του ρόστερ, ενισχύοντας παράλληλα και την ομάδα, η οποία άλλαξε πολύ, καθώς αρκετοί παίκτες δεν ήθελαν να βρεθούν στην Championship. Εκτός αυτού, στόχος ορίστηκε η επάνοδος της Fulham, όχι άμεσα αλλά σε βάθος τριών ετών. Με λίγα λόγια, ο υιός (Khan) που «ξόδεψε» τα πάντα, βρήκε τον πιο «οικονόμο» (Parker), και του ζήτησε τη βοήθεια να σταθεί, με τη συμβολή του πατέρα του. Πράγμα που δέχθηκαν κι οι δυο, με αγάπη, με τη Fulham να επανέρχεται!
Η ομάδα από τα μέσα Νοεμβρίου βρήκε το δρόμο της και «εδραίωσε» τη θέση της στα play-off ανόδου, κερδίζοντας με περιπετειώδη τρόπο την Brentford, πραγματοποιώντας έτσι και την άμεση επάνοδό της. Βέβαια, τα χρονοδιαγράμματα, λόγω COVID-19 ήταν τρομερά στενά, κι έπρεπε ο Parker μέσα σε σχεδόν ένα μήνα, να ετοιμάσει την ομάδα για την Premier League. Αυτό φάνηκε και στους πρώτους αγώνες της ομάδας στο πρωτάθλημα, κατά τους οποίους η Fulham δεν έπειθε κανέναν. Κι ο ίδιος ο Parker προσπαθούσε να βρει τις κατάλληλες ισορροπίες, εντάσσοντας τους νέους παίκτες και ψάχνοντας να βρει το καλύτερο δυνατό. Βέβαια, πιο φανερό ήταν το θέμα στην άμυνα. Ο Rodak δεν εξέπνεε σιγουριά και οι συνεχείς αλλαγές παικτών και σχημάτων, δεν βοηθούσαν στο να βρεθεί ομοιογένεια.
Μάλιστα, ένα ακόμα πρόβλημα προέκυψε, αυτό των πέναλτι. Mitrovic, Lookman και Cavaleiro αστόχησαν σε διαδοχικές εκτελέσεις, δείχνοντας κατ’ εμέ και το πρόβλημα ψυχολογίας που είχε η ομάδα. Κοντά στα Χριστούγεννα, εν τω μεταξύ, έρχεται και ο Mitrovic να «σπάσει» τα υγειονομικά πρωτόκολλα για να κάνει γιορτές με τον συμπατριώτη του, Luka Milivojevic, κάτι που εξόργισε την ομάδα. Άλλωστε, ήταν ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής της, και ήδη δεν προσέφερε τα αναμενόμενα. Εδώ που τα λέμε, κιόλας, ανεξάρτητα από το ότι ξέρει μπάλα, δεν θυμίζει ο Σέρβος, πορτιέρη-άσβερκο σε κλαμπ της παραλιακής, που στην καθισιά του κατεβάζει δυο Marlboro κόκκινα; Τέλος πάντων, κάπως έτσι έχασε και τη θέση του στην ενδεκάδα, την οποία πήρε ο άρτι αφιχθείς, Josh Maya, που σκόραρε τα ίδια γκολ με τον Mitrovic, σε ένα ματς, αλλά έπαιζε και με μεγαλύτερη όρεξη, κάνοντας και περισσότερες «δουλειές» μες στο γήπεδο.
Βέβαια, για να μη λέμε και του στραβού το δίκιο, ο Parker ήδη είχε βρει τον τρόπο για να κάνει την ομάδα του αποτελεσματική, παίζοντας κυρίως με τρεις στόπερ και μπακ χαφ, τον επιθετικό (και πρώτο σκόρερ της Fulham φέτος), Decordova-Reid. Κάπου εκεί, ξεκίνησαν να «πιάνουν» και οι πιο ποιοτικές μεταγραφές. Ο Areola «κατέβασε ρολά» για τα καλά, οι Tete και Aina αποτέλεσαν σταθερές στην άμυνα, ο Loftus-Cheek βρήκε τον καλό του εαυτό. Κάπως έτσι, με εννέα αγωνιστικές να μένουν, οι «Cottagers» έχουν ρεαλιστικές ελπίδες για παραμονή στην κατηγορία.
Το έργο αυτό, δια χειρός Scott Parker. Ο Άγγλος τεχνικός δεν θεωρείται τεχνικός με μεγάλη προοπτική, όμως έδειξε στο σύλλογο να μπορεί να κάνει τα απαραίτητα, υπηρετώντας θετικά το πόστο του. Ακόμα κι αν υποβιβαστεί η ομάδα, πάλι θα έχει κάνει καλά τη δουλειά του. Μην ξεχνάτε άλλωστε, πως το έργο ήταν δύσκολο για κάθε ομάδα που ανέβηκε από την Championship, καθώς σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έπρεπε να προετοιμαστούν για το δυσκολότερο πρωτάθλημα.
Η δουλειά του, πάντως, εγκρίνεται και από τον ιδιοκτήτη της ομάδας, που αφού πρώτα έπαθε, έμαθε και βρήκε το σωστότερο πλάνο. Θα μπορούσε ένα δίδυμο Parker-Khan να βρεθεί και σε μια ταινία κατασκοπίας. Με τη χωρίστρα στο μαλλί και το πρόσωπο γεμάτο γωνίες, δεν θα μπορούσε ο Parker να είναι ένας άλλος 007, και ο Khan ο συμπαθής διευθυντής που του δίνει αποστολές; Μόνο εγώ το έχω σκεφτεί; Οκ καλύτερα ας το αφήσουμε.
Πέρα από την πλάκα τώρα. Ο Parker έχει εμπειρία από μεγάλες ομάδες, στις οποίες έπαιξε. Μετρά έναν προβιβασμό με την Fulham, και σε λίγο καιρό ίσως να μετρά κι έναν υποβιβασμό, ο οποίος θα συνοδευθεί (αν γίνει) με ένα «μπορούσε». Ως παίκτης, ήταν ένας κλασσικός σκληροτράχηλος μέσος, ο οποίος όμως έτρεχε και προσέφερε πραγματικά πολύ στην άμυνα. Σαν προπονητής δείχνει να θέλει επίσης απ’ τους παίκτες του να δουλεύουν σκληρά, μη φοβούμενος να δοκιμάσει πράγματα. Θετικά στοιχεία, τα οποία σίγουρα μελλοντικά θα του βρουν και άλλες δουλειές.
Το σημαντικότερο; Ο Parker κατάφερε να δώσει στη Fulham τη δέουσα μαχητικότητα. Ένα στοιχείο που, φέτος δεν έχει ούτε η Sheffield United, ούτε η West Brom, εκ των βασικών συνυποψηφίων για υποβιβασμό. Το ρόστερ δεν είναι κακό, βελτιώσεις σίγουρα χωρούν, οπότε ποιος δεν θα ‘θελε μια ακόμα χρονιά τη Fulham στην Premier League;
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε και το εξής: O «άσωτος» υιός, και η λογική του αλόγιστου ξοδέματος, μπορεί σε άλλους συλλόγους να δουλεύει, όμως στο Craven Cottage, απέτυχε. Και ο πιο σπλαχνικός, ο πιο «ποδοσφαιρικός» υιός, μαζί με τον πατέρα-«θεό της στρογγυλής θεάς», τον υποδέχθηκε μετά χαράς και του έδειξε το δρόμο, ακολουθώντας ένα πιο λογικό πλάνο. Έναν δρόμο με δυσκολίες μεν, με μεγαλύτερη ευχαρίστηση και ελπίδα, δε.
