οπαδική βία

Για να γυρίσει ο Ηλι(θι)ος θέλει δουλειά πολλή

Η ρομαντική η πλευρά του να είσαι οργανωμένος οπαδός (Ultras) εξαφανίστηκε από τότε που το μίσος κυρίευσε, τα μαχαίρια βγήκανε, γονείς θρηνήσανε τα παιδιά τους. Η οπαδική κουλτούρα έχει αλλάξει και οφείλουμε να δούμε το ΠΡΟΒΛΗΜΑ κατάματα κι όχι να το αποφεύγουμε.

Πόσα επίπεδα «φτάνει πια», «ας είναι ο τελευταίος νεκρός», πρέπει να περάσουμε για να αποδεχτούμε ότι είμαστε στη μέση ενός ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ και όχι στο τέλος του; Άραγε βάζει κανείς το χέρι του στη φωτιά ότι θα είναι το τελευταίο θύμα; Ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε και αυτό θέλουμε να επικοινωνούμε;

Στην πρώτη οπαδική επίθεση τρόμαξα, στον πρώτο θάνατο από οργανωμένους εγκληματίες χούλιγκαν σοκαρίστηκα. Πλέον αρχίζει να μη με σοκάρει, αρχίζει να μου γίνεται συνήθεια. Αποδέχομαι ότι είμαστε η «βγαλ΄τη μπλούζα γενιά». Με ευχολόγια και λεζάντες όμως δεν αλλάζει τίποτα, ούτε με αντίποινα φυσικά.

Σιχαίνομαι τις υποκριτικές συλλυπητήριες ανακοινώσεις των συνδέσμων. Σύνδεσμοι που κινούνται και σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουν κοινό κώδικα «μαγκιάς» με τους απέναντι. Δεν ήταν οι θύτες σήμερα, έτσι όπως το πάνε το έργο όμως, θα είναι οι δολοφόνοι αύριο. Συγνώμη που το λέω, αλλά επειδή είμαστε στη μέση του ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ, δεν θα είναι ο Μιχάλης, ο φίλος της ΑΕΚ το τελευταίο θύμα αυτού που λέμε περιφραστικά «οπαδική βία».

Δεν θα λύσω με αυτό το κείμενο το ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Όμως, παραφράζοντας τον γνωστό στίχο του Οδυσσέα Ελύτη, «για να γυρίσει ο ηλίθιος, θέλει δουλειά πολλή».

Η λέξη-κλειδί είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ. Οι εγκληματίες-χούλιγκαν του σήμερα που γεμίζουν για μια ακόμα φορά τα πρωτοσέλιδα στη χώρα μας δυστυχώς δεν σώζονται. Είναι χαμένοι σε μια λήθη, δεν μπορούν να αντιληφθούν τι πραγματικά αξίζει σε αυτή τη ζωή. Γιατί το μυαλό τους είναι μπολιασμένο με μίσος, λάθος αντίληψη της μαγκιάς και συγχωρέστε με για την έκφραση, γεμάτο σκατά.

Δεν μπορούν να δουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να πουν «τι κάνω ρε φίλε;». Μόνο τιμωρούνται. Μόνο η παραδειγματική τιμωρία θα τους κάνει καλά και ίσως τους σωφρονίσει (;).

Αυτό που μπορεί να σωθεί είναι η επόμενη γενιά. Οι επόμενοι συνδεσμίτες, οι επόμενοι οπαδοί, οι επόμενοι φίλαθλοι αυτού του τόπου. Είναι στα σχολεία μας, είναι τα παιδιά μας, τα ανίψια μας, τα βαφτιστήρια μας. Οφείλουμε να φροντίσουμε ώστε να μπολιαστούν με αξίες και ιδανικά αντίθετα προς το μίσος και την αποστροφή σε κάθετι διαφορετικό. Άλλωστε για τους δολοφόνους χούλιγκαν, η μπάλα είναι απλά η αφορμή, ο χώρος δράσης τους.

Οι οικογένειες, τα σχολεία, οι περιφέρειες, οι δήμοι, οι κυβερνήσεις, οφείλουν να σπρώξουν τα νέα παιδιά προς την αγάπη. Πρέπει στα πάρκα και τις πλατείες αυτής της χώρας να αναθεωρηθεί ο ορισμός της μαγκιάς, γενικότερα, αλλά και στον αθλητισμό (ή καλύτερα οπαδισμό) ειδικότερα.

Σε αυτό το κομμάτι οφείλουν να βοηθήσουν και οι παλιοί συνδεσμίτες που έκαναν οικογένειες και αντιλήφθηκαν τι πραγματικά αξίζει στη ζωή του ανθρώπου. Είμαι τυχερός και γνώρισα πολλούς τέτοιους. Σε αυτή τη φάση σηκώνουν τα χέρια ψηλά, όντας απογοητευμένοι από τη νέα γενιά οπαδών με τα μαχαίρια. Όμως οφείλουν και οι παλιοί να βοηθήσουν στην ΠΑΙΔΕΙΑ αυτής της χώρας και όχι απλά να κατηγορούν και να κρίνουν αυθαίρετα τη νεολαία.

Αυτή η διαδικασία, θέλει ΧΡΟΝΟ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ. Δυο λέξεις στις οποίες ο Έλληνας δεν δίνει και ιδιαίτερη αξία. Αλλά θα δώσει. Γιατί ο Ηλι(θι)ος στο τέλος θα γυρίσει, απλά θέλει δουλειά πολλή ακόμη!

Κοινοποίηση:
Picture of Σωκράτης Μεταλίδης

Σωκράτης Μεταλίδης

Είμαι ο Σωκράτης Μεταλίδης και υπογράφω ως #TheRedHead. Από μικρός αποφάσισα ότι αφού δεν πρόκειται να παίξω μπάλα σε υψηλό επίπεδο εντός των γραμμών, πρέπει να παίξω εκτός. Το πτυχίο Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ ήταν ορόσημο για μένα και το αγγλικό ποδόσφαιρο και οι ΕΥΑΠ είναι το γούστο μου. Ο Τζέραρντ με έκανε Λίβερπουλ, ο Κλοπ με έκανε χαρούμενο!

Μπορεί επίσης να σας ενδιαφέρει...