Ο Στιβ ΜακΚλάρεν έγινε ο πρώτος Άγγλος προπονητής στην Μπουντεσλίγκα, σε μία θητεία στη Βόλφσμπουργκ που πήγε απελπιστικά λάθος.
Ιούνιος 2001, Μάντσεστερ. Ο Άλεξ Φέργκιουσον σοκάρει τους φίλους και τη διοίκηση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όταν ανακοινώνει πως σκοπεύει να αποσυρθεί από τους πάγκους στο τέλος της επόμενης σεζόν. Εν μέσω καλοκαιριού ο Τύπος προβαίνει σε μία ακατάσχετη ονοματολογία προπονητών, ικανών να διαδεχθούν τον απόλυτο θρύλο της ομάδας. Στα δεκάδες ονόματα που ακούγονται δεν συμπεριλαμβάνεται αυτό του ίσως ικανότερου μέλους του τεχνικού επιτελείου του, ενός σκυθρωπού Άγγλου με σχετικά φτωχή ποδοσφαιρική καριέρα (κυρίως στη Χαλ), που κατά την πρόσληψή του μερικά χρόνια νωρίτερα, ο πρόεδρος της Γιουνάιτεντ, Μάρτιν Έντουαρντς, τον έχει ανακοινώσει ως Στιβ ΜακΚλάριτζ – άλλο που το πραγματικό του όνομα είναι Στιβ ΜακΚλάρεν!
Ο 40χρονος τότε τεχνικός, που ήδη έχει θητεύσει και δίπλα στον Πίτερ Τέιλορ στην εθνική Αγγλίας, αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να μετακομίσει από το Ολντ Τράφορντ. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τελικά ο «Φέργκι» δεν θα αποσυρθεί για ακόμα έντεκα σεζόν, ο μετρ της ψυχολογίας και βιντεο-ανάλυσης, ΜακΚλάρεν φέρει βαρέως ότι κανείς δεν τον θεωρεί ικανό να καθίσει στον πάγκο της Γιουνάιτεντ και αποφασίζει να μετακομίσει στον αγγλικό βορρά για χάρη της Μίντλεσμπρο. Η ήδη ανερχόμενη καριέρα του κερδίζει κι άλλους πόντους στο Βόρειο Γιορκσάιρ, αφού στα χέρια του η «Μπόρο» κερδίζει τον πρώτο της τίτλο (Λιγκ Καπ) και αγωνίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Ευρώπη.
Στο αποκορύφωμα της έως τότε πορείας του, ο ΜακΚλάρεν οδηγεί τον αγγλικό σύλλογο στον τελικό του Κύπελλου UEFA (ήττα με 4-0 από τη Σεβίλλη) και θεωρείται, όχι άδικα, ο καλύτερος Άγγλος προπονητής στις αρχές του 21ου αιώνα. Παρά τα επιτεύγματά του όμως, η φιγούρα του θεωρείται αντι-εμπορική. Δεν αρέσει αρκετά ούτε στα Μέσα, ούτε στους οπαδούς, ούτε στις διοικήσεις, ούτε καν στους παίκτες του. Το ποδόσφαιρό του θεωρείται συχνά βαρετό (ακόμα και με τα κριτήρια των 00s) και όλη αυτή η κατάσταση τον κάνει ακόμα πιο δύστροπο. Κάπως έτσι στις αρχές του 2008, μετά κι από μία τραγελαφική θητεία στον πάγκο της εθνικής Αγγλίας (ως πρώτος προπονητής αυτήν τη φορά), ο «καλύτερος Άγγλος προπονητής» καταλήγει στην Ολλανδία για λογαριασμό της Τβέντε.
Η ομάδα τότε είχε χειρότερη φήμη απ’ ότι σήμερα, ενώ δεν είχε κατακτήσει ποτέ την Ερεντιβίζιε. Την τελευταία τριετία, πριν αναλάβει ο ΜακΚλάρεν, έδειχνε μία κάποια φιλοδοξία και είχε τερματίσει μες στην πρώτη τετράδα, όμως κανείς δεν μιλούσε για τίτλο. Με το «καλημέρα» ο Άγγλος την οδηγεί στη 2η θέση, πάνω από τον δυνάστη Άγιαξ και κάτω μόνο από την Άλκμααρ, όμως την πρώτη του κανονική σεζόν, κάνει το -σχετικά πάντα- ακατόρθωτο και φτάνει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, εκμεταλλευόμενος και μία εξαιρετική φουρνιά παικτών, όπως ο Κοσταρικανός Μπράιαν Ρουίθ, οι Ολλανδοί Λουκ ντε Γιονγκ, Βουτ Μπράμα και Ντουάιτ Τιεντάλι, καθώς και ο Ελβετός φορ Μπλέιζ Ενκουφό.
Ωστόσο πριν καν προλάβει να αναδειχθεί Προπονητής της Σεζόν στην Ολλανδία, ο ΜακΚλάρεν δίνει τα χέρια με τη Βόλφσμπουργκ, που έχει πάρει το πρωτάθλημα Γερμανίας την προηγούμενη χρονιά (2008/09), ώστε να γίνει ο πρώτος Άγγλος τεχνικός στην ιστορία της Μπουντεσλίγκα. Όλα μοιάζουν ιδανικά. Το ρόστερ των «Λύκων» σφύζει από ποιότητα, ο ΜακΚλάρεν μοιάζει πιο έτοιμος από ποτέ να επιστρέψει στην ελίτ των πάγκων και η διοίκηση των Γερμανών του δίνουν ένα γενναιόδωρο μπάτζετ ώστε να δομήσει τη νέα δύναμη (;) του εγχώριου ποδοσφαίρου.
Σε ένα εξαιρετικό δυναμικό ποδοσφαιριστών, όπως οι Μπενάλιο, Τζακάρντο, Μπαρτζάλι, Οκούμπο, Χασέμπε, Τζόσουε, Γκραφίτε, Γκέντνερ, Σέφερ και φυσικά ο Τζέκο, έρχονται να προστεθούν οι Ντιέγκο, Κιερ, Φρίντριχ και Μάντζουκιτς για περισσότερα από 35 εκατομμύρια ευρώ, ενώ στον αντίποδα μοναδική σημαντική απώλεια είναι αυτή του Μισίμοβιτς, που φεύγει για τη Γαλατασαράι. Ο ΜακΚλάρεν έχει στα χέρια του σωρεία, επιθετικών κυρίως, λύσεων και όλο τον χρόνο (έχει συμφωνήσει από τα μέσα Μαΐου) ώστε να φτιάξει μία ομάδα-φόβητρο. Κι αν στα χαρτιά η επιτυχία μοιάζει βέβαιη, στο χορτάρι το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό.
Στο ντεμπούτο του, κόντρα στην παντοδύναμη Μπάγερν, στο Μόναχο, η ήττα (2-1) στις καθυστερήσεις λογίζεται ως φυσιολογική, όμως την επόμενη αγωνιστική εμφανίζονται τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια. Η Βόλφσμπουργκ φιλοξενεί τη Μάιντζ και στο ημίωρο προηγείται ήδη με 3-0, χάρη σε brace του Έντιν Τζέκο και του πρώτου γκολ με τη φανέλα της από τον Βραζιλιάνο Ντιέγκο. Η κατάρρευση όμως είναι κοντά και σε μία απίστευτη εξέλιξη οι «Λύκοι»… καταφέρνουν να χάσουν με 3-4. Η ομάδα ηττάται με κάτω τα χέρια και στην έδρα της Ντόρτμουντ και ο ΜακΚλάρεν αναγκάζεται νωρίς νωρίς να αναθεωρήσει και να παρατήσει το 4-2-3-1 που δουλεύει όλο το καλοκαίρι για να παίξει με δύο επιθετικούς και ρόμβο στο κέντρο.
Τρεις συνεχόμενες νίκες, που φέρουν την υπογραφή του αναγεννημένου Γκραφίτε, δίνουν ξανά ηρεμία και αισιοδοξία στον σύλλογο, ωστόσο μάλλον καλύπτουν το πρόβλημα παρά το διορθώνουν. Στις επόμενες δώδεκα αγωνιστικές η Βόλφσμπουργκ σημειώνει μόλις μία νίκη (!), πλησιάζει επικίνδυνα τη ζώνη του υποβιβασμού και η διοίκηση αναγκάζεται να βγει μπροστά και να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στον Άγγλο προπονητή, που ακούει την καρέκλα του να τρίζει επικίνδυνα.
«Σίγουρα κάποια πράγματα μοιάζουν απογοητευτικά, όμως δεν θα πάρουμε το σφυρί και θα αρχίσουμε να σπάμε ότι φτιάξαμε στην αρχή της σεζόν. Εμπιστεύομαι την ποιότητα του ρόστερ και τις ικανότητες του προπονητή», θα τονίσει ο τεχνικός διευθυντής, Ντίτερ Χένες, στην εφημερίδα Wolfsburger Allgemeine Zeitung. Παρά την ψύχραιμη στάση του Χένες, ο ΜακΚλάρεν μοιάζει όλο και πιο ευέξαπτος όσο περνάει ο καιρός. Οι αντιδράσεις του είναι συνήθως ξεσπάσματα θυμού και απογοήτευσης, ενώ εμφανίζεται κατακόκκινος στις συνεντεύξεις τύπου, αποτέλεσμα των εύηχων κηρυγμάτων του στους παίκτες του μετά τη λήξη των αγώνων.
Με τον ερχομό του νέου έτους (2011), τα πράγματα έρχονται να γίνουν ακόμη χειρότερα για τον ΜακΚλάρεν. Δεν είναι μυστικό πως το καλοκαίρι η διοίκηση των «Λύκων» έχει ξοδέψει τα περισσότερα χρήματα στη χώρα, αρκετά περισσότερα και από παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Μπάγερν Μονάχου και η Μπάγερ Λεβερκούζεν. Μάλιστα αυτά τα λεφτά δεν έχουν πιάσει ακριβώς τόπο, αφού παίκτες όπως ο Μάντζουκιτς δεν βρίσκουν χώρο στην ενδεκάδα και δείχνουν να μην προοδεύουν. Με τις φιλοδοξίες να έχουν πια μικρύνει, η Βόλφσμπουργκ αποφασίζει να μειώσει τη χασούρα και να πουλήσει τον πρώτο σκόρερ του συλλόγου (θα παρέμενε μέχρι το τέλος της σεζόν), Τζέκο, στη Μάντσεστερ Σίτι.
Το σοκ είναι φυσικά μεγάλο και παρά την ύπαρξη των Μάντζουκιτς και Γκραφίτε, ο ΜακΚλάρεν πιέζει για την απόκτηση τριών (!) επιθετικών, με τους Χέλμες, Σανλί και Μποκανί να καταφθάνουν στη Σαξονία. Κι όμως κόντρα σε ότι φαντάζεστε, ο ΜακΚλάρεν, μετά τη φυγή του Τζέκο, αποφασίζει να μην ξαναπαίξει με δύο επιθετικούς στην κορυφή και γυρίζει ξανά στο αγαπημένο του 4-2-3-1. Στους τέσσερις αγώνες που εφαρμόζεται αυτό το νέο πλάνο, ας το πούμε σωτηρίας, οι «Λύκοι» πετυχαίνουν μόλις δύο τέρματα και κανένα από αυτά δεν προέρχεται από τους πέντε, μπορεί και έξι, επιθετικούς του ρόστερ.
Στον αγώνα με το Ανόβερο, στις 5 Φεβρουαρίου, ο ΜακΚλάρεν μοιάζει με το ένα πόδι εκτός ομάδας, ωστόσο η χαριστική βολή δεν έχει έρθει ακόμα. Η Βόλφσμπουργκ βρίσκεται πίσω στο σκορ ήδη από το 5ο λεπτό και ο ίδιος μοιάζει να έχει αποδεχθεί τη μοίρα του, μέχρι που στο τελευταίο τέταρτο ο Ντιέγκο ανατρέπεται εντός περιοχής και ο διαιτητής δίνει το πέναλτι. Ο Άγγλος τινάζεται από τον πάγκο του και χειρονομεί προς τον Χέλμες να αναλάβει την εκτέλεση, που ίσως οδηγήσει στην ισοπαλία, ίσως και στην ανατροπή του σκορ. Ο Βραζιλιάνος όμως είναι ανένδοτος, διώχνει με μία χειρονομία τον Γερμανό και αγνοεί εντελώς τις μανιασμένες φωνές του προπονητή του, που είναι έτοιμος να ορμήσει στο γήπεδο.
Όπως μάλλον περιμένετε ο Ντιέγκο αστοχεί από τα έντεκα βήματα, ο ΜακΚλάρεν «ακροβατεί» μεταξύ εγκεφαλικού και αποχώρησής του από τον πάγκο και οι αποσβολωμένοι παίκτες του δεν κάνουν άλλη φάση και χάνουν για ένα ακόμα παιχνίδι – εν μέσω ενός σερί έξι ηττών σε εφτά αγώνες. Μετά από εφτά πολύ δύσκολους μήνες στη Γερμανία ο Άγγλος τεχνικός απολύεται, έχοντας σημειώσει μία άκρως τρανταχτή αποτυχία. Η Βόλφσμπουργκ για περίπου έναν μήνα οδεύει προς τη 2η τη τάξει κατηγορία, έχοντας ως υπηρεσιακό προπονητή τον Πιερ Λιτμπάρσκι, πριν προσλάβει εσπευσμένα τον πάλαι ποτέ αναμορφωτή της, Φέλιξ Μάγκατ κι αφού ήδη βρίσκεται κάτω από τη ζώνη της παραμονής.
Μέχρι και την τελευταία αγωνιστική, ή για να ακριβολογούμε τα 60 πρώτα λεπτά αυτής, κατά τα οποία οι «Λύκοι» βρίσκονται πίσω στο σκορ στην έδρα της Χόφενχαϊμ, είναι εκτός Μπουντεσλίγκα. Μόλις δύο χρόνια μετά την ιστορική κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τουλάχιστον η αποτυχημένη σεζόν θα κλείσει επιτυχώς, αφού οι Μάντζουκιτς και Γκραφίτε θα πετύχουν τρία γκολ, θα ανατρέψουν το σκορ και θα κρατήσουν την ομάδα στην κατηγορία.
Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την «απόδραση» της προ διετίας πρωταθλήτριας Γερμανίας, με μερικούς από τους καλύτερους επιθετικούς της γενιάς τους και την ομάδα με το μεγαλύτερο μπάτζετ για μεταγραφές μες στη σεζόν. Αυτήν τη Βόλφσμπουργκ ο Στιβ ΜακΚλάρεν κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να την φτάσει στο χείλος του υποβιβασμού και να μας θυμίσει την ιστορική ατάκα του μετά την ολιγόλεπτη παραμονή του σε μία συνέντευξη τύπου: «Αγαπητοί κύριοι, μπορείτε να γράψετε ότι θέλετε να γράψετε για μένα. Εγώ δεν πρόκειται να σας πω τίποτα σήμερα. Σας ευχαριστώ…».
