Ο Cristiano Ronaldo επέστρεψε με brace στην Premier League, αποδεικνύοντας την ωριμότητα και την ποιότητα που απέκτησε με τα χρόνια, σαν να μην έφυγε ποτέ. Πριν περίπου 15 χρόνια όμως ο Πορτογάλος εκολλαπτόμενος αστέρας έβαλε τον ατομισμό του πάνω από την ομάδα, οδηγώντας την Manchester United στην χειρότερη πορεία της στην ιστορία του Champions League και τον σπουδαίο Sir Alex Ferguson σε ένα επικό ξέσπασμα, που με τον τρόπο του «επιτάχυνε» την εξέλιξη της καριέρας του!
Πολλοί λένε πως στον αθλητισμό μια ήττα μπορεί να σου μάθει περισσότερα από μία νίκη και αυτό ισχύει για όλους, από τους άσημους ερασιτέχνες μέχρι τους πιο δημοφιλείς αστέρες. Βέβαια δεν είναι όλες οι ήττες ίδιες, αφού καθοριστικό ρόλο παίζουν οι συνθήκες υπό τις οποίες προκύπτουν. Φαντάσου λοιπόν ότι είσαι ένας 20χρονος ποδοσφαιριστής, έτοιμος να κατακτήσει την κορυφή του κόσμου, και μετά από μία μεγάλη μεταγραφή στην πρώτη επιστροφή στην πατρίδα για να αντιμετωπίσεις την ομάδα που έχεις μάθει να… μισείς, όχι απλά φεύγεις ηττημένος και ταπεινωμένος από το γήπεδο, αλλά υποδεικνύεσαι εσύ ως ο απόλυτος υπεύθυνος!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας ταξιδέψουμε στα αγγλικά -κυρίως- και τα ευρωπαϊκά γήπεδα της σεζόν 2005/06, όπου η Manchester United μετά από δύο τρίτες θέσεις στην Premier League, προετοιμάζει την αντεπίθεσή της, έχοντας ενισχυθεί σημαντικά στο μεταγραφικό παζάρι του καλοκαιριού. Ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά τέσσερις μετέπειτα θρύλοι των «Κόκκινων Διαβόλων» κατέφθασαν στο Old Trafford εκείνη την χρονιά, με τον Nemanja Vidic να ξεχωρίζει, αλλά τους Patrice Evra, Ji-sung Park και Edwin van der Sar να είναι φυσικά άξιοι συμπαραστάτες. Δύσκολα μπορούσε τότε κάποιος να προβλέψει την επίδραση αυτών των παικτών, αφού ο νέος μεγάλος αστέρας της ομάδας του Sir Alex Ferguson είχε καταφθάσει δύο χρόνια νωρίτερα και δεν ήταν άλλος από τον Cristiano Ronaldo.
Ο Πορτογάλος φυσικά δεν ήταν ακόμα η «μηχανή» παραγωγής γκολ, που γνωρίζουμε σήμερα, αφού σε καμία από τις τρεις πρώτες σεζόν της καριέρας του δεν είχε φτάσει σε διψήφιο αριθμό τερμάτων και ήταν περισσότερο γνωστός για την τεχνική του, τις απίστευτες ενέργειές του και το… showboat. Έστω κι έτσι, και παρά την παρουσία συμπαικτών όπως οι Ferdinand, Scholes, Giggs, Rooney και Van Nistelrooy, δεν ήταν λίγες οι φορές που ο «CR7» έπαιρνε την ομάδα στις πλάτες του και ξεχώριζε με το επιβλητικό του παιχνίδι. Ο Sir Alex Ferguson δεν έτρεφε αυταπάτες, ήξερε τι ταλέντο είχε στα χέρια του και προσπαθούσε να το αξιοποιήσει με κάθε πιθανό τρόπο, στέκοντας ως «πατέρας» στο πλευρό του.
Παρ’ όλα αυτά ο Cristiano Ronaldo στο πρώτο μισό εκείνης της σεζόν δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα λέγαμε φορμαρισμένος. Με το τέλος του πρώτου γύρου είχε πετύχει μόλις ένα γκολ, κι αυτό στην ταπεινωτική ήττα με 4-1 από την Middlesbrough, ενώ η Chelsea του Jose Mourinho έπαιρνε ήδη βραχεία κεφαλή στην κορυφή της Premier League. Ίσως κάποιος να πίστευε πως οι «Κόκκινοι Διάβολοι» είχαν ρίξει το βάρος στην Ευρώπη, αφού μετά την πορεία ως τα ημιτελικά τέσσερα χρόνια νωρίτερα, οι εμφανίσεις τους έκτοτε είχαν υπάρξει αποκαρδιωτικές. Ε λοιπόν, εκείνη την σεζόν, τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα! Σε έναν βατό όμιλο με Villareal, Benfica και Lille η ομάδα του Μάντσεστερ έως την τελευταία αγωνιστική μετρούσε μόλις μία νίκη, είχε σκοράρει μόνο σε αυτό το παιχνίδι και κινδύνευε σοβαρά να αποκλειστεί.
Παρά τα τραγικά αυτά αποτελέσματα, μία ακόμα νίκη στο φινάλε, θα μπορούσε όχι μόνο να της χαρίσει την πρόκριση, αλλά ενδεχομένως και την πρωτιά (!), αφού η πρωτοπόρος του ομίλου, Villareal, είχε εκείνη την στιγμή μόλις εφτά βαθμούς και τέσσερις ισοπαλίες. Η μοίρα τα είχε φέρει έτσι και το «κλείσιμο» θα λάμβανε χώρα όχι μόνο στην πατρίδα του Πορτογάλου αστέρα, αλλά και στην πόλη την οποία διδάχθηκε τα μυστικά του ποδοσφαίρου, την Λισαβόνα. Στο Estadio da Luz, λιγότερο από πέντε χιλιόμετρα μακρυά από την έδρα της αγαπημένης του Sporting Lisbon, o Cristiano Ronaldo είχε την ευκαιρία του να λάμψει και να δώσει το σύνθημα της αντεπίθεσης για την αρμάδα του Sir Alex Ferguson.
Σε έναν δραματικό αγώνα, τον οποίον διαιτήτευε ο δικός μας Κύρος Βασσάρας, η Manchester United μπήκε αποφασισμένη και προηγήθηκε μόλις στο 6′ με τον Paul Scholes, κάνοντας σημαντικό βήμα πρόκρισης. Δυστυχώς για τους Άγγλους, η Benfica με ηγέτη τον Nuno Gomes και την βοήθεια 65,000 φίλων της που βρέθηκαν στο γήπεδο, κατάφερε σε λιγότερο από ένα ημίωρο να κάνει την ανατροπή, χάρη στα τέρματα των Geovanni (16′) και Beto (34′) και να βάλει δύσκολα στον Cristiano Ronaldo και την «παρέα» του. Οι συμπατριώτες του αποδοκίμαζαν και προκαλούσαν με κάθε ευκαιρία τον 20χρονο τότε αστέρα, που πολλές φορές άφηνε το συναίσθημα να τον κατακλύζει.
Όσο οι φωνές εναντίον του πλήθαιναν, ο ίδιος «τυφλωνόταν» από το πάθος του, προσπαθώντας να ντριμπλάρει όλους τους αντιπάλους του, να κρατήσει την μπάλα όσο το δυνατόν περισσότερο και να «κλέψει» την δόξα, που θα σωπάσει τους επικριτές του. Οι ενέργειές του ήταν κάθε άλλο παρά επιτυχημένες και ο μαινόμενος Sir Alex Ferguson τον έκανε αλλαγή μόλις στο 67′, αφού είχε ήδη εκνευρίσει τόσο τον ίδιον όσο και τους συμπαίκτες του. Με την Villareal ήδη να προηγείται εκείνη την στιγμή της Lille, ένα μόνο γκολ αρκούσε για να στείλει τους «Κόκκινους Διαβόλους» στην επόμενη φάση, όμως δεν ήρθε ποτέ, κρατώντας τους στον πάτο του ομίλου, την μοναδική φορά που ο αγγλικός σύλλογος τερμάτισε στην τελευταία θέση ομίλου του Champions League!
Η απογοήτευση του νεαρού Cristiano ήταν έκδηλη, με την ήττα αυτή να αποτελεί ένα μεγάλο πλήγμα στον εγωισμό του, ενώ ο πρόωρος αποκλεισμός από την Ευρώπη ήξερε πως θα τον έστελνε στο παρασκήνιο, την στιγμή που ήδη «ανδρωνόταν» ο μεγάλος του αντίπαλος, Lionel Messi, στην Barcelona, που μερικούς μήνες αργότερα θα κατακτούσε το βαρύτιμο ευρωπαϊκό τρόπαιο. Τα βάσανά του Πορτογάλου όμως δεν θα τελείωναν με την έξοδο από το γήπεδο, αφού το μεγαλύτερο «μάθημα» θα ερχόταν στα αποδυτήρια, όπου ο πάντα στοργικός Sir Alex Ferguson του προετοίμαζε την δική του «hairdryer treatment»!
«Το παιχνίδι είχε μετατραπεί από την αρχή σε προσωπική παράσταση του Cristiano Ronaldo. Προσπαθούσε να δείξει τις ικανότητές του και τίποτα δεν απέδιδε. Χάσαμε το παιχνίδι, αποκλειστήκαμε και ο προπονητής τον κατέστρεψε στα αποδυτήρια. Μπήκες να παίξεις μόνος σου; Ποιος στο διάολο νομίζεις πως είσαι; Βλέπεις όλους αυτούς τους σπουδαίους παίκτες; Ποτέ δεν θα γίνεις σαν αυτούς αν συνεχίσεις να παίζες έτσι. Ο Ronaldo έβαλε τα κλάμματα και ήμασταν όλοι παγωμένοι στις θέσεις μας. Κανείς δεν τον πλησίασε. Έπρεπε να μάθει. Αυτό ήταν ένα μήνυμα από ολόκληρη την ομάδα και όχι μόνο τον Ferguson», θα θυμηθεί ο Rio Ferdinand από εκείνη την θλιβερή νύχτα.
«Ήταν γενναίο αυτό που έκανε ο Ferguson, γιατί ήξερε πως αν τον έχανε θα σπαταλούσε μία σπουδαία ευκαιρία να κερδίσει πράγματα με αυτόν τον παίκτη. Πολλοί προπονητές θα φοβόνταν να τον αντιμετωπίσουν έτσι, όμως ο Ferguson δεν υπολόγιζε ποιον είχε απέναντί του. Δεν τον ένοιαζε αν ήσουν ο καλύτερος της ομάδας, θα ερχόταν και θα σου έλεγε κατάμουτρα αυτό που πίστευε». Αυτή η «κατσάδα» του Sir Alex είχε όντως τα επιθυμητά αποτελέσματα, αφού ο Cristiano Ronaldo εκείνη την χρονιά είχε χάσει τον πατέρα του και στο πρόσωπο του θρυλικού Σκωτσέζου, αλλά και του βοηθού του Carlos Queiroz, έβλεπε δύο πατρικές φιγούρες που είχαν πολλά να τον διδάξουν κι αυτός ήταν πρόθυμος να τους ακούσει.
Ίσως ξέρετε την συνέχεια, όμως την επόμενη τριετία, και μέχρι την φυγή του «CR7» από τo Μάντσεστερ, ο Πορτογάλος κατέκτησε τρεις Premier League, ένα Champions League και σημείωσε 91 τέρματα! Όχι και άσχημα…
