Στα 16 του χρόνια αποφάσισε να αφήσει μία «γεμάτη» Μπαρτσελόνα για την Άρσεναλ των «Invincibles» και κατάφερε σε χρόνο-ρεκόρ να καθιερωθεί, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Ο Σεσκ Φάμπρεγας δεν θέλησε, ποτέ και πουθενά, να περιμένει κι έγινε θρύλος πριν καν πατήσει τα πρώτα «άντα».
10 Φεβρουαρίου, 1988. Η Μπαρτσελόνα υποδέχεται την Εσπανιόλ, στο τοπικό καταλανικό ντέρμπι, όπου με πρωταγωνιστές και σκόρερ τους μόνους ξένους της ενδεκάδας, Γκάρι Λίνεκερ και Μπερντ Σούστερ, επικρατεί δύσκολα με 3-2, σε μία γενικά κακή χρονιά, που η ομάδα θα τερματίσει στην χειρότερη θέση (6η) τα τελευταία 25 χρόνια. Εκείνη την ημέρα θα περάσει για πρώτη φορά τις πύλες του επιβλητικού Καμπ Νου, ένας μελλοντικός αστέρας του συλλόγου και της εθνικής Ισπανίας – θα είναι μόλις εννιά μηνών και θα βρίσκεται στην αγκαλιά του παππού του. Το όνομά του Φρανσέσκ Φάμπρεγας Σολέρ.
Είναι κάπως κλισέ, αλλά όταν πηγαίνεις στο πρώτο σου ντέρμπι πριν συμπληρώσεις καν έναν χρόνο ζωής, μάλλον είσαι προορισμένος για να γίνεις ποδοσφαιριστής. Σίγουρα χρειάζεται και η ικανότητα, όμως σε μία ηλικία που δεν έχεις καν αναμνήσεις, το γήπεδο, η ατμόσφαιρα, η μπάλα γίνονται ένα μέρος που νιώθεις ασφάλεια. Στην περίπτωση που εξετάζουμε βέβαια, ο μικρός Σεσκ ήταν κι απίστευτα ταλαντούχος – τόσο ταλαντούχος, που ο πρώτος του προπονητής, στην τοπική Ματαρό, δεν τον έβαζε στα φιλικά με τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, ώστε να μην τον δουν και τον πάρουν από τόσο νωρίς!
Φυσικά αυτή η τακτική δεν κράτησε για πολύ, αφού ο Φάμπρεγας πήρε πρώτα άδεια να προπονείται μια φορά την εβδομάδα στη διάσημη Μασία κι έπειτα έγινε μόνιμο μέλος των ακαδημιών των «Μπλαουγράνα». Στην πρώτη του προπόνηση έπαιξε δίπλα σε… κάποιους Λιονέλ Μέσι και Ζεράρ Πικέ, ενώ είδωλό του έγινε ο τότε αρχηγός της ομάδας Πεπ Γκουαρδιόλα. Οι δύο τους μάλιστα ανέπτυξαν προσωπική σχέση, όταν ο Πεπ τον είδε να κλαίει για το διαζύγιο των γονιών του και του χάρισε μία φανέλα με την υπογραφή του για να τον ηρεμήσει.
Όλα έμοιαζαν ιδανικά για τον Φάμπρεγας στις ακαδημίες, όπου παρά την όχι και τόσο προωθημένη θέση του (αμυντικός χαφ), τελείωνε τις σεζόν με περισσότερα από 30 τέρματα, ξεχωρίζοντας από τους συνομηλίκους του. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: το κέντρο της πρώτης ομάδας της Μπαρτσελόνα παραήταν γεμάτο για να του δοθεί η παραμικρή ευκαιρία. Για να καταλάβετε λίγο για τι πολυκοσμία μιλάμε, τη σεζόν πριν αποφασίσει να φύγει, στο ρόστερ υπήρχαν οι εξής μέσοι: Τσάβι, Ινιέστα, Ρικέλμε, Μεντιέτα, Τιάγκο Μότα, Ζεράρδ, Λουίς Ενρίκε και Γκάμπρι.
Βέβαια αυτό το επιχείρημα μοιάζει λίγο αστείο, αν αναλογιστεί κανείς ότι έφυγε από τη Βαρκελώνη για το Βόρειο Λονδίνο και την Άρσεναλ τον Σεπτέμβριο του 2003, στην αρχή μιας ιστορικής σεζόν όχι μόνο για την ομάδα, αλλά για το αγγλικό και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ο θρυλικός πια Ισπανός μέσος μπορεί πρακτικά να μην θεωρείται μέλος των «Invincibles», όμως προπονούταν συχνά με την πρώτη ομάδα, μαθαίνοντας τα «μυστικά» της θέσης από τους Πατρίκ Βιεϊρά και Ζιλμπέρτο Σίλβα.
Μάλιστα, παρά το γεγονός πως δεν έπαιξε ούτε λεπτό στην Πρέμιερ Λιγκ, έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα στο Λιγκ Καπ μόλις έναν μήνα μετά την άφιξή του, ενώ στη συνέχεια του θεσμού πέτυχε και το παρθενικό του τέρμα, διαλύοντας τα ρεκόρ του νεότερου παίκτη και σκόρερ στην ιστορία της Άρσεναλ, αφού μετά βίας ξεπερνούσε τα 16 χρόνια ζωής. Ο Αρσέν Βενγκέρ από πολύ νωρίς κοίταξε πέρα από τη νεαρή του ηλικία και μόλις οι Βραζιλιάνοι μέσοι Σίλβα και Εντού τραυματίστηκαν, ο Φάμπρεγας άρχισε να χτυπά επίμονα την πόρτα της βασικής ενδεκάδας, υπογράφοντας και επαγγελματικό συμβόλαιο τον Σεπτέμβριο του 2004.
Αφού πέταξε ένα κομμάτι πίτσα (!) στον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και κέρδισε τον πρώτο του τίτλο (FA Cup) ως βασικός (τελικός με Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), ο ταλαντούχος έφηβος με την χαρακτηριστική κόμη θεωρήθηκε έτοιμος ώστε να φορέσει το «4» του Βιεϊρά, που μόλις είχε πάρει μεταγραφή για τη Γιουβέντους. Ο Αλσατός τεχνικός τον εμπιστεύτηκε παρά τις βοές αμφιβολίας και σε ηλικία 18 ετών ο Φάμπρεγας έγραψε 49 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, εντυπωσίασε και σκόραρε στα νοκ άουτ παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ και αγωνίστηκε εναντίον της αγαπημένης του Μπαρτσελόνα στον χαμένο τελικό του Παρισιού.
Παρά το γεγονός πως απέμεναν έξι χρόνια για να λήξει το συμβόλαιό του, εκείνο το καλοκαίρι του 2006 επικράτησε μεταγραφικός «πυρετός» γύρω από το όνομά του, με τη Ρεάλ Μαδρίτης να πρωτοστατεί και να προσφέρει γη και ύδωρ για τις υπηρεσίες του. Ο Βενγκέρ, έχοντας πια περιορισμένους πόρους για να αναδομήσει την ομάδα μετά την ανέγερση του Έμιρεϊτς, έθεσε την παραμονή του Ισπανού ως απόλυτη προτεραιότητα, βλέποντας στο πρόσωπό του έναν νεαρό ποδοσφαιριστή, που πρέσβευε και προσωποποιούσε τα αγωνιστικά ιδεώδη του συλλόγου. Όχι μόνο δεν κοίταξε καν τα ποσά που δίνονταν για την απόκτησή του, αλλά «έδεσε» τον Φάμπρεγας με βελτιωμένο πενταετές συμβόλαιο, με οψιόν τριών ακόμα χρόνων!
Με τον Τιερί Ανρί τραυματία για μεγάλο μέρος της σεζόν και τον Ντένις Μπέργκαμπ να έχει πια αποσυρθεί, οι «Κανονιέρηδες» πέρασαν μία μεταβατική σεζόν (2006/07), που κατέβασε αρκετά τις προσδοκίες και τους απομάκρυνε τινί τρόπω από τους διεκδικητές της Πρέμιερ Λιγκ. Ένας παίκτης όμως ήταν εκεί για να ξεχωρίσει. Δεν μιλάμε για κάποιον «τελευταίο των Μοϊκανών» από την χρυσή γενιά της δεκαετίας 1996-2006, αλλά για έναν αμούστακο νεαρό, που μάθαινε αγγλικά από τον πολύγλωσσο Ελβετό (!) κολλητό του, Φιλίπ Σεντερός. Κι όμως μέσα σε αμέτρητα προβλήματα, ο 19χρονος Φάμπρεγας κατάφερε να γράψει 13 ασίστ, να αναδειχθεί Golden Boy και στην καλύτερη ενδεκάδα της UEFA για το 2006, ενώ παράλληλα να παλέψει στα ίσα με τον Κριστιάνο Ρονάλντο για τον Κορυφαίο Παίκτη της Σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ.
Αν νομίζετε πως κάπου εδώ, κάτι, κάπως πρέπει να του ανακόψει την φόρα, κάνετε λάθος. Την επόμενη χρονιά ο Ισπανός μέσος εμφανίστηκε ακόμα καλύτερος, αφού με 17 ασίστ (δεύτερη καλύτερη επίδοση στην Αγγλία ως τότε) κρατούσε πρώτη την Άρσεναλ στο πρωτάθλημα έως τον Μάρτιο, κέρδισε το Euro ως βασικός με την εθνική Ισπανίας και αναδείχθηκε για δεύτερη σερί χρονιά Κορυφαίος Παίκτης της Σεζόν από τους φίλους των «Κανονιέρηδων» με συντριπτική πλειοψηφία.
Η στιγμή του να ηγηθεί και με τη… βούλα είχε φτάσει κι έτσι τον Νοέμβριο του 2008 ο Βενγκέρ, που τον είχε επανειλημμένα παρομοιάσει με τον Μισέλ Πλατινί, θα τον χρίσει πρώτο αρχηγό σε ηλικία μόλις 21 ετών. Αν και θα χάσει περίπου τέσσερις μήνες αγωνιστικής δράσης λόγω ενός τραυματισμού στο γόνατο, ο Φάμπρεγας θα οδηγήσει την Άρσεναλ στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και θα κληθεί να «δέσει» μια ταλαντούχα, μα άπειρη ομάδα με παίκτες όπως οι Γουίλσιρ, Γουόλκοτ, Μπέντνερ, Κλισί, Ντιαμπί, Σονγκ, Ντενίλσον και Νασρί.
Καταντά πια βαρετό σε αυτήν την εξιστόρηση, όμως και πάλι ο Ισπανός τα κατάφερε. Για έναν παίκτη, που φτιάχτηκε για να παίζει αμυντικό χαφ, οι επιδόσεις του ήταν εξωπραγματικές. Σε 27 αγώνες στην Πρέμιερ Λιγκ ο Φάμπρεγας έγραψε 15 τέρματα και ισάριθμες ασίστ, κρατώντας τους «Κανονιέρηδες» στην κορυφή της βαθμολογίας μετά από 22 αγωνιστικές. Δυστυχώς στον επαναληπτικό προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στην Μπαρτσελόνα, ο αρχηγός θα πέσει θύμα της «κατάρας» των τραυματισμών της ομάδας και θα υποστεί κάταγμα στο πόδι, βλέποντας τους συμπαίκτες να καταρρέουν χωρίς τον στυλοβάτη τους.
Για να αναλογιστεί κανείς τι έκανε εκείνη την χρονιά ο Φάμπρεγας, καλό είναι να τον βάλει σε σύγκριση με τον, κατά τεκμήριο κορυφαίο μέσο της Πρέμιερ Λιγκ των τελευταίων ετών, τον Κέβιν Ντε Μπρούιν. Ο Βέλγος αστέρας, παίζοντας σε αρκετά πιο προωθημένο ρόλο, σημείωσε τα καλύτερα στατιστικά του τρία χρόνια πριν, όταν με 13 γκολ και 20 ασίστ σε 35 αγώνες προκάλεσε ντελίριο σε ποδοσφαιρόφιλους και στατιστικολόγους. Ε λοιπόν, κατά μέσο όρο, ο Φάμπρεγας ήταν καλύτερος σε κάθε κατηγορία – ακόμα και στις ασίστ (1,8 έναντι 1,75 ανά αγώνα), στις οποίες ο Ντε Μπρούιν ισοφάρισε το ρεκόρ του Ανρί!
Έχοντας συμπληρώσει έξι χρόνια χωρίς συλλογικό τίτλο, έχοντας δει την Άρσεναλ να απορρίπτει προτάσεις άνω των 30 εκατομμυρίων ευρώ και αναρρώνοντας από τον σοβαρό τραυματισμό του, ο Ισπανός άρχισε να νιώθει την ανάγκη να εξελιχθεί μακρυά από τον μέντορά του, Βενγκέρ, που είχε αρχίσει ήδη να μπαίνει σε περίδο αμφισβήτησης. Η σεζόν 2010/11 ήταν η χειρότερη ατομικά για τον ίδιο, παρά το γεγονός πως οι «Κανονιέρηδες» πάλεψαν για αρκετό καιρό για τον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ. Μάλιστα μια δική του αποτυχημένη πάσα με τακουνάκι, οδήγησε στον αποκλεισμό από τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ από την… επόμενη ομάδα του.
Μην μπορώντας πια να τον διατηρήσει στις τάξεις της, η Άρσεναλ υπέκυψε στην πίεση της Μπαρτσελόνα και της «επέστρεψε» τον Φάμπρεγας το καλοκαίρι του 2011, με τον ίδιο τον Ισπανό να πληρώνει και από την τσέπη του για να ολοκληρώσει τον επαναπατρισμό του. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως όταν έφυγε για να δημιουργήσει μια θρυλική δημιουργική τριάδα δίπλα στους Τσάβι και Ινιέστα, ο Φάμπρεγας τους ξεπερνούσε αμφότερους σε τέρματα, ασίστ και πάσες για γκολ στο διάστημα που βρισκόταν στην Αγγλία.
Πηγαίνοντας σε μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών, με τρία σερί πρωταθλήματα και δύο Τσάμπιονς Λιγκ σε τρία χρόνια, οι περισσότεροι θα περίμεναν ο Ισπανός μέσος να απογειωθεί. Δυστυχώς όμως η λάμψη του έμεινε πίσω στο Λονδίνο και παρά το γεγονός πως είχε κλείσει μόλις τα 24 χρόνια ζωής, ο Φάμπρεγας χρησιμοποιήθηκε κυρίως ως ρολίστας και κατέκτησε με το ζόρι ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο και ένα διηπειρωτικό στην τριετία που έμεινε στους «Μπλαουγράνα».
Για τον ίδιο υπήρχε μόνο μια διέξοδος, η επιστροφή στην Πρέμιερ Λιγκ. Η Άρσεναλ είχε βάλει ειδικό όρο κατά την πώλησή του, πως αν επέλεγε να γυρίσει στην Αγγλία, θα έπρεπε να μιλήσει πρώτα μαζί της. Ο Βενγκέρ δεν μπορούσε να του εγγυηθεί αυξημένο χρόνο συμμετοχής λόγω της παρουσίας του Μεσούτ Οζίλ, ενώ και το οικονομικό κομμάτι (η Μπαρτσελόνα απαιτούσε περισσότερα από 30 εκ. ευρώ) δεν έμοιαζε ελκυστικό. Αυτά τα δεδομένα εκμεταλλεύτηκε η Τσέλσι και τον έκανε δικό της τον Ιούνιο του 2014. «Ζήτησα να βρεθεί ένας τρόπος να φύγω, όμως η διοίκηση ήταν αντίθετη. Δεν ήμουν όμως χαρούμενος εδώ. Σύμφωνα με τους όρους του συμβολαίου μου, μίλησα πρώτα με την Άρσεναλ, όμως δεν επετεύχθη συμφωνία. Αν δεν πίστευα πως θα βρω ξανά την ευτυχία στην Τσέλσι, δεν θα είχα πάει εκεί. Τα χρήματα δεν έχουν πια τόση σημασία».
Με το «καλημέρα» ο Φάμπρεγας σημείωσε ένα ακόμη ρεκόρ σχετικό με ασίστ, αφού «σέρβιρε» τουλάχιστον ένα τέρμα για έξι συνεχόμενα παιχνίδια, κάνοντας εμφατική αρχή με τους «Μπλε». Το τέλος της σεζόν ήταν εξίσου εντυπωσιακό, με την Τσέλσι να κάνει το νταμπλ (Πρέμιερ Λιγκ και Λιγκ Καπ) και τον ίδιο να ανεβάζει το προσωπικό του ρεκόρ στις 18 ασίστ σε μία χρονιά, όντας ακόμα ο μόνος μαζί με τον Ντε Μπρούιν με δύο η περισσότερες χρονιές με 15+ ασίστ!
Τα επόμενα χρόνια δεν ήταν ανάλογα σε επιτυχίες, όμως ο Φάμπρεγας δεν σταμάτησε να νιώθει σημαντικός και να χαίρεται το παιχνίδι. Παρά την ολοένα και αυξανόμενη έλλειψη ταχύτητας και αθλητικότητας, ο Ζοσέ Μουρίνιο είχε την έμπνευση να τον φέρει πιο βαθιά στον αγωνιστικό χώρο, με τον Ισπανό να αποδεικνύεται καταλυτικός στην ανάπτυξη του παιχνιδιού από πίσω. Μάλιστα λίγο πριν φύγει το 2016 ο Φάμπρεγας έγραψε την 100ή του ασίστ στην Πρέμιερ Λιγκ, όντας με διαφορά (74 παιχνίδια λιγότερα από τον Γκιγκς!) ο ταχύτερος παίκτης που φτάνει σε αυτό το ορόσημο.
Σε ηλικία 32 ετών ο Ισπανός αστέρας πήρε την οριστική απόφαση να αφήσει την Αγγλία, υπογράφοντας στη Μονακό, που βρισκόταν σε φάση ανοικοδόμησης. Όντας από έφηβος βασικός και σημαντικός στις ποδοσφαιρικές μας συνειδήσεις, ο Φάμπρεγας άρχισε να φέρει το «στίγμα» του βετεράνου από πολύ νωρίς. Σίγουρα παίζει ρόλο το αγωνιστικό του στυλ και ο σωματότυπός του, όμως η αλεγρία που τον χαρακτήριζε με την κόμη mullet να ανεμίζει τον είχε αφήσει ανεπιστρεπτί. Όπως ήταν φυσικό ούτε στη Γαλλία, αλλά ούτε και στην Ιταλία (Κόμο) που ακολούθησε, δεν είχε ενεργό ρόλο και οι επιλογές του έμοιαζαν περισσότερο… κοσμοπολίτικες λόγω των προορισμών, παρά αμιγώς ποδοσφαιρικές.
«Όπως μας έδειξε ο Σεσκ Φάμπρεγας, κάποιοι παίκτες που αποφασίζουν από νωρίς να πάνε σε ομάδες του εξωτερικού εξελίσσονται ραγδαία, κυρίως λόγω της πολιτισμικής αλλαγής. Τους βελτιώνει δρασικά σε πολλά επίπεδα, τόσο αγωνιστικά, αλλά κυρίως πνευματικά, γιατί αναγκάζονται να μάθουν μια νέα γλώσσα και να προσαρμοστούν σε μία άλλη κουλτούρα». Ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε ποτέ δεν έδειξε την αδυναμία του στον απίθανο μέσο, όπως είχε κάνει άλλωστε και ο Λουίς Αραγονές, όταν τον κάλεσε για πρώτη φορά σε ηλικία 18 ετών και τον έκανε τον νεότερο που φορά την φανέλα με το εθνόσημο για περισσότερο από 70 χρόνια!
Με 110 συμμετοχές, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα ο Φάμπρεγας ανταπέδωσε αυτήν την εμπιστοσύνη και με το παραπάνω, παρά τις αμέτρητες επιλογές που είχε η εθνική Ισπανίας στα καλύτερα του χρόνια. Μάλιστα εκεί, έχοντας τριγύρω του τους συμπαίκτες του στην Μπαρτσελόνα, υπήρξε πάντα χρήσιμος, αφού θεωρείται (και ο ίδιος συμφωνεί) πως οι ικανότητές του περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις απαιτήσεις του Πεπ Γκουαρδιόλα και την αδυναμία του στους Τσάβι, Ινιέστα και Μπουσκέτς, καθώς και στον ανερχόμενο Τιάγκο Αλκάνταρα, που ενσάρκωναν σαφώς καλύτερα το διάσημο «tiki-taka».
Δεν έχει σημασία αν είσαι οπαδός της Άρσεναλ ή της Μπαρτσελόνα και θεωρείς τον Φάμπρεγας «προδότη». Ο Ισπανός ίσως αποτελεί το πρώτο παράδειγμα, αυτού που βλέπουμε πια να γίνεται κατά κόρον, όπου νεαροί παίκτες αλλάζουν χώρα για να βρουν άμεσα αγωνιστικές ευκαιρίες και στη συνέχεια εξελίσσονται σε αστέρες πρώτου μεγέθους. Αυτός το έκανε σε ηλικία 16 ετών και πέτυχε κάτι που ελάχιστοι έφηβοι είχαν τολμήσει να ονειρευτούν. Λογικό ήταν να μην περίμενε στην συνέχεια τους Γκουαρδιόλα και Βενγκέρ να αποφασίσουν για το μέλλον του, γιατί αποδεδειγμένα το ποδόσφαιρο δεν περιμένει…
