Η ήττα από την Sunderland δεν αποκλείεται να είναι καταδικαστική για τους “τίγρεις”, με τα πράγματα πλέον να μην κρίνονται από τα δικά τους πόδια.
Ο Silva έχει χτίσει το όνομά του στην Premier. Έχει πάρει τη Hull ως τελευταία, την έφτασε 2 βαθμούς πάνω από τη Swansea -και τη ζώνη υποβιβασμού- παίρνοντας σημαντικές νίκες σε πολύ δύσκολα παιχνίδια και με πολύ καλές εμφανίσεις. Η ομάδα έδειξε τρομερά ενωμένη, «μέταλλο» και όλοι πίστεψαν στο θαύμα. Κάπως έτσι φτάσαμε στην αγωνιστική νούμερο 36, με τη Hull να φιλοξενεί την -ήδη πεσμένη από την προηγούμενη εβδομάδα- Sunderland και όλοι να θεωρούν ότι η ομάδα που κέρδισε τόσα ματς εντός, με καλύτερες αντικειμενικά ομάδες από τις “μαυγρόγατες”, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα πάρει τους 3 βαθμούς. Η ομάδα εκτίθεται, χάνει 2-0 και ουσιαστικά αποχαιρετά την κατηγορία -με πιθανότητα θαύματος, που θα αναλυθεί στη συνέχεια- βλέποντας κατάματα την Championship.
Πάμε όμως να ξετυλίξουμε το “κουβάρι” που συνετέλεσε στην αποτυχία.
Παράγοντας πρώτος: Η Sunderland -όπως έχουμε δει να συμβαίνει και σε προηγούμενες χρονιές, και ενάντια της Hull και όχι μόνο- δεν έχει πλέον την πίεση του αποτελέσματος. Όποιος ξέρει ποδόσφαιρο καταλαβαίνει πόσο σημαντικό ρόλο παίζει αυτό σε μια ομάδα και στους ποδοσφαιριστές της. Είδαμε τον Honeyman να κάνει φοβερό παιχνίδι, ενώ δεν ήταν καν βασικός γενικά αλλά και παίζοντας -σχετικά- εκτός της θέσης του. Σε αυτό δεν φταίει βέβαια μόνο η απουσία πίεσης, αλλά και η απουσία της Hull.
Παράγοντας δεύτερος: Ο πιο καθοριστικός. Ο Silva κατέβασε την ομάδα με 4-4-2. Έχει κάποια λογική, καθώς ίσως αποσκοπούσε σε μια νίκη όχι μόνο με 1-0, αλλά με 2 και 3 τέρματα διαφορά, διότι βρίσκεται πίσω από τη Swansea στη διαφορά τερμάτων, με 2 γκολ λιγότερα από τους “κύκνους”. Λεπτομέρεια που είναι καθοριστική σε περίπτωση ισοβαθμίας!
Αλλά, δε νοείται μια Hull που χαροπαλεύει, να κοιτάει αυτόν τον παράγοντα. Πρώτο μέλημα θα έπρεπε -όπως άλλωστε είπε και ο ίδιος ο Silva- να είναι η νίκη, και όχι να μας ενδιαφέρει τι κάνει ο αντίπαλος. Ο ένας λιγότερος χαφ στο κέντρο, έκανε τον Denayer να μοιάζει με τον Makelele, τον Honeyman να βρίσκεται συνέχεια μόνος του ως παίκτης παραπάνω και να προωθεί ανενόχλητος το παιχνίδι μπροστά -ή και να προωθείται ο ίδιος, σε σημείο που έχασε και μεγάλη ευκαιρία στην αρχή- και τον Ndong να κάνει ανενόχλητος τον box-to-box μέσο. Ο Clucas, που ήταν ο μόνος που προσπαθούσε στο πρώτο μέρος, έπρεπε και να έρθει σε ρόλο deep lying playmaker και να φτιάξει το παιχνίδι από πίσω αλλά και να έρθει πιο μπροστά για να μοιράσει στους επιθετικούς. Πράγμα αδύνατο, ειδικά απόντος -και- του N’Diaye, ο οποίος παρ’ ότι αγωνίστηκε δεν έκανε απολύτως τίποτα -σπαταλώντας και μια τεράστια ευκαιρία πριν το πρώτο γκολ-.
Με 4-4-2, να κατεβείς σε μια δύσκολη έδρα πχ, που δεν έχεις κάτι να χάσεις, αλλά να μαρκάρουν ΚΑΙ οι 10, τύπου Atletico. Να κατεβείς εντός, σε ματς must-win, με ομάδα που δεν έχει τίποτα να χάσει και που ξέρεις ότι δεν θα κάτσει να σου κάνει το χατίρι, είναι άτοπο. Το 4-5-1 στη Southampton και σε όλα τα προηγούμενα ματς, είχε δουλέψει φανταστικά. Πραγματικά η Hull και κρατούσε μπάλα, με τον έξτρα χαφ-10άρι, και ήταν σίγουρη στο κέντρο, και δημιουργούσε και ευκαιρίες. Το 4-4-2 δούλεψε μόνο στο Hull-Swansea με την αλλαγή του Niasse μετά το 60’, όπου σκόραρε δις, και στο Hull-Bournemouth. Στο πρώτο παιχνίδι, η Swansea πιάστηκε στον ύπνο από τον ταχύτατο Niasse και λόγω κούρασης -είπαμε, μετά το 60’- και λόγω πίεσης επειδή κι αυτοί ήθελαν τη νίκη ή έστω το «Χ».
Στο δεύτερο, ο Abel έτυχε να παίξει το ματς της ζωής του -γιατί μόνο τύχη μπορεί να θεωρηθεί όταν γίνεται μια φορά στα 2 χρόνια-, σε ματς που πάλι η ομάδα βρέθηκε πίσω στο σκορ με 0-1. Άντε και κατέβηκες με 4-4-2. Ο μόνος τρόπος που επιτίθεται η ομάδα σου είναι με σέντρες. Γιατί δεν ξεκινά ο Mbokani αντί ενός απ’ τους 2 μπροστά; Είναι ο μόνος ψηλός επιθετικός που έχει η ομάδα και μπορούσε να αξιοποιήσει τον τρόπο επίθεσης που επιλέχθηκε. Ο Silva λοιπόν προδόθηκε είτε απ’ τους παίκτες του, είτε απ’ το νεαρό της ηλικίας του, είτε απ’ το συνδυασμό τους.
Παράγοντας τρίτος: Όλη η ομάδα «δεν τράβηξε». Καλά και τα συστήματα, αλλά ήταν όντως ότι ΚΑΝΕΙΣ, μα κανείς δε ξεχώρισε. Συμβαίνουν κι αυτά, δεν μπορείς σε κάθε παιχνίδι να απαιτείς τα ίδια. Απλά συνέβησαν εκεί που δεν έπρεπε, στο ματς που είναι όλη η χρονιά. Και με τις πιο ιδανικές συνθήκες.
Δεν επιτίθεμαι στον Silva. Ξέρω ότι ο μόνος λόγος που συζητούσαμε για σωτηρία μέχρι προχθές -και συζητάμε ακόμα κάποιοι- είναι ο προπονητής που ήρθε. Με άλλον θα ήμασταν στη θέση της Sunderland τώρα, πεσμένοι ήδη. Εγώ ο ίδιος έχω γράψει άρθρο με την πρόσληψή του, για το ποιοι είναι οι λόγοι που αυτή ήταν σωστή κίνηση -το οποίο θα αναδημοσιευθεί εάν σωθεί η ομάδα-. Αλλά το παιχνίδι αυτό, μπορώ να του το καταλογίσω, αν και πιστέψτε με δεν θα ήθελα. Μπορείς να κερδίσεις τον «Big Sam» και τον -αδιάφορο την τελευταία αγωνιστική- Pocchetino; Σώζεσαι -και πιθανόν πέφτει ο Sam-.
Προσωπικά, το θεωρώ αδύνατο πλέον. Αλλά όπως και να ‘χει, σ’ ευχαριστούμε για τις όποιες ελπίδες και για την ωραία και «σωστή» μπάλα που είδαμε όσο ήρθες. Μπορείς να κάνεις την υπέρβαση; Του χρόνου μακάρι να είσαι μαζί μας και η ομάδα θα τερματίσει πολύ ψηλότερα. Δεν μπορείς; Δεν έγινε και τίποτα, η χρονιά χάθηκε πολύ νωρίτερα δυστυχώς. Το «ευχαριστούμε Marco» από τη μεριά μου, θα παραμένει το ίδιο.
Συντάκτης: Αστέριος Παπαστεργίου
