Η λέξη «ανατροπή» αποκτά μεγαλύτερη σημασία όταν γίνεται από τον θεωρητικά «αδύναμο», την στιγμή που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.
Σύμφωνοι, η χθεσινή ανατροπή της Barcelona ήταν επική. Δεν θα σχολιάσω το πως ήρθε και τι μερίδιο έχει σε αυτή η διαιτησία. Μάτια έχουμε όλοι και βλέπουμε. Όπως επίσης όλοι πλέον έχουμε καταλάβει ότι το ποδόσφαιρο είναι διαφήμιση και «παίζονται» άπειρα λεφτά, δυστυχώς. Αλλά έτσι είναι η μπάλα σήμερα. Βέβαια αυτό είναι σχετικό. Γιατί αν αυτό γινόταν απέναντι στην ομάδα που υποστηρίζει ο καθένας, αν στη θέση της Paris δηλαδή ήταν η Liverpool, η United, η Chelsea, η Arsenal π.χ., οι οπαδοί αυτής της ομάδας θα «φώναζαν» μερόνυχτα για την αδικία. Και είναι φυσιολογικό. (θυμηθείτε την Chelsea με τους Καταλανούς το 2009)
Το Champions League τα τελευταία χρόνια, θα ‘λεγε κανείς ότι έχει «ψιλοκαθορισμένη» πορεία. Bayern, Real, Barca, Juve, Atletico. Αυτές πρωταγωνιστούν. Παιχνίδι και ανατροπή σαν την χθεσινή, «τραβάει» τα βλέμματα των θεατών και τηλεθεατών. Νομίζω ότι δεν είναι μόνο δική μου η άποψη ότι η Premier League τα τελευταία χρόνια είναι πιο συναρπαστική από το Champions League και μάλιστα κάθε αγωνιστική. Πολλοί προτιμούν να βλέπουν τακτικά το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο, παρά κάτι «συνηθισμένο». Όμως είναι γεγονός πως ματς σαν το χθεσινό, ή σαν αυτό της Manchester City με την Monaco «ξαναφέρνουν» την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση στην συνείδηση των φιλάθλων.
Και μιλώντας προηγουμένως για ανατροπές, βλέπεις τον χαμό που επικρατεί στα social media, ο οποίος είναι δικαιολογημένος και σκέφτεσαι ότι: «Εντάξει ανατροπάρα και ματσάρα, αλλά ξεχνιέται η Βαρκελώνη το 1999 ή η Κωνσταντινούπολη το 2005;». Σίγουρα δεν βλέπουμε κάθε χρόνο ανατροπή από 4-0, αλλά να φτάσουν στο σημείο κάποια γνωστά και καταξιωμένα site να βάζουν poll, σχετικά με το ποια ανατροπή είναι η μεγαλύτερη που έχει γίνει και να ψηφίζουν οι περισσότεροι την χθεσινή (που ομολογουμένως δεν έγινε και εντελώς «φυσιολογικά») και όχι την ανατροπή της Manchester United στον τελικό(!) του Champions League απέναντι στην Bayern που έγινε στις καθυστερήσεις ή την επική ανατροπή της Liverpool στον τελικό(!) της ίδιας διοργάνωσης απέναντι στην τεράστια Milan έξι χρόνια μετά, είναι νορμάλ;
Και μιλάμε όχι για παιχνίδια που ήταν φαβορί οι Manchester United και Liverpool, κάθε άλλο. Και ούτε για διπλά ματς. Μιλάμε για αγώνες-τελικούς που οι δύο ομάδες ήταν με την πλάτη στον τοίχο και κόντρα σε θεούς και δαίμονες πέτυχαν το ακατόρθωτο με όσα μέσα και ψυχή είχαν. Τι να πρωτοθυμηθείς; Τα κόρνερ του Beckham; Την κίνηση που κάνει ο Gerrard προς όλους στον πανηγυρισμό του, όταν έκανε το 3-1; Τον απίστευτο Solskjaer; Τον συγκινητικό Carragher;
Πριν το χθεσινό ματς είχες την αίσθηση ότι άπαντες ήθελαν να γίνει η ανατροπή και ήταν πιθανό να γίνει. Μάλιστα «άπειρος» κόσμος έπαιζε τα λεφτά του σε τρελά σκορ, βέβαιος κιόλας πως θα «γυρίσει». Να με συγχωράτε κιόλας κύριοι αλλά μάλλον έχει μπερδευτεί το πράμα. Μακάρι να βλέπουμε επικές ανατροπές κάθε βδομάδα. Αλλά μην ξεχνάμε πως οι μεγάλες ανατροπές, ειδικά όταν γίνονται από τον «αδύναμο» χωρίς την παραμικρή βοήθεια από κανέναν, έχουν άλλη «γλύκα»…
Οι «με το ζόρι» ανατροπές σαν την χθεσινή πάντα θα έχουν «εχθρούς». Ανατροπές όμως σαν τις παρακάτω δεν θα έχουν ποτέ κανέναν εχθρό. Παρά μόνο νοσταλγούς.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=LC_f9CB1Pmg[/embedyt]
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=3vkn0g9Ot8A[/embedyt]
