Όταν ένα παιδικό όνειρο γίνεται πραγματικότητα με τον καλύτερο τρόπο και σου μένει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη.
Χωρίς αμφιβολία, ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα ενός πιτσιρικά είναι να δει από κοντά την ομάδα του να κουνάει ευρωπαϊκό σεντόνι. Η όλη φάση γίνεται ακόμα καλύτερη όταν είσαι λάτρης του αγγλικού ποδοσφαίρου και σου δίνεται η ευκαιρία να απολαύσεις την ομάδα σου να αντιμετωπίζει μια Αγγλική. Ναι, καλά καταλάβατε, θα σας αφηγηθώ τη πρώτη μου… γνωριμία με το μαγικό κόσμο της Premier League.
Σεπτέμβριος 2007. Η AEL, έχοντας εξασφαλίσει τη παρουσία της στα προκριματικά του Uefa Cup ως κυπελλούχος Ελλάδος, μπαίνει στη κληρωτίδα ως αουτσάιντερ. Πολλά μεγαθήρια βρίσκονται απέναντι. Η τύχη μίλησε! Είναι η Blackburn. Μια εξαιρετική ομάδα με διεθνείς παίκτες όπως ο Friedel, ο Warnock, ο Emerton, ο Santa Cruz, ο Nelsen και πάει λέγοντας. Πρώτο ματς στο Βόλο (το Αλκαζάρ τότε είχε κριθεί ακατάλληλο) και ο επαναληπτικός δυο βδομάδες αργότερα στο νησί.
20 Σεπτεμβρίου 2007. Η ημέρα του μεγάλου ματς είχε φτάσει! Όλη η πόλη ζούσε σε ρυθμούς… «Αγγλικούς». Έτσι και εγώ! Μαθητής 4ης δημοτικού ήμουν τότε και διψούσα, όπως και τώρα άλλωστε, για μεγάλες στιγμές με την ομάδα που ερωτεύτηκα από τη πρώτη στιγμή τρία χρόνια πριν. Σαν τώρα θυμάμαι τον πατέρα μου να με περιμένει στο προαύλιο για να με πάρει από το χέρι και να πάμε στο μηχανάκι του που ήταν παρκαρισμένο βήματα πιο κάτω. Ανεβήκαμε λοιπόν και το ταξίδι ξεκινούσε. Μια ολόκληρη πόλη «μετανάστευε» κάτι χιλιόμετρα πιο δίπλα. Χαμός στη διαδρομή. Αυτοκίνητα, πούλμαν, μηχανάκια συνθέτουν ένα σκηνικό μαγικό. Ξεκινήσαμε μεσημεράκι για να φτάσουμε στην ώρα μας ώστε να αποφύγουμε τυχόν προβλήματα της τελευταίας στιγμής.
Φτάνοντας στη γειτονική πόλη, συναντηθήκαμε με το θείο μου και το συνομήλικο ξάδερφο μου για να πάμε μαζί προς το Πανθεσσαλικό. Το στάδιο είχε φορέσει τα καλά του ώστε να υποδεχθεί την φιλόδοξη ομάδα της δίπλα πόλης αλλά και τα αστέρια του αγγλικού και όχι μόνο ποδοσφαίρου. Απερίγραπτα τα συναισθήματα όταν μπήκαμε μέσα. Δέος! Πρώτη φορά βρισκόμουνα σε τόσο μεγάλο μέρος! Από τη μία, εκστασιασμένος κοιτούσα τους φιλάθλους μας που είχαν γεμίσει όλο το στάδιο (πρώτη φορά έβλεπα τόσο βυσσινί μαζεμένο γύρω μου) και από την άλλη θαμπωμένος κοιτούσα τους παίκτες των ομάδων να κάνουν τη προθέρμανσή τους. Έψαχνα να βρω στον αγωνιστικό τύπο αυτό τον τύπο… «αα ο Santa Cruz» είπα, που κάπως τον θυμόμουνα από το Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006.
Το παιχνίδι αρχίζει! Αφοσιωμένος εγώ διπλά δίπλα με τον ξάδερφο μου δε χάνω στιγμή από τον αγώνα, σφυρίζοντας παράλληλα , σχεδόν συνέχεια, με κάτι πλαστικά σαν σφυρίχτρες (κάτι τέτοιο περίπου) που μας είχαν μοιράσει καθώς μπαίναμε στις θύρες μας. Η AEL δε φοβάται και εμείς παίρνουμε θάρρος. Και 1-0! Χαμός, ντελίριο χαράς. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν έχουμε προλάβει να πανηγυρίσουμε, λάθος πάσα προς τον Friedel και ο Cleyton γράφει το 2-0. Απίστευτα πράγματα! Τρέλα και πανικός παντού γύρω μου και μετά από λίγο αρχίζω να συνειδητοποιώ τι γίνεται. Νικάμε τους Άγγλους να φωνάζω! Η AEL ταπεινώνει τους Warnock, Nelsen, Emerton, Dunn, Bentley, Derbyshire, Tugay, McCarthy και αδικείται από το τελικό αποτέλεσμα!
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=wpuW2aj38b4[/embedyt]
Βγαίνουμε λοιπόν όλοι από το γήπεδο ενθουσιασμένοι από αυτά που είδαμε. Γυρνάμε στη Λάρισα και στο δρόμο από κάπου πιάνει το αυτί μου το Beautiful Day των U2. Αυτό ήταν! Μένει χαραγμένο στο μυαλό μου και το ακούω να παίζει σε όλη τη διαδρομή. Το έχω συνδυάσει με εκείνη την ημέρα και όποτε το ακούω θυμάμαι όσα έζησα την υπέροχη εκείνη βραδιά. Ανατριχιάζω ακόμα και τώρα που γράφω. Ζητάω από τον πατέρα μου να πάμε στον επαναληπτικό στην Αγγλία. Ήθελα τόσο πολύ να δω από κοντά το γήπεδο της Blackburn και τη πόλη γενικότερα. Δε με άφησε καθώς ήμουν 9 στα 10. Για την ακρίβεια δε με πήρε μαζί του διότι εκείνος έκανε το ταξίδι. Στεναχωρήθηκα αλλά το ξεπέρασα όταν γύρισε και μαζί του είχε φέρει τη πρόκριση στους ομίλους.
Περιμένω με αγωνία την επόμενη φόρα. Εύχομαι στο καθένα να ζήσει κάτι τέτοιο. Από τις καλύτερες εμπειρίες που μπορείς να έχεις στη ζωή σου!
Συντάκτης: Παναγιώτης Νάρης
