Ο Γιώργος Πενόπουλος γράφει για την «θλίψη» που του προκαλεί το αγγλικό ποδόσφαιρο, σε σχέση με την πραγματικότητα που βιώνει στην Ελλάδα το άθλημα.
Μεγαλωμένος σε μία κατά γενική ομολογία, από τις ωραιότερες χώρες του κόσμου, είχα την ευχή και την κατάρα να κουβαλάω εδώ και 21 χρόνια, εκτός από την ομορφιά αυτού του τόπου, όλες τις παθογένειες που κρύβει η αυτή η νοσηρή νοοτροπία που κουβαλάμε ως Έλληνες σε όλα τα θέματα, ακόμη στον αθλητισμό και ειδικότερα στο ποδόσφαιρο το οποίο και λατρεύω.
Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου πίσω από μία μπάλα, είτε στην αλάνα, είτε στην ακαδημία, με όνειρα για μία καριέρα στο εξωτερικό, σε ένα μεγάλο κλαμπ της Ευρώπης, με την πρώτη μου φανέλα να είναι μία της Arsenal, έχοντας το νούμερο 14 του μεγάλου Thierry Henry στην πλάτη. Αργά η γρήγορα οι επιλογές μου στην Ευρώπη έγιναν συγκεκριμένες, είτε λόγω του FIFA 2001 και της αγαπημένης μου (τότε) Μanchester United, είτε τα μεσημέρια του Σαββάτου που με βρίσκαν στην τηλεόραση να χαζεύω, στο Supersport κάποιο παιχνίδι της Premier League.
Αργότερα άρχισε να με ελκύει και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τι ατυχία! Βλέπετε κάτι, η πρώτη φορά στο γήπεδο, κάτι η έλλειψη συνδρομητικής τηλεόρασης πλέον στο σπίτι, με έσπρωξαν σε αυτό, με αποκορύφωμα φυσικά την κατάκτηση του ΕURO 2004, οπού η παιδική μου ψυχή πίστεψε ότι η ποδοσφαιρική κορυφή του κόσμου μας ανήκει και πως το δικό μας πρωτάθλημα θα συγκαταλέγεται στα κορυφαία. Μα το αγγλικό ποδόσφαιρο ήταν εκεί για να με διαψεύσει.
Το 2005 κι ενώ τα αισθήματα μου για την Liverpool, ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα, αρνήθηκα να πάω για ύπνο στο ημίχρονο του τελικού του Champions League κι αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν θα μετανιώσω ποτέ. Αυτό το παιχνίδι έθεσε και στην ζωή μου μία σχέση αγάπης και μίσους με την ομάδα του Merseyside, η οποία ένα χρόνο αργότερα περίπου στον τελικό του F.A Cup, τον οποίο έδειξε στον ΑΝΤ1 παρακαλώ, έκανε το ίδιο πράγμα, στην West Ham.
«Δεν είναι σωστό αυτό» είπα, «έτσι είναι στην Αγγλία» μου απάντησε ο παππούς μου. Και γενικά, σκέφτομαι πλέον πώς έτσι είναι στο ποδόσφαιρο, σε όλες τις χώρες του κόσμου εκτός από μία.
Ομολογώ ότι στεναχωριόμουν που δεν είχα κανένα να συζητήσω για αυτόν τον τελικό. Συμπαίκτες, συμμαθητές που μιλούσαν για αυτά που γίνονται στο ελληνικό ποδόσφαιρο, χωρίς όμως κανένας να έχει ιδέα τι γίνεται παρασκηνιακά. Γι’αυτό που είμαι σίγουρος είναι ότι κανείς δεν έβλεπε το ποδόσφαιρο που έβλεπα εγώ. Κι γι’αυτό ήμουν υπερήφανος, τα απογεύματα που έκλεβα λίγο από τον χρόνο των γονιών μου, για καθίσουμε κάπου να χαζέψω κάποιο παιχνίδι της Manhcester United, της Chelsea και της Arsenal ή της Liverpool, που ήταν φόβητρο για όλα τα κλαμπ τότε. Αλλά κρατούσε λίγο και η επιστροφή στην πραγματικότητα του Απόλλων Καλαμαριάς-Καλλιθέα ήταν σκληρή. Καλτ, αλλά σκληρή.
Μεγαλώνοντας, όπως είναι φυσικό άρχισα να αντιλαμβάνομαι καλύτερα το ποδόσφαιρο, και να θέλω να πηγαίνω περισσότερο στο γήπεδο, ώστε να το απολαύσω πλήρως. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβαινα πως αυτό που έβλεπα στην τηλεόραση, σε ένα Manchester United-Fulham ήταν σίγουρα ανώτερο, από αυτό που προσπαθούσα να απολαύσω στην χώρα μου κι ας ήταν ένα παιχνίδι ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες του πρωταθλήματος.
Χρόνο με τον χρόνο λοιπόν η αγάπη μου για το Αγγλικό ποδόσφαιρο φούντωνε, τόσο για το υπέροχο θέαμα που μου χάριζε όποτε το απολάμβανα, τόσο και για την όμορφη ατμόσφαιρα στην κερκίδα, όσο και για την κουλτούρα που ακολουθεί ο Άγγλος σε μία τυπική μέρα στο γήπεδο. Όλα αυτά δηλαδή που δεν είχα την δυνατότητα να απολαύσω στην χώρα μου, μέχρι στιγμής και που με μαθηματική ακρίβεια δεν θα απολαύσουν ούτε τα εγγόνια μου.
Η διαφθορά που πλήττει το ελληνικό ποδόσφαιρο, με την πλήρη ανομία, την αδικία που προσβάλλει την νοημοσύνη του οπαδού-φιλάθλου, καθώς και το κακό θέαμα, με έκαναν να ερωτευτώ έναν τελικό Play-Off της Championship ανάμεσα στην West Ham και την Blackpool.
Με θλίβει, λοιπόν, το γεγονός, ότι το ποδόσφαιρο που αγαπάω, είναι πολλά χιλιόμετρα μακριά, ενώ εγώ είμαι μέρος ως θεατής και ως παίκτης ενός σάπιου συστήματος που δεν μου προσφέρει τίποτα παραπάνω από Σαββατοκύριακα γεμάτα νεύρα, θυμό και λύπη. Με θλίβει ότι βρίσκω την χαρά του παιχνιδιού σε ένα Huddersfield-Reading.
Όπου κι αν κοιτάξω το Αγγλικό ποδόσφαιρο με θλίβει και οι λόγοι είναι πολλοί. Για τους ρομαντικούς, η Premier League θα είναι πάντα ένα απωθημένο, από το οποίο παίρνουμε μία γεύση κάθε σαββατοκύριακο και μετά μένουμε με την όρεξη. Κι αυτού του είδους τα απωθημένα είναι τα χειρότερα…
Συντάκτης: Γιώργος Πενόπουλος
