Πόσο μπορεί να διαρκέσει μία προπονητική θητεία; Από κάτι εβδομάδες μέχρι αρκετά χρόνια; Στην Αγγλία, στην «μητέρα» του ποδοσφαίρου, κατάφεραν να «πρωτοτυπήσουν».
Ώρες ώρες διαβάζεις και σκέφτεσαι, ότι στο «Νησί» μπορούν να συμβούν τα πιο «κουφά». Η εμπειρία μου, αυτά τα ολίγα έτη που παρακολουθώ στενά τα δρώμενα, έχει δείξει ότι, τίποτα δεν είναι βέβαιο στο ποδόσφαιρο. Πόσο μάλλον, όταν στην συζήτηση αυτού έρχεται η «ποδοσφαιρομάνα» Αγγλία, που, συχνά-πυκνά, μας θυμίζει γιατί έχει αποκτήσει αυτή την τόσο ξεχωριστή αίγλη στην συνείδηση όλων.
Παλαιές ιστοριούλες, τα κατά κόσμον old stories, αγαπητά από πολλούς και ένα κομμάτι που κερδίζει αδιαμφισβήτητα τον τίτλο της πρωτοτυπίας, «ξαναχτυπά». Η συγκεκριμένη ιστορία δεν είναι τόσο old, μιας και διαδραματίστηκε στον 20ο αιώνα, αλλά έχει κάτι το ξεχωριστό. Δεν αναφέρω απλά στην «πρωτοτυπία» ή στην «ιδιαιτερότητα», αλλά κυρίως στην «μοναδικότητα». Η είδηση είναι μοναδική και όσο και αν ξεσκονίσεις τα ποδοσφαιρικά μπαούλα, όμοια της δεν θα βρεις.
Πρωταγωνιστής μας, κάποιος Leroy Rosenior. Το όνομα αυτού δεν λέει τίποτα ή μάλλον, δεν θυμίζει σε πολλούς κάτι. Απόλυτα φυσιολογικό. Ο κύριος Rosenior είναι απλούστατα, ένας παλαίμαχος Λονδρέζος ποδοσφαιριστής, με καταγωγή από την αφρικανική Sierra Leone. Η καριέρα του δεν υπήρξε αξιοθαύμαστη, μήτε και αμελητέα. Αγωνίστηκε σε ορισμένους γνωστούς και ευκαταφρόνητους συλλόγους στο «Νησί», όπως για παράδειγμα, τις Fulham, West Ham United, Queens Park Rangers και Bristol City.
Ε, και λοιπόν; Το 1998, αποφασίζει να δώσει το «κύκνειο άσμα» στην καριέρα του, κρεμώντας τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, όντας σε ηλικία 34 ετών. Στόχος του γεννημένου στην αγγλική πρωτεύουσα ποδοσφαιριστή ήταν ένας. Δεν θα άφηνε τα γήπεδα, αλλά θα παρακολουθούσε τους αγώνες αυτών, κουστουμαρισμένος από τον πάγκο. Η προπονητική καριέρα ήταν μία νέα φιλοδοξία για τον Rosenior, κάτι που εν τέλει, του απέδωσε την «λάθος» δημοσιότητα.
Πέρασε από τους πάγκους ορισμένων συλλόγων, όπως η Glouchester, η Torquay United και η Brentford, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να πετύχει το αξιόλογο. Δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Το 2007, η Torquay United υποβιβάζεται μοιραία από την League Two. Οι άνθρωποι του συλλόγου απολύουν τον προπονητή και η θέση «χηρεύει». Τα «κάστανα από την φωτιά» έρχεται να βγάλει ένας παλιός γνώριμος, ο πρωταγωνιστής μας.
Ο Rosenior, έχοντας μείνει άνεργος για περίπου έξι μήνες, δέχεται την πρόταση των «Gulls» και ετοιμάζεται να ζήσει μία δεύτερη θητεία στο Plainmoor. Προφανώς, θα οραματίστηκε κάτι μακροχρόνιο, όπως μερικά χρόνια πριν, όπου υπήρξε προπονητής της Torquay για τέσσερα συναπτά έτη και κέρδισε μάλιστα την άνοδο. Σίγουρα όμως, δεν θα περίμενε ότι η συγκατάθεση στην πρόταση αυτή, θα «στιγμάτιζε» αρνητικά την καριέρα του. Ουδείς περίμενε άλλωστε, αυτό που θα επακολουθούσε.
Ο τεχνικός διευθυντής, Debbie Hancox, δίνει τα χέρια με τον νέο τεχνικό του club. Ο Leroy Rosenior βρίσκεται και επίσημα πίσω στους πάγκους. Λίγα λεπτά αργότερα, όχι περισσότερα από πέντε, ο πρόεδρος της United πουλάει την πλειονότητα των κεφαλαίων του, το 51% για την ακρίβεια, σε καινούριους επενδυτές. Ποια ήταν η πρώτη σκέψη/πράξη των νέων ισχυρών ανθρώπων; Τι πιο λογικό, από την απόλυση του νεοφερμένου προπονητή;
Ο Leroy Rosenior, δέκα λεπτά μετά την οριστικοποίηση της συμφωνίας του, μαθαίνει πως δεν βρίσκεται στο τιμόνι των «Gulls». Μπερδευτήκατε; Είναι τόσο απλό. Οι ιθύνοντες δεν ήθελαν τον Leroy στον πάγκο και δεν δίστασαν να τον διώξουν, βάζοντας το όνομα του στα βιβλία ιστορίας του ποδοσφαίρου, για τους λάθους λόγους. Τα δέκα λεπτά θητείας ως προπονητής, πιθανότατα αποτελεί αρνητική επίδοση στο παγκόσμιο σύγχρονο ποδόσφαιρο, τουλάχιστον από όσο γνωρίζω.
Εκείνη η Πέμπτη θαρρώ πως θεωρείται μία από τις πλέον ντροπιαστικές ημέρες του Λονδρέζου. Και εδώ που τα λέμε, ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Το θέμα είναι πως, η όλη συμπεριφορά και ο όλος χειρισμός των νέων παραγόντων εξέφρασε ένα κύμα αντιδράσεων στις τάξεις των φιλάθλων και μάλιστα, ακούστηκαν πως οι λόγοι δεν ήταν τόσο αγωνιστικοί, αλλά φυλετικοί. Το χρώμα δέρματος του Leroy Rosenior θεωρήθηκε πως «πείραζε» τους νέους ιδιοκτήτες, κάτι που άφησε να εννοηθεί και μετέπειτα ο απολυμένος coach.
Σε συνέντευξη του, μερικούς μήνες μετά, ο Λονδρέζος coach «έσπασε» την σιωπή του, «κατακεραυνώνοντας» τον κακό και εξευτελιστικό χειρισμό των νέων ιδιοκτητών της Torquay United. Με λίγα λόγια, όχι μόνο άφησε να εννοηθεί, αλλά δήλωσε ευθέως πως, ο νούμερο ένας λόγος που πάρθηκε αυτή η «τρελή» απόφαση από πλευράς τους, ήταν επειδή ήταν μαύρος και τους ενοχλούσε. Φυσικά, το θέμα ξεχάστηκε μετά από λίγο καιρό και ο Leroy Rosenior έκτοτε, δεν κατάφερε να επανέλθει στους πάγκους.
Λίγες ημέρες αργότερα, μετά το «φιάσκο», αποπειράθηκε να δουλέψει με την εθνική ομάδα της φυσικής του πατρίδας, της Sierra Leone, κάτι που δεν λειτούργησε ποτέ. Από τότε, μέχρι και σήμερα, ο 55χρονος σήμερα στέκεται αρωγός σ’όλους τους αγώνες, υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της καταπολέμησης του ρατσισμού. Ταξιδεύει σ’όλη την Ευρώπη και είναι μάλιστα, πρεσβευτής του κινήματος «Show Racism The Red Card».
Μπορεί ποτέ να μην εκπλήρωσε το μεγάλο του όνειρο, να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης για τις προπονητικές του ικανότητες, μπορεί να μπήκε στο «στόχαστρο» πολλών, έπειτα από την ντροπιαστική απόλυση του, παρόλα αυτά, ο Leroy Rosenior συνδράμει σε κάτι σπουδαίο και ανθρώπινο. Ο ρατσισμός και ο φυλετικός διαχωρισμός δεν έχουν θέση, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στην καθημερινότητά μας. Έτσι, αυτός ο «πληγωμένος» άλλοτε προπονητής, προσπαθεί να δώσει μία δυνατή «σφαλιάρα» σ’όλους τους στενόμυαλους, μία «σφαλιάρα» πιο δυνατή, από εκείνη που δέχτηκε δέκα λεπτά μετά την υπογραφή του συμβολαίου του με την Torquay United.
