Ήταν Μάιος του 1987, όταν το Wembley φιλοξενούσε έναν ακόμα τελικό FA Cup, αλλά τούτη την φορά 96.000 θεατές που βρέθηκαν στο Λονδίνο, έγιναν «μάρτυρες» του πλέον συναρπαστικού τελικού στην ιστορία του αρχαιοτέρου θεσμού.
Το σημερινό μάθημα ιστορίας είναι αρκετά ιδιαίτερο και συνάμα άκρως καθηλωτικό. Γυρίζουμε τα ημερολόγιά μας 34 χρόνια πίσω και μεταφερόμαστε στο επιβλητικό Wembley και στην αγγλική πρωτεύουσα. Οι πόρτες αυτού είχαν ανοίξει και περίμεναν να φιλοξενήσουν τις Coventry City και Tottenham Hotspur, στον υπ’αριθμόν 106ο τελικό της ιστορίας του αρχαιοτέρου θεσμού. Οι Spurs που μετρούσαν ήδη δύο κατακτήσεις, και μάλιστα σε συναπτά έτη, το 1981 και 1982, βρισκόντουσαν για τρίτη φορά σε τελικό σε διάστημα εφτά ετών. Στην αντίπερα όχθη, μία «Σταχτοπούτα» των τελικών, η Coventry City, το τεράστιο αουτσάιντερ της αναμέτρησης, υπερέβαλλε αυτών και εμφανίστηκε για πρώτη φορά να διεκδικεί το βαρύτιμο τρόπαιο.
Αμφότεροι οι «μονομάχοι» βρέθηκαν στο Wembley έχοντας πραγματοποιήσει μία ξέφρενη πορεία, μετρώντας συνολικά πέντε νίκες. Στα ημιτελικά της διοργάνωσης, οι μεν «Πετεινοί» δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα για να ξεπεράσουν το εμπόδιο της Watford επικρατώντας με 4-1, ενώ οι «Sky Blues» δε, πέρασαν νικηφόρα από την Leeds United -τελικό score 3-2- σε μία αναμέτρηση για γερά νεύρα. Έτσι, αφότου οι δύο φιναλίστ έγιναν γνωστοί, οι προπονητές των δύο ομάδων εμφανίστηκαν σίγουροι στη συνέντευξη τύπου πως αναμένεται να δούμε έναν εντυπωσιακό τελικό από πλευράς θεάματος, ελέω της τότε πολύ πρόσφατης αναμέτρησης των δύο στα πλαίσια του πρωταθλήματος. Εκεί, με άκρως περιπετειώδη τρόπο, η Coventry City είχε καταφέρει να κάμψει την αντίσταση της αντιπάλους της επικρατώντας με 4-3.
Στις 16 του Μάη λοιπόν, 96.000 φίλοι του ποδοσφαίρου είχαν κατακλύσει κάθε γωνιά του Wembley -δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα- και ο Neil Midgley, ο διαιτητής από το Manchester, ήταν έτοιμος να σφυρίξει για πρώτη φορά, με τους Λονδρέζους στη σέντρα. Το παιχνίδι ξεκίνησε και πριν καλά-καλά αρχίζει να ζεσταίνεται, το φαβορί πήρε «κεφάλι» στο score μόλις στο 2ο λεπτό. Ο Chris Waddle ξεχύθηκε από τα δεξιά, πραγματοποίησε μία σέντρα στο πρώτο δοκάρι και ο Clive Allen νίκησε την άμυνα και τον Ogrizovic για να γράψει το 1-0 για τους τυπικά γηπεδούχους.
Το σοκ ήταν μεγάλο για την Coventry και πολλοί πίστεψαν ότι η ομάδα του John Sillett δεν θα είχε τα ψυχικά αποθέματα και την απαραίτητη εμπειρία για να αντιδράσει. Τελικά, εφτά λεπτά αργότερα, πριν καλά-καλά συμπληρώσουμε το πρώτο δεκάλεπτο, ο Downs θα επιχειρήσει μία βαθιά μπαλιά από τα αριστερά με αποδέκτη τον Keith Houchen και ο δεύτερος θα βρει τον Dave Bennett, ο οποίος δεν θα δυσκολευτεί να περάσει τον τερματοφύλακα και να στείλει την μπάλα να επαναπαυτεί στα δίχτυα. Με το παιχνίδι στα ίσια και με τους δύο αντιπάλους αρκετά προσανατολισμένους και προσεκτικούς, όλα έδειχναν πως ήταν ανοιχτά. Μάλιστα, πέντε λεπτά πριν το τέλος τους πρώτου ημιχρόνου, ο Cyrille Regis της Coventry City έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, αλλά το τέρμα ακυρώθηκε για φάουλ στο ξεκίνημα της φάσης.
Τελικά, ότι δεν κατάφεραν οι «Sky Blues», το έπραξε ο Gary Mabbutt για τους Λονδρέζους, σκοράροντας έπειτα από σέντρα του Waddle και πάλι και κακή έξοδο του τερματοφύλακα των τυπικά φιλοξενούμενων. Έτσι, λίγο πριν εκπνεύσει το πρώτο μέρος, τα «Σπιρούνια» πήγαν στα αποδυτήρια με το υπέρ τους 2-1, σε ένα πρώτο 45λεπτο αρκετά ισορροπημένο με καλές στιγμές εκατέρωθεν.
Ξεκινώντας το δεύτερο 45λεπτο, οι «Sky Blues» βρισκόντουσαν με την «πλάτη στον τοίχο». Τα λεπτά περνούσαν και η Tottenham φαινόταν να διατηρεί άνετα το «εύθραυστο» προβάδισμα της, μιας και οι φάσεις μπροστά από τις δύο εστίες είχαν εκλείψει. Παρόλα αυτά, μετά από κάτι παραπάνω από μία ώρα αγώνα, ο Bennett -scorer του πρώτου τέρματος- επιχείρησε μία πολύ ωραία σέντρα από τα δεξιά και ο Houchen με εκπληκτική κεφαλιά-ψαράκι (αργότερα επιλέχθηκε ως το «Goal of the Season») θα νικήσει τον Ray Clemence και θα φέρει τα πάντα και πάλι σε απόλυτη ισορροπία.
Έκτοτε, το παιχνίδι μετατράπηκε περισσότερο σε αναμέτρηση τακτικής και στράφηκε προς την δύναμη, με τα δυνατά μαρκαρίσματα να μην λείπουν -όπως και σε κάθε αναμέτρηση με άρωμα Αγγλίας άλλωστε-. Οι δύο ομάδες έμοιαζαν να συμβιβάζονται στην ισοπαλία, με τους δύο προπονητές στους πάγκους να μην ψάχνουν για το κάτι παραπάνω, θέλοντας να πάρουν το ρίσκο στη παράταση. Εκεί μίλησε η Θεά Τύχη, που χαμογέλασε στο αουτσάιντερ. Μία όχι και τόσο επίφοβη σέντρα από δεξιά του Lloyd McGrath είχε ως αποτέλεσμα να μπερδέψει τον scorer του δεύτερου τέρματος των «Σπιρουνιών», τον Mabbutt, ο οποίος έβαλε άτσαλα το πόδι να απομακρύνει και τελικά έμελλε να «κρεμάσει» τον Clemence, στέλνοντας την μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του σε ένα -κατά γενική ομολογία- πανέμορφο αυτογκόλ.
Αν και οι Λονδρέζοι προσπάθησαν να επανέλθουν και να γίνουν απειλητικοί, ασκώντας όλο και μεγαλύτερη πίεση προς τα καρέ της Coventry City, οι «Sky Blues» στάθηκαν υποδειγματικά και έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, μετά το τριπλό σφύριγμα του Neil Midgley θα πανηγύριζαν την κατάκτηση του FA Cup, βάφοντας κυριολεκτικά και μεταφορικά τον ουρανό του Wembley γαλάζιο. Το ντελίριο ενθουσιασμού στις τάξεις των οπαδών του αουτσάιντερ ήταν ασυγκράτητο, με την πόλη να βγαίνει στους δρόμους για να γιορτάσει μία τεράστια στιγμή χαράς και περηφάνιας. Την επόμενη ημέρα, περίπου 250.000 άνθρωποι έκαναν την νύχτα-μέρα και συνόδευσαν το ιστορικό γαλανόλευκο λεωφορείο στο γύρω του θριάμβου γύρω από τον καθεδρικό ναό της πόλης. Μέχρι και σήμερα, το τότε roster της Coventry City λογίζονται ως «ήρωες» για την ομώνυμη πόλη.
Ο συναρπαστικός τελικός της 16ης Μαΐου του 1987 έμεινε στην ιστορία, όχι μόνο για την έκβαση του και την τελική κατάκτηση του τροπαίου από το μεγάλο αουτσάιντερ, αλλά και για το πολύ όμορφο θέαμα που προσέφερε. Πολλοί είναι αυτοί που τον χαρακτηρίζουν ως τον κορυφαίο τελικό που έγινε ποτέ, με ανθρώπους του χώρου να τον κατατάσσουν στη κορυφή σε σχετική λίστα που έχουν καταγράψει με τους κορυφαίες αγώνες. Μάλιστα, ο ίδιος ο σχολιαστής του BBC, o John Motson, όταν ερωτήθηκε περί αυτού, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Ο καλύτερος τελικός που είχα την τύχη να σχολιάσω σε όλη μου την καριέρα».
Μία ιστορία και ένας τελικός με ισχυρή δόση Αγγλίας.