Άλλο ένα ονειρώδες για την Liverpool Σαββατοκύριακο ολοκληρώθηκε, με τους «Κόκκινους» να αυξάνουν τη διαφορά τους από τη Manchester City στους 11 βαθμούς. Ιδανικά, θα έπρεπε όλα να είναι ρόδινα τούτη την ώρα, ωστόσο υπάρχουν κάμποσοι λόγοι για προβληματισμό. Προσοχή, απλό προβληματισμό, επ ουδενί καταστροφολογία…
Η Manchester City φέτος έχει βαλθεί να κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να δώσει μεγάλη αβάντα στην Liverpool στην μάχη του τίτλου. Μετά από τις πρώτες αδιανόητες γκέλες της (βλέπε Norwich, Wolves), ήρθε η ήττα στο ντέρμπι από την Liverpool και το «κερασάκι στην τούρτα» με το προχθεσινό 2-2 στο St James Park, ελέω Shelvey. Η αλήθεια είναι πως το σύνολο του Pep Guardiola πληρώνει της ζημιές που έχει υποστεί η άμυνά της λόγω λειψανδρίας και η αίσθηση που επικρατεί πλέον είναι πως αν η διαφορά παραμείνει στα ίδια επίπεδα (ή αυξηθεί) μέχρι το φινάλε του χρόνου, οι «Πολίτες» θα αρχίσουν να «γλυκοκοιτάζουν» προς Ευρώπη μεριά.
Ουδείς βέβαια πρέπει να ξεγράφει την εξαιρετική Leicester του Brendan Rodgers που τρελαίνει κόσμο. Χθες έδειξε τρομερό μέταλλο με την ανατροπή που έκανε κόντρα στην Everton, αλλά δεδομένα οι πλάτες της δεν είναι για πρωταθλητισμό. Το άμεσο αντίπαλον δέος για την Liverpool ήταν εξ αρχής η City. Πλέον, μάλλον τη θέση των «Πολιτών» παίρνει ο κακός εαυτός της ίδιας της Liverpool.
Προβληματική εικόνα που ωστόσο φέρνει νίκες
Αυτό τα συνοψίζει όλα. Κάποτε, η Liverpool κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο «έβγαζε μάτια» με τη μπάλα που παρήγαγε. Ενδιάμεσα όμως, ήταν ικανή να σκοντάψει με τον πιο αδιανόητο αντίπαλο. Πρόβλημα που σαφώς δε μπορεί να σε οδηγήσει στον τίτλο. Από πέρσι κιόλας, φαίνεται να έχει βρει τη «συνταγή». Οι «Κόκκινοι» άρχισαν να σαρώνουν στον διάβα τους, ακόμα και σε μέρες που δεν ήταν καλύτεροι. Μόνο που φέτος, αυτές οι μέρες φαίνεται πως τείνουν να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Η Liverpool κερδίζει μεν, προβληματίζει δε. Σου δίνει την αίσθηση πως παίζει στα διαστήματα που χρειάζεται, μόνο και μόνο για να πάρει το εκάστοτε ματς. Η εικόνα της δε θυμίζει σε κάποια στοιχεία τη περσινή σεζόν, την αμυντική συνεκτικότητά της, την μεγάλη της ορμή εμπρός, τον αδιάκοπο ρυθμό στο παιχνίδι της.
Είναι πλέον περισσότερο από σαφές, πως ο Jurgen Klopp «φοβάται» και τη σκιά του. Φαίνεται από τον τρόπο προσέγγισης των παιχνιδιών, από το μειωμένο rotation. Ξέρει πως τα λάθη δεν θα συγχωρεθούν, καθώς η περσινή εμπειρία ακόμα είναι νωπή. Για την ώρα, το πλάνο του βγαίνει, με την αρωγή των «αυτοκτονιών» της City. Η Liverpool πάει «καρφί» για τον τίτλο. Ωστόσο η χρονιά έχει ακόμα «ψωμί».
«Κοντό» ρόστερ που γεννά προβληματισμούς
Η Liverpool μετά τη περσινή «σούπερ» σεζόν της, σου έδινε την αίσθηση πως με τρεις-τέσσερις πολύ στοχευμένες μεταγραφές, θα έμοιαζε άτρωτη. Παρά ταύτα, το καλοκαίρι επικράτησε η πλήρης μεταγραφική νηνεμία. Αν εξαιρεθεί η -σημαντική- εσωτερική μεταγραφή του Oxlade-Chamberlain, κατά τα λοιπά όλα παραμένουν ως είχαν. «Μπαλαντέρ» στην άμυνα ο Gomez, ωστόσο επ ουδενί δεν έχει τα στοιχεία του Alexander-Arnold και αυτό φάνηκε κόντρα στην Napoli τις προάλλες, δίνει κάποιες λύσεις ο Chamberlain, στις «επάλξεις» πάντα ο Milner, βοηθάει όποτε αυτό κρίνεται αναγκαίο ο Origi, αλλά ως εκεί. Το rotation δεν ανοίγει άλλο.
Shaqiri, Keita έχουν εξαφανιστεί, ο Lallana πλέον δεν σε πείθει να στηριχθείς πάνω του (ωστόσο έκανε τη «δουλειά» στο Old Trafford). H Liverpool έχει μετρημένες στα δάχτυλα πλέον τις λύσεις της, o Klopp φαίνεται να εμπιστεύεται ακόμα λιγότερους παίκτες φέτος. Από εκεί προκύπτει και η αμυντική ασυνέπεια κατά τη φετινή σεζόν, καθώς οι «Κόκκινοι» έχουν κρατήσει το «μηδέν» στα μετόπισθεν μόλις τρεις φορές στη σεζόν (δύο εκ των οποίων για την Premier League, μία κόντρα στην MK Dons στο Carabao Cup). Το αμυντικό πρόβλημα δεν έγκειται σε κακή φόρμα του Van Dijk ή του εκάστοτε αμυντικού που τον ντουμπλάρει, αλλά στη συνολική αμυντική συμπεριφορά της ομάδας και στην ενέργεια που δεν βγαίνει στο χορτάρι. Το σύνολο του Klopp είναι σαν να «υπνωτίζεται» κατά στιγμές, αλλά όταν πρέπει να αντιδράσει, για καλή του τύχη το κάνει με εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας.
Πρέπει να καταδιώξει τον εαυτό της
Η απουσία του Fabinho είναι η τελευταία μεγάλη «πληγή» για την Liverpool. Ο Βραζιλιάνος, όταν ήρθε πέρσι στην ομάδα, άργησε πολύ να μπει στο κλίμα της αλλά και στην Premier League, μόλις το έκανε ωστόσο δεν ξανακοίταξε πίσω. Φέτος ειδικά είναι πάρα πολύ χρήσιμος, δίνει πολλά πράγματα απελευθερώνοντας παράλληλα τον Jordan Henderson. Πλέον ο αρχηγός καλείται να καλύψει το κενό στη θέση «6», αν και η Liverpool έχει το «ταλέντο» να είναι πολυπρόσωπη στην τριάδα των χαφ όταν αγωνίζεται, όπως και στην επίθεση. Η απουσία του Βραζιλιάνου πολυθεσίτη ωστόσο, από μόνη της φτάνει για να περιορίσει κι άλλο το ήδη πενιχρό rotation.
Ένα από τα ερωτηματικά που προκύπτουν, είναι το πως θα αντέξει το «κοντό» ρόστερ του Klopp σε πρωτάθλημα και Ευρώπη, αλλά και στις δευτερεύουσες διοργανώσεις όπως το FA Cup και το Carabao Cup. Ας μην ξεχνάμε πως η Liverpool δεν είναι μια «κορεσμένη» από τίτλους ομάδα, που ζητά μόνο το πρωτάθλημα για να ολοκληρωθεί. Οι τίτλοι είναι βασική προϋπόθεση του πρότζεκτ που τρέχει, γεννούν «μέταλλο» και προσωπικότητα.
Οι «Κόκκινοι» έχουν το τεράστιο αβαντάζ να έχουν αποτινάξει (για την ώρα τουλάχιστον) από τον σβέρκο τους την Manchester City, πρέπει όμως να τρέξουν σε έναν μαραθώνιο με πρώτο αντίπαλο τον «καθρέφτη» τους, το ίδιο τον εαυτό τους. Όσο δεν πληρώνουν τις πιθανές ζημιές από τα εμπόδια που εν πολλοίς βάζουν μόνοι τους στον εαυτό τους, όλα καλά. Αλλά όσο αυτό συνεχίζεται, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα το πληρώσουν.
Η εικόνα της Liverpool είναι κακή τελευταία, καλείται πλέον με περισσότερη ηρεμία να βελτιωθεί για να προχωρήσει με ασφάλεια. Βέβαια, ο «συνήγορος του Διαβόλου» θα πει πως στη προκειμένη περίπτωση δεν έχει σημασία ο τρόπος, αλλά το να επιτυγχάνεται ο στόχος. Και στο φινάλε, ο στόχος είναι ο τίτλος. Αν καταφέρει και νικήσει και τον εαυτό της σε αυτή τη κούρσα, τότε θα τα καταφέρει στα σίγουρα. Η μισή δουλειά έχει ήδη γίνει…
